Ελεγκτές, renameuser, Διαχειριστές
4.720
επεξεργασίες
Αλλαγές
→Η αειπαρθενία της Θεοτόκου
Στην [[Καινή Διαθήκη]], ''"το γεγονός της παρθενίας της Μαρίας στη σύλληψη του Ιησού βεβαιώνεται από το Μτ 1,18-23 και το Λκ 1,26-38"'' όπως και από το ''"Ιω 1,13: «αυτόν που ούτε αίμα ούτε σάρκα, αλλά ο Θεός εγέννησε»"''<ref>''Λεξικό Βιβλικής Θεολογίας'', ό.π., στ. 628.</ref>. Ο [[Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον|Ματθαίος]] μάλιστα, βλέπει ''"την παρθενική σύλληψη του Ιησού ως την εκπλήρωση της προφητείας του Ησ 7,14 (σύμφωνα με τους [[Μετάφραση των Εβδομήκοντα|Ο΄]])"''<ref>''Λεξικό Βιβλικής Θεολογίας'', στο ίδιο, στ. 629.</ref>, ενώ ο [[Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον|Λουκάς]] ''"αποδίδει μεγάλη σημασία στην παρθενία της Μαρίας, όπως και σ' όλο του το έργο ενδιαφέρεται για την εγκράτεια (Λκ 2,36- 14,26. 18,29) και για την παρθενία (Πραξ 21,9)"''<ref>''Λεξικό Βιβλικής Θεολογίας'', ό.π.</ref>. Ταυτόχρονα, επιβεβαιώνεται ''"η παρθενία της Μαρίας τη στιγμή του Ευαγγελισμού...από την αντίρρηση που απευθύνει στον άγγελο, όταν της αναγγέλλει ότι θα γίνει η μητέρα του Μεσσία: «Πως έσται μοι τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω;» (Λκ 1,34). Η έκφραση «γνωρίζω άνδρα» είναι πράγματι συνήθης στη Βίβλο προκειμένου για τις συζυγικές σχέσεις"'', και η κατάσταση αυτή ισχύει, παρ' όλο που ''"σύμφωνα με το παλαιστινιακό έθιμο, ο γάμος...πρέπει να είχε προηγηθεί αρκετά πριν από την εγκατάσταση της στο σπίτι του συζύγου της (βλ Μτ 25,1-13)"''<ref>''Λεξικό Βιβλικής Θεολογίας'', στο ίδιο.</ref>. Γενικά, εκτός των αιρετικών του 2ου αιώνα [[Εβιωνίτες|Εβιωνιτών (ή Εβιωναίων)]]<ref>"Εβιωναίοι", ''ΘΗΕ'', τόμ. 5 (1964), στ. 292.</ref>, του γνωστικού [[Κήρινθος|Κηρίνθου]] και του ειδωλολάτρη [[Κέλσος|Κέλσου]], ''"πάντες οι εκκλησιαστικοί συγγράφεις και Πατέρες διεκήρυξαν την προ του τόκου και κατά την σύλληψιν παρθενίαν της Θεοτόκου"'' η οποία συμπεριλήφθηκε σε όλα τα αρχαία [[Σύμβολο|σύμβολα]], καθώς και στο [[Σύμβολο των Αποστόλων]] και στο [[Σύμβολο της Πίστης (Νίκαια-Κωνσταντινούπολη)|Σύμβολο της Νίκαιας]]<ref>Τρεμπέλας, ''Δογματική...'', Β', ό.π., σελ. 208.</ref>.
Επί των ζητημάτων της διατήρησης της παρθενίας κατά τη διάρκεια αλλά και μετά τον θείο τοκετό, η αδιαίρετη Εκκλησία δεν προέβει ''"επισήμως"'' σε ''"λεπτομερείς δογματικούς καθορισμούς"''<ref>"Μαρία", ''ΘΗΕ'', τόμ. 8 (1966), στ. 671.</ref>, αν και στο λατινικό τμήμα της, η τοπική [[σύνοδος]] του Λατεράνου (649) ανακήρυξε σε δόγμα την ''"κατά και μετά τον θείον τόκον παρθενία"'' της Θεοτόκου<ref>''ΘΗΕ'', ό.π.</ref>. Αυτό, αν και είναι ορθό και διακηρύσσεται σαφώς ''"υπό της συνειδήσεως της ορθοδόξου οικουμενικής Εκκλησίας"'', εντούτοις θα πρέπει να επισημανθεί η μονομερής δράση της δύσης στα σημεία αυτά, η οποία συνεχίστηκε και αργότερα<ref>''ΘΗΕ'', στο ίδιο, στ. 672.</ref>. Πάντως, στην περίπτωση του [[Ιοβινιανός|Ιοβινιανού]], ο οποίος καταπολεμώντας τον [[Δοκητισμός|Δοκητισμό]] διακήρυσσε ότι η ''Θεοτόκος'' ''"ουχί και παρθένος εγέννησεν"''<ref>Τρεμπέλας, ''Δογματική...'', Β', ό.π., σελ. 209-210.