Θεοτόκος

«Θεοτόκος» και «Παναγία» », «Θεομήτωρ» ή «Μήτηρ Θεού», «Υπέραγνη Δέσποινα» και «αγία Μαρία η αειπάρθενος» , είναι μερικές από τις προσωνυμίες της Μαρίας, της μητέρας του Ιησού Χριστού, της "λαμπρότερης μορφής στo αγιολόγιο και εορτολόγιο της Ορθόδοξης Καθολικής Εκκλησίας".

Ο Ορθόδοξος κόσμος, "την τιμά ως το γλυκύτερο και υψηλότερο δημιούργημα τού Θεού, της οποίας τη δόξα τοποθετεί πιο πάνω από τη δόξα των αγγέλων, την ψάλλει ως «τιμιωτέραν των Χερουβίμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ»", αλλά και ως "θεία Πύλη και μήτηρ της όντως ζωής,...του μονογενούς Υιού του Θεού, ην διελθών...πάσιν ανθρώποις σωτηρίαν απειργάσατο". Η ευλάβεια προς το πρόσωπό της "δεν φαίνεται μόνο από την επίκληση της για βοήθεια και συμπαράσταση, αλλά και από το πλήθος των ναών και μονών που είναι αφιερωμένοι σ' αυτήν", "τις εικονογραφικές παραστάσεις", "τους εκκλησιαστικούς ύμνους" και τα "εγκωμιαστικά έργα" τα οποία έχουν γραφτεί προς τιμή της.

Η τιμή προς τη Θεοτόκο, "έχει τις ρίζες της στην αρχαιότατη παράδοση της Εκκλησίας", από την οποία προσαγορεύεται έτσι, επειδή έτεκε (=γέννησε) τον ενανθρωπήσαντα θείο Λόγο και Υιό του Θεού. Γι αυτό ψάλλεται ως «Κλίμαξ επουράνιος», δια της οποίας ήρθε στη γη και σαρκώθηκε, ως τέλειος άνθρωπος ο Χριστός-Λόγος και έτσι, η ίδια, αφού ελεύθερα υπάκουσε στο θέλημα του Θεού και συνεργάστηκε, κατέστη η της «προμήτορος Εύας το σφάλμα ανορθώσασα».

Η Θεοτόκος ως ιστορικό πρόσωπο

Ο Ιωακείμ και η Άννα, γονείς της Θεοτόκου Μαρίας

Είναι αλήθεια ότι τα ίδια τα κείμενα της Καινής Διαθήκης "δεν μας αναφέρουν τίποτε σχετικό με τους γονείς της Παρθένου Μαριάμ, την παιδική της ηλικία και άλλα συναφή γεγονότα με την προσωπική της ζωή". Όπως φαίνεται από τις επιλογές των συγγραφέων της Καινής Διαθήκης, προφανώς θεωρούσαν σημαντικό ν' ανταποκριθούν πρώτα στα πιο επείγοντα ζητήματα της αποστολής τους, και ήταν έτσι φυσικό, ακόμη και οι αφηγήσεις για την παιδική ηλικία του Ιησού να εμφανιστούν αργότερα. Καταρχάς, ο ευαγγελιστής Μάρκος αγνοεί τις διηγήσεις αυτές, ο Ματθαίος τις εξιστορεί με επίκεντρο τον Ιωσήφ, ενώ με τις διηγήσεις του Λουκά έρχεται στο προσκήνιο η Μητέρα του Χριστού όχι μόνο ως ιστορικό πρόσωπο, αλλά και ως ιστορική πηγή των σημαντικών γεγονότων της Θείας Γέννησης, γεγονότα τα οποία "κρατούσε όλα στην καρδιά της και τα σκεπτόταν". Όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο Joseph Holzner:

"Πόσα ταξίδια να έκανε [ο Λουκάς] απ' την Καισαρεία στην Παλαιστίνη, στα Ιεροσόλυμα για τον Ιάκωβο, στην Βηθλεέμ και στην Ναζαρέτ για τους συγγενείς και τους ομηλίκους του Ιησού, προ πάντων όμως για την μητέρα του Ιησού, όσο ζούσε, που τώρα ήταν γερόντισσα ογδόντα ετών. Ποιος μπορούσε να του διηγηθή την θαυμαστή εκείνη ιστορία των Χριστουγέννων, με τέτοιο τρόπο, παρά η πιστή ανάμνησις μιας μητέρας που αγαπά;".

Πάντως, οι αρχαιότερες μαρτυρίες της Καινής Διαθήκης για την κατά σάρκα προέλευση του Ιησού είναι του Αποστόλου Παύλου στα εδάφια Γαλ. 4,4 και Ρωμ. 9,5 όπου δεν αναφέρεται μεν το όνομα της Μαρίας, όμως ξεκαθαρίζεται η ιστορικότητα της και τονίζεται η σπουδαιότητα και βεβαιότητα της ενανθρωπήσεως με τη συμμετοχή μητέρας από το γένος των ανθρώπων. Επιπλέον, το γεγονός ότι ο Παύλος παρουσιάζεται να γνωρίζει γενικότερα τα της οικογένειας του Ιησού και των "αδελφών" Του (Α΄Κορ. 9,5. Γαλ. 1,19) καθιστά λογικό να γνώριζε και το όνομα της Θεοτόκου.

Από το εδάφιο Λουκ. 1,27, φαίνεται ότι η Μαρία "καταγόταν από το γένος του Δαυίδ" (Λουκ. 1,27). Ακόμη όμως κι αν η φράση εξ οίκου Δαυίδ θεωρηθεί ότι αναφέρεται στον Ιωσήφ, υπάρχουν εδάφια τα οποία έμμεσα αναφέρονται στην καταγωγή της, όπως τα Λουκ. 1,32. 2,4-5. Ρωμ. 1,3 αλλά επίσης, υπάρχει και η βεβαιότητα της Παράδοσης, από τα μέσα του 2ου αιώνα. Όπως θα μπορούσαμε ιστορικά να συμπεράνουμε, ζούσε όπως και οι άλλες κοπέλες της ηλικίας της, ασχολούμενη ή βοηθώντας στις γυναικείες καθημερινές εργασίες, τις οποίες επέβαλλαν οι συνθήκες ζωής μιας οικογένειας στη μικρή Ναζαρέτ: την οικογενειακή χειροτεχνία (όπως υφάσματα που τα έγνεθαν και τα ύφαιναν στο σπίτι), την προπαρασκευή του ψωμιού (άλεσμα σε μικρό οικιακό μύλο που είχε κάθε σπίτι), το ζύμωμα και το ψήσιμο του ή την παρασκευή άλλων φαγητών, την προμήθεια νερού από τη βρύση και άλλες παρόμοιες εργασίες του σπιτιού. Επίσης όμως, είχε και τις πνευματικές ενασχολήσεις, οι οποίες απέρρεαν από το τυπικό της θρησκείας της φυλής τους: την προσευχή σε διάφορες ώρες της ημέρας, τη συμμετοχή στις λατρευτικές εκδηλώσεις της Συναγωγής, τη μελέτη των Γραφών, γεγονός που επιβεβαιώνει και ο ύμνος της Μαρίας (Λουκ. 1,46-56) ο οποίος δείχνει "τόσες πολλές βιβλικές θύμησες".

Ο γάμος, ήταν ένας ακόμη κοινωνικός θεσμός αλλά και επιταγή του βιβλικού Νόμου, ο οποίος αποτελούσε καθήκον και ταυτόχρονα υποχρέωση για κάθε Ιουδαίο πολίτη όπως και η τεκνογονία, και γι' αυτό βλέπουμε ότι η Μαρία είχε προχωρήσει στις διαδικασίες του γάμου όντας μνηστευμένη με τον Ιωσήφ. Ο έγγαμος βίος ήταν μια καταξιωμένη μορφή ζωής για κάθε άνθρωπο ενώ η αγαμία ήταν ένα σπάνιο φαινόμενο, το οποίο θα μπορούσαμε να συναντήσουμε σε ελάχιστους μόνο Ραββί (βλ. και λήμμα: Ραβί). Σε κάθε εβραϊκή οικογένεια η γέννηση ενός παιδιού έφερνε μεγάλη χαρά και τότε, σύμφωνα με το παλιό έθιμο, θα καλούσαν τους συγγενείς, τους φίλους και τους γείτονες να γλεντήσουν. "Ιδού, κληρονομιά παρά του Κυρίου είναι τα τέκνα μισθός αυτού, ο καρπός της κοιλίας" έλεγε για τα παιδιά ένας Ψαλμός ενώ, σύμφωνα με τα λόγια της Ελισάβετ, της μητέρας του Ιωάννη του Βαπτιστή, η στειρότητα ήταν πραγματικό όνειδος.

Ο Ευαγγελισμός

(Επειδή πολλά στοιχεία για τον ιστορικό βίο της Μαρίας συνδέονται με τα γεγονότα του Ευαγγελισμού, περισσότερες πληροφορίες παρατίθενται στο κύριο άρθρο:
Ευαγγελισμός της Θεοτόκου).

Γνωρίζουμε ότι το σπίτι της Μαρίας ήταν στην Ναζαρέτ και εκεί βρισκόταν, όντας αρραβωνιασμένη με τον Ιωσήφ, πριν ακόμη μεταφερθεί στο δικό του σπίτι. Εκεί, στην άσημη και περιφρονημένη (Ιω. 1,46) Ναζαρέτ, την επισκέφτηκε ο αρχάγγελος Γαβριήλ και εκεί δέχθηκε τον Ευαγγελισμό, δηλαδή τη χαρμόσυνη είδηση της γέννησης του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του Μεσσία και Σωτήρα. Αυτή η ευαγγελική διήγηση, συνδέεται άρρηκτα με το μέγα μυστήριο της σαρκώσεως, την ενανθρώπηση του Λόγου του Θεού, ο οποίος σκήνωσε στην κοιλία της κοσμημένης με βαθύτατη ευσέβεια, ταπεινοφροσύνη και αθωότητα Παρθένου, και έτσι προσέλαβε και θέωσε την ανθρώπινη φύση.

Ο μνήστωρ Ιωσήφ

Βλ. το κύριο άρθρο: Ιωσήφ

Η Μαρία επισκέπτεται την Ελισάβετ

Σύμφωνα με την διήγηση του Ευαγγελισμού, ο Γαβριήλ αποκάλυψε στην Μαρία ότι η γηραιά συγγενής της Ελισάβετ, θα γεννήσει γιο (τον Ιωάννη τον Πρόδρομο), και μάλιστα ότι βρισκόταν στον έκτο μήνα της κύησης (Λουκ. 1,36). Η Μαρία, εσπευσμένα ("μετά σπουδής"), πήγε στην ορεινή περιοχή της Ιουδαίας, στο σπίτι του Ζαχαρία και όταν χαιρέτησε την Ελισάβετ, το βρέφος στην κοιλιά της σκίρτησε, όχι κατά τον συνηθισμένο στις εγκύους τρόπο, αλλά εξαιτίας του προφητικού χαρίσματος το οποίο αξιώθηκε ο Ιωάννης από τον Θεό. Κατόπιν, η Ελισάβετ, επλήσθη Πνεύματος Αγίου (Λουκ. 1,41), ονόμασε την Παρθένο ευλογημένη ανάμεσα στις γυναίκες και κατ' αυτή τη "χαρακτηριστική διατύπωση της Ελισάβετ...η 'ευλογία'...αυτή έχει άμεση σχέση, ασφαλώς, με τον 'ευλογημένον καρπόν της κοιλίας' της". Αμέσως μετά, η Ελισάβετ ρωτά προφητικά: "πως μου έγινε τέτοια μεγάλη τιμή, να έρθει σε μένα η μητέρα του Κυρίου μου;". Τότε η Μαρία, συνέθεσε την ωδή δοξολογίας προς το Θεό, η οποία αρχίζει με τη φράση "μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον..." (Λουκ. 1,39-56). Η φρασεολογία του ύμνου αυτού θυμίζει ψαλμικούς στίχους της Παλαιάς Διαθήκης και είναι μια "ποιητική σύνθεση" γεμάτη λυρισμό και "θεολογικά στοιχεία, ιδιαίτερα προς την κατεύθυνση μιας εκκλησιολογικής κατανόησης του περιεχομένου του".

Επιστροφή της Μαρίας στη Ναζαρέτ

Συνολικά, η Μαρία έμεινε κοντά στην Ελισάβετ περίπου τρεις μήνες ("ωσεί μήνας τρεις", Λουκ. 1,56), και έπειτα επέστρεψε και πάλι στη Ναζαρέτ. Δεν γνωρίζουμε αν έμεινε μέχρι να γεννήσει η Ελισάβετ. Οι Πατέρες της ανατολής, όπως ο Θεοφύλακτος και ο Ευθύμιος Ζιγαβηνός, γνωρίζοντας τις επικρατούσες συνήθειες, διδάσκουν ότι η Παρθένος δεν έμεινε στην γέννηση αφήνοντας την πρωτοβουλία στους κοντινούς της Ελισάβετ ανθρώπους, σύμφωνα με το έθιμο. Στην επιστροφή, την Θεοτόκο ανέμεναν τα γεγονότα που περιγράφονται στο Ματθ. 1,18 και εξής. Το διάστημα απουσίας της Μαρίας στην ορεινή Ιουδαία, ήταν αρκετό ώστε να γίνουν "έκδηλα τα σημεία της εγκυμοσύνης της" και είχε ως συνέπεια να ταραχθεί ο Ιωσήφ νομίζοντας ότι ήταν αποτέλεσμα απιστίας. Αν και στην πραγματικότητα δεν ήταν ποτέ άνδρας-σύζυγος της Μαρίας, αλλά απλά υπόλογος γι' αυτήν απέναντι του Νόμου, αποδείχτηκε ένας πολύ συνεπής προστάτης: ακόμη και όταν πληροφορήθηκε τα περί της εγκυμοσύνης της παρθένου Μαρίας, και πίστευε ότι απατήθηκε απ' αυτήν (αφού "ουκ εγίνωσκεν αυτήν έως ου έτεκε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον", Ματθ. 1,25), εκείνος, όντας δίκαιος, δεν θέλησε να φανερώσει το γεγονός το οποίο υποπτευόταν και να τη διαπομπεύσει για δημόσιο παραδειγματισμό, αλλά σκέφτηκε να την αφήσει κρυφά (Ματθ. 1,19) και να της δώσει μυστικά διαζύγιο. Tελικά όμως, στο όνειρό του, έλαβε αποκαλύψεις μέσω αγγέλου σχετικά με την Παρθένο και το θείο βρέφος και έμαθε την αλήθεια (Ματθ. 1,20-23. 6,13.19. Λουκ. 4,4-7. 6,33). Οταν σηκώθηκε απ' τον ύπνο ο Ιωσήφ, έκανε όπως τον πρόσταξε ο άγγελος και παρέλαβε στο σπίτι του τη Μαρία και δεν ήρθε σέ συζυγική σχέση μαζί της ποτέ.

Ο Ιωσήφ και η Μαρία στη Βηθλεέμ για την απογραφή

Για το ζήτημα της ιστορικότητας της απογραφής, βλ. κύριο άρθρο Κυρήνιος

Σύμφωνα με τον ευαγγελιστή Λουκά, "κατά τις μέρες εκείνες συνέβη να βγει διάταγμα από το ρωμαίο αυτοκράτορα Αύγουστο για να γίνει απογραφή των κατοίκων όλης της οικουμένης. Η απογραφή αυτή ήταν η πρώτη που έγινε όταν ο ηγεμόνας της Συρίας ήταν ο Κυρήνιος. Και πήγαιναν όλοι να απογραφούν, ο καθένας στην πόλη του. Ανέβηκε δε και ο Ιωσήφ από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας στην Ιουδαία, στην πόλη του Δαυίδ, που ονομάζεται Βηθλεέμ επειδή καταγόταν από την οικογένεια και το γένος του Δαυίδ, για να απογραφεί μαζί με τη Μαριάμ, τη γυναίκα τη μνηστευμένη μ' αυτόν, η οποία ήταν έγκυος" (Λουκ. 2,2-5). Όπως φαίνεται από το κείμενο, μια γενική απογραφή διατάχτηκε από τον Αύγουστο Οκταβιανό, η οποία ανάγκασε τον Ιωσήφ και την οικογένεια του να πάνε στη Βηθλεέμ για να απογραφούν. Κατά τους χρόνους της ρωμαϊκής δημοκρατίας, σκοπός μιας απογραφής ήταν να πραγματοποιηθεί από τις Αρχές η εγγραφή των πολιτών σε δημόσιους καταλόγους, όπου θα αναγραφόταν το όνομα, το επάγγελμα, η ηλικία, η οικογένεια και η περιουσία του πολίτη. Με τον τρόπο αυτό μπορούσε να εξακριβωθεί ο πληθυσμός του κράτους και να συγκεντρωθούν τα απαραίτητα στοιχεία για την στρατολογία και τη φορολογία.

Η Γέννηση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού

Καταρχάς, θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι η γνωστή εικόνα που θέλει τον Ιωσήφ και τη Μαρία να αναζητούν απεγνωσμένα τόπο στη Βηθλεέμ για να διαμείνουν και καταλήγουν, μη έχοντας άλλη λύση, σε ένα σταύλο, δεν βασίζεται στα ιερά κείμενα. Σύμφωνα με τον Λουκά (2,1-7), η αγία οικογένεια έφτασε στη Βηθλεέμ, έμεινε σε κάποιο κατάλυμα (στ. 7) και εκεί ήρθε η ώρα της Μαρίας να γεννήσει (στ. 6). Έχει επισημανθεί ότι ο Λουκάς όταν θέλει να αναφερθεί σε πανδοχείο, χρησιμοποιεί αυτή ακριβώς τη λέξη: "...ήγαγεν αυτόν εις πανδοχείον..." (Λουκ. 10,34). Κατά συνέπεια, γράφοντας κατάλυμα είναι πιθανό να αναφέρεται σε δωμάτιο φιλοξενίας κάποιας, συγγενικής ίσως, οικίας, λόγω όμως της μαζικής μετάβασης των μελών της οικογένειας του Ιωσήφ στη Βηθλεέμ για την απογραφή, όταν γεννήθηκε ο μικρός Ιησούς, είτε δεν υπήρχε πλέον χώρος για την φιλοξενία του βρέφους, είτε η Μαρία θεώρησε καλύτερο ή πιο ασφαλές για το παιδί να μεταβεί σπαργανωμένο (τυλιγμένο με λωρίδες υφάσματος) στη φάτνη. Εδώ, θα πρέπει να επισημανθεί ότι ο Λουκάς δεν μιλά αόριστα για μια οποιαδήποτε φάτνη αλλά αναφέρεται στη φάτνη ("ανέκλινεν αυτόν εν τή φάτνη", Λουκ. 2,7) και ο Ιωήλ Γιαννακόπουλος, θεωρεί ότι πρόκειται για τον σταύλο του καταλύματος στο οποίο διέμεναν (διατυπώνει βέβαια την άποψη, όπως κι ο Τρεμπέλας, ότι το κατάλυμα ήταν πανδοχείο). Το γεγονός ότι ο Ιουστίνος και ο Ωριγένης κάνουν λόγο για σπήλαιο, μπορεί να συνδυαστεί με τις πληροφορίες που έχουμε για τα σπίτια της εποχής: "Στην επαρχία...το σπίτι ήταν υποτυπώδες...στο εσωτερικό είχε τις πιο πολλές φορές ένα μόνο δωμάτιο, χωρισμένο στα δύο, το μισό για τα ζωντανά και το άλλο μισό για την οικογένεια. Μερικά...χρησιμοποιούσαν για κατοικία παλιές σπηλιές χωμένες στο βράχο...". Μέσα εκεί, στο τμήμα που λειτουργούσε ως στάβλος, τα ζώα ταΐζονταν από μια φάτνη.

Κατόπιν, η διήγηση του Λουκά αναφέρεται στους αγίους Ποιμένες (η μνήμη τους τιμάται στις 25 Δεκεμβρίου) οι οποίοι είδαν και προσκύνησαν τον Χριστό αμέσως μόλις το πληροφορήθηκαν από τον άγγελο (Λουκ. 2,8) και είδαν το πλήθος της ουράνιας στρατιάς το οποίο δοξολογούσε το Θεό (Λουκ. 2,13-14). Κινήθηκαν βιαστικά, βρήκαν το Θείο βρέφος στη φάτνη μαζί με τη Μαρία και τον Ιωσήφ και τους διηγήθηκαν τα θαυμάσια που είδαν και άκουσαν σχετικά με αυτό το παιδί. Η Μαρία, από τότε διατηρούσε έντονα στη μνήμη και την καρδιά της όλα αυτά τα λόγια των ποιμένων (Λουκ. 2,17-19).

