Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Διονύσιος Κορίνθου"

Από OrthodoxWiki
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
(→‎Η αξια της συνεισφοράς του)
μ (→‎Η αξία της συνεισφοράς του)
Γραμμή 18: Γραμμή 18:
 
==Η αξία της συνεισφοράς του==
 
==Η αξία της συνεισφοράς του==
  
−
Η παρουσία του Διονυσίου κατά το β΄ αιώνα θεωρείται ως υπέρβαση του [[Απολογητές|Απολογητικού]] πνεύματος και ως επανεύρεση του κλίματος του [[Ιγνάτιος Αντιοχείας|Ιγνάτιο]], συνάμα δε ως προετοιμασία για τη θεολογία του [[Ειρηναίος Λουγδούνου|Ειρηναίου]]<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία, σελ. 268</ref>. Ο Διονύσιος κατά την εποχή του αντιμετωπίζει τρία πολύ μεγάλα προβλήματα. Τις τάσεις των [[Εγκρατίτες|εγκρατιτών]] εναντίον του γάμου, την αντιμετώπιση των ζητημάτων της επιστροφής των [[Πεπτωκότες|πεπτοκότων]] και αμαρτανόντων, καθώς και τη νόθευση των ευαγγελίων και του [[Κανόνας της αλήθειας|κανόνα της αλήθειας]]. Η απάντηση του Διονυσίου στα προβλήματα αυτά υιοθετήθηκε από όλες τις εκκλησίες ειδικά από τον τρίτο αιώνα και μετά<ref>Στ. Παπαδόπουλος, ενθ.αν., σελ. 268</ref>. Η παρθενία είναι προαιρετική και ο γάμος ιερός. Όσοι μετανοούν πρέπει να γίνονται δεκτοί στους κόλπους της εκκλησίας, ενώ ο κανόνας του Μαρκίωνος είναι ψευδής. Έτσι μάλιστα ο Διονύσιος γίνεται και ο πρώτος θεολογία του Κανόνα. Η στάση αυτή του Διονυσίου του απέδωσε σημαντικό κύρος στην εκκλησιαστική πραγματικότητα, με αποτέλεσμα οικουμενική αναγνώριση και ασυνήθιστη εμπιστοσύνη των εκκλησιών στο πρόσωπό του<ref>ο.π.</ref>. Το γεγονός αυτό μάλιστα διαφαίνεται και από την κίνηση της εκκλησίας τη Ρώμης και δη του επισκόπου Σωτήρος να απευθυνθεί προς Αυτόν. Ο Ευσέβιος μάλιστα τον χαρακτηρίζει ως άνδρα με αίσθημα γενικής ευθύνης<ref>Εκκλησιαστική Ιστορία 4, 23, 6</ref>, που τον οδηγεί στο πρωτείο της αλήθειας. Αυτό όμως το πρωτείο αυτό είναι θείο μυστήριο και όχι απλώς δεν έχει καμία σχέση με πρωτείο δικαιοδοσίας, αλλά στην ουσία το αναιρεί<ref>ο.π., σελ. 269</ref>.
+
Η παρουσία του Διονυσίου κατά το β΄ αιώνα θεωρείται ως υπέρβαση του [[Απολογητές|Απολογητικού]] πνεύματος και ως επανεύρεση του κλίματος του [[Ιγνάτιος Αντιοχείας|Ιγνάτιο]], συνάμα δε ως προετοιμασία για τη θεολογία του [[Ειρηναίος Λουγδούνου|Ειρηναίου]]<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία, σελ. 268</ref>. Ο Διονύσιος κατά την εποχή του αντιμετωπίζει τρία πολύ μεγάλα προβλήματα. Τις τάσεις των [[Εγκρατίτες|εγκρατιτών]] εναντίον του γάμου, την αντιμετώπιση των ζητημάτων της επιστροφής των [[Πεπτωκότες|πεπτοκότων]] και αμαρτανόντων, καθώς και τη νόθευση των ευαγγελίων και του [[Βιβλικός Κανόνας|κανόνα της αλήθειας]]. Η απάντηση του Διονυσίου στα προβλήματα αυτά υιοθετήθηκε από όλες τις εκκλησίες ειδικά από τον τρίτο αιώνα και μετά<ref>Στ. Παπαδόπουλος, ενθ.αν., σελ. 268</ref>. Η παρθενία είναι προαιρετική και ο γάμος ιερός. Όσοι μετανοούν πρέπει να γίνονται δεκτοί στους κόλπους της εκκλησίας, ενώ ο κανόνας του Μαρκίωνος είναι ψευδής. Έτσι μάλιστα ο Διονύσιος γίνεται και ο πρώτος θεολογία του Κανόνα. Η στάση αυτή του Διονυσίου του απέδωσε σημαντικό κύρος στην εκκλησιαστική πραγματικότητα, με αποτέλεσμα οικουμενική αναγνώριση και ασυνήθιστη εμπιστοσύνη των εκκλησιών στο πρόσωπό του<ref>ο.π.</ref>. Το γεγονός αυτό μάλιστα διαφαίνεται και από την κίνηση της εκκλησίας τη Ρώμης και δη του επισκόπου Σωτήρος να απευθυνθεί προς Αυτόν. Ο Ευσέβιος μάλιστα τον χαρακτηρίζει ως άνδρα με αίσθημα γενικής ευθύνης<ref>Εκκλησιαστική Ιστορία 4, 23, 6</ref>, που τον οδηγεί στο πρωτείο της αλήθειας. Αυτό όμως το πρωτείο αυτό είναι θείο μυστήριο και όχι απλώς δεν έχει καμία σχέση με πρωτείο δικαιοδοσίας, αλλά στην ουσία το αναιρεί<ref>ο.π., σελ. 269</ref>.
  
