12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
→Εισαγωγή
Ο Ιππόλυτος χαρακτηρίζεται ως μοναδική περίπτωση παραδοσιακού θεολόγου της εποχής του, καθώς οι [[Ωριγένης]], [[Κλήμης Αλεξανδρείας]], [[Τερτυλλιανός]], [[Μινούκιος Φίληξ]] ήσαν επιστημονικότερα και πιο πρωτότυπα πνεύματα, οι οποίοι δεν αποτέλεσαν φορείς της παραδόσεως όπως αυτός<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 373</ref>. Η δυτική θεολογία φαίνεται όμως πως επωφελήθηκε λίγο από το έργο του και σύντομα το λησμόνησε, καθώς αφενός αυτό ήταν γραμμένο στα ελληνικά, αφετέρου η τριαδολογία και η χριστολογία του, παρότι ορθή, ξεπεράστηκε<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 374</ref>.
===Θεός, Λόγος, Κόσμος===
Ο Θεός και ο κόσμος για τον Ιππόλυτο είναι δύο διαφορετικές πραγματικότητες, καθότι ο πρώτος είναι αυθύπαρκτος, ενώ ο δεύτερος κτιστός, δημιούργημα του πρώτου<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία Β΄, σελ. 740</ref>. Ο Λόγος του Θεού είναι και αυτός Θεός διότι προέρχεται από τον Θεό. Ο κόσμος όμως είναι κάτι το διαφορετικό διότι προέρχεται ''"εξ ουδενός"''. Αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ιππόλυτος:
:''"Ούτως ουν μόνος και κατά πάντων Θεός Λόγον πρώτον εννοηθείς απογεννά...Τούτου ο Λόγος μόνος εξ αυτού, διο και Θεός, ουσία υπάρχων Θεού. Ο δε κόσμος εξ ουδενός, διο ου Θεός. Ούτως επιδέχεται και λύσιν, ότε βούλεται ο κτίσας"''<ref>Ιππολύτου, Κατά Αιρέσεων 10, 33</ref>
Η σχέση μεταξύ Θεού και Λόγου είναι στενή. Δεν είναι απλώς από την ουσία Του, όπως είδαμε, αλλά εμφανίζεται ως εκπρόσωπος του θεού κατά τη δημιουργία. Ο θεός λοιπόν είναι ένας, αλλά περιέχει το Λόγο και τη Σοφία, οι οποίοι εκδηλώνονται κατά τη βούληση του<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία Β΄, σελ. 741</ref>. Ουσιαστικά δηλαδή, όπως και οι [[απολογητές]], προτάσσει τη σχέση της οικονομικής τριάδος. Έτσι ο Λόγος αποκαλύφτηκε κατά τη δημιουργία, αλλά είχε γεννηθεί προ αυτής<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία Β΄, σελ. 741</ref>. Στο σημείο αυτό ο Ιππόλυτος υποστηρίζει το φαινόμενο της υποταγής του Λόγου και τις δύο καταστάσεις του Λόγου. Τον προφορικό και τον ενδιάθετο<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία Β΄, σελ. 742</ref>. Ο Λόγος δηλαδή αρχικά ήταν ενδιάθετος (δηλ. αόρατος και ανυπόστατος) και εν συνεχεία έγινε προφορικός (δηλ. ορατός και υποστατικός). Το παράδειγμα αυτό το βλέπουμε συχνά στους απολογητές και ιδίως τον [[Ιουστίνος ο Μάρτυς|Ιουστίνο]]. Ο Ιππόλυτος όμως προσθέτει και μία τρίτη κατάσταση, αυτή την υιότητος, δηλαδή της ενσαρκώσεως<ref>Εις την αίρεσιν του Νοητού 17</ref>.
Σε αυτό το σημείο η διδασκαλία του φαίνεται προβληματική<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία Β΄, σελ. 742</ref>. Ο ίδιος μάλιστα σε κάποια σημεία δείχνει και μία τάση διθεϊσμού όπως τον κατηγορούσε ο Κάλλιστος καθώς ισχυριζόταν πως ''"Ένα (θεόν ορώ), πρόσωπα δε δύο, οικονομία δε τρίτην τη χάριν του Αγίου Πνεύματος"''<ref>Εις την αίρεσιν του Νοητού 18</ref>. Αυτή η διδασκαλία όμως κατά βάση προτασσόταν από τους θεολόγους της εποχής για να να εξάρουν την ενότητα της τριάδος, η οποία επιβεβαιωνόταν από την υποταγή στην εξουσία του [[Πατήρ Θεός|Πατρός Θεού]]<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία Β΄, σελ. 742</ref>.
===Άνθρωπος και σωτηρία===
===Εκκλησία===
===Εσχατολογία===
==Υποσημειώσεις==