Συνήθως, εδώ εγείρεται άλλο ένα ζήτημα ιστορικής ακρίβειας το οποίο σχετίζεται με την παρουσία ποιμένων στην ύπαιθρο και μάλιστα κατά τη νύχτα (ποιμένες...αγραυλούντες και φυλάσσοντες φυλακάς της νυκτός...", Λουκ. 2,8), δεδομένου ότι η γέννηση του Χριστού εορτάζεται στις 25 Δεκεμβρίου. Τα κοπάδια στις περιοχές αυτές έμεναν στην ύπαιθρο κατά το διάστημα από τον μήνα Μάρτιο μέχρι, το πολύ, τα μέσα Νοεμβρίου ή αρχές Δεκεμβρίου ενώ μετά, λόγω έναρξης και των βροχοπτώσεων, οδηγούνταν σε σταύλους. Κατά συνέπεια, δεν ήταν δυνατό να συνδυαστούν αυτά τα στοιχεία με την 25η Δεκεμβρίου (ασφαλώς όμως, βροχοπτώσεις και φαινόμενα μεταβολών της θερμοκρασίας δεν μπορεί να θεωρούνται απόλυτα, καθώς μπορεί κάποιο έτος να υπάρξουν και εξαιρέσεις). Γνωρίζουμε όμως ότι πιθανότατα, ο καθορισμός της 25ης Δεκεμβρίου ως ημερομηνία εορτασμού των Χριστουγέννων δεν σχετίζεται απαραίτητα με ιστορικά κριτήρια, αλλά αναφέρεται στην επιθυμία του Χριστιανισμού να εξοβελίσει σημαντικές παγανιστικές (μη χριστιανικές) γιορτές που τηρούνταν την ίδια περίοδο κατά τον 4ο αιώνα (βλ. άρθρο Χριστούγεννα).

Η Περιτομή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού

Σύμφωνα με τον Μωσαϊκό Νόμο, η γυναίκα που θα γεννούσε αρσενικό παιδί ήταν αυστηρά ακάθαρτη για επτά ημέρες, και μετά την περιτομή του παιδιού η οποία γινόταν την όγδοη ημέρα, παρέμενε ακάθαρτη τριάντα τρεις ακόμη ημέρες. Αυτές τις 40 ημέρες δεν επιτρεπόταν να έλθει σε επαφή με κάθε τι που θεωρούνταν άγιο, ούτε και να μπει στον Ναό. Μετά τη συμπλήρωση του χρονικού αυτού διαστήματος έπρεπε να προσφέρει ως θυσία "ζεύγος τρυγόνων ή δύο νεοσσούς περιστερών" (Λουκ. 2,24) ώστε να γίνει η ιερουργία καθαρισμού της από τον ιερέα. Ο καθαρισμός αυτός δεν ήταν σωματικός αλλά νομικός και δια μέσω αυτού γινόταν υπόμνηση της αμαρτωλότητας του ανθρώπου και "η διά της γεννήσεως μετάδοσις του προπατορικού αμαρτήματος".

Ο Ιωσήφ και η Μαρία, τήρησαν κατά γράμμα τις εντολές αυτές και έτσι την όγδοη μέρα πήγαν στα Ιεροσόλυμα όπου έγινε η ονοματοδοσία του Ιησού μαζί με την Περιτομή, την οποία υπέμεινε καθώς "ώφειλε κατά πάντα τοίς αδελφοίς ομοιωθήναι" (Εβρ. 2,17). Σύμφωνα με τον Ευθύμιο Ζιγαβηνό, εκτός άλλων, η διδασκαλία του Χριστού δεν θα έβρισκε ακροατές, αφού χωρίς περιτομή θα θεωρούνταν αλλόφυλος. Η συνήθεια να συνδυάζεται η επίθεση του ονόματος στο νήπιο με την περιτομή, ίσως προήλθε από το γεγονός ότι ο Αβράμ μετονομάσθηκε σε Αβραάμ όταν ταυτόχρονα περιετμήθη (Γεν. 17,11.15).

Εκεί στο Ναό, με την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος πήγε και ο ενάρετος Συμεών, ο οποίος πήρε τον Ιησού στην αγκαλιά του, δόξασε τον Θεό προφητεύοντας την μεσσιανική αποστολή Του. Ο Ιωσήφ και η Μαρία θαύμαζαν για τα λόγια του Συμεών, δεχόμενοι την ευλογία του (Λουκ. 2,21-35).

Η φυγή στην Αίγυπτο και επιστροφή στη Ναζαρέτ

Σύμφωνα με τον ευαγγελιστή Ματθαίο, τα γεγονότα της προσκύνησης των Μάγων βρίσκουν την αγία οικογένεια "εις την οικίαν" (Ματθ. 2,11). Πιθανόν, μετά τη λήξη της απογραφής και την επιστροφή των επισκεπτών στους τόπους της μόνιμης διαμονής τους, η οικογένεια του Ιωσήφ θα εγκατέλειψε τον σταύλο για ένα καταλληλότερο σπίτι, ή σύμφωνα με τα παραπάνω, μεταφέρθηκε ξανά στο αρχικό κατάλυμα στο οποίο ανήκε και ο σταύλος. Οι Μάγοι της Ανατολής επισκέφθηκαν εκεί τον Ιησού δύο ή τρεις μήνες μετά τη γέννηση Του, όσο θα διαρκούσε το ταξίδι τους μέχρι να φτάσουν στην Παλαιστίνη από τη Μεσοποταμία. Εκείνη την περίοδο βασίλευε στην Ιουδαία ο Ηρώδης, ο οποίος μαθαίνοντας ότι οι Μάγοι αναζητούν κάποιον νεογέννητο βασιλιά των Ιουδαίων ταράχτηκε, συμβουλεύτηκε τους αρχιερείς και τους Γραμματείς και αποφάσισε ότι έπρεπε να βρει το παιδί και να το θανατώσει (Ματθ. 2,1-13). Τότε, ο Ιωσήφ, για να αποφύγει τη φονική μανία του Ηρώδη, πήγε με τη Θεοτόκο και τον Ιησού στην Αίγυπτο, και σύμφωνα με τις διηγήσεις του Λουκά, ήταν αυτή μία από τις περίπτώσεις κατά τις οποίες ο Ιωσήφ έδειξε αληθινά πατρικό ενδιαφέρον για τον Χριστό (Λουκ. 2,41.48.51). Η αγία οικογένεια έμεινε στην Αίγυπτο μέχρι που πέθανε ο Ηρώδης. Τότε, άγγελος φάνηκε στο όνειρο του Ιωσήφ στην Αίγυπτο και του είπε ότι πέθαναν εκείνοι που ζητούσαν τη ζωή του παιδιού. Τελικά, λόγω και του γεγονότος ότι στην Ιουδαία βασίλευε ο γιος του Ηρώδη, ο Αρχέλαος, Ιωσήφ με τη Μαρία και το παιδί αποφάσισαν να πάνε και να κατοικήσουν στη Ναζαρέτ (Ματθ. 2,19-23).

Η Παναγία και ο Ιησούς δωδεκαετής στα Ιεροσόλυμα

Εκεί στη Ναζαρέτ όπου διέμεναν, ο μικρός Ιησούς μεγάλωνε και δυνάμωνε πνευματικά με τη χάρη του Θεού (Λουκ. 2,40). Οι γονείς του, κάθε χρόνο πήγαιναν στην Ιερουσαλήμ για την γιορτή Πάσχα. Έτσι έκαναν και όταν ο Ιησούς ήταν δώδεκα ετών. Αφού ταξίδεψαν με ένα μεγάλο πλήθος φίλων και συγγενών, έφτασαν στην Ιερουσαλήμ και εκεί γιόρτασαν το Πάσχα. Όμως, μετά το τέλος της γιορτής, και ενώ ξεκίνησαν το ταξίδι της επιστροφής, ο Ιωσήφ και η Μαρία δεν είχαν καταλάβει πως ο Ιησούς είχε παραμείνει στην Ιερουσαλήμ. Αυτό, όπως ερμηνεύει ο Ζιγαβηνός, έγινε με θεία επέμβαση, γιατί διαφορετικά ο Ιωσήφ και η Μαρία θα εμπόδιζαν τον Ιησού να πράξει όσα έπραξε κατόπιν. Σύμφωνα με άλλους ερμηνευτές, το γεγονός ότι ο Ιησούς ξέφυγε της προσοχής τους εξηγείται από τον τρόπο με τον οποίο ταξίδευαν εκείνη την εποχή. Ήταν συνηθισμένο, οι προσκυνητές της Ιερουσαλήμ να δημιουργούν καραβάνια για την καλύτερη προστασία τους από ληστές και άλλους κινδύνους, έχοντας ως καθήκον να προσέχουν από κοινού τα παιδιά της αποστολής. Καθώς υπήρχαν μικρότερα σε ηλικία παιδιά για να έχουν στραμένη την προσοχή τους, ανέμεναν πως ο ήδη δωδεκαετής Ιησούς ήταν αρκετά μεγάλος για να γνωρίζει ότι θα πρέπει να τους ακολουθεί διαρκώς. Έτσι προχώρησαν και στην πρώτη στάση του καραβανιού, ο Ιωσήφ και η Μαρία αναζήτησαν τον μικρό Ιησού. Η αγωνιώδης αναζήτηση Του επί τρεις ημέρες, αμέσως μόλις αντιλήφθηκαν την απουσία του και ο τρόπος με τον οποίο ζητούν εξηγήσεις από τον μικρό Ιησού, δείχνουν ότι ο Λουκάς κάθε άλλο παρά για αδιαφορία των γονιών μιλά (Λουκ. 2,44-46.48). Η ήρεμη απάντηση του Ιησού "γιατί ανησυχούσατε; δέν ξέρατε ότι πρέπει να είμαι στα οικήματα του πατέρα μου;" και αυτά που τους είπε, τους έκαναν εντύπωση και η Μαρία, όλα τα χρόνια που το παιδί ζούσε μαζί τους στη Ναζαρέτ κάνοντας υπακοή, "διατηρούσε στην καρδιά της όλα αυτά τα λόγια". Ο Λουκάς μας λέει ότι ο Ιωσήφ και η Μαρία δεν κατάλαβαν τα λόγια του Χριστού, και πράγματι, από τα λόγια του αγγέλου κατά τον ευαγγελισμό, ότι το παιδί "θα ονομαστεί Υιός τού Υψίστου" (Λουκ. 1,32), δεν ήταν δυνατό να κατανοήσει η Μαρία την φυσική θεϊκή υιότητα του Χριστού, ενώ από τη φράση "ο Θεός θα του δώσει τον θρόνο του Δαβίδ του πατέρα του" (Λουκ. 1,32) ήταν λογικό να υποθέσουν ότι η θέση Του ήταν στα ανάκτορα και όχι μέσα στον Ναό.

Μετά τη μνημόνευσή του Ιωσήφ από τα Ευαγγέλια, μαζί με τη Θεοτόκο στα γεγονότα της κατά το Πάσχα επισκέψεως στο Ναό με τον Ιησού δωδεκαετή, σταματά κάθε αναφορά στο πρόσωπό του.

Ο γάμος στην Κανά

Η Κανά ήταν μια πόλη που βρισκόταν προφανώς σε μικρή απόσταση από τη Ναζαρέτ. Ταυτίζεται με το σημερινό χωριό Κεφρ-Κανά το οποίο απέχει περίπου 5 χλμ. από τη Ναζαρέτ ή με το Κιρμπέτ-Κανά, 14 χλμ. από τη Ναζαρέτ. Επίσης, η Κανά ήταν ο τόπος καταγωγής του αποστόλου Ναθαναήλ (Ιω. 21,2).

Η κοντινή απόσταση βοήθησε ώστε αρκετός κόσμος να πάει από τη Ναζαρέτ στον γάμο, όπου οι καλεσμένοι ήπιαν πολύ κρασί, έτσι που γρήγορα έλλειψε ο οίνος. Η Θεοτόκος τότε, έμμεσα προέτρεψε τον Ιησού να αναπληρώσει την έλλειψη και μολονότι ο Ιησούς απαντά "δεν ήρθε ακόμη η ώρα μου", εντούτοις η Μαρία κατάλαβε ότι δεν ήταν αρνητικός σε κάτι τέτοιο και λέει στους υπηρέτες "ό,τι σας πει να το κάνετε". Στο σημείο αυτό, η φράση που χρησιμοποίησε ο Ιησούς "Τί εμοί και σοί, γύναι;" (Ιω. 2,4) δηλώνει το τέλος της περιόδου κατά την οποία υπερείχε το μητρικό κύρος της Μαρίας (δεν την αποκαλεί μητέρα) και εκφράζει όχι αυθάδεια ασφαλώς, όπως λέει ο Χρυσόστομος, αλλά υποδεικνύει τη νέα σχέση τους, όπου υπερτερεί η αποστολή του ως Μεσσίας. Αυτό επιβεβαιώνει και με τα λεγόμενά του στο Ματθ. 12,48.

Τελικά, στο γνωστό θαύμα στην Κανά, ο Χριστός μετατρέπει τις έξι υδρίες νερού σε κρασί και στους στίχους 8-10 εισάγεται ο αρχιτρίκλινος ο οποίος "επιβεβαιώνει έκπληκτος όχι μόνο για το ότι εξευρέθηκε κρασί για να συνεχιστεί το γλέντι, αλλά, επίσης, για το ότι το δεύτερο ήταν υπέρτερης ποιότητας σε σύγκριση με το αρχικό".

Η Θεοτόκος στις περιοδείες με τον Ιησού

Μετά από αρκετά μεγάλο διάστημα, οι ευαγγελιστές αναφέρονται και πάλι στην μητέρα του Ιησού η οποία είναι πιθανόν, να τον συνόδευε σε μερικές, τουλάχιστον, περιοδείες, όπως και άλλες ευσεβείς μαθήτριές Του (Λουκ. 8, 2-3). Η σκηνή την οποία περιγράφουν και οι τρεις Συνοπτικοί, αναφέρεται σε ένα γεγονός, όπου μαζεύτηκαν πολλοί να ακούσουν τον Ιησού, και εκεί τον ζήτησαν η Μαρία και οι "αδελφοί" του αλλά λόγω του πλήθους δεν μπορούσαν να πλησιάσουν, οπότε κάποιος είπε ότι έξω είναι οι συγγενείς Του και θέλουν να του μιλήσουν. Τότε ο Ιησούς απάντησε ότι μητέρα και αδελφοί του είναι όσοι ακούνε το λόγο του και κάνουν πράξη το θέλημα του ουράνιου Πατέρα (Ματθ. 12,46-50. Μαρκ. 3,31-35. Λουκ. 8,19-21). Πρόκειται για ένα διδακτικό συμβάν, όπου προκρίνεται η πνευματική συγγένεια έναντι της εξ αίματος.

Η Παναγία στη Σταύρωση του Χριστού

Μία από τις τελευταίες παρουσίες της Θεοτόκου στις ευαγγελικές διηγήσεις, είναι την οδυνηρή εκείνη ημέρα, όπου ευρισκόμενη κοντά στο Σταυρό, παρακολουθεί το μαρτύριο του Υιού της στον Γολγοθά. Εκεί έστεκαν ακόμα η αδελφή της Παναγίας, η Μαρία Μαγδαληνή, και η Μαρία του Κλωπά (Ιω. 19,25) και ο ευαγγελιστής Ιωάννης, ο μαθητής "ον ηγάπα" ο Ιησούς (Ιω. 19,26). Κάποια στιγμή, ο Χριστός, όταν είδε κοντά του την Μαρία και τον Ιωάννη, λέει στη μητέρα του "αυτός από τώρα θα είναι ο γυιός σου" και έπειτα λέει στον μαθητή του "να η μητέρα σου" αναθέτοντας στοργικά, τη φροντίδα της Θεοτόκου σε 'κείνον. Αποφεύγει μάλιστα να την ονομάσει μητέρα, είτε επειδή από καιρό είχε διαχωρίσει το μεσσιανικό του ρόλο από τις εξ αίματος σχέσεις, είτε, κατ' άλλους, επειδή δεν ήθελε να αυξήσει την συγκίνησή της. Σύμφωνα με τον καθηγητή Σάββα Αγουρίδη: "Ο Ιησούς, αναχωρών σωματικώς εκ του κόσμου τούτου, εμπιστεύθηκε τη μητέρα του στο μαθητή εκείνο, ο οποίος είχε εισχωρήσει βαθύτερα στο νόημα του έργου του και της διδασκαλίας του. Ο αγαπημένος μαθητής διαδέχεται τον Ιησού στη φροντίδα της μητέρας του. Μεγάλη τιμή αλλά και κύρος προσδίδεται κατά τον τρόπο αυτό στον αγαπημένο μαθητή! Αν ο Ιησούς τον αναγνώρισε ως τον κατάλληλο προστάτη της μητέρας του, ασφαλώς τον αναγνώρισε και ως τον πιο πιστό φύλακα της πίστης του".

Η Θεοτόκος κατά την Πεντηκοστή

Μία ακόμη μαρτυρία για την Θεοτόκο αντλούμε από τις Πράξεις των Αποστόλων όπου οι μαθητές "κοίταζαν που αυτός ανέβαινε στον ουρανό [ενν. ο Χριστός]...γύρισαν στην Ιερουσαλήμ από το όρος που λεγόταν των Ελαιών...και όταν μπήκαν στην πόλη, ανέβηκαν στό επάνω πάτωμα του σπιτιού όπου συναντιόντουσαν...Όλοι αυτοί με μιά ψυχή προσκαρτερούσαν προσευχόμενοι και δεόμενοι στο Θεό μαζί με μερικές γυναίκες και τη Μαρία, τη μητέρα του Ιησού και τους άλλους αδελφούς του" (Πραξ. 1, 10-14). Σύμφωνα με τον Βλάσιο Φειδά, η μαρτυρία των Πράξεων Αποστόλων στο εδάφιο 1,14, δείχνει ότι η Θεοτόκος "προσκαρτερούσε με τους αποστόλους την αποστολή του αγίου Πνεύματος κατά την Πεντηκοστή [και] υποδηλώνει ότι έγινε κοινωνός όλων των συγκλονιστικών γεγονότων, τα οποία συντελέστηκαν από την Ανάληψη ως την Πεντηκοστή, όπως και στη συνέχεια της αποστολικής δραστηριότητας των μαθητών του Ιησού" .

Οι Προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης σχετικά με την Παρθένο Μαρία

Η Ορθόδοξη ερμηνεία της Παλαιάς Διαθήκης, συχνά αναφέρεται σε προφητείες, στις οποίες βλέπει να προτυπώνεται η συνέργεια της Θεοτόκου στο μυστήριο της σαρκώσεως του Λόγου του Θεού και στην οικονομία της Σωτηρίας ως "η κατεξοχήν 'εκλελεγμένη' και 'υπήκοος' του Θεού".

Από τις προφητείες της Π. Διαθήκης, τις σχετικές με την Παρθένο Μαρία, ιδιαίτερα αξιομνημόνευτες είναι οι εξής.:

1. Γεν. 3,15: "Έχθρα θα βάλω ανάμεσα σ' εσένα και στη γυναίκα, κι ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της. Εκείνος θα σου συντρίψει το κεφάλι κι εσύ θα του πληγώσεις τη φτέρνα". Εδώ γίνεται λόγος για τη συντριβή του διαβόλου από τον Χριστό, ο οποίος θα γεννηθεί από την Παρθένο Μαρία. Πρόκειται για το γνωστό "πρωτευαγγέλιο".
2. Ησ. 7,14: "Γι αυτό ο ίδιος ο Κύριος θα σας δώσει ένα σημείο: η παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει γιο, ο οποίος θα ονομαστεί 'Εμμανουήλ' (ο θεός μαζί μας)". Η προφητεία αναφέρεται στη γέννηση του Χριστού από την Παρθένο Μαρία.
3. Ιεζ. 44,2: "Ο Κύριος μου είπε: 'Αυτή η πύλη θα παραμείνει κλείστη κανείς δε θα περάσει ποτέ απ' αυτήν, γιατί έχω μπεί απ' αυτήν εγώ, ο Κύριος ο Θεός του Ισραήλ. Γι αυτό θα μείνει κλειστή.". Η προφητεία αυτή αναφέρεται στην αειπαρθενία της Θεοτόκου και αναγινώσκεται στον εσπερινό όλων των θεομητορικών εορτών.
4. Δανιήλ 2,34: "...ένα λιθάρι κόπηκε από κάποιο βουνό, χωρίς να το αγγίξει ανθρώπινο χέρι...". Το χωρίο αυτό αναφέρεται στο 'αλατόμητον όρος', που αποκόπηκε και έπεσε μόνο του 'άνευ χειρός'. Ο λίθος είναι ο Χριστός, που γεννήθηκε από την Παρθένο Μαρία χωρίς άνδρα.