 
==Υποσημειώσεις==
 
==Υποσημειώσεις==

Αναθεώρηση της 17:18, 31 Ιουλίου 2009

Ο Διονύσιος Κορίνθου είναι Άγιος της Ορθοδόξου Εκκλησίας και μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του δευτέρου αιώνα στον εκκλησιαστικό χώρο[1]. Άκμασε επί εποχής Μάρκου Αυρηλίου (160-180)[2] και πιο συγκεκριμένα μετά το μέσο, αφού ο Ηγήσιππος περί το 165 μας αναφέρει ως επίσκοπο Κορίνθου κάποιο Πρίμο[3]. Ο Διονύσιος λοιπόν υπήρξε επίσκοπος Κορίνθου, ενώ οι πληροφορίες που διασώζονται για το βίο του είναι ελάχιστες[4].

Το έργο του

Ο Διονύσιος χαρακτηρίζεται ως προσωπικότητα οικουμενικού κύρους[5][6] με ιδιαίτερα χαρίσματα και μετριοπάθεια. Είναι χαρακτηριστικό πως εζητήτο από πολλές εκκλησίες της εποχής η γνώμη του, γι αυτό και οι επιστολές του βρήκαν ευρεία διάδοση[7]. Οι επιστολές αυτές είναι μάλιστα γνωστό πως νοθεύονταν από εχθρούς και αιρετικούς. Τελικά οι επιστολές απωλέσθηκαν ώστε να μην έχουμε μία σαφή εικόνα της θεολογικής του πραγματείας, αλλά διασώθηκαν μερικά αποσπάσματα οκτώ επιστολών, χάρη στην Εκκλησιαστική Ιστορία του Ευσέβιου[8].

  1. Προς Λακεδαιμονίους: Αποτελεί είδος ορθόδοξου κατηχήσεως και κύριο θέμα την ειρήνη και την ενότητα της Εκκλησίας, που ταράσσεται από αιρετικούς.
  2. Προς Αθηναίους: Είναι μία ενισχυτική επιστολή υπέρ των πιστών , με βάση της ευαγγελική διαγωγή. Όπως διαφαίνεται από την επιστολή, μετά το διωγμό του επισκόπου Πουπλίου είχε καμφθεί το ηθικό των Αθηναίων. Μέσα στην επιστολή μνημονεύεται ο Κοδράτος, πιθανώς ο απολογητής, καθώς και ως πρώτος επίσκοπος Αθηνών, ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης.
  3. Προς Νικομηδείας:Σκοπός η καταπολέμηση του Μαρκίωνος.
  4. Προς Εκκλησίας Γορτύνης και τα λοιπάς παροικίας της Κρήτης: Επαινεί τον επίσκοπο της περιοχής Φίλιππο και προτάσσει την προφύλαξη από τους αιρετικούς
  5. Προς Εκκλησία Αμάστρεως και τας λοιπάς παροικίας του Πόντου: Εκθέτει μα βάση τη βίβλο απόψεις περί γάμου και αγνείας και προτρέπει να γίνονται ευμενώς δεκτοί από οποιαδήποτε πλάνη ή σφάλμα.
  6. Προς Κνωσσίους: προτρέπει στον τοπικό επίσκοπο Πινυτόν να μην επιβάλλει βαριά φορτία αγνείας στους πιστούς, αναγνωρίζοντας την ασθένειά τους. Η άποψη αυτή φέρνεται πως δεν άρεσε πολύ στον Πινυτόν, με αποτέλεσμα να του απαντήσει
  7. Προς Ρωμαίους: Αποστέλλεται στον επίσκοπο Σωτήρ και είναι η μεγαλύτερη σε εύρος διασωθείσα επιστολή. Προτρέπει την εκκλησία της Ρώμης να ευεργετεί τους απανταχού χριστιανούς όπως θέλει το αρχαίο έθος. Μνημονεύει επίσης τη νοθεία των επιστολών του, το κύρος των επιστολών του Κλήμεντος Ρώμης καθώς και ως ιδρυτές των εκκλησιών Ρώμης και Κορίνθου, τους Πέτρο και Παύλο.
  8. Προς Χρυσοφοραν: Απευθύνεται σε γυναίκα την οποία νουθετεί προς την πνευματική ζωή

