12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
→Εσχατολογία
Η ανάσταση στο σύστημα του Τερτυλλιανού είναι μία αναγκαία πραγματικότητα για την επικράτηση της δικαιοσύνης του Θεού, μία δικαιοσύνη που μπορεί πραγματικά να αποδοθεί μόνο όταν ο άνθρωπος αποκτήσει και το σώμα<ref>Apologeticus Adversus gentes 48</ref>. Απορρίπτει επίσης την περίπτωση της μετεμψύχωσης και αποδίδει με ζωηρά και έντονα χρώματα τη μετά την ανάσταση ζωή για έκαστη πλευρά.
Ο Τερτυλλιανός ανήκει στους [[Χιλιασμός|χιλιαστές]] θεολόγους. Εντάσσεται θα λέγαμε στην ίδια μοίρα με τον [[Ιουστίνος ο Μάρτυς|Ιουστίνο]] και τον [[Ειρηναίος Λουγδούνου|Ειρηναίο]], που υποστηρίζουν πως μια γήινη χιλιετής βασιλεία θα προηγηθεί της αιώνιας. Σε αυτή την περίοδο οι άνθρωποι θα συμβασιλεύσουν με δικαιοσύνη μαζί με το Χριστό πριν επέλθει τελικά η ανάσταση. Είναι αναμφισβήτητο βέβαια πως οι Μοντανιστικές του αντιλήψεις ενίσχυσαν τη χιλιαστική προοπτική της θεολογίας του<ref>Κ. Σκουτέρης, Ιστορία των δογμάτων Α΄, σελ. 436</ref>, γι αυτό και ανέμενε την εποχή της καθόδου της νέας Ιερουσαλήμ, όπως η αποκάλυψη ανέφερε Αποκάλυψη αναφέρει (21, 1-14). Η περίοδος αυτή θα είναι μία περίοδος ευδαιμονίας των δικαίων, οι οποίοι θα απολαμβάνουν τα υλικά αγαθά ως ανταπόδοση των κόπων τους. Ενώ όμως στο Adversus Marcionem κατά βάση προβάλλει τις υλικές απολαύσεις παρατηρούμε σε άλλα σημεία να δίνει έμφαση περισσότερο στις πνευματικές προϋποθέσεις. Εξου και ερμηνεύει αλληγορικά τη λεγόμενη επηγγηλμένη χώρα, τη ρέουσα μέλι και γάλα, αναφέροντας πως αυτή είναι ο Χριστός<ref>De ressurectione 26</ref>.
Κατά τον Τερτυλλιανό η διδασκαλία αυτή εναρμονίζεται στις βαθύτερες προσδοκίες των ανθρώπων. Η προσδοκία της άλλης ζωής προκύπτει από την έμφυτη δικαιοσύνη που έδωσε ο θεός στον άνθρωπο. Γι αυτό και οι Έλληνες φιλόσοφοι περίμεναν μία τέτοια κατάσταση μετά θάνατον. Το πρόσωπο και εδώ του Χριστού, πάντα παραμένει κυρίαρχο, παρά τις διάφορες πηγές από τις οποίες αντλεί τη διδασκαλία του (Αγία Γραφή, Ειρηναίος, Μοντανισμός κ.α.).