Η Ορθόδοξη δογματική διδασκαλία για τη Θεοτόκο

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υπάρχει στην πραγματικότητα "Θεοτοκολογία" ή "Μαριολογία", ως μια ανεξάρτητη περιοχή διδασκαλίας, αφού κέντρο της πατερικής διδαχής είναι πρωτίστως η Θεολογία, η Χριστολογία και η Εκκλησιολογία, από τα οποία απορρέουν και οι υπόλοιπες θεωρήσεις. Για το λόγο αυτό, σε όλες τις σχετικές αναφορές, το πρόσωπο της Μαρίας εξαίρεται σε αρραγή ενότητα με το Χριστολογικό δόγμα και όχι ως αυτόνομη προσωπικότητα όπως για παράδειγμα υφίσταται στην περίπτωση της Ρωμαιοκαθολικής θεολογίας.

Δογματική αξία του όρου "Θεοτόκος"

Η Θεοτόκος κρατώντας τον Υιό της. Ψηφιδωτό στο ναό της Αγίας Σοφίας

Ο όρος Θεοτόκος, για την Ορθόδοξη Εκκλησία, "είναι κάτι παραπάνω από ένα όνομα ή ένα τιμητικό τίτλο. Είναι μάλλον ένας δογματικός ορισμός σε μια μονάχα λέξι" και "διακριτικό σημάδι της Ορθοδοξίας ακόμη και πριν από τη σύνοδο της Εφέσου" (431). Ήδη από τον 4ο αιώνα, ο άγ. Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός προειδοποιεί: "Εάν ένας δεν αναγνωρίζη τη Μαρία σαν Θεοτόκο είναι αποξενωμένος απ' το Θεό". Ασφαλώς, από πλευράς Οικουμενικής επικυρώσεως, "πρώτη η εν Εφέσω Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος...κατακρίνασα το φρόνημα του Νεστορίου, κατά το οποίον η αγία Παρθένος υπήρξεν ανθρωποτόκος...ανεκήρυξε «την αγίαν Παρθένον Θεοτόκον...»" και την "ονομασίαν ταύτην της μητρός του Κυρίου επανέλαβεν...και η εν Χαλκηδόνι Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος" (βλ. περισσότερα στα άρθρα: Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος και Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος).

Ο Νεστόριος, από τη στιγμή που απέρριπτε την έννοια της Θεοτοκίας, αυτομάτως θεωρούσε πως η ένωση των δύο φύσεων του Χριστού συνέβαινε σε ένα βουλητικό-ηθικό επίπεδο και όχι ουσιαστικό. Δεν πίστευε στην πλήρη ένωση της ανθρώπινης φύσης με την θεία, αλλά θεωρούσε ότι ο Λόγος πήγε και ενοίκησε σε μια ανθρώπινη υπόσταση. Όμως, η διδασκαλία αυτή ουσιαστικά θα καθιστούσε "ανώφελη" την ενανθρώπηση του Λόγου, αφού κανένα εχέγγυο δε θα δινόταν για την ανάσταση καθώς δεν εξασφαλίζεται η θεραπεία της κτιστής ανθρώπινης φύσης. Αντίθετα, η πρόσληψη της φθαρτής φύσης μας από τον Χριστό-Λόγο, η "ουσιαστική ένωση των δύο φύσεων του Χριστού και η διατήρηση της ετερότητας τους σημαίνουν ότι η θεότητα παρέχει τον αγιασμό και την αφθαρσία στην κτιστή ανθρώπινη φύση". Έτσι, η Μαρία, λαμβάνει τον τίτλο της Θεοτόκου επειδή "γεννάει τον σαρκωμένο Θεό και όχι θεοφόρο άνθρωπο" και λαμβάνει την υψηλότερη θέση ανάμεσα στα κτιστά όντα όχι διότι προηγείται η εξουσία κάποιας "θεάς" ή κάποιας αυτοδύναμης φυσικής θεότητας, αλλά διότι ένας άνθρωπος γίνεται το όργανο για την επιτέλεση του σχεδίου της θείας οικονομίας, που είναι η σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.

Στο παραπάνω πλαίσιο, εντάσσεται και η λεγόμενη περί Ανακεφαλαιώσεως διδασκαλία η οποία αναπτύχθηκε από την αρχαία εκκλησία και εξής. Πρόκειται για τον αντιθετικό παραλληλισμό ανάμεσα στην ανυπάκουη παρθένο την Εύα, και την Μαρία η οποία εξάλειψε την ανυπακοή, της «προμήτορος Εύας το σφάλμα ανορθώσασα», και ανάμεσα στον Αδάμ από τον οποίο εισήλθε η φθορά στην ανθρώπινη φύση και τον Χριστό ο οποίος προσλαμβάνει και θεραπεύει την φθαρτότητα. Η διδασκαλία αυτή, η οποία διατυπώνεται από τους Ιγνάτιο και Ειρηναίο, παραλαμβάνεται κατόπιν από τον Τερτυλλιανό. Παρόμοιες ιδέες αναπτύσσει και ο Επιφάνιος και αργότερα ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος ο οποίος παραλληλίζει πλέον την Εύα με την Εκκλησία, λέγοντας ότι από τον Αδάμ προήλθε η Εύα και από τον Χριστό η Εκκλησία.

Ο όρος Θεοτόκος χρησιμοποιήθηκε από τους εκπροσώπους της εκκλησιαστικής συνειδήσεως αρκετά νωρίς, μαρτυρούμενος κατά το πρώτο μισό του 3ου αιώνα "υπό του Ωριγένους και του Ιππολύτου Ρώμης ως όρος ήδη της παραδόσεως". Στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε "πλατειά από τους Πατέρες του τετάρτου αιώνος" όταν καταφέρονταν ενάντια στον Νεστόριο και τους οπαδούς του, οι οποίοι δίδασκαν ενάντια στην Ιερά Παράδοση χρησιμοποιώντας για τη Μαρία τους όρους ανθρωποτόκος και χριστοτόκος. Αν και η λέξη Θεοτόκος δεν υπάρχει μέσα στην Αγία Γραφή, αυτό δεν σημαίνει ότι η Εκκλησία καινοτόμησε και επέβαλλε ένα νέο άρθρο πίστεως, αλλά αντιθέτως, εξέφρασε και προστάτευσε "μια εκ παραδόσεως πίστι και μια κοινή πεποίθησι αιώνων": μόλις τον 1ο αιώνα, ο Ιγνάτιος ο Θεοφόρος "ομολογεί...ότι «ο θεός ημών Ιησούς Χριστός εκυοφορήθη υπό Μαρίας κατ' οικονομίαν Θεού»" και μιλάει "περί του Ιησού Χριστού...«εκ Μαρίας, ος αληθώς εγεννήθη...»", όπου με τη λέξη αληθώς εκφράζεται ενάντια στην αίρεση του Δοκητισμού η οποία πρέσβευε ότι ο Χριστός μόνο φαινομενικά, και όχι πραγματικά, γεννήθηκε, έπαθε κ.λπ..

Ποιον γέννησε η Μαρία;

Ο όρος Θεοτόκος, τονίζει ακριβώς το γεγονός, ότι το Βρέφος που γέννησε η Μαρία δεν ήταν ένας απλός άνθρωπος ("ψιλός" όπως έλεγε ο αιρετικός Νεστόριος), αλλά ο μονογενής Υιός του Θεού, ο Ένας εκ της Αγίας Τριάδας, αλλά Σαρκωθείς, δηλ. "άνθρωπος ενωμένος στενά με τη θεότητα ήδη από την πρώτη στιγμή της συλλήψεως" ή αλλιώς "Θεάνθρωπος". Η Ορθόδοξη Εκκλησία δίνει έμφαση "στην απόλυτη ταυτότητα του Προσώπου...Δεν υπάρχει παρά ένας Υιός: ο μόνος γεννηθείς εκ της Παρθένου Μαρίας είναι στην πιο πλήρη έννοια της λέξεως ο Υιός του Θεού. Όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, η αγία Παρθένος δεν εβάστασε «ένα κοινό άνθρωπο αλλά τον αληθινό θεό», όμως «όχι γυμνό από σάρκα αλλά σαρκωθέντα»". Για το γεγονός ότι η Μαρία υπήρξε πράγματι και αληθινά και όχι φαινομενικά Μητέρα του Χριστού, μαρτυρείται σε πολλά σημεία της Αγίας Γραφής, είτε στα σημεία όπου την ονομάζει μητέρα του Ιησού, είτε όταν βεβαιώνεται ότι "συλλήψη εν γαστρί και τέξη υιόν" και στον Ιωσήφ δίνεται η πληροφορία, ότι "το γάρ εν αυτή γεννηθέν εκ πνεύματός εστιν αγίου", όπως και όταν ομολογείται από την Ελισάβετ ως "μήτηρ τού Κυρίου μου". Η Πατερική υπεράσπιση της πραγματικής μητρότητας της Μαρίας σε σχέση με τον Χριστό, ξεκινά ήδη με τον Ιγνάτιο, όπως προείπαμε, και συνεχίζει με τον Ειρηναίο († 202;), τον Τερτυλλιανό († 225/240), τον Ωριγένη († 254/255), αλλά και αργότερα, με τον Μέγα Αθανάσιο († 373), τον Γρηγόριο τον Θεολόγο († 389), τον Κύριλλο Αλεξανδρείας († 444) κ.ά.. Όπως σαφώς διατυπώνει ο όρος πίστεως της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου, η Μαρία γέννησε "κατά την ανθρωπότητα", τον "ένα και τον αυτόν Χριστόν", "τον προ αιώνων...εκ Πατρός γεννηθέντα κατά την θεότητα", τον "υιόν, κύριον, μονογενή, εν δύο φύσεσιν ασυγχύτως, ατρέπτως, αχωρίστως, αδιαιρέτως γνωριζόμενον". Κατά συνέπεια, η Θεοτόκος, με τη θέλησή της προσφέρθηκε ώστε μέσα στο σώμα της να διαμορφωθεί και να δημιουργηθεί η ανθρώπινη φύση του θεανθρώπου, και έτσι να κυοφορήσει και να γεννήσει το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, όχι κατά τη θεία του φύση, αλλά κατά την ανθρώπινη. Αυτή "η ένωση των δύο φύσεων έγινε στη μήτρα της Παναγίας Παρθένου, όπου η δύναμη του Θεού εμόρφωσε το έμβρυο, με το οποίο ενώθηκε αμέσως ο Λόγος του Θεού, χωρίς η ανθρώπινη φύση να υπάρξει στη ζωή έστω και μία χρονική στιγμή εκτός ενώσεως, ως πρόσωπο ξεχωριστό.

Η αειπαρθενία της Θεοτόκου

Η σημασία της Παρθενίας στην Ορθόδοξη διδασκαλία

Η σημασία της παρθενίας στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν σχετίζεται με κάποιον ηθικισμό ή πουριτανισμό, αλλά έχει οντολογικό περιεχόμενο καθώς ο Ιωάννης Δαμασκηνός λέει ότι "η παρθενία είναι το πολίτευμα των αγγέλων, το ιδίωμα κάθε ασώματης φύσεως", πράγμα που σημαίνει ότι αποτελεί "το χάρισμα εκείνο που ακεραιώνει την ανθρώπινη φύση" με αποτέλεσμα μια πραγματικά παρθενική ζωή να οδηγεί γρηγορότερα στην οντολογική ολοκλήρωση αφού έτσι, ομοιάζει προς την κατάσταση της αιώνιας ζωής όπου "υπάρχει παρθενία, γιατί δεν υπάρχει θάνατος". Θα πρέπει να επισημανθεί ότι σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας, αξία στην σωματική παρθενία υπάρχει με την προϋπόθεση ότι αυτή είναι αποτέλεσμα πνευματικής παρθενίας. Όπως αναφέρει ο άγ. Κασσιανός ο Ρωμαίος, "και γυναίκα δε γνωρίζω και παρθένος δεν είμαι", αφού "το δώρο της παρθενίας δεν κατορθώνεται μόνο με αποχή...όσο με την αγιοσύνη της ψυχής και την καθαρότητα". Και σημειώνει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος: "ο γαρ λέγων, Παρθένος ειμί τω σώματι, τη δε ψυχή φθονεί τω αδελφώ, ούτος ουκ εστι παρθένος· την γαρ παρθενίαν αυτού διέφθειρεν η του φθόνου μίξις". Και ο ίδιος πάλι, ερμηνεύοντας το εδάφιο της επιστολής Β΄ Κορ. 11,2, αναφέρει για την Παρθενία: "Η γαρ άφθορος ψυχήν παρθένος εστι καν άνδρα έχη·...αύτη γαρ η του σώματος, εκείνης εστίν επακολούθημα και σκιά, η δε αληθής παρθενία εκείνη εστί". Και αλλού, σημειώνει: "Παρ' ημίν η ούσα παρθένος, γαμουμένη, ουκ έστι παρθένος: παρά Χριστώ η ούσα πόρνη, γαμουμένη, παρθένος γέγονεν".

Η σημασία της Παρθενίας της Θεοτόκου

Η Παναγία η Ιεροσολυμίτισσα.

Μέχρι τον ερχομό του Μεσσία, "η Βίβλος δεν είχε αποδώσει θρησκευτική σημασία στην παρθενία". Στην περίπτωση όμως του Χριστού, ο θεάνθρωπος δεν "έρχεται να συμπληρώσει τη γραμμή των «υιών της απώλειας», αλλ' έρχεται ως «Υιός Θεού»...«καρπός» της «δυνάμεως του Υψίστου»...Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι καρπός και γέννημα του πρώτου Αδάμ και του πεπτωκότος ανθρώπου. Έρχεται στην ιστορία ως ο «δεύτερος και έσχατος Αδάμ» και γίνεται «γενάρχης» και «πρωτότοκος» μιας νέας ανθρωπότητας, ενός νέου εσχατολογικού «γένους», εκείνου του λαού του Θεού και της Εκκλησίας". Ταυτόχρονα, η ονομασία Αειπάρθενος "σημαίνει ασφαλώς κάτι πολύ περισσότερο από την απλή περιγραφή μιας «φυσιολογικής» καταστάσεως. Δεν αναφέρεται μόνο στην εκ Παρθένου γέννησι. Δεν συνεπάγεται μονάχα αποκλεισμό οποιασδήποτε μεταγενέστερης συζυγικής επικοινωνίας (που θα ήταν εντελώς ακατανόητη, αν πραγματικά πιστεύουμε στην εκ Παρθένου γέννησι και στη θεότητα του Ιησού). Αποκλείει πρώτ' απ' όλα κάθε «ερωτική» περιπλοκή, οποιεσδήποτε αισθησιακές και ατομικές επιθυμίες και πάθη, οποιοδήποτε περισπασμό της καρδίας και του νου...είναι η ελευθερία από τα πάθη, η αληθινή «απάθεια»...η ουσία της πνευματικής ζωής". Όπως γράφει ο αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός "την ψυχή της κυβερνούσε μόνο ο Θεός...εφύλασσε πάντα την παρθενία του νου, της ψυχής και του σώματος: «και νου και ψυχή και σώματι αειπαρθενεύουσαν»".

Στο ζήτημα της σωματικής αειπαρθενίας της θεοτόκου (το οποίο ασφαλώς σχετίζεται και με την καθολική αειπαρθενία της, αλλά έχει και Χριστολογικές προεκτάσεις), τρεις είναι οι παράμετροι με τις οποίες ασχολήθηκε η πατερική διδασκαλία, αυτές που εύστοχα διατυπώνει ο ιερός Αυγουστίνος: η Μαρία, "virgo concepit, virgo peperit, virgo permansit (=Παρθένος συνέλαβε, Παρθένος έτεκε, Παρθένος έμεινε)".

Περί της, προ του τόκου, Παρθενίας της Θεοτόκου

Στην Καινή Διαθήκη, "το γεγονός της παρθενίας της Μαρίας στη σύλληψη του Ιησού βεβαιώνεται από το Μτ 1,18-23 και το Λκ 1,26-38" όπως και από το "Ιω 1,13: «αυτόν που ούτε αίμα ούτε σάρκα, αλλά ο Θεός εγέννησε»". Ο Ματθαίος μάλιστα, βλέπει "την παρθενική σύλληψη του Ιησού ως την εκπλήρωση της προφητείας του Ησ 7,14 (σύμφωνα με τους Ο΄)", ενώ ο Λουκάς "αποδίδει μεγάλη σημασία στην παρθενία της Μαρίας, όπως και σ' όλο του το έργο ενδιαφέρεται για την εγκράτεια (Λκ 2,36- 14,26. 18,29) και για την παρθενία (Πραξ 21,9)". Ταυτόχρονα, επιβεβαιώνεται "η παρθενία της Μαρίας τη στιγμή του Ευαγγελισμού...από την αντίρρηση που απευθύνει στον άγγελο, όταν της αναγγέλλει ότι θα γίνει η μητέρα του Μεσσία: «Πως έσται μοι τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω;» (Λκ 1,34). Η έκφραση «γνωρίζω άνδρα» είναι πράγματι συνήθης στη Βίβλο προκειμένου για τις συζυγικές σχέσεις", και η κατάσταση αυτή ισχύει, παρ' όλο που "σύμφωνα με το παλαιστινιακό έθιμο, ο γάμος...πρέπει να είχε προηγηθεί αρκετά πριν από την εγκατάσταση της στο σπίτι του συζύγου της (βλ Μτ 25,1-13)". Γενικά, εκτός των αιρετικών του 2ου αιώνα Εβιωνιτών (ή Εβιωναίων), του γνωστικού Κηρίνθου και του ειδωλολάτρη Κέλσου, "πάντες οι εκκλησιαστικοί συγγράφεις και Πατέρες διεκήρυξαν την προ του τόκου και κατά την σύλληψιν παρθενίαν της Θεοτόκου" η οποία συμπεριλήφθηκε σε όλα τα αρχαία σύμβολα, καθώς και στο Σύμβολο των Αποστόλων και στο Σύμβολο της Νίκαιας.

Περί της, κατά τον τόκο, Παρθενίας της Θεοτόκου

Επί των ζητημάτων της διατήρησης της παρθενίας κατά τη διάρκεια αλλά και μετά τον θείο τοκετό, η αδιαίρετη Εκκλησία δεν προέβει "επισήμως" σε "λεπτομερείς δογματικούς καθορισμούς", αν και στο λατινικό τμήμα της, η τοπική σύνοδος του Λατεράνου (649) ανακήρυξε σε δόγμα την "κατά και μετά τον θείον τόκον παρθενία" της Θεοτόκου. Αυτό, αν και είναι ορθό και διακηρύσσεται σαφώς "υπό της συνειδήσεως της ορθοδόξου οικουμενικής Εκκλησίας", εντούτοις θα πρέπει να επισημανθεί η μονομερής δράση της δύσης στα σημεία αυτά, η οποία συνεχίστηκε και αργότερα. Πάντως, στην περίπτωση του Ιοβινιανού, ο οποίος καταπολεμώντας τον Δοκητισμό διακήρυσσε ότι η Θεοτόκος "ουχί και παρθένος εγέννησεν", έδρασε o Αμβρόσιος Μεδιολάνων και σε σύνοδο του 390 στα Μεδιόλανα, κατέκρινε τον Ιοβινιανό υπονοώντας έτσι ότι η Μαρία παρέμεινε παρθένος και κατά τη γέννα. Στο ίδιο ζήτημα, προσθέτει ο Ιωάννης Δαμασκηνός: "ώσπερ δε συλληφθείς [ο Κύριος] Παρθένον την συλλαβούσαν ετήρησεν, ούτω και τεχθείς, την αυτής παρθενίαν εφύλαξεν άτρωτον, μόνος διελθών δι' αυτής και κεκλεισμένην τηρήσας αυτήν...Ου γαρ αδύνατος ην και διά της πύλης διελθείν και ταύτης μη παραβλάψαι τα σήμαντρα".

Σαφής είναι όμως και η Ορθόδοξη ερμηνεία στην προφητεία του Ησαΐα (7,14), την οποία αναφέρει και ο Ευαγγελιστής Ματθαίος (1,23): "Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν". Κατά την έκφραση αυτή επομένως "η τίκτουσα, θα είναι παρθένος και κατά την στιγμήν, την οποίαν θα τίκτη [=γεννά]". Σχετικά με το ζήτημα αυτό, σημαντική είναι η πρώιμη μαρτυρία του Ιουστίνου (†165), ο οποίος αναφερόμενος στην προφητεία του Ησαΐα (7,14) κάνει αναφορά στην παρθενία της Θεοτόκου η οποία δεν αλλοιώθηκε κατά τον τόκο, και μιλά περί Χριστού "διά παρθένου γεννηθέντος", λέγοντας ότι, αν ο Ιησούς είχε γεννηθεί όπως όλοι, τότε τι είδους σημείον θα ήταν αυτό;:

"Καί τό Ιδού η παρθένος εν γαστρί λήψεται καί τέξεται υιόν εις τούτον προείρητο. ει γάρ μή εκ παρθένου ούτος, περί ού Ησαίας έλεγεν, έμελλε γεννάσθαι, εις όν τό άγιον πνεύμα εβόα· Ιδού κύριος αυτός ημίν δώσει σημείον· ιδού η παρθένος εν γαστρί λήψεται καί τέξεται υιόν; ει γάρ ομοίως τοίς άλλοις άπασι πρωτοτόκοις καί ούτος γεννάσθαι εκ συνουσίας έμελλε, τί καί ο θεός σημείον, ό μή πάσι τοίς πρωτοτόκοις κοινόν εστιν, έλεγε ποιείν; αλλ' όπερ εστίν αληθώς σημείον καί πιστόν τώ γένει τών ανθρώπων έμελλε γίνεσθαι, τούτ' έστι διά παρθενικής μήτρας τόν πρωτότοκον τών πάντων ποιημάτων σαρκοποιηθέντα αληθώς παιδίον γενέσθαι".