Πρέπει να τονιστεί ότι οι επτά πρώτες καλούνται και καθολικές. Η μνήμη του Αγίου εορτάζεται στις 29 Νοεμβρίου.

Η αξία της συνεισφοράς του

Η παρουσία του Διονυσίου κατά το β΄ αιώνα θεωρείται ως υπέρβαση του Απολογητικού πνεύματος και ως επανεύρεση του κλίματος του Ιγνάτιο, συνάμα δε ως προετοιμασία για τη θεολογία του Ειρηναίου[9]. Ο Διονύσιος κατά την εποχή του αντιμετωπίζει τρία πολύ μεγάλα προβλήματα. Τις τάσεις των εγκρατιτών εναντίον του γάμου, την αντιμετώπιση των ζητημάτων της επιστροφής των πεπτοκότων και αμαρτανόντων, καθώς και τη νόθευση των ευαγγελίων και του κανόνα της αλήθειας. Η απάντηση του Διονυσίου στα προβλήματα αυτά υιοθετήθηκε από όλες τις εκκλησίες ειδικά από τον τρίτο αιώνα και μετά[10]. Η παρθενία είναι προαιρετική και ο γάμος ιερός. Όσοι μετανοούν πρέπει να γίνονται δεκτοί στους κόλπους της εκκλησίας, ενώ ο κανόνας του Μαρκίωνος είναι ψευδής. Έτσι μάλιστα ο Διονύσιος γίνεται και ο πρώτος θεολογία του Κανόνα. Η στάση αυτή του Διονυσίου του απέδωσε σημαντικό κύρος στην εκκλησιαστική πραγματικότητα, με αποτέλεσμα οικουμενική αναγνώριση και ασυνήθιστη εμπιστοσύνη των εκκλησιών στο πρόσωπό του[11]. Το γεγονός αυτό μάλιστα διαφαίνεται και από την κίνηση της εκκλησίας τη Ρώμης και δη του επισκόπου Σωτήρος να απευθυνθεί προς Αυτόν. Ο Ευσέβιος μάλιστα τον χαρακτηρίζει ως άνδρα με αίσθημα γενικής ευθύνης[12], που τον οδηγεί στο πρωτείο της αλήθειας. Αυτό όμως το πρωτείο αυτό είναι θείο μυστήριο και όχι απλώς δεν έχει καμία σχέση με πρωτείο δικαιοδοσίας, αλλά στην ουσία το αναιρεί[13].

Υποσημειώσεις

  1. ↑ Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία, σελ. 267
  2. ↑ Ευσέβιος Χρονικό, Helm 2, 172. Ιερώνυμος De viris illustribus 27
  3. ↑ Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία, σελ. 658
  4. ↑ Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία, σελ. 658
  5. ↑ Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία, σελ. 658
  6. ↑ Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία, σελ. 267
  7. ↑ Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία, σελ. 658
  8. ↑ Εκκλησιαστική Ιστορία 4, 23
  9. ↑ Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία, σελ. 268
  10. ↑ Στ. Παπαδόπουλος, ενθ.αν., σελ. 268
  11. ↑ ο.π.
  12. ↑ Εκκλησιαστική Ιστορία 4, 23, 6
  13. ↑ ο.π., σελ. 269

Βιβλιογραφία

  • Παναγιώτης Χρήστου, "Ελληνική Πατρολογία", Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2005.
  • Στυλιανός Παπαδόπουλος, "Πατρολογία", Έκδοση Ιδιωτική, Αθήνα 2000.


Απολογητές

Απολογητές | | Κοδράτος | Αριστείδης Αθηναίος | Αρίστων Πελλαίος | Ιουστίνος ο Μάρτυς | Αθηναγόρας ο Αθηναίος | Θεόφιλος Αντιοχείας | Τατιανός ο Σύρος | Μελίτων Σάρδεων | Επιστολή προς Διόγνητον | Ερμείου Διασυρμός των έξω φιλοσόφων (Ερμείας) | Ψευδιουστίνεια κείμενα

Ανακτήθηκε από «https://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=Διονύσιος_Κορίνθου&oldid=16226»