Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Πέτρος Άργους"

Από OrthodoxWiki
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
μ (→‎Βιβλιογραφία)
μ
 
(62 ενδιάμεσες εκδόσεις από 4 χρήστες δεν εμφανίζονται)
Γραμμή 1: Γραμμή 1:
−
{{Message_box|
+
Ο '''Επίσκοπος Άργους Πέτρος''' (852 - 922),Σημειοφόρος και Θαυματουργός, είναι Άγιος της [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθοδόξου Εκκλησίας]], που επιτέλεσε [[επίσκοπος]] στην πόλη του ''Άργους'' κατά τον 10ο αιώνα. Γεννήθηκε στην ''Κωνσταντινούπολη'' γύρω στα 852 και ήταν παιδί επταμελούς οικογένειας, τα μέλη της οποίας διακρινόταν για την ευσέβεια και την πίστη στο Θεό. Χαρακτηριστικό είναι πως όλα τα μέλη της οικογένειας ακολούθησαν το μοναχικό βίο<ref>Δηλ. οι δύο γονείς, τα τέσσερα αγόρια και η αδελφή τους (''Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια'' (ΘΗΕ), τόμ. 10, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1967, στ. 369).</ref>, ενώ ο ''Πέτρος'' έχοντας ως πρότυπο τα μεγαλύτερα αδέλφια του, ήταν τόσο ασκητικός που ''"όλοι οι άλλοι μοναχοί μετεχειρίσθησαν αυτόν πρότυπον και παράδειγμα εις την αρετήν"''<ref>[[Νικόδημος ο Αγιορείτης|Νικόδημος Αγιορείτης]], ''Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού'', τόμ. Β', Αθήνησι 1868, σελ. 127Β.</ref>.
−
id =inuse|
 
−
backgroundcolor =#cfc|
 
−
image =Icon-gears.png|
 
−
heading = Αυτό το άρθρο υπόκειται σε επεξεργασία αυτή τη στιγμή και για αρκετή ώρα. |
 
−
message = Παρακαλούμε, έχετε την ευγένεια να μην επεξεργαστείτε το άρθρο όσο αυτό το μήνυμα είναι ενεργοποιημένο, για να αποφευχθούν συγκρούσεις ταυτόχρονης επεξεργασίας. Εάν θέλετε να γνωρίζετε ποιος εργάζεται πάνω στο άρθρο, παρακαλούμε να ανατρέξετε στο [{{SERVER}}{{localurl:{{NAMESPACE}}:{{PAGENAME}}|action=history}} ιστορικό του άρθρου]. Εάν το πρότυπο βρίσκεται για πάνω από μία ώρα στο άρθρο χωρίς ενδιάμεση επεξεργασία/αποθήκευση θεωρήστε το άκυρο και παρακαλούμε να το αφαιρέσετε.
 
−
}}
 
−
Ο '''Πέτρος, επίσκοπος Αργούς''' (9ος-10ος αιώνας), εξέχων ιεράρχης, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη γύρω στα 850 μ.Χ., παιδί μιας επταμελούς οικογένειας τα μέλη της οποίας διακρινόταν για την ευσέβεια και τα αγαθά έργα τους. Τέσσερα από τα πέντε παιδιά ακολούθησαν τον μοναχικό βίο, και ο Πέτρος, έχοντας ως πρότυπο τα μεγαλύτερα αδέλφια του, ήταν τόσο ασκητικός που ''"όλοι οι άλλοι μοναχοί μετεχειρίσθησαν αυτόν πρότυπον και παράδειγμα εις την αρετήν"''<ref>Νικόδημος Αγιορείτης, ''Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού'', τόμ. Β', Αθήνησι 1868, σελ. 127Β.</ref>.
 
  
 +
Ο ''Άγιος Πέτρος'' είχε αδαμάντινο χαρακτήρα και διακρίνονταν για τη μόρφωση και τη ρητορική του δεινότητα<ref>λήμμα: "Πέτρος Επίσκοπος Άργους", εγκυκλοπαίδεια ''Δομή Gold'' [DVD-ROM].</ref>, καθώς επίσης και για τα φιλάνθρωπα αισθήματά του. Γι΄ αυτό ο [[Νικόλαος ο Μυστικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως|''πατριάρχης Νικόλαος Μυστικός'',]] εκτιμώντας τα προσόντα και την αρετή του μοναχού ''Πέτρου'', θέλησε να τον χειροτονήσει ''επίσκοπο Κορίνθου''. Ο ''Πέτρος'' όμως αρνήθηκε, αναλογιζόμενος το βάρος της κλήσης του, με αποτέλεσμα ο θρόνος να δοθεί στον αδελφό του ''Παύλο''. Αργότερα κατέφυγε στην ''Κόρινθο'', για να αποφύγει τον [[Πατριάρχης|Πατριάρχη]], ο οποίος ήθελε να τον χειροτονήσει [[επίσκοπο]]. Έτσι, όταν  χήρεψε ο  επισκοπικός θρόνος του ''Άργους'', το 914<ref>εγκυκλοπαίδεια ''Δομή Gold'', ό.π.</ref>, οι ''Αργίτες'' ζήτησαν τον ''Πέτρο'' για επίσκοπό τους και μπροστά στη επιμονή τους ο ''Πέτρος'' υποχώρησε και δέχτηκε. Το έργο του υπήρξε πολυποίκιλο. Συνέβαλλε καθοριστικά στην προστασία πληθυσμών, κατά την επιδρομή των ''Βουλγαρικών φύλων''<ref>εγκυκλοπαίδεια ''Δομή Gold'', στο ίδιο.</ref>, ενώ εισήγαγε πλήθος ετεροδόξων στην εκκλησία. Το 920 μετέβη στην ''Κωνσταντινούπολη'', για να λάβει μέρος σε σύνοδο που είχε συγκαλέσει ο ''Νικόλαος  Μυστικός'' επί  ''Αυτοκράτορος  Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου''.
  
−
Ο Άγιος Πέτρος είχε αδαμάντινο χαρακτήρα και διακρίνονταν για τη μόρφωση και την ευγλωττία του, καθώς επίσης και για τα φιλάνθρωπα αισθήματά του. Γι΄ αυτό, ο τότε '''''πατριάρχης Νικόλαος Μυστικός''''', εκτιμώντας τα προσόντα και την αρετή του μοναχού Πέτρου, θέλησε να τον χειροτονήσει επίσκοπο Κορίνθου.  
+
Ο βιογράφος του Αγίου μας πληροφορεί ότι κατά τη διάρκεια της επισκοπείας του στο ''Άργος'', πραγματοποιούσε θαύματα, όπως διάσωση του λαού από λιμό, τη λύτρωση αιχμαλώτων από τους πειρατές, τη διάσωση κόρης διωκόμενης από κάποιο στρατηγό, τη