Συνεπώς, η Ιερά Παράδοση διδάσκει ότι ο Χριστός "δεν συνελήφθη με τη φυσική σύμπραξη του ανδρός, αλλά με την συνεργεία του παναγίου Πνεύματος. Με τη σύλληψη επομένως η Μαρία δεν έχασε την παρθενία της, όπως δεν την έχασε και με τη γέννηση του τόκου της".

Παναγία η Παντάνασσα (βασίλισσα των πάντων). Χαραρακτηριστική επωνυμία για την αξία της Θεοτόκου μέσα στην ορθόδοξη παράδοση

Περί της, μετά τον τόκο, Παρθενίας της Θεοτόκου

Σύμφωνα με τον Βασίλειο Στεφανίδη, "το αειπάρθενον της Θεοτόκου επεκράτησε την 4ην εκ]ρίδα", οπότε είχαν πλέον εκλείψει όλες οι σχετικές κακοδοξίες. Μια τέτοια περίπτωση ήταν του Τερτυλλιανού, ο οποίος οδηγήθηκε σε υπερβολές ώστε να απαντήσει στο γνωστικό περιβάλλον στο οποίο έδρασε, και προκειμένου να τονίσει την πραγματική και όχι φαινομενική γέννηση του Χριστού, υποστήριξε ότι "η Μαρία μετά τόν τόκον αυτής απώλεσε την παρθενίαν της" και ναι μεν "παρθένος συνέλαβεν, αλλ' ουχί και παρθένος εγέννησεν". Αυτό ήταν "κατά τόν Τερτυλλιανό σπουδαίο επιχείρημα κατά των αντιλήψεων των Δοκητών. Ήταν επιβεβαίωση ότι ο Υιός του Θεού πέρασε από όλες τις διαδικασίες της ανθρώπινης γεννήσεως". Είναι όμως σαφές ότι πολύ πριν τον Τερτυλλιανό, στα έργα του Ιγνατίου, βρίσκουμε μαρτυρίες για την διατήρηση της παρθενίας της Θεοτόκου και κατά τον τόκο και γίνεται λόγος για τον Ιησού "γεγενημένον αληθώς εκ Παρθένου". Ο Τερτυλλιανός, υποστήριξε επίσης ότι οι αδελφοί του Ιησού ήταν παιδιά της Μαρίας. Για το ζήτημα όμως της γέννησης άλλων παιδιών από τη Μαρία, μετά τον Ιησού, ενδιαφέρουσα είναι η θέση που εκφράζει ο Ωριγένης, σύμφωνα με τον οποίο, καμμία απόδειξη, ούτε στήριγμα στη Γραφή έχουν όσοι το ισχυρίζονται:

"Αλλ' ουδέ έχουσιν αυτήν αποδείξαι, ότι συνουσία εχρήσατο μετά την απότεξιν του σωτήρος· οι γαρ υιοί Ιωσήφ ουκ ήσαν από της Μαρίας, ουδέ έχει τις τούτο παραστήσαι από της γραφής".

Είναι γεγονός ότι στα παράλληλα χωρία των ευαγγελίων (Μτ. 13,54-58, Μκ. 6,1-6, Λκ. 4,16-30, Ιω. 4,44· 6,42), "καθώς επίσης και σε όλες τις άλλες αναφορές της Καινής Διαθήκης στους αδελφούς του Κυρίου δεν έχουμε καμία απολύτως πληροφορία για την ακριβή συγγένεια μεταξύ τους".

Θα πρέπει μάλιστα, να διευκρινιστεί και η διατύπωση του Βασ. Στεφανίδη επάνω στο θέμα, ο οποίος σημειώνει:

"Περί τών αδελφών του Ιησού Χριστού διετυπώθησαν τρεις γνώμαι. α) Ήσαν πραγματικοί αδελφοί του Ιησού εκ γάμου της μητρός αυτών μετά του Ιωσήφ. Τούτο εδέχθη ο Τατιανός...ο Ηγήσιππος γράψας την ιδίαν εποχήν, δέχεται και αδελφούς και εξαδέλφους του Ιησού (Ευσεβίου, Εκκλ. Ιστορία 2,23,4. 3,19 κ.εξ. 3,32,6. 4,22,4)...και ο Τερτυλλιανός..."

Εντάσσοντας εδώ ο συγγραφέας τον Ηγήσιππο στην υποκατηγορία "α)" περί πραγματικών αδελφών του Ιησού, δημιουργεί την εντύπωση ότι ο Ηγήσιππος συμφωνεί με τον Τερτυλλιανό στους αναπόδεικτους (σύμφωνα με τον Ωριγένη) ισχυρισμούς περί άλλων τέκνων της Μαρίας. Όμως, στην Εκκλησιαστική ιστορία του Ευσεβίου, ο Ηγήσιππος όχι μόνο δείχνει να διαφωνεί με τον Τερτυλλιανό, αλλά δίνει και μαρτυρία περί του αντιθέτου και μάλιστα αρκετά νωρίς, περί τα μέσα του 2ου αιώνα, μερικές δεκαετίες πριν τον Τερτυλλιανό. Συγκεκριμένα, από τα πιο πάνω εδάφια στα οποία παραπέμπει ο Β. Στεφανίδης, για "αδέλφια" του Ιησού γίνεται λόγος μόνο στα 2,23,4 και 3,19 κ.ε., ως εξής:

"Διαδέχεται την εκκλησίαν μετά των Αποστόλων ο αδελφός του Κυρίου Ιάκωβος..." (Εκκλ. Ιστορ. 2,23,4)

το οποίο σημαίνει (μτφρ. Παν. Χρήστου):

"Αναλαμβάνει την διοίκησιν της Εκκλησίας μετά των αποστόλων ο αδελφός του Κυρίου Ιάκωβος...".

Η μαρτυρία όμως αυτή, θα πρέπει να συνδυαστεί με μια άλλη μαρτυρία του Ηγήσιππου, ο οποίος λέει "κατά λέξιν":

"Έτι δε περιήσαν οι από γένους του Κυρίου υιωνοί Ιούδα του κατά σάρκα λεγομένου αυτού αδελφού·" (Εκκλ. Ιστορ. 3,20,1)

το οποίο σημαίνει (μτφρ. Παν. Χρήστου):

"Επέζων ακόμη από την οικογένειαν του Κυρίου οι εγγονοί του Ιούδα, του λεγομένου κατά σάρκα αδελφού αυτού...".

Η μαρτυρία αυτή είναι σημαντική γιατί σύμφωνα με τον Ηγήσιππο, ο Ιούδας απλά λεγόταν ή αλλιώς, "εθεωρείτο κατά σάρκα αδελφός του Ιησού". Σύμφωνα όμως με τα Ματθ. 13,55 και Μαρκ. 6,3, τα πλήθη έλεγαν ότι ο Ιάκωβος και ο Ιούδας είχαν την ίδια ακριβώς σχέση με τον Κύριο, και αυτή, σύμφωνα με τον Ηγήσιππο, δεν ήταν σχέση κατά σάρκα αδελφών.

Σημαντική άλλωστε είναι και η μαρτυρία του ίδιου του Ευσεβίου ο οποίος διαφωνεί με τις απόψεις περί του Ιακώβου ως πραγματικού τέκνου της Μαρίας:

"...τον κατ' αυτών όλεθρον υπερθεμένης, εν όσοις των Αποστόλων και των μαθητών πλείους Ιάκωβος τε αυτός ο τήδε πρώτος επίσκοπος, του Κυρίου χρηματίζων αδελφός, έτι τω βίω περιόντες..." (Εκκλ. Ιστορ. 3,7,8)

το οποίο σημαίνει (μτφρ. Παν. Χρήστου):

"...ανεβάλετο ο όλεθρός των κατά την διάρκειαν των οποίων πολλοί από τους Αποστόλους και μαθητάς, καθώς και ο Ιάκωβος ο πρώτος εκεί επίσκοπος, ο καλούμενος αδελφός του Κυρίου, έζων...".

Η Ορθόδοξη παράδοση, ουδεμία αμφιβολία διατυπώνει και για την μετά τη γέννα διατήρηση της παρθενίας της Θεοτόκου, θεωρώντας αδιανόητη την ύπαρξη συζυγικών σχέσεων, όταν ο Ιωσήφ και η Μαρία έχουν βιώσει τέτοιου μεγέθους θείες αποκαλύψεις. Πως θα ήταν δυνατό "ανδρός συνάφειαν να καταδεχθή" η Μαρία, η το "θαύμα γνωρίσασα";. Συμπυκνώνοντας την ορθόδοξη αντίληψη, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει: "ως ούτε του τόκου την παρθενίαν λύσαντος, ούτε της παρθενίας τη τοιαύτη κυοφορία εμποδών γενομένης. Όπου γαρ πνεύμα σωτηρίας γεννάται...άχρηστα πάντως της σαρκός θελήματα". Μάλιστα, ενάντια στους Άραβες Aντιδικομαριανίτες, μια αίρεση του 4ου αιώνα η οποία δεν αποδεχόταν το αειπάρθενο της Θεοτόκου, καταφέρθηκαν έντονα οι Επιφάνιος, Ιερώνυμος, Αμβρόσιος και Αυγουστίνος. Η σειρά των Πατέρων και εκκλησιαστικών συγγραφέων η οποία παρουσιάζει ως κοινή συνισταμένη τη διδασκαλία για το αειπάρθενο της Μαρίας είναι μακρά: καταρχάς, οι λεγόμενοι Αποστολικοί Πατέρες "δεν εκφράζονται διά την διατήρησιν της παρθενίας της Θεοτόκου μετά τόκον, αλλ' ούτε και διά το αντίθετον γίνεται η παραμικρά νύξις" ενώ θα μπορούσαμε να πούμε ότι από τον τρόπο με τον οποίο εκφράζονται για τη Θεοτόκο "νοείται το «Αειπάρθενος»". Από εκεί και πέρα οι Ωριγένης († 253/4), Γρηγόριος Θαυματουργός († 270), Μέγας Αθανάσιος († 373), Δίδυμος ο Τυφλός († 398), Ιωάννης ο Χρυσόστομος († 407), Επιφάνιος Σαλαμίνος († 404), Κύριλλος Αλεξανδρείας († 444) και πολλοί άλλοι, εκφράστηκαν υπέρ του μετά τόκον, αειπάρθενο της Θεοτόκου.

Εκτός όμως της σειράς των πατερικών διατυπώσεων, Οικουμενική επικύρωση έλαβε το αειπάρθενον:

• α) Με την αναφορά: "ουκ αληθώς Θεοτόκον λέγει την αγίαν ένδοξον αειπάρθενον Μαρίαν" η οποία περιέχεται στον όρο πίστεως της Ε΄ Οικουμενικής Συνόδου (553) και συγκεκριμένα στον έκτο αναθεματισμό κατά των "Τριών κεφαλαίων", δηλ. κατά των ετεροδοξιών του Θεοδώρου Μοψουεστίας, του Θεοδωρήτου Κύρου και του Ίβα Εδέσσης.

• β) Με την αναφορά: "την αυτόν ασπόρως τεκούσαν άχραντον αειπάρθενον, κυρίως και κατά αλήθειαν Θεοτόκον δοξάζοντες" την οποία βρίσκουμε στον α΄ κανόνα της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου (691).

Εν κατακλείδι, θα λέγαμε ότι η πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον τόκο παρθενία της Θεοτόκου, ή αλλιώς η αειπαρθενία αυτής, συστηματικά και πέρα πάσης αμφιβολίας διατυπώθηκε στην Ορθόδοξη διδασκαλία: "α) εις την Αγίαν Γραφήν, β) τους αποστολικούς Πατέρας, γ) τους μετέπειτα Πατέρας, δ) την Ορθόδοξον Υμνολογίαν και ε) τας αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων".

Ο αλόχευτος τόκος της Θεοτόκου

Με τον όρο αλόχευτος τόκος, αναφερόμαστε στην διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, σύμφωνα με την οποία, την ανώδυνη γέννα της Θεοτόκου δεν ακολούθησε φυσική λοχεία. Τίποτε "δεν γνώρισε η Μαρία από την παλαιά φυσική γέννηση, γιατί σαν μητέρα λειτουργούσε ως απαρχή στην ανακαινισμένη ανθρωπότητα, στους καινούργιους ρυθμούς στους οποίους μπήκε η φύση των ανθρώπων με την καινοφανή γέννηση του τόκου της". Τoν αλόχευτον τόκον, τον οποίο ψάλλει η Ορθόδοξη Εκκλησία, βεβαιώνει η Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος (Καν. 79) η οποία μάλιστα ορίζει να αφορίζονται όσοι τιμούν τα λόχια της Θεοτόκου:

"Επειδή ομολογούμε ότι ο θείος Υιός της Παρθένου γεννήθηκε χωρίς λοχεία καθώς και ότι η σύλληψη του ήταν άσπορη και επειδή τα διακηρύσσουμε αυτά σ' όλο το ποίμνιο, όσους από άγνοια κάμνουν κάτι από αυτά που δεν πρέπει τους υποβάλλουμε σε διόρθωση. Γι' αυτό, επειδή κάποιοι ύστερα από τη μέρα της άγιας γέννησης του Χριστού του Θεού μας φαίνεται πως ψήνουν σιμιγδάλι και το μοιράζουν μεταξύ τους με το πρόσχημα τάχα της τιμής της λοχείας της άχραντης Παρθενομήτορος, ορίζουμε να μη γίνεται τίποτε τέτοιο από τους πιστούς. Γιατί αυτό δεν είναι τιμή για την Παρθένο, που γέννησε πάνω από τον ανθρώπινο νου και τη λογική τον αχώρητο στη σάρκα Λόγο, να ορίζουμε δηλαδή και να περιγράφουμε σε γενικές γραμμές τα σχετικά με τον ανέκφραστο τοκετό της σύμφωνα με τα κοινά και όσα συμβαίνουν σ' εμάς. Αν λοιπόν κανείς από τώρα και στο εξής συλληφθεί να κάνει κάτι τέτοιο, αν είναι κληρικός, να καθαιρείται, κι αν είναι λαϊκός, να αφορίζεται".

Όπως σημειώνει ο Γρηγόριος Νύσσης: "Τούτου γαρ μόνου χωρίς λοχείας η γέννησις, ώσπερ και χωρίς γάμου η σύστασις. Ου γαρ εστιν επί της αφθόρου τε και απειρογάμου κυρίως το όνομα της λοχείας ειπείν διότι παρθενίας τε και λοχείας ασύμβατα εστι περί την αυτήν τα ονόματα".

Κακοδοξίες περί του Αειπάρθενου της Θεοτόκου

Είναι γεγονός ότι "πολλές φορές...προτεσταντικές κοινότητες έδειξαν και πολεμική στάση απέναντι στους ρωμαιοκαθολικούς και τους ορθοδόξους, που τιμούν το πρόσωπο της Παναγίας, ως μητέρας του Κυρίου". Αυτό βέβαια δεν συνέβαινε πάντα διότι αρχικά "η Μεταρρύθμιση ζούσε πιο σωστά τις συνέπειες του χριστολογικού δόγματος.... [και] δεν απέρριψε την απόδοση τιμής στο πρόσωπο της Θεοτόκου. Απέρριψε βέβαια και αποδοκίμασε τη μαριολατρεία με όλες τις ακρότητες, που παρουσιάστηκαν στους κόλπους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, υιοθέτησε όμως την πίστη της παραδόσεως και παρέμενε στη νέα Εκκλησία ζωντανή η συνήθεια να αποδίδεται η τιμή στο πρόσωπο της μητέρας του Κυρίου. Έτσι η πίστη στο πρόσωπο της Παναγίας Μαρίας, ως Θεοτόκου και Αειπαρθένου, διατηρείται, όπως καταφαίνεται στο τρίτο άρθρο της Αυγουστιαίας Ομολογίας και το πρώτο μέρος των Σμαλκαλδικών άρθρων. Πάντως αργότερα η απόδοση τιμής στο πρόσωπο της Θεοτόκου ατόνησε μέσα στους κόλπους του Προτεσταντισμού".

Κατά την εκδήλωση της προτεσταντικής πολεμικής, χρησιμοποιούνται συγκεκριμένες βιβλικές λέξεις ή φράσεις μεμονωμένες για να προσβάλλουν τη διδασκαλία του Αειπαρθένου της Θεοτόκου. Η επιμονή όμως στην κατά γράμμα ερμηνεία εδαφίων της Καινής Διαθήκης από τους πολεμίους του Αειπάρθενου παρουσιάζει προβλήματα, αφού αν γίνει συνολικά αποδεκτή θα οδηγήσει σε απαράδεκτες ερμηνείες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα εδάφια:

• "Και επορεύοντο οι γονείς αυτού κατ' έτος εις Ιερουσαλήμ τη εορτή του Πάσχα" (Λουκ. 2,41) και,
• "ιδού ο πατήρ σου καγώ οδυνώμενοι εζητούμέν σε" (Λουκ. 2,48).

Η Καινή Διαθήκη γράφει ότι γονέας και -με ομολογία μάλιστα της Μαρίας- πατέρας του Ιησού, είναι ο Ιωσήφ. Όμως οι τίτλοι αυτοί δεν είναι πραγματικοί, δεν αναφέρονται σε εξ αίματος πατρότητα, αλλά αφορούν την κατά Νόμο σχέση του Ιωσήφ με τον Ιησού. Κατά τον ίδιο τρόπο, οι αναφορές σε αδέλφια του Ιησού δεν είναι καθόλου αναγκαίο να αναφέρονται σε εξ αίματος σχέσεις, αλλά όπως "ο Ιωσήφ...καλείται γονεύς του κατά τόν νόμο...κατά τον νόμο και τα τέκνα του Ιωσήφ καλούνται αδελφοί του Χριστού". Αυτό το επιχείρημα συνεπικουρείται από το γεγονός ότι σε κάνενα σημείο της δεν κατανομάζει η Καινή Διαθήκη τα παιδιά αυτά ως τέκνα της Μαρίας.

Σε άλλες προσπάθειες εναντίωσης στο Αειπάρθενο χρησιμοποιούνται και τα εξής:

1) "καί ουκ εγίνωσκεν αυτήν έως ού έτεκε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον" (Ματθ. 1,25). Βάσει του "έως ου" λέγεται ότι ο Ιωσήφ δεν είχε συζυγικές σχέσεις, μόνο μέχρι τη γέννηση του Ιησού. Στην πραγματικότητα, το "έως ου" χρησιμοποιείται για να δείξει αν κάτι συνέβη ή όχι, χωρίς να δηλώνει την οποιαδήποτε αλλαγή της καταστάσεως μετά το όριο αυτό, καταλήγοντας μάλιστα να έχει τη σημασία του "διηνεκώς". Για παράδειγμα, στο Β΄ Βασιλ. 6, 23 αναφέρεται: "τη δε Μελχάλ ουκ εγίνετο παιδίον έως της ημέρας του αποθανείν αυτήν" και φυσικά, με το σκεπτικό των αρνητών της αειπαρθενίας της Θεοτόκου η Μελχάλ θα έπρεπε να τεκνοποιήσει μετά τον θάνατον της. Επίσης, στο Ματθ. 28,20 γράφει: "ιδού εγώ μεθ' υμών ειμι πάσας τάς ημέρας έως τής συντελείας τού αιώνος". Μήπως αυτό θα σήμαινε ότι μετά, δεν θα βρίσκεται ο Κύριος μετά των μαθητών του; Παρόμοια Γραφικά χωρία υπάρχουν αρκετά.

2) Στο παραπάνω χωρίο (Ματθ. 1,25), υπάρχει η λέξη "πρωτότοκος" και υποστηρίζεται ότι ο Ιησούς υπήρξε απλώς ο πρώτος που γεννήθηκε, αλλά στη συνέχεια ακολούθησαν και άλλα παιδιά. Είναι γνωστό ότι, η λέξη "πρωτότοκος" στην Αγία Γραφή λαμβάνει ποκιλία ερμηνειών και δηλώνει είτε τον πρώτο γεννηθέντα μεταξύ αδελφών όπως στο Γεν. 35,23, είτε τον μονογενή όπως στο Εβρ. 1,6 (αφού ο Θεός δεν έχει υστερότοκα παιδιά), είτε τον εκλεκτό όπως στο Εβρ. 12,6. Παρομοίως, στο Σοφ. Σολ. 7,1, ο Αδάμ καλείται πρωτόπλαστος, χωρίς να υπάρχει δευτερόπλαστος, αφού είναι ο μόνος που πλάστηκε. Σημαντικότερο όλων είναι ότι "άπασα η παράδοσις ερμηνεύει τον «πρωτότοκον» όχι ως πρώτον μεταξύ πολλών, αλλ' ως τον μόνον, τον Μονογενή". Αξίζει να θυμίσουμε και πάλι το γεγονός ότι πουθενά η Καινή Διαθήκη δεν αναφέρεται σε παιδιά της Μαρίας, ώστε να δεχθούμε ότι ο Ιησούς ήταν πρωτότοκος μεταξύ πολλών παιδιών της.

Η Θεοτόκος (Γλυκοφιλούσα). Ένταση προκλήθηκε τον 5ο αιώνα, από τη διδασκαλία του Νεστορίου να μη θεωρείται η αειπάρθενος Μαρία, Θεοτόκος

3) Κάποτε, τα ιερά κείμενα αποκαλούν τον Ιωσήφ "άνδρα της Μαρίας" (Ματθ. 1, 16) και την Μαρία "γυναίκα του Ιωσήφ" (Ματθ. 1, 20 και 24). Το "άνδρας" και "γυναίκα", από κάποιες αιρέσεις ερμηνεύεται με την έννοια ότι η Μαρία, μετά τη γέννηση του Ιησού, γέννησε και άλλα τέκνα με τον Ιωσήφ ως άνδρα της.

Στην πραγματικότητα, όπως βλέπουμε στα χωρία Αποκ. 21,2 και Λουκ. 2,5, στην Καινή Διαθήκη χρησιμοποιούνται το ανήρ και γυνή ακόμη και για τον χρόνο της μνηστείας, χωρίς να αναφέρονται σε συζυγική συνάφεια, οπότε καμμία βεβαιότητα γι αυτό δεν μπορούμε να έχουμε. Επίσης, μετά τον τοκετό, είναι εμφανής στην Αγία Γραφή η απόσταση μετάξύ Ιωσήφ και Μαρίας αφού αναφέρεται ότι ο Ιωσήφ "παρέλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού" (Ματθ. 2,14.21) και όχι τη σύζυγό του.

4) Το γνωστό πρόβλημα των αδελφών του Ιησού. Από το εδάφιο Μάρκ. 6,3, φαίνεται καθαρά ότι οι «αδελφοί» του Ιησού είναι τέσσερις, ο Ιάκωβος, ο Ιωσής (Ιωσήφ), ο Ιούδας και ο Σίμων, δύο από τους οποίους είναι οι συγγραφείς των Καθολικών Επιστολών της Καινής Διαθήκης (ο Ιάκωβος και ο Ιούδας). Οι «αδελφές» του Χριστού, "πρέπει να ήταν περισσότερες από δύο και κατοικούσαν στη Ναζαρέτ, όπου είχαν παντρευτεί".

Το ζήτημα αυτό έχει δύο όψεις:

1. αν ο Ιησούς είναι όντως αδελφός, με την σημερινή έννοια, με τους άλλους από τον ίδιο πατέρα, δηλ. τον Ιωσήφ, ή
2. αν ο Ιησούς είναι όντως αδελφός, με την σημερινή έννοια, με τους άλλους από την ίδια μητέρα, δηλ. τη Μαρία, το οποίο σημαίνει ότι η Θεοτόκος θα είχε συζυγικές σχέσεις με τον Ιωσήφ μετά τη γέννηση του θείου βρέφους.

Ως προς το πρώτο, διαφαίνεται σαφώς από την Καινή Διαθήκη ότι ο Ιωσήφ δεν ήταν ο κοινός πατέρας όλων: προτού καν συζήσουν, η Μαρία βρέθηκε έγκυος με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος (Ματθ. 1,18) και ο Ιωσήφ δεν είχε συζυγικές σχέσεις μαζί της, ωσότου γέννησε γιο (Ματθ. 1,25, πρβλ. Λουκ. 1,34-35). Εκτός αυτού:

• Ο Ιησούς δωδεκαετής, απέκρουσε, ότι είναι γιος του Ιωσήφ (Λουκ. 2,49).
• Ο Ιησούς διεκήρυσσε ως πατέρα του το θεό (Ιω. 5,1-7).
• Ο Ιωάννης μαρτυρά για τον Ιησού ότι "ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά πατρός" (Ιω. 1,14).
• Επίσης, ο Ιωάννης, ο υιός Ζαχαρίου, μαρτυρά ότι "καγώ εώρακα και μεμαρτύρηκα ότι ούτος εστιν ο υιος του θεού" (Ιω. 1,33).
• Ο Απόστολος Παύλος μαρτυρά για τον Χριστό ότι "ου κατά νόμον εντολής σαρκικής γέγονεν, αλλά κατά δύναμιν ζωής ακατάλυτου" (Εβρ. 7,16).
• Ο Απόστολος Πέτρος μαρτυρά για τον Ιησού ότι "εγνωρίσαμεν υμίν την του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού δύναμιν και παρουσίαν, αλλ' επόπται γενηθέντες της εκείνου μεγαλειότητος...φωνής ενεχθείσης αυτώ τοιάσδε υπό της μεγαλοπρεπούς δόξης ούτος εστιν ο υιός μου ο αγαπητός...ταύτην την φωνήν ημείς ηκούσαμεν εξ ουρανού..." (Β΄ Πέτρ. 1,16-18).

Ως προς το δεύτερο σκέλος, το οποίο σαφώς θίγει το αειπάρθενο της Θεοτόκου, εκτός από το γεγονός που προαναφέρθηκε, ότι δηλ. στην Καινή Διαθήκη πουθενά δεν αναφέρονται παιδιά, ως τέκνα της Μαρίας, από νωρίς τίθεται και το ερώτημα: εάν η Παρθένος είχε πράγματι και άλλα παιδιά, για ποιο λόγο ο αποθνήσκων επί του σταυρού Ιησούς να εμπιστευτεί τη μητέρα του στον Ιωάννη (Ιω. 19,26-27); Όπως αναφέρει ο Επιφάνιος "ει δε είχεν άνδρα, ει είχεν οίκον, ει είχε τέκνα, εις τα ίδια ανεχώρει, ου προς τον αλλότριον". Και βέβαια, μια σειρά από εδάφια δείχνει πως όλοι οι ευαγγελιστές γνώριζαν το δέσιμο μεταξύ των αδελφών του Ιησού και της Μαρίας: στα Ματθ. 12,46, Μαρκ. 3,31-32, Λουκ. 8,19-20, Ιωαν. 2,12, η Θεοτόκος βρίσκεται συνέχεια μαζί τους. Κατά συνέπεια, δεν είναι καθόλου πειστικό το επιχείρημα ότι ο Κύριος παρέδωσε τη μητέρα Του στον Ιωάννη λόγω αδυναμίας ή αναξιότητας των αδελφών του να την προστατέψουν.

Και βέβαια, μια σειρά άλλων αντεπιχειρημάτων έχει διατυπωθεί για το θέμα των "αδελφών του Ιησού" τους/τις οποίους/ες, "η ορθόδοξη ανατολική παράδοση δέχεται...ως παιδιά του Ιωσήφ από προηγούμενο γάμο":

• Οι ίδιοι οι αδελφοί του Ιησού "ουδέ...επίστευον εις αυτόν" (Ιω. 17,3-5).
• Ο Ιάκωβος ξεκινά την επιστολή του ως εξής: "Ιάκωβος, θεού και Κυρίου Ιησού Χριστού δούλος" (Ιακ. 1,1). Αν ήταν πράγματι αδελφός του Ιησού, εκτός ότι θα ήταν ανέκαθεν πιστός, θα έγραφε ότι είναι αδελφός του Χριστού ώστε να δώσει κύρος στα λεγόμενά του.
• Το ίδιο ισχύει και για τον Ιούδα ο οποίος ξεκινά γράφοντας: "Ιούδας, Ιησού Χριστού δούλος, αδελφός δε Ιακώβου", και για να προσδώση κύρος στον εαυτό του, επικαλείται την ιδιότητά του ως αδελφός του Ιακώβου, και δεν αναφέρει ότι είναι αδελφός του Ιησού.
• Στην Καινή Διαθήκη, η λέξη αδελφός εκτός από την κυριολεκτική ή στενή, έχει και τις εξής έννοιες: α) την ευρύτερη, δηλ. αναφέρεται γενικά σε συγγένεια, φυσική ή νομική και β) την ευρύτατη, δηλ. μεταφορικά, όπου ως βάση θέτεται η ψυχική και πνευματική συγγένεια, με την οποία λ.χ. και οι Χριστιανοί καλούνται μεταξύ τους αδελφοί (βλ. Ματθ. 28,10 και Ιωάν. 20,17).
• Στην ορθόδοξη παράδοση γίνεται αντιληπτό ότι η αιρετική αυτή διδασκαλία των Αρειανών και των Ευνομιανών, την οποία ακολουθούν και σύγχρονοι προτεστάντες, είναι εντελώς παράδοξη: ακόμη και όταν ο Λουκάς μας λέει ότι ο Ιωσήφ και η Μαρία δεν κατάλαβαν όσα ο δωδεκαετής Ιησούς τους είπε (Λουκ. 2,48), διότι πράγματι, από τα λόγια του αγγέλου κατά τον ευαγγελισμό, ότι το παιδί "θα ονομαστεί Υιός του Υψίστου" (Λουκ. 1,32), δεν ήταν δυνατό να κατανοήσει η Μαρία την φυσική θεϊκή υιότητα του Χριστού, παραμένει γεγονός ότι η Παρθένος αξιώνεται μεγίστης τιμής από τον Θεό ώστε να φέρει στον κόσμο ένα παιδί με τη συνέργεια του ίδιου του Αγίου Πνεύματος, πράγμα που δημιουργεί αντίφαση με την άποψη ότι η Μαρία και ο Ιωσήφ επέστρεψαν σε μια αμέριμνη συζυγική καθημερινότητα, σαν να μην έχουν ουδεμία συναίσθηση των θαυμαστών γεγονότων.

5) Ως προς το ζήτημα των αδελφών του Ιησού, συχνά γίνεται επίκληση του στίχου 9, από τον 68ο Ψαλμό, ως απόδειξη για το ομομήτριο αυτών και του Κυρίου: "Αποξενώθηκα απ' τ' αδέρφια μου κι αλλοφερμένος έγινα για της μητέρας μου τους γιους". Στην πραγματικότητα όμως, αυτός ο ομόφωνα ομολογούμενος ως Μεσσιανικός ψαλμός, κατά γράμμα και ιστορικά εφαρμόζεται επί του βασιλιά Δαβίδ, ενώ εξαιτίας δυσκολιών που παρουσιάζει δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι "είναι όλος ο ψαλμός Μεσσιανικός παρά μόνο μερικοί στίχοι του". Από τα γνωστά, "προβληματικά" εδάφια, ξεχωρίζουν:

• στ. 6: "Θεέ, ξέρεις εσύ την αφροσύνη μου· κι η ενοχή μου δε σου είναι κρυφή".

• στ. 25: "Άδειασε την οργή σου πάνω τους· κι ο άγριος θυμός σου ας τους βρει" (ο ήρωας του ψαλμού εκφράζεται με οργή και επιζητεί την τιμωρία των έχθρων του, τους οποίους και καταράται, όμως ο Μεσσίας Χριστός όχι μόνο δεν καταράται, αλλά συγχωρεί τους εχθρούς του: Ματθ. 5,4. Λουκ. 23,34).

Κατά συνέπεια, ως προς τον στίχο 9, ο Δαβίδ είναι αυτός που ομολογεί ότι "αισθάνεται λύπη και πίκρα γιατί περιφρονήθηκε και από αυτά τα ομομήτρια αδέλφια του ακόμη" ενώ η εφαρμογή του στίχου στον Χριστό, μπορεί να γίνει μόνο ως προς τα δεδομένα που δεν συγκρούονται με το σύνολο της Καινής Διαθήκης, όπως αυτά περιγράφονται στα Ιωαν.1,11, Ρωμ. 9,5, Ιωαν. 7,3-5 κ.ά..

6) Πάλι ως προς το ζήτημα των αδελφών του Ιησού, συχνά χρησιμοποιείται ως αντεπιχείρημα προς το Αειπάρθενο η απουσία αναφοράς στα παιδιά του Ιωσήφ κατά τη διήγηση της μετάβασης στη Βηθλεέμ για την απογραφή του Κυρηνίου (Λουκ. 2,4-5). Αυτή όμως η κατά γράμμα εξέταση του εδαφίου, λειτουργεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και ενάντια σε εκείνους που μιλούν για παιδιά της Μαρίας από τον Ιωσήφ: για ποιον λόγο δεν αναφέρονται τα παιδιά που υποτίθεται γέννησε η Μαρία από τον Ιωσήφ, στη διήγηση της επιστροφής από την Αίγυπτο (Ματθ. 2,19-21), όταν σύμφωνα με τους μελετητές, το χρονικό διάστημα παραμονής εκεί μπορεί να ήταν από 2 έως και 10 χρόνια και άρα υπήρχε αρκετός καιρός για να γεννηθούν ομομήτρια αδέλφια του Ιησού; Επιπλέον, με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ενάντια στον ισχυρισμό περί ομομήτριων αδελφών του Ιησού, η απουσία αναφοράς σε αυτούς στη διήγηση της μετάβασης του δωδεκαετούς Ιησού στον Ναό της Ιερουσαλήμ (Λουκ. 2,41-52).

7) Ένα ακόμη επιχείρημα με το οποίο η προτεσταντική θεολογία επιχειρεί να δείξει ότι αποτελεί πλάνη η διδασκαλία για την αειπαρθενία της Θεοτόκου σχετίζεται με την κριτική του κειμένου της Παλαιάς Διαθήκης. Σύμφωνα με το επιχείρημα αυτό, το φρόνημα της εκκλησίας για την αειπαρθενία της Θεοτόκου έχει θεμελιωθεί σε μια εσφαλμένη μετάφραση του εδαφίου Ησ. 7,14 από τους Εβδομήκοντα μεταφραστές. Ισχυρίζονται ότι το εβραϊκό πρωτότυπο κείμενο του Ησαΐα έχει τη λέξη "almah"=νεάνις και όχι "Bethula"= παρθένος, που μετέφρασαν οι εβδομήκοντα. Έτσι, επηρεάστηκαν, υποτίθεται, οι Ευαγγελιστές Ματθαίος και Λουκάς, οι οποίοι έδωσαν στο εδάφιο προφητικό περιεχόμενο, ενώ το Ησ. 7,14 δεν είχε κάτι τέτοιο.

Το επιχείρημα αυτό δεν είναι νέο, αλλά είναι επανάληψη της αρχαίας ιουδαϊκής αντιχριστιανικής απολογητικής στην προσπάθειά της να πλήξει το πρόσωπο του Χριστού, ότι δεν ήταν ο Μεσσίας. Για το επιχείρημα αυτό υπήρξε πολυεπίπεδη και σφαιρική αναίρεση από πλήθος Πατέρων και εκκλησιαστικών συγγραφέων.

Για την αναίρεσή του θα μπορούσαν να ειπωθούν τα εξής:

1. Το κείμενο των εβδομήκοντα είναι κατά οκτώ αιώνες αρχαιότερο του εβραϊκού, και εκτός ότι δεν είναι πάντα βέβαιο ότι το Μασοριτικό κείμενο αντιπροσωπεύει πάντα την ορθότερη γραφή, επιπλεόν, επειδή δημιουργήθηκε σε εποχή μετά Χριστόν, θα μπορούσε να αλλοιωθεί για ιουδαϊκούς, απολογητικούς σκοπούς. Μάλιστα, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος επισημαίνει ότι περισσότερη εμπιστοσύνη θα έπρεπε να έχουμε στους εβδομήκοντα ιουδαίους, επειδή απέδωσαν το εδάφιο με το παρθένος σε εποχή προ Χριστού και έτσι δεν είχαν λόγο να αλλοιώσουν το κείμενο.
2. Ακόμη όμως κι αν η γραφή νεανίς είναι ορθή, σύμφωνα με το λεξικό Theological Wordbook of the Old Testament "δεν υπάρχει καμία περίπτωση όπου μπορεί να αποδειχθεί πως το almah υποδεικνύει μια νέα γυναίκα που δεν είναι παρθένος". Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι "οι έννοιες των λέξεων "almah" και "bethulah" [παρθένος] δεν αντίκεινται μεταξύ τους. Όπως χαρακτηριστικά παρατηρεί ο Oswalt 'ήταν αξιωματικό για την εβραϊκή κοινωνία ότι η νεάνις ήταν και παρθένος'...Είναι άλλωστε γνωστό ότι η αντίθετη περίπτωση επέσειε την τιμωρία του λιθοβολισμού".
3. Παραγνωρίζεται "σκανδαλωδώς" η σημασία της λέξης "σημείον" σε σχέση με το ιστορικό πλαίσιο της προφητείας του Ησ. 7,14. Το εδάφιο αυτό δίνεται ως "σημείον" το έτος 733 στο βασιλιά Άχαζ για να μη ζητήσει τη βοήθεια των Ασσυρίων, όπως σκεπτόταν, ενάντια στους Βασιλείς Φακεέ και Ρασείν. Ως σημείο δεν μπορεί να θεωρηθεί το σύνηθες και το δεδομένο [Θεοδ. Κύρου, PG 81,276D], ότι έγκυος γυναίκα θα γεννήσει γιο. Δεν υπάρχει λόγος να ονομαστεί "σημείον" μια φυσική διαδικασία γέννησης. "Ο δε Εζεκίας, ο υιός του Άχαζ, δεν έχει επίσης κανένα από τα γνωρίσματα της συνάφειας της προφητείας Ησ. 7,14-16". Κατ' αυτόν τον τρόπο, στη λέξη "σημείον" εστιάζουν την προσοχή τους οι περισσότεροι Πατέρες της Εκκλησίας (π.χ. Ευθ. Ζιγαβηνός, Θεοφύλακτος). Επίσης, ο Αθαν. Χαστούπης στη μετάφραση του διορθωμένου εβραϊκού κειμένου διατηρεί τη λέξη παρθένος, αφού θεωρεί πως οι εβδομήκοντα ορθά ερμήνευσαν το νόημα του εβραϊκού κειμένου και μετέφρασαν "η παρθένος", "διότι μόνον αυτό ήτο δυνατόν να εννοεί ως σημείον ο θεός εις την προκειμένη προφητεία".
4. Όσον αφορά τη σχέση γεγονότος και προφητείας, θα πρέπει να ειπωθεί ότι ο Ματθαίος γνώριζε και δεχόταν ως πραγματική την υπερφυσική γέννηση του Χριστού. Έτσι, πρώτα έλαβε χώρα το γεγονός αυτό και μετά συνδέθηκε με την προφητεία του Ησ. 7,14 και όχι το αντίστροφο. Και αυτό ορθά έγινε επειδή και ο Ησαΐας όπως και ο Μιχαίας (5,2-4) αναφέρονται στην ίδια περί Μεσσία πίστη.
5. Οι προσπάθειες να συνδεθεί η προφητεία είτε με κάποιο παιδί του προφήτη Ησαΐα είτε με παιδί του Άχαζ πέφτουν στο κενό καθώς ουδέποτε, κανείς άλλος εκτός από τον Ιησού Χριστό δεν παρουσίασε τα χαρακτηριστικά των στίχων 14-16: α) ούτε την εκ παρθένου γέννηση, σε αντίθεση με τον Χριστό που γεννήθηκε εκ της αειπαρθένου Μαρίας όπως μαρτυρά η Καινή Διαθήκη, β) ούτε την κλήση του ως Εμμανουήλ που σημαίνει "μεθ' ημών ο Θεός", εκτός από την Κύριο που "εγένετο μεθ' ημών...διά της...κοινωνίας της σαρκός και του αίματος ημών (Εβρ. β,14)", γ) ούτε την αναμαρτησία, εξαιτίας της γνώσης και της προαίρεσης που θα έχει, να απορρίπτει το κακό και να επιλέγει το αγαθό, πριν ακόμη έλθει σε ηλικία να τα ξεχωρίζει. Όπως σημειώνει ο Μ. Βασίλειος: "Ο Έμμανουήλ εν τη του νηπίου καταστάσει υπάρχων, διά την ενοικούσαν αυτώ δύναμιν της αγαθότητος προ της κατά την ηλικίαν τελειώσεως απειθήσει μεν πονηρία, εκλέξεται δε το αγαθόν.". Η "υπερφυσική" αναμαρτησία μάλιστα, αποτελεί μέρος του "σημείου" που θα δώσει ο Θεός και ο ίδιος ο Ησαΐας αναφέρεται στο "αναμάρτητον του Μεσσίου" στο εδάφιο 53,9: "ότι ανομίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τώ στόματι αυτού". Επίσης, ακόμη κι αν δεχτούμε ότι ο Ησαΐας νόμισε ότι η προφητεία θα εκπληρωθεί πολύ κοντά στην εποχή του, αυτό θα μπορούσε να συμβεί από την συνήθη για τους προφήτες άγνοια, του ακριβούς χρόνου εκπλήρωσης των προφητειών.

8) Τέλος, σε προτεσταντικές απόψεις ενάντια στο Αειπάρθενο, οι οποίες συνδέονται με το Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου, σχετικές απαντήσεις δίδονται στα εισαγωγικά περί των "αποκρύφων" διηγήσεων για την Θεοτόκο.

Καινοτομίες των Ρωμαιοκαθολικών για τη Θεοτόκο και η θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας

Όπως προείπαμε, αν και σε κάποια ζητήματα που αφορούσαν την Θεοτόκο, η αδιαίρετη Εκκλησία δεν προέβει "επισήμως" σε "λεπτομερείς δογματικούς καθορισμούς", στο λατινικό τμήμα της, η τοπική σύνοδος του Λατεράνου (649) ανακήρυξε σε δόγμα την "κατά και μετά τον θείον τόκον παρθενία" της Θεοτόκου, γεγονός το οποίο δείχνει μια προσπάθεια μονομερούς ανάπτυξης Μαριολογίας από τους δυτικούς, η οποία συνεχίστηκε και αργότερα, οδηγώντας την λατινική εκκλησία σε επικύρωση διδασκαλιών χωρίς Οικουμενική μαρτυρία.

Το περί ασπίλου συλλήψεως δόγμα

Με απλά λόγια, το δόγμα αυτό της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ("ανακηρύχτηκε ως δόγμα από τον Πάπα Πίο Θ΄ τό 1854"), μολονότι μερικές φορές συγχέεται λανθασμένα με το αειπάρθενο της Θεοτόκου, στην πραγματικότητα υποστηρίζει τα εξής: ότι κατά τη σύλληψη της στην κοιλία της μητέρας της, η Μαρία, είχε ειδικά απαλλαγεί με θεϊκή παρέμβαση από την κληρονομιά του προπατορικού αμαρτήματος στο οποίο, ως ανθρώπινο ον, διαφορετικά θα υπέκειτο. Ήταν δηλαδή σαν, γι' αυτήν ειδικά, να μην είχε συμβεί η Πτώση. Σ' αυτή την άποψη, οι Ορθόδοξοι απαντούν "ότι παρόμοιο δόγμα δεν μπορεί να αποδειχθεί από την Γραφή ή την Παράδοση και ότι επιπλέον αντιφάσκει προς τη διδασκαλία, που διδάσκεται από ολόκληρη την Εκκλησία, ότι οι συνέπειες της Πτώσεως επηρεάζουν ολόκληρο το ανθρώπινο γένος". Όπως διατυπώνει στην απάντησή της, η "Εν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδος του 1895 προς τον Πάπαν Λέοντα ΙΓ΄", από τα διάφορα καινοφανή διδάγματα, μεταξύ των οποίων και η διδασκαλία για "την άσπιλον σύλληψιν της αειπαρθένου...αποδεικνύεται...ότι η ανατολική και ορθόδοξος καθολική του Χριστού Εκκλησία κρατεί τα αρχαιοπαράδοτα δόγματα, κοινώς τότε εν τε τη Ανατολή και τη Δύσει ομολογούμενα, και ότι η Δυτική διέστρεψεν αυτά διά ποικίλων νεωτερισμών". Στην Ορθόδοξη Εκκλησία υφίσταται η πίστη στην "άφθορον σύλληψιν" του Χριστού και όχι στην '"άσπιλον σύλληψιν" της Θεοτόκου.

Ασφαλώς, το δόγμα αυτό σχετίζεται, κατά ένα μέρος, με τον βαθμό αναμαρτησίας της Θεοτόκου. Πράγματι, η Μαρία υπήρξε η πρώτη η οποία πραγμάτωσε όλες τις ιδιότητες της αγιότητας. Κατ' αυτό τον τρόπο αποδίδεται στη Θεοτόκο και σταθεροποιείται γι αυτήν η προσωνυμία Παναγία ή και αγιωτέρα των αγίων, όπως αναγνωρίζουν οι Πατέρες της Παραδόσεως. Όσο όμως κι αν θεωρούν σημαντικό τον πλήρη εξαγνισμό της Μαρίας προκειμένου να πραγματοποιηθεί το "μυστήριον της σαρκώσεως του Λόγου", εν τούτοις, διδάσκουν ότι το Άγιο Πνεύμα "επενήργησε και το μυστήριον του κατά πάντα αγιασμού αυτής...αλλά πάντες τον εξαγνισμόν τούτον...θεωρούν γενόμενον μετά την γέννησιν αυτής και δη κατά τον Ευαγγελισμόν", σε αντίθεση με τις απόψεις των δυτικών σχολαστικών και κυρίως του Θωμά Ακινάτη (13ος αι.) ο οποίος πλησίαζε προς το περιεχόμενο του δόγματος της ασπίλου συλλήψεως. Στην πραγματικότητα, η δυτική θεολογική λογική "επέβαλε την άρση αυτής της ενοχής" του προπατορικού αμαρτήματος, "για να είναι η Μαρία αμέτοχη, σε τούτο το ρύπο και την ενοχή, ώστε να μπορέσει να γίνει άξιο όργανο της θείας πρόνοιας. Ωστόσο η ορθόδοξη θεολογία δεν έχει κανένα παρόμοιο πρόβλημα, μια και δεν δέχεται καμιά κληρονομική ένοχη στους απογόνους του Αδάμ, παρά μονάχα την κληρονόμηση της αρρώστιας, της φθοράς και του θανάτου". Όλοι οι αρχαίοι Πατέρες και Διδάσκαλοι, δεν έπαυαν να διδάσκουν ότι η Μαρία "συγκαταλέγεται και μεταξύ των ανθρώπων, των κληρονομησάντων ελλείψεις και αδυναμίας από της πτώσεως...από της οποίας μόνος απηλλαγμένος, επομένως δε και όλως αμέτοχος των συνεπειών ταύτης, τυγχάνει ο...σαρκωθείς και ενανθρωπήσας Κύριος, Σωτήρ πάντων των ανθρώπων".

Τo δόγμα της Μεταστάσεως της Θεoτόκoυ

Η κοίμηση της Θεοτόκου

Η διδασκαλία αυτή ("θεσπίστηκε το 1950 με επίσημη διακήρυξη του πάπα Πίου IB΄") "αποτελεί νεόκοπο δόγμα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας", σύμφωνα με το οποίο, "η Θεοτόκος δεν πέθανε φυσικώς, αλλ' όταν πλησίαζε το τέλος της ζωής της, ο Θεός τη μετέστησε ένσωμη στη θεία Βασιλεία του", για την Ορθόδοξη όμως Παράδοση, η διδασκαλία αυτή "είναι σωστή στην ιδέα της ένσωμης μεταστάσεως, εσφαλμένη δε, ως προς το στοιχείο του θανάτου της Θεομήτορος, το οποίο αρνείται". Οι Ορθόδοξοι δέχονται "—αν και όχι ενιαίως— τη μετάσταση της Θεοτόκου, της οποίας όμως προηγήθη ο σωματικός θάνατος" τον οποίο εορτάζουν "ως «Κοίμησιν» αυτής στις 15 Αυγούστου". Αυτό όμως το δόγμα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας για το πρόσωπο της Θεοτόκου, δηλαδή η ενσώματη μετάσταση της, "δεν έχει ουσιαστική ομοιότητα με τη σχετική παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Πρώτα πρώτα τούτο το δόγμα είναι φυσική συνέπεια και συνέχεια της άσπιλης σύλληψης, ενώ στην ορθόδοξη πράξη δεν υπάρχει πουθενά τέτοιος δεσμός. Εφόσον, κατά τη ρωμαιοκαθολική θεολογία, η Θεοτόκος ήταν απαλλαγμένη από το προπατορικό αμάρτημα, κατ' αναπότρεπτη αναγκαιότητα δεν μπορούσε ο θάνατος να ασκήσει πάνω της τη διαλυτική του δύναμη". Το στοιχείο όμως του θανάτου του σώματος της Θεοτόκου, είναι πολύ σημαντικό για την ορθόδοξη θεώρηση της μεταστάσεως: "το να δεχτεί κανείς ότι η Θεοτόκος δεν πέθανε —όπως κάνουν οι Ρωμαιοκαθολικοί— είναι σαν να την αποκόπτει από την ιστορικότητα της και τη φυσική της συνέχεια στη φύση του Αδάμ. Αυτό όμως πλήττει την αλήθεια της και την αυθεντική θέση που κατέχει στο λυτρωτικό κύκλο του αχράντου Τόκου της".

Οι πληροφορίες των απόκρυφων χριστιανικών κειμένων για την Παναγία

Εισαγωγικά

Όταν στην Ορθόδοξη Εκκλησία αναφερόμαστε σε πληροφορίες οι οποίες αντλούνται από Απόκρυφα κείμενα, δεν θα πρέπει να δημιουργείται σύγχυση, ότι, δήθεν, αυτές κομίζουν ειδήσεις που μπορεί να βρίσκονται εκτός των ορίων της Παράδοσης της εκκλησιαστικής κοινότητας. Καταρχάς, η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι αντίθετη στην προτεσταντική εμμονή στη μοναδικότητα της Αγίας Γραφής ως πηγή Θεολογίας, από τη στιγμή που και η ίδια η Καινή Διαθήκη μας βεβαιώνει για το αντίθετο: πληθώρα εδαφίων διδάσκουν την ισοτιμία Γραφής και προφορικής Ιεράς Παραδόσεως (Β΄ Θεσ. 2:15. Α΄ Κορ. 11:2.23.15,3. Α΄ Τιμ. 6:20. Α΄ Θεσ. 4:1.2 κ.ά.). Αυτό σημαίνει ότι μια ενιαία διδασκαλία Γραφής και Παραδόσεως, διαφυλάσσεται στην καθοδηγούμενη από το Άγιο Πνεύμα Εκκλησία, και για την καθαρότητά της από αιρετικά στοιχεία μας βεβαιώνει η Ομοφωνία στην αποδοχή της (βλ. περισσότερα στο κύριο άρθρο Ιερά Παράδοση).

Κατά συνέπεια, κάθε πληροφορία η οποία βρίσκεται εκτός κοινότητας, και δεν πληροί τα παραπάνω κριτήρια, η εκκλησία την θεωρεί ύποπτη και περιέχουσα "υπερβολές, προερχόμενες από αιρετικούς κ.ά.". Είναι όμως γεγονός, ότι σε απόκρυφα βιβλία είναι δυνατόν να "ανευρίσκει κανείς και αναφορές ή διηγήσεις, που κατά παράδοση ανταποκρίνονται στα ιστορικά δεδομένα προσώπων και πραγμάτων" ή να "ενσωματώνουν πρωτοχριστιανικές παραδόσεις" με σημαντικό "θεολογικό συμβολικό περιεχόμενο" και "βαθύτερη σωτηριολογική σημασία", οι οποίες εκφράστηκαν μέσω εορτολογικών, υμνολογικών ή άλλης "διά των καλών τεχνών εκδηλώσεως της εκκλησιαστικής συνειδήσεως".

Για το ορθόδοξο περιεχόμενό των επιμέρους διηγήσεων και τη γνησιότητά τους, "εχέγγυον...αποτελεί αυτή αύτη η εκκλησιαστική συνείδησις" αφού, πάντα οι Πατέρες της Εκκλησίας σε Ανατολή και Δύση, συνιστούσαν επαγρύπνηση έναντι "των απόκρυφων καινοδιαθηκικών συγγραφών και...προφύλαξιν από των δι' αυτών μεταδιδομένων (Κυρίλλ. Ιεροσολ., PG 33, 496. Μεγ. Αθανασ., PG 26, 1436.1440. Ιερών., PL 23, 201. 26, 88. Ιννοκεντ. Α΄, PL 20, 502)", ενώ, και ο ίδιος "ο καθορισμός (το κλείσιμο) του Κανόνα της ΚΔ" αποτελούσε εκτός άλλων, και "αντίδραση της Εκκλησίας στην πληθωρική απόκρυφη γραμματεία". Είναι δεδομένο ότι, ακόμη κι αν περιείχε διηγήσεις που επηρέασαν την εικονογραφία και υμνολογία της εκκλησίας, τελικά, καμία αναγνώριση κανονικότητας δεν καθιερώθηκε, για κανένα απόκρυφο βιβλίο, και είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα το Πρωτευαγγέλιο Ιακώβου, το οποίο βρίσκουμε στους καταλόγους των αρχαίων αιρεσιολόγων να μνημονεύεται σαφώς ως απόκρυφο.

Οι σημαντικότερες διηγήσεις

Τα απόκρυφα που περιέχουν τις περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τα παιδικά χρόνια, τη ζωή και την κοίμηση της Θεοτόκου είναι:

• Πρωτευαγγέλιο Ιακώβου

Το κείμενο αυτό είναι το "αρχαιότερο και σημαντικότερο [και] προέρχεται από το δεύτερο μισό του 2ου αιώνα, πιθανώς από την Αίγυπτο". Σκοπός του βιβλίου είναι η διακήρυξη της ηθικής υπεροχής της Θεοτόκου, και στο κείμενο περιγράφεται η γέννηση και ο βίος της Μαρίας μέχρι την παραλαβή της από τον Ιωσήφ, και η γέννηση του Χριστού βάσει των κανονικών ευαγγελίων με πολλές προσθήκες, αλλά και με "προφανή επιδίωξιν την καταπολέμησιν των άρνητών αυτής, ως ήσαν τότε οι ανήκοντες εις μίαν των μερίδων των Εβιωναίων".

Μερικές από τις υμνογραφικές, εικονογραφικές και συναξαρικές παραδόσεις σχετικά με τη ζωή της Παναγίας που περιέχει το κείμενο αυτό, είναι:

• Η ατεκνία των γονέων της Μαρίας, του Ιωακείμ και της Άννας (από εδώ παραλήφθηκαν τα ονόματα των γονέων της Θεοτόκου).
• Η πληροφορία από άγγελο Κυρίου ότι θα αποκτήσουν παιδί.
• Η γέννηση της Μαρίας.
• Τα πρώτα βήματα της Παναγίας σε ηλικία έξι μηνών που ενέπνευσαν την παράσταση της "Επταβηματίζουσας".
• Η προσφορά της Παναγίας από τους γονείς της στο Ναό ("Εισόδια της Θεοτόκου").
• Διηγήσεις σχετικές με τη μνηστεία της Παναγίας.
• Άγγελος Κυρίου ευαγγελίζεται τη Μαρία, ενώ βρίσκεται στο φρέαρ με το σταμνί της ("Ευαγγελισμός παρά το φρέαρ").

κ.ά.

• Ευαγγέλιο Ψευδο-Ματθαίου

Ένα άλλο απόκρυφο κείμενο που μας πληροφορεί για τη ζωή της Παναγίας είναι το Ευαγγέλιο του Ψευδο-Ματθαίου, που πιθανόν συντάχθηκε κατά τον 8° ή 9° αιώνα στα λατινικά, αντλεί όμως στοιχεία από το Πρωτευαγγέλιο Ιακώβου και από άλλα προγενέστερα του απόκρυφα κείμενα.

Από το κείμενο αυτό προέρχονται:

• Διηγήσεις σχετικές με την προσήλωση της Παναγίας στην προσευχή κατά την παιδική της ηλικία.
• Εγκώμια σχετικά με τον χαρακτήρα της.
• Διηγήσεις σχετικά με τη γέννηση του Χριστού.
• Διηγήσεις σχετικά με τη φυγή στην Αίγυπτο.

Εκτός αυτών, ένα πλήθος χειρογράφων σε διάφορες αρχαίες γλώσσες, εξιστορούν το επίγειο τέλος της Παναγίας, την κοίμηση και μετάσταση της και συχνά η εικονογραφία αντλεί από τα κείμενα αυτά.

Οι σημαντικές διαφορές ανάμεσα στις κανονικές και τις απόκρυφες διηγήσεις είναι:

1. Στα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης το πρόσωπο της Παναγίας μνημονεύεται πάντα σε σχέση με τον Ιησού Χριστό, ενώ στα απόκρυφα παρέχονται πληροφορίες για τη ζωή της Παναγίας, όχι κατ' ανάγκη σε σχέση με τον Υιό της.
2. Οι διηγήσεις των Ευαγγελίων διακρίνονται για τη λιτότητα τους ενώ οι διηγήσεις των απόκρυφων καταφεύγουν συχνά σε εντυπωσιακές περιγραφές και λυρικές εξάρσεις.
3. Τα απόκρυφα, συγκρινόμενα προς τα Καινοδιαθηκικά κείμενα, υπολείπονται σαφώς από πλευράς θεολογικής εμβάθυνσης.

Αγιολογία

Γενικά

Εφόσον με την ανθρώπινη φύση του Υιού του θεού μεταδίδεται η θεία χάρη στους Χριστιανούς, η Θεοτόκος γίνεται η Παναγία μητέρα τους και η γέφυρα η "μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν". Αυτή μιμούνται πνευματικά οι Χριστιανοί, όταν με την πίστη τους και τη θεία χάρη, γεννιέται στις ψυχές τους μυστικά ο Χριστός, και με τον τρόπο αυτό, διά της Θεοτόκου συμμετέχουν βιωματικά στην εν Χριστώ σωτηρία τους, αφού παίρνουν, πνευματικά, τη θέση της Παναγίας και προσφέρονται για να γεννηθεί και να μορφωθεί στην ύπαρξη τους ο Χριστός.

Η Θεοτόκος, έχοντας θνητή φύση, κοιμήθηκε εν Χριστώ, τάφηκε και μετέβη με το σώμα της στη Βασιλεία του θεού. Από εκεί προσεύχεται προς τον Χριστό, τον μόνο μεσίτη μεταξύ θεού και ανθρώπων, για τη σωτηρία του πληρώματος της Εκκλησίας. Η Παναγία είναι η Δέσποινα του κόσμου, και εξαιτίας της υπεροχής της από τους αγγέλους, χαιρετίζεται ως "τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξότερα ασυγκρίτως των Σεραφείμ".

Η Εκκλησία, ως έκφραση ευχαριστίας αποδίδει στη Θεοτόκο τιμητική προσκύνηση και μέσω αυτής λατρεύει τον χορηγό της σωτηρίας Θεό, δεδομένου ότι τα ιδιώματα και χαρίσματα της Παναγίας αποδίδονται σ' αυτήν ως θεομήτορα και πάντοτε σε σχέση με τον απ' αυτήν γεννηθέντα κατά σάρκα Θεό και Σωτήρα Χριστό. Γι' αυτό στις εικονογραφικές παραστάσεις σχεδόν πάντα εικονίζεται με τον Υιό της, από τον οποίον είναι αδιαχώριστη, και εκφράζει την υπέρλογη ενανθρώπηση του θείου Λόγου. Όμως, μόνο στην Αγία Τριάδα οφείλεται λατρεία, ενώ στη Θεοτόκο αποδίδεται μόνο τιμή και σεβασμός. Οι Πατέρες είναι σαφείς σε αυτό. Όπως χαρακτηριστικά παρατηρεί ο άγιος Επιφάνιος Σαλαμίνας:

"Εν τιμή έστω Μαρία, ο δε Πατήρ και Υιός και άγιον Πνεύμα προσκυνείσθω, την Μαρίαν μηδείς προσκυνείτω".

Επίσης, ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός ξεκαθαρίζει:

"Θεός έστι το λατρευόμενον...[την δε] μητέρα θεού τιμώμεν και σέβομεν...ου θεάν ταύτην φημίζοντες άπαγε, της ελληνικής τερθρείας τα τοιαύτα μηθεύματα".

Η Παναγία ασφαλώς, δεν έχει ανάγκη από τα δικά μας εγκώμια, αλλά με το τρόπο αυτό, βοηθείται η δική μας πρόθεση, αγάπη και αγαθή προαίρεση. Αφότου ο άγγελος αποκάλεσε τη Μαρία "κεχαριτωμένη" και στη συνέχεια η Ελισάβετ "ευλογημένη εν γυναιξί", υμνήθηκε ως η "σωτηρίας ημίν πρόξενος" και ως "τον του κόσμου Λυτρωτήν Λόγον γεννήσασα".