</ref>, έδρασε o [[Αμβρόσιος Μεδιολάνων]] και σε σύνοδο του 390 στα Μεδιόλανα, κατέκρινε τον [[Ιοβινιανός|Ιοβινιανό]] υπονοώντας έτσι ότι η ''Μαρία'' παρέμεινε παρθένος και κατά τη γέννα<ref>Τρεμπέλας, ''Δογματική...'', Β', ό.π., σελ. 210.</ref>. Στο ίδιο ζήτημα, προσθέτει ο [[Ιωάννης Δαμασκηνός]]: ''"ώσπερ δε συλληφθείς'' [ο Κύριος] ''Παρθένον την συλλαβούσαν ετήρησεν, ούτω και τεχθείς, την αυτής παρθενίαν εφύλαξεν άτρωτον, μόνος διελθών δι' αυτής και κεκλεισμένην τηρήσας αυτήν...Ου γαρ αδύνατος ην και διά της πύλης διελθείν και ταύτης μη παραβλάψαι τα σήμαντρα"''<ref>''PG'' 94, 1161 ΑΒ.</ref>. Σαφής είναι όμως και η Ορθόδοξη ερμηνεία στην προφητεία του Ησαΐα (7,14), την οποία αναφέρει και ο [[Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον|Ευαγγελιστής Ματθαίος]] (1,23), η οποία λέει: ''"Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν"''. Κατά την έκφραση αυτή επομένως ''"η τίκτουσα, θα είναι παρθένος και κατά την στιγμήν, την οποίαν θα τίκτη [=γεννά]"''<ref>"Αειπαρθενία της Θεοτόκου", ''ΘΗΕ'', τόμ. 1 (1962), στ. 464.</ref>. Συνεπώς, η [[Ιερά Παράδοση]] διδάσκει ότι ο [[Χριστός]] ''"δεν συνελήφθη με τη φυσική σύμπραξη του ανδρός, αλλά με την συνεργεία του παναγίου Πνεύματος. Με τη σύλληψη επομένως η Μαρία δεν έχασε την παρθενία της, όπως δεν την έχασε και με τη γέννηση του τόκου της"''<ref>Θεοδώρου, ''Απαντήσεις σε ερωτήματα Συμβολικά'', ό.π., σελ. 115.</ref>.
Η Ορθόδοξη παράδοση, ουδεμία αμφιβολία διατυπώνει και για την μετά τη γέννα διατήρηση της παρθενίας της ''Θεοτόκου'', θεωρώντας αδιανόητη την ύπαρξη συζυγικών σχέσεων, όταν ο [[Ιωσήφ]] και η ''Μαρία'' έχουν βιώσει τέτοιου μεγέθους θείες αποκαλύψεις. ΠΩς θα ήταν δυνατό ''"ανδρός συνάφειαν να καταδεχθή"'' η ''Μαρία'', η το ''"θαύμα γνωρίσασα"'';<ref>Τρεμπέλας, ''Δογματική...'', Β', ό. Ενάντια π., σελ. 211.</ref>. Συμπυκνώνοντας την ορθόδοξη αντίληψη, ο [[Γρηγόριος Ναζιανζηνός|Γρηγόριος ο Θεολόγος]] λέει: ''"ως ούτε του τόκου την παρθενίαν λύσαντος, ούτε της παρθενίας τη τοιαύτη κυοφορία εμποδών γενομένης. Όπου γαρ πνεύμα σωτηρίας γεννάται...άχρηστα πάντως της σαρκός θελήματα"''<ref>'PG'' 46,396.</ref>. Μάλιστα, ενάντια στους Άραβες [[Aντιδικομαριανίτες]], μια αίρεση του 4ου αιώνα η οποία δεν αποδεχόταν το αειπάρθενο της ''Θεοτόκου'', καταφέρθηκαν έντονα οι [[Επιφάνιος Κύπρου|Επιφάνιος]], [[Ιερώνυμος]], [[Αμβρόσιος Μεδιολάνων|Αμβρόσιος]] και [[Αυγουστίνος]]<ref>"Aντιδικομαριανίται", ''ΘΗΕ'', τόμ. 2 (1963), στ. 862-863.</ref>. Εν κατακλείδι, θα λέγαμε ότι η πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον τόκο παρθενία της ''Θεοτόκου'', ή αλλιώς η ''αειπαρθενία'' αυτής, συστηματικά και πέρα πάσης αμφιβολίας διατυπώθηκε στην Ορθόδοξη διδασκαλία: ''"α) εις την Αγίαν Γραφήν, β) τους αποστολικούς Πατέρας, γ) τους μετέπειτα Πατέρας, δ) την Ορθόδοξον Υμνολογίαν και ε) τας αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων"''<ref>"Αειπαρθενία της Θεοτόκου", ''ΘΗΕ'', τόμ. 1 (1962), στ. 464. Στο άρθρο αυτό (στ. 464-472) ο Στυλιανός Παπαδόπουλος αναλύει σε βάθος όλα τα σχετικά επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα, και καταγράφει την πλήρη γραμμή της Ορθόδοξης Πατερικής και Υμνογραφικής Παράδοσης στο ζήτημα της ''Αειπαρθενίας''.</ref>.
==Υποσημειώσεις==