Όπως σημειώνει ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός:

"Τι μπορεί να 'ναι πιο γλυκό από τη Μητέρα του Θεού;".

Αυτή η ευλάβεια των ορθοδόξων προς τη Θεοτόκο δεν φαίνεται μόνο από την επίκληση της για βοήθεια και συμπαράσταση, αλλά και από το πλήθος των εκκλησιαστικών ύμνων για τις πολλές εορτές και πανηγύρεις προς τιμή της που αφορούν θαύματα, εύρεση εικόνων και εγκαινισμούς ναών.

Εορτές

Όνομα εορτής	Ημερομηνία
Θαύμα της Θεοτόκου στη μονή Μιασηνών	Σεπτεμβρίου 1
Εορτάζεται ανάμνηση του θαύματος κατά το οποίο, η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Μονής των Μιασηνών, ρίχτηκε στη λίμνη Ζαγουρού για να μη τη σπιλώσουν οι Εικονομάχοι και μετά πολλά χρόνια, εμφανίστηκε απείραχτη, μέσα από τα νερά της λίμνης με θαυματουργικό τρόπο.	Στίχοι από το Μηναίο Σεπτεμβρίου: "Αυθαιρέτως άνεισιν άγρα τις ξένη, // Λίμνης βυθού πάντιμος εικών Παρθένου.
Το Γενέσιο της Θεοτόκου	Σεπτεμβρίου 8
Η πρωταρχική πηγή για όσα γνωρίζουμε σχετικά με τη γέννηση της Παναγίας είναι το Πρωτευαγγέλιο Ιακώβου. Ο Ιωακείμ και η Άννα, με εμπιστοσύνη και ελπίδα, ικέτευαν προσευχόμενοι το Θεό να τους χαρίσει παιδί, και την ελπίδα τους ο Θεός την έκανε πραγματικότητα. Τη σχετική με τη γέννηση της διήγηση, εμπλούτισαν οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς με επεξηγήσεις, θεολογικούς σχολιασμούς και ρητορικές αναπτύξεις. Από τον 5ο αιώνα, η εορτή της γεννήσεως της Θεοτόκου συγκαταλέγεται στις μεγάλες Θεομητορικές εορτές. Η πρώτη πληροφορία για τον εορτασμό της απαντά σε Κοντάκιο του Ρωμανού του Μελωδού, που γράφηκε τον 6ο αιώνα.	Στίχοι από το Μηναίο Σεπτεμβρίου: "Πάσας αληθώς, Άννα, νικάς μητέρας, // Μήτηρ έως άν σή γένηται θυγάτηρ. // Εξάγαγε πρός φώς Θεομήτορα ογδόη Άννα."
Θαύμα της Θεοτόκου στον Ι.Ν. Μυρτιδίων εν Κυθήροις	Σεπτεμβρίου 24
Την ημέρα αυτή εορτάζεται ένα θαύμα της αγίας εικόνας της Παναγίας της Μυρτιδιώτισας, το οποίο έλαβε χώρα στον Ιερό Ναό των Μυρτιδίων στό νησί Κύθηρα, όπου θεραπεύτηκε ένας παράλυτος.	Απολυτίκιον ήχος δ΄: "Ως κρήνη ακένωτος, των παρά σοι αγαθών, Εικών σου η πάνσεπτος, τοις Κυθηρίοις Αγνή, εδόθη κραυγάζουσι· χαίρε η προστασία, πάντων των δεομένων· χαίρε η σωτηρία, των τιμώντων σε πόθω· χαίρε η τω παραλύτω, την ίασιν βραβεύουσα."
Τα Εισόδια της Θεοτόκου	Νοεμβρίου 21
Την ημέρα αυτή, η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει την "εν τω ναώ" είσοδο της "Θεομήτορος". Πρόκειται για το γεγονός όπου, μετά τη συμπλήρωση του τρίτου έτους της, η Μαρία οδηγήθηκε από τους γονείς της στον ναό, όπου και την αφιέρωσαν. Στο ναό του Σολομώντα παρέμεινε επί δώδεκα χρόνια, έως τη μνηστεία της. Πληροφορίες για την τέλεση της εορτής αυτής στην Κωνσταντινούπολη υπάρχουν από την 8ο αιώνα και φαίνεται ότι θεσπίσθηκε στα Ιεροσόλυμα κατά τον εγκαινιασμό του ναού της Αγίας Θεοτόκου Μαρίας στις 21 Νοεμβρίου του 543, ο οποίος ανεγέρθηκε από τον Ιουστινιανό Α΄ στη νότια πλευρά του ναού του Σολομώντα.	Στίχοι από το Μηναίο Νοεμβρίου: "Ένδον τρέφει σε Γαβριήλ ναού, Κόρη, // Ήξει δέ μικρόν καί τό Χαίρέ σοι λέξων. // Βη ιερόν Μαρίη τέμενος παρά εικάδι πρώτη."
Η Σύλληψη της Θεοτόκου από την αγία Άννα	Δεκεμβρίου 9
Η Σύλληψη της Θεοτόκου από τη μητέρα της αγία Άννα συγκαταλέγεται στις μεγάλες θεομητορικές εορτές (Σύλληψη, Γενέθλιον, Εισόδια, Ευαγγελισμός, Κοίμηση) και μαρτυρίες για τον εορτασμό της σώζονται κυρίως από τον 8ο αιώνα, ενώ τον 12ο αιώνα επί Μανουήλ Κομνηνού η εορτή προσέλαβε επίσημο κρατικό χαρακτήρα.	Στίχοι από το Μηναίο Δεκεμβρίου: "Ουχ ώσπερ Εύα και συ τίκτεις εν λύπαις. // Χαράν γαρ Άννα ένδον κοιλίας φέρεις. // Τη δ' ενάτη Μαρίην Θεομήτορα σύλλαβεν' Άννα."
Σύναξη της υπεραγίας Θεοτόκου	Δεκεμβρίου 26
Η λέξη Σύναξη (από το ρήμα συνάγω = συναθροίζω), στην ορολογία της Ορθόδοξης Λειτουργικής, σημαίνει τη συγκέντρωση των πιστών σε κάποιον ιερό τόπο, συνήθως τον ναό, προς απόδοση τιμής σε κάποιο ιερό πρόσωπο. Την επόμενη ημέρα από την εορτή της Γεννήσεως του Χριστού (25 Δεκεμβρίου) η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη Σύναξη της υπεραγίας Θεοτόκου (26 Δεκεμβρίου) τιμώντας την μητέρα του Κυρίου.	Στίχοι από το Μηναίο Δεκεμβρίου: "Λεχώ άμωμον ανδρός μή γνούσαν λέχος, // Δώροις αμώμοις δεξιούμαι τοίς λόγοις. // Mολπήν αγνοτάτη λεχοί εικάδι έκτη αείδω."
Η Φυγή στην Αίγυπτο της υπεραγίας Θεοτόκου	Δεκεμβρίου 26
Την ημέρα αυτή, η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει την ανάμνηση της φυγής της αγίας οικογένειας στην Αίγυπτο. Όταν οι μάγοι προσκύνησαν το Χριστό, αναχώρησαν για την πατρίδα τους, χωρίς να περάσουν από το βασιλιά Ηρώδη. Τότε άγγελος Κυρίου φάνηκε σε όνειρο στον Ιωσήφ και του είπε να πάρει το παιδί με τη μητέρα του και να φύγει στην Αίγυπτο. Και έμειναν εκεί, μέχρι που πέθανε ο Ηρώδης, και επαληθεύθηκε έτσι η ρήση του προφήτη Ωσηέ: "εξ Αιγύπτου εκάλεσα τον υιόν μου" (Ωσ. 11,1) (βλ. και εδώ για περισσότερα).	Στίχοι από το Μηναίο Δεκεμβρίου: "Ήκοντα πρός σέ, τόν πάλαι πλήξαντά σε, // Αίγυπτε φρίττε, καί Θεόν τούτον φρόνει."
Η Υπαπαντή	Φεβρουαρίου 2
Σύμφωνα με τις διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου, ο Ιωσήφ και η Θεοτόκος, σαράντα ημέρες μετά τη γέννηση του Ιησού πήγαν στον ναό του Σολομώντα για να αφιερώσουν στο Θεό το πρωτότοκο αγόρι τους και να προσφέρουν τη θυσία που επιβαλόταν προ του νομικού καθαρισμού από τον ιερέα, της γυναίκας που είχε γεννήσει αρσενικό παιδί. Στον περίβολο του Ναού τους συνάντησε ο Συμεών και η Άννα, που ήταν προφήτης, οι οποίοι αναγνώρισαν τον Ιησού ως Λυτρωτή. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, την ημέρα αυτή εορτάζει την προϋπάντηση (υπαπαντή) του Ιησού από τον Συμεών. Η Υπαπαντή ήταν γνωστή στα Ιεροσόλυμα ήδη από το 384 και εορταζόταν στις 14 Φεβρουαρίου, δηλαδή 40 ημέρες μετά την εορτή των Επιφανειών (6 Ιανουαρίου), κατά την οποία στην Ανατολή μέχρι τον 4ο αι. συνεορτάζονταν η Γέννηση και η Βάπτιση του Χριστού.	Στίχοι από το Μηναίο Φεβρουαρίου: "Κόλπους Πατρός τυπούσι τού σού, Χριστέ μου, // Τού Συμεών αι χείρες, αι φέρουσί σε. // Δέξατο δευτερίη Χριστόν Συμεών παρά Νηώ."
Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου	Μαρτίου 25
Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου είναι η μοναδική θεομητορική γιορτή που η υπόθεση της είναι παρμένη από την Καινή Διαθήκη (Λουκ. 1,26-38). Ο χρόνος εισαγωγής της στο εορτολόγιο της Εκκλησίας δεν είναι δυνατό να καθορισθεί. Πάντως το γεγονός ότι η Αγία Ελένη έκτισε βασιλική στη Ναζαρέτ στον κατά παράδοση οίκο όπου δέχθηκε η Θεοτόκος τον ευαγγελισμό, πρέπει να επέδρασε στη σύσταση τοπικής γιορτής. Συμβαίνει και εδώ το ίδιο φαινόμενο με τις άλλες θεομητορικές γιορτές. Οι τοπικές γιορτές στους χώρους όπου διαδραματίστηκαν τα διάφορα γεγονότα της ζωής της Θεοτόκου διαδίδονται με την πάροδο του χρόνου σ' όλο το χριστιανικό κόσμο. Η πρώτη μαρτυρία περί του εορτασμού του Ευαγγελισμού συναντάται στο Πασχάλιο Χρονικό (624).	Στίχοι από το Μηναίο Μαρτίου: "Ήγγειλεν Υιόν Άγγελος τή Παρθένω, // Πατρός μεγίστης Βουλής μέγαν. // Γήθεο τή Μαρίη έφατ' Άγγελος εικάδι πέμπτη."
Μεταφορά της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου	Απριλίου 12
Η εορτή αυτή αποτελεί ενθύμηση της μετακόμισης της Τίμιας Ζώνης της Θεοτόκου, η οποία έγινε από την επισκοπή Ζήλα (στην Καππαδοκία) στην Κωνσταντινούπολη το έτος 942, όταν βασιλείς ήταν οι Κων/νος και Ρωμανός οι Προφυρογέννητοι. Κατόπιν εναποτέθηκε στην αγία σωρό (ειδική θήκη) των Χαλκοπρατείων στις 12 Απριλίου. Τμήμα της Τίμιας Ζώνης βρίσκεται σήμερα στην Μονή Βατοπαιδίου στο Άγιο Όρος, δώρο του Σέρβου ηγεμόνα Λαζάρου (1371 -1389).	Από το συναξάρι στο Μηναίο Απριλίου: "Τη αυτή ημέρα, εν έτει εξακισχιλιοστώ τετρακοσιοστώ πεντηκοστώ, ανεκομίσθη η τιμία Ζώνη της υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου από της επισκοπής Ζήλας επί την βασιλίδα των πόλεων, επί Κωνσταντίνου και Ρωμανού, των Πορφυρογεννήτων, μετά δε ταύτα, ύστερον μετετέθη εν τη αγία σορώ των Xαλκοπρατείων, κατά την τριακοστήν πρώτην του Αυγούστου μηνός."
Οι Χαιρετισμοί	Τις πρώτες πέντε εβδομάδες της Μ. Τεσσαρακοστής
Χαιρετισμοί είναι μια καθιερωμένη ονομασία για την ακολουθία του Ακάθιστου ύμνου, η οποία προήλθε από τα αλλεπάλληλα "Χαίρε" που περιλαμβάνει. Στο σύνολό του, ο Ακάθιστος ύμνος περιλαμβάνει 24 οίκους (λειτουργικά άσματα που συνήθως ακολουθούν αλφαβητική ακροστιχίδα) οι οποίοι ψάλλονται τμηματικά σε διάρκεια 5 εβδομάδων ως εξής: καταρχάς 4 ακολουθίες, από 6 οίκους την κάθε φορά, κι έπειτα άλλη μία ακολουθία όπου ψάλλεται ολόκληρος ο Ακάθιστος, και με τους 24 οίκους. Το περιεχόμενό των Χαιρετισμών είναι ιστορικό (Ευαγγελισμός, επίσκεψη στην Ελισάβετ, προσκύνηση των ποιμένων, Υπαπαντή κ.ά.) αλλά και Θεολογικό-Δογματικό, με βασικό θέμα την ενανθρωπηση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και την Σωτηρία.	Χαιρετισμοί, απόσπασμα από τη στάση Δ΄: "Χαίρε, ύψος δυσανάβατον ανθρωπίνοις λογισμοίς, χαίρε, βάθος δυσθεώρητον καί Αγγέλων οφθαλμοίς. Χαίρε, ότι υπάρχεις Βασιλέως καθέδρα, χαίρε, ότι βαστάζεις τόν βαστάζοντα πάντα. Χαίρε, αστήρ εμφαίνων τόν Ήλιον, χαίρε, γαστήρ ενθέου σαρκώσεως. Χαίρε, δι' ής νεουργείται η κτίσις, χαίρε, δι' ής βρεφουργείται Κτίστης. Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε."
Εγκαίνια του Ναού της Θεοτόκου Παντανάσσης στο Νησί της Αγίας Γλυκερίας	Μαΐου 13
Το μικρό νησί της Αγίας Γλυκερίας κείται προ του Νικητιάτου, δηλαδή προ της σημερινής πόλεως των Τούζλων. Η μονή σωζόταν το 1158 καθώς αναφέρεται σε χρυσόβουλλο επικύρωσης κτημάτων της από τον αυτοκράτορα Μανουήλ Κομνηνό.	Από τον συναξαριστή μηνός Μαΐου: "Τη αυτή ημέρα, τα εγκαίνια του εν τη νήσω της Αγίας Γλυκερίας σεβασμίου καί θείου ναού της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, της Παντανάσσης."
Σύναξη της υπεραγίας Θεοτόκου στο Σωσθένειο	Ιουνίου 8
Η Σύναξη της υπεραγίας Θεοτόκου και του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στο Σωσθένειο (ή Στενία ή Στενή).	Από το συναξάρι στο Μηναίο Ιουνίου: "Τή αυτή ημέρα, τελείται η σύναξις τής υπεραγίας Θεοτόκου εν τώ Σωσθενείω."
Σύναξη της υπεραγίας Θεοτόκου εν τω "Άδειν"	Ιουνίου 11
Κατά τη σύναξη αυτή εορτάζεται η παράδοση από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ του ύμνου "Άξιον εστιν" με θαυματουργικό τρόπο σε κάποιο κελί της Μονής Παντοκράτορος του Αγίου Όρους. Σύμφωνα με αγιορειτική παράδοση, ο αρχάγγελος Γαβριήλ "παρουσιασθείς εν σχήματι μοναχού" φιλοξενήθηκε από άλλο μοναχό στο Άγιο Όρος και κατά την ψαλμωδία μέσα στο ναό, έψαλλε το"Άξιον εστιν ως αληθώς, μακαρίζειν σε, την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών" και είπε κατόπιν "ούτω να ψάλλετε και εσείς και όλοι οι ορθόδοξοι" και χάθηκε. Από τότε, το κελί το οποίο φιλοξένησε τον Γαβριήλ ονομάσθηκε "Άδειν" που σημαίνει "ψάλλειν".	Στίχοι από το Μηναίο Ιουνίου: "Ή σας Γαβριήλ πρίν τό Χαίρε τή Κόρη. // Άδεις δέ καί νύν, Αξιόν σε υμνέειν."
Σύναξη της υπεραγίας Θεοτόκου εν τοις Μαρανακίου	Ιουνίου 15
(Χωρίς περισσότερες πληροφορίες).	Από το συναξάρι στο Μηναίο Ιουνίου: "Τή αυτή ημέρα...η σύναξις της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου πέραν εν τοίς Μαρανακίου."
Σύναξη της υπεραγίας Θεοτόκου της "Οδηγήτριας"	Ιουνίου 20
(Χωρίς περισσότερες πληροφορίες).	(Δεν αναφέρεται στο Μηναίο αλλά μόνο στον Μέγα Συναξαριστή.
Η κατάθεση της τιμίας Έσθητος	Ιουλίου 2
Η εορτή αυτή είναι μία εκ των αναφερομένων στα θεομητορικά άμφια, η οποία θεσπίσθηκε το 860. Όταν ήταν αυτοκράτορας ο Λέων Α΄ ο Θράξ (457-474), έφτασε από τα Ιεροσόλυμα η Τίμια εσθήτα (=γυναικείο ένδυμα) της Υπεραγίας Θεοτόκου η οποία κατατέθηκε στο ναό των Βλαχερνών, μέσα σε χρυσή λάρνακα, όμως ο ναός κάηκε το 1070, ανοικοδομήθηκε, και κάηκε ξανά στα 1434.	Στίχοι από το Μηναίο Ιουλίου: "Χιτών μέν Υιού Χριστοφρουροίς δημίοις. // Εσθής δέ Μητρός χριστοφρουρήτω πόλει. // Δευτερίη κατέθεντο σορώ Εσθήτα Πανάγνου."
Σύναξη της υπεραγίας Θεοτόκου της "Γαλακτοτροφούσας"	Ιουλίου 3
Η εικόνα της Παναγίας της Γαλακτοτροφούσας, σύμφωνα με προφορικές παραδόσεις, βρισκόταν στη Λαύρα του Οσίου Σάββα του Ηγιασμένου. Πριν αυτός πεθάνει, είπε ότι κάποτε θα επισκεφθεί τη Λαύρα κάποιο βασιλοπαίδι, Σάββας ονομαζόμενος και αυτός και ζήτησε να του δοθεί η εικόνα αυτή ως ευλογία. όταν τον 13ο αιώνα, επισκέφθηκε τη Λαύρα ο Άγιος Σάββας ο Σέρβος, πήρε την εικόνα και τη μετέφερε στη Ιερά Μονή Χιλανδαρίου, στο Άγιος Όρος. Σήμερα βρίσκεται σε εκκλησία των Καρυών του Αγίου Όρους (που υπόκειται στη Μονή Χιλανδαρίου) και είναι τοποθετημένη στο δεξιό μέρος του τέμπλου, όπου κανονικά θα έπρεπε να ήταν ο Χριστός που βρίσκεται στο αριστερό μέρος του τέμπλου.	(Δεν αναφέρεται στο Μηναίο αλλά μόνο στον Μέγα Συναξαριστή.
Σύναξη της υπεραγίας Θεοτόκου εν τοις Αρματίου	Ιουλίου 21
Εορτή, μνήμης εγκαινίων του Ναού που βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη.	Από το συναξάρι στο Μηναίο Ιουλίου: "Τη αυτή ημέρα...η Σύναξις της Υπεραγίας Θεοτόκου εν ταίς Αρματίου."
Σύναξη της υπεραγίας Θεοτόκου πέραν εν τω Πηγαδίω πλησίον του νέου Εμβόλου	Ιουλίου 26
(Χωρίς περισσότερες πληροφορίες).	(Δεν αναφέρεται στο Μηναίο αλλά μόνο στον Μέγα Συναξαριστή.
Η Κοίμηση της Θεοτόκου	Αυγούστου 15
Όπως είναι γνωστό, επάνω από το Σταυρό ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, έδωσε εντολή και την Παναγία μητέρα του παρέλαβε ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής στο σπίτι του (Ιω. 19,26-27). Σύμφωνα με την παράδοση, όταν ήλθε η στιγμή να τελειώσει η επίγεια ζωή της Θεοτόκου, άγγελος Κυρίου της το έκανε γνωστό τρεις μέρες πρίν, εκείνη χάρηκε και πήγε να προσευχηθεί Όρος των Ελαιών, όπου συνήθιζε να προσεύχεται και ο Υιός της. Όταν εκοιμήθη, με ψαλμούς και ύμνους την τοποθέτησαν στο μνήμα, μετά όμως τρεις ημέρες άνοιξαν τον τάφο και έκπληκτοι διαπίστωσαν ότι η Παναγία αναστήθηκε σωματικά και ανελήφθη στους ουρανούς. Η γιορτή της Κοιμήσεως ή Μεταστάσεως της Θεοτόκου συστήθηκε στα Ιεροσόλυμα κατά τις αρχές του 5ου αιώνα. Αργότερα το κέντρο εορτασμού μετατέθηκε στη Γεθσημανή, στό χώρο όπου βρισκόταν ο τάφος της Παναγίας. Κατά τον 6ο αιώνα ο εορτασμός είχε διαδωθεί στη Συρία ενώ στα τέλη του ίδιου αιώνα ο αυτοκράτορας Μαυρίκιος επέβαλε τον εορτασμό σ' ολόκληρη την αυτοκρατορία κατά την 15η Αυγούστου. Στις αρχές του 7ου αιώνα διαδόθηκε στη Δύση.	Στίχοι από το Μηναίο Αυγούστου: "Ου θαύμα θνήσκειν κοσμοσώτειραν Κόρην, // Του κοσμοπλάστου σαρκικώς τεθνηκότος. // Ζη αεί Θεομήτωρ, καν δεκάτη θάνε πέμπτη."
Σύναξη της υπεραγίας Θεοτόκου εν τοις Αρματίου	Αυγούστου 17
Βλ. εορτή στις 21 Ιουλίου.	(Δεν αναφέρεται στο Μηναίο αλλά μόνο στον Μέγα Συναξαριστή.
Σύναξη της υπεραγίας Θεοτόκου εν τω Πυρσώ της Ευρυτανίας	Αυγούστου 22
Η σύναξη αυτή, αφορά την εικόνα της Παναγίας της Προυσιώτισσας η οποία λέγεται ότι την ζωγράφισε ο Ευαγγελιστής Λουκάς καί ήλθε από την Προύσα της Μ. Ασίας στα χρόνια της εικονομαχίας. Στο δρόμο για την Ελλάδα η εικόνα χάθηκε και κατόπιν αποκαλύφθηκε θαυματουργικά σ' ένα βοσκό, με μια στήλη φωτός σαν πυρσός, το μέρος όπου ήταν κρυμμένη.	(Δεν αναφέρεται στο Μηναίο αλλά μόνο στον Μέγα Συναξαριστή.
Η κατάθεση της τιμίας Ζώνης	Αυγούστου 31
Η ανάκτηση της τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου, άλλοι λένε ότι έγινε από το βασιλιά Αρκάδιο και άλλοι από το γιο του Θεοδόσιο τον Β΄. Η μεταφορά έγινε από την Ιερουσαλήμ στην Κωνσταντινούπολη και την τοποθέτησαν σε μια χρυσή θήκη, που ονομάσθηκε αγία σωρός. Όταν πέρασαν 410 χρόνια, ο βασιλιάς Λέων ο Σοφός άνοιξε την αγία σωρό και αφού προσευχήθηκαν άπλωσε την Τίμια Ζώνη επάνω στη βασίλισσα σύζυγο του Ζωή και εκείνη ελευθερώθηκε από δαιμόνιο. Το γεγονός αυτό, ήταν και η αιτία για την καθιέρωση της γιορτής και σημαντικοί υμνογράφοι της Εκκλησίας έγραψαν εγκωμιαστικούς λόγους.	Στίχοι από το Μηναίο Αυγούστου: "Χρυσήν κορωνίδ' οία, σεμνή Παρθένε, // Τω τού χρόνου τίθημι σήν Ζώνην τέλει. // θέντο σορώ Ζώνην πρώτη Πανάγνου Τριακοστή."
Ανακαίνιση Ναού της Θεοτόκου εν τω Νεωρίω	Αυγούστου 31
Ο ανακαινισθείς ναός της Θεοτόκου στο Νεώριο, ήταν κτήμα του πατρικίου Αντωνίου και βρισκόταν μέσα στην αυλή τού σπιτιού του. Κατά την αναπαλαίωση στον ναό γίνονταν πολλά θαύματα σε πολλούς που προσέρχονταν σ' αυτόν με πίστη. Όταν πέθανε ο πατρίκιος Αντώνιος, ο ναός εγκαταλείφθηκε και ερήμωσε. Όταν ο βασιλιάς Ρωμανός Α΄ Λεκαπηνός ετοιμαζόταν να τον γκρεμίσει, ο επιστάτης της κατεδαφίσεως του ναού εμποδίστηκε με οπτασία της Θεοτόκου. Τότε αποφασίστηκε να ανακαινισθεί ο ναός και με χρυσόβουλο εξασφαλίστηκε ετήσια χορήγηση για τη συντήρηση του.	Από το συναξάρι στο Μηναίο Αυγούστου: "Τή αυτή ημέρα, μνήμη τής ανακαινίσεως τού ναού τής Υπεραγίας Θεοτόκου εν τώ Νεωρίω."

Εικονογραφία

Στη χριστιανική τέχνη, τις αρχαιότερες απεικονίσεις της αειπαρθένου Μαρίας τις συναντάμε σε τοιχογραφίες των ρωμαϊκών κατακομβών. Κυρίως όμως μετά τη Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο (431) διαμορφώνεται σταδιακά η θεομητορική εικονογραφία. Τα σπουδαιότερα θέματα και οι σημαντικότεροι εικονογραφικοί τύποι της Θεομήτορος είναι:

• Η Θεοτόκος μόνη ή με το θείο Βρέφος εικονίζεται ως:

α) Η Δεομένη: η Παρθένος Μαρία εικονίζεται όρθια, με τα χέρια σε υψωμένα σε δέηση.

β) Η Πλατυτέρα: στο ιερό βήμα των ναών, άλλοτε όρθια, ολόσωμη, με το θείο βρέφος στην αγκαλιά, άλλοτε καθήμενη σε θρόνο, με τον Χριστό ως παιδί στα γόνατα ή και ως βρεφοκρατούσα.

γ) Η Οδηγήτρια: η Θεοτόκος όρθια (εικονίζεται το άνω ήμισυ του σώματος), βρεφοκρατούσα και ελαφρά στραμμένη αριστερά, φέρει τον Χριστό με το αριστερό της χέρι και υψώνει το δεξί. Τα πρόσωπα τους δεν εφάπτονται.

δ) Η Ελεούσα ή Γλυκοφιλούσα: η Θεοτόκος εικονίζεται θωπευομένη και γλυκοφιλουμένη από τον μικρό Χριστό τον οποίον φέρει γέρνοντας το κεφάλι της προς το μάγουλό Του.

ε) Η Γαλακτοτροφούσα: η Παρθένος φέρει το Θείο Βρέφος το οποίο θηλάζει. Ο τύπος αυτός απαντά από τον 2ο αιώνα σε κατακόμβες της Ρώμης.

στ) Η Παναγία του Πάθους (Αμόλυντος): η Παναγία με το αριστερό χέρι κρατά τον Χριστό ενώ με το δεξί υποβαστάζει τα χέρια του. Ο Χριστός στρέφει το κεφάλι αριστερά και κοιτά τον αρχάγγελο Γαβριήλ ο οποίος κρατάει τον Σταυρό, ενώ στα δεξιά της εικόνας ο αρχάγγελος Μιχαήλ φέρει τα σύμβολα του Πάθους, δηλ. τη λόγχη και το σπόγγο.

ζ) Η Νικοποιός: η Θεομήτωρ εικονίζεται (σε προτομή), φέρουσα τον μικρό Χριστό. Η έκφρασή της είναι αυστηρή και μεγαλοπρεπής.

η) Η αγία Σκέπη: η Θεοτόκος εικονίζεται εκτείνουσα, ως σκέπη και προστασία των πιστών, το πέπλο της. Συχνά, υπεράνω της Θεοτόκου εικονίζονται δύο άγγελοι οι οποίοι εκτείνουν το ένδυμα.

θ) Η Θεοτόκος η βασίλισσα: η Παναγία κατά την παράσταση αυτή φέρει στέμμα και είναι ενδεδυμένη βασιλική στολή, κάθεται σε θρόνο και έχει στα γόνατα της τον Χριστό.

• Η Θεοτόκος σε παραστάσεις του βίου του Χριστού:

α) Η Θεοτόκος στη Γέννηση του Χριστού: στην παράσταση αυτή, η Θεοτόκος εικονίζεται είτε δίπλα στη φάτνη, είτε ημικατακλινόμενη, είτε γονυπετής και σπανιώτερα, θηλάζουσα.

β) Η Θεοτόκος στην Προσκύνηση των Μάγων: η Παναγία εικονίζεται καθήμενη σε θρόνο, φέρει στα γόνατά της το παιδί και δέχεται τους μάγους οι οποίοι προσφέρουν τα δώρα.

γ)Η Θεοτόκος στην Υπαπαντή: η Θεοτόκος φέρει στα χέρια της το παιδί το οποίο ετοιμάζεται να δεχθεί ο Συμεών.

δ)Η Θεοτόκος κατά τη Φυγή στην Αίγυπτο: η Θεοτόκος, καθισμένη σε λευκό όνο, έχει στην αγκαλιά της το παιδί ενώ προπορεύεται ο γιος του Ιωσήφ, Ιάκωβος, και ακολουθεί ο Ιωσήφ έχοντας ράβδο στον ώμο.

ε)Η Θεοτόκος στη Σταύρωση: η Θεοτόκος εικονίζεται μόνη στα δεξιά του Εσταυρωμένου έχοντας το αριστερό χέρι στο μάγουλο και το δεξί μπροστά από το στήθος"κοσμίως φέρουσα το πάθος".

ζ)Η Θεοτόκος στην Αποκαθήλωση: η Παναγία εικονίζεται συνήθως δεξιά του Αποκαθηλουμένου, και άλλοτε ασπάζεται το ένα χέρι του, άλλοτε τα δύο.

η)Η Θεοτόκος στον Επιτάφιο θρήνο: στην παράσταση αυτή η Θεοτόκος εναγκαλίζεται με βαθύ πόνο το ξαπλωμένο σώμα του Κυρίου.

θ)Η Θεοτόκος στην Ανάληψη: η Παρθένος εικονίζεται ανάμεσα στους Αποστόλους με υψωμένα τα χέρια.

• Η Θεοτόκος σε παραστάσεις του βίου της:

α) Το Γενέσιο της Θεοτόκου Μαρίας: η Παρθένος εικονίζεται ως βρέφος, λουόμενο σε λεκάνη από δύο γυναίκες.

β) Η Κολακεία της Θεοτόκου: η μικρή Παρθένος κρατείται τρυφερά άλλοτε από τον πατέρα και άλλοτε από τη μητέρα της.

γ) Τα επτά πρώτα βήματα της Θεοτόκου (Επταβηματίζουσα): η Θεοτόκος εικονίζεται ως παιδί και κάνει τα πρώτα της επτά βήματα κατευθυνόμενη προς την αγκαλιά της μητέρα της.

δ) Η ευλογία της Θεοτόκου από τους ιερείς: η μικρή Παρθένος οδηγείται προς τους ιερείς, από τον ένα ή και τους δύο γονείς της.

ε) Τα Εισόδια της Θεοτόκου: η Θεοτόκος εικονίζεται τριετής, να οδηγείται στο Ναό από τους γονείς της συνοδευόμενη από λαμπαδηφόρους παρθένους ενώ την υποδέχεται ο αρχιερέας Ζαχαρίας. Κάποτε, τα Εισόδια εικονίζονται από περισσότερες αγιογραφίες οι οποίες παρουσιάζουν το θέμα σε διαδοχικές σκηνές.

στ) Ο Ευαγγελισμός παρά το φρέαρ: η Θεοτόκος φέρει στάμνα και στέκεται κοντά σε πηγάδι ενώ υπεράνω της ίπταται άγγελος.

ζ) Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου: η Θεοτόκος άλλοτε εικονίζεται όρθια, εκφράζοντας με κλίση του κεφαλιού την υποταγή στο θέλημα του θεού και άλλοτε δείχνει την ταραχή της και τη σκέψη "ποταπός είη ο ασπασμός".

η) Ο ασπασμός της Θεοτόκου και της Ελισάβετ: η Θεοτόκος και η Ελισάβετ εναγκαλίζονται έξω από την είσοδο του οίκου του Ζαχαρία.

θ) Οι υποψίες του Ιωσήφ για την Παρθένο: η Θεοτόκος στέκεται απέναντι στον θλιμένο, εξ αιτίας της εγκυμοσύνης της, Ιωσήφ. Άλλοτε, ο Ιωσήφ εικονίζεται κοιμώμενος, ενώ άγγελος εξηγεί στο όνειρό του τα γεγονότα, τη στιγμή που η Θεοτόκος εικονίζεται θλιμένη, καθισμένη σε θρόνο.

ι) Το ταξίδι στη Βηθλεέμ: η Θεοτόκος μεταβαίνει με τον Ιωσήφ στη Βηθλεέμ για την απογραφή, καθισμένη σε λευκό όνο ενώ προπορεύεται ο γιος του Ιωσήφ, Ιάκωβος κρατώντας το ζώο από το χαλινάρι, και ακολουθεί ο Ιωσήφ.

ια) Η Κοίμηση της Θεοτόκου: η θεομήτωρ εικονίζεται νεκρή, ξαπλωμένη σε φέρετρο ενώ γύρω της στέκονται βαθιά θλιμμένοι οι Απόστολοι. Στο μέσο της σύνθεσης και πάνω από το φέρετρο εικονίζεται ο Χριστός κρατώντας στα χέρια του την ψυχή της με μορφή σπαργανωμένου βρέφους. Συχνή είναι και η απεικόνιση της απόκρυφης διήγησης όπου ο εβραίος Ιεφωνίας επιχειρεί την ανατροπή του φερέτρου, οπότε άγγελος Κυρίου απέκοψε από τους ώμους τα χέρια του.

Επίθετα

Η υμνογραφία, η τέχνη, η λατρεία και ο θρησκευτικός βίος στο σύνολό του, δημιούργησαν την ανάγκη να αποδοθούν στη Θεοτόκο διάφορα επίθετα, πολλά από τα οποία είναι ιδιαίτερα εκφραστικά, και παρουσιάζουν με χαρακτηριστικό τρόπο την εφευρετικότητα του πιστού άνθρωπου και του γλωσσοπλάστη λαού. Είναι σαφές ότι η κατάνυξη δεν περιορίζεται στον προικισμένο υμνωδό ή τον εμπνευσμένο ποιητή, αλλά διακρίνει και το ανώνυμο πλήθος, τον πιστό λαό. Η τόσο αγαπητή μορφή της Παναγίας, η οποία στις λειτουργικές εκδηλώσεις βιώνεται ως πιστή και σεμνή κόρη ή ως μητέρα που αγαπά αλλά και πονά σε εκείνες της συγκλονιστικές στιγμές της Σταύρωσης, είναι αγία μορφή, με ύψιστη δεκτικότητα της θείας χάρης, υπακοή στη θεία βούληση, αγνότητα και πίστη, χαρίσματα που την αξίωσαν να προσδώσει την ανθρώπινη φύση στον αΐδιο Λόγο του Θεού. Η Θεοτόκος, για τον πιστό, είναι πρόσωπο εμπιστοσύνης, μετριάζει τον πόνο, διαλύει τη θλίψη, παρηγορεί, μεσολαβεί, βοηθά.

• Ο λαός προσδίδει στην Παναγία από τους ναούς της, τη θέση τους, τον τρόπο κατασκευής τους κ.λπ., πασίγνωστα επίθετα όπως Καστρινή, Χρυσοκαστρίτισσα, Ακρωτηριανή, Πυργιανή, Αμπελιώτισσα, Θαλασσινή, Θολοσκέπαστη, Θεόχτιστη, Κρεμαστή, Σπηλιανή, Πλατανιώτισσα κ.λπ.

• Ο ποιητής, γεμάτος ψυχική ευλαβεία, με αφορμή τον βίο της Θεοτόκου, την κοσμεί προσφωνόντας την αειπάρθενο, άμωμο, άμεμπτη, σεμνή, άχραντη, άσπιλη, υπέρλαμπρη, αμάραντο ρόδο, ιερό καταφύγιο, βάθος αμέτρητο.

• Από τα θαύματα και τις διαφόρες ιδιότητες της, η Παναγία ονομάστηκε από λόγιους και λαό Γοργοεπήκοος, Ελεούσα, Γιάτρισσα, Παρηγορίτισσα, Πονολύτρια.

• Ο αγιογράφος πάλι, απεικονίζει τους παραδεδομένους τύπους της Βρεφοκρατούσας, Γλυκοφιλούσας, Γαλακτοτροφούσας, Πλατυτέρας, Ζωοδόχου Πηγής, Οδηγητρίας, Ελεούσας κ.λπ.

• Πολλά είναι και τα εγκωμιαστικά επίθετα που απονέμουν στη Θεοτόκο έπαινο, θαυμασμό και βαθύτατο σεβασμό: Ηλιόκαλη, Χρυσοπηγή, Χρυσοσπηλιώτισσα, Αναφωνήτρια, Γερόντισσα, Δέσποινα, Κυρά, Παντάνασσα, Χιλιαρμενίτισσα και πολλά άλλα.

Δείτε επίσης

• Ευαγγελισμός της Θεοτόκου
• Ιησούς Χριστός

Βιβλιογραφία

• «Αειπαρθενία της Θεοτόκου», , Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. 1, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1962, στ. 469-470.
• Θεοδώρου Ανδρέας, «Βασική Δογματική Διδασκαλία - Απαντήσεις σε ερωτήματα Δογματικά», 3η έκδ., Αποστολική Διακονία, Αθήνα 2006, σελ. 119-125.
• Θεοδώρου Ανδρέας, «Βασική Δογματική Διδασκαλία - Απαντήσεις σε ερωτήματα Συμβολικά», 2η έκδ., Αποστολική Διακονία, Αθήνα 2006, σελ. 112-119.
• «Θεομητορικαί εορταί», Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. 6, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1965, στ. 274-276.
• «Θεοτόκος», εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα, τόμ. 27, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005.
• «Θεοτόκος», e-δομή (ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια ΔΟΜΗ), εκδόσεις Δομή Α.Ε., Αθήνα 2003-2004 [DVD-ROM].
• Ιωάννου Δαμασκηνού, «Η Θεοτόκος» (μτφρ. Μάινας κ.ά., κείμενο-εισαγωγή-σχόλια: Αθανάσιος Γέφτιτς), Αποστολική Διακονία, Αθήνα 1995.
• Καραβιδόπουλος Δ. Ιωάννης, «Οι πληροφορίες των απόκρυφων χριστιανικών κειμένων για την Παναγία», στο Βιβλικές Μελέτες Γ΄ (Βιβλική Βιβλιοθήκη #28), Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2004 (σελ. 260-281).
• «Μαρία η Θεοτόκος», εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα, τόμ. 40, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005.
• «Μαρία η Θεοτόκος», Κολιτσάρας Θ. Ιωάννης, Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν της Αγίας Γραφής, 'Η Ζωή', 2η έκδ., Αθήναι 1998, σελ. 219-222.
• «Μαρία», Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. 8, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1966, στ. 649-722.
• «Μαρία», Λεξικό Βιβλικής Θεολογίας (μτφρ. από τα Γαλλικά με εποπτεία Σάββα Αγουρίδη, Σταύρου Βαρτανιάν), Άρτος Ζωής, Αθήνα 1980, στ. 627-633.
• «Παναγία», e-δομή (ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια ΔΟΜΗ), εκδόσεις Δομή Α.Ε., Αθήνα 2003-2004 [DVD-ROM].
• Παπαδόπουλος Αντώνιος, «Αγιολογία», τόμ. Ι - Θέματα γενικά, ειδικά και εορτολογίου, Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 91-96.
• Πατρώνος Π. Γεώργιος, «Η Ιστορική Πορεία του Ιησού», Δόμος, Αθήνα 1991, σελ. 89-119.
• Ροπς Ντανιέλ, «Η καθημερινή ζωή στην Παλαιστίνη στους χρόνους του Ιησού» (μτφρ. Έλλης Αγγέλου), 2η έκδ. Παπαδήμας, Αθήνα 1990.
• Τρεμπέλας Ν. Παν., «Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας», τόμ. Β', 3η έκδ., Ο Σωτήρ, Αθήναι 2003, σελ. 204-216.
• Τσάμης Γ. Δημητρίος, «Αγιολογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας», Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1999, σελ. 57-92.
• Φίλης Χαρ. Λουκάς, «Η Αξία των Καταλόγων του Γενεαλογικού Δένδρου του Ιησού Χριστού», Αθήνα 1978, σελ. 19-23.
• Φλορόφσκυ Γεώργιος, «Η αειπάρθενος μητέρα του Θεού», στο Θέματα Ορθοδόξου Θεολογίας, 2η έκδ., Άρτος Ζωής, Αθήνα 1989 (σελ. 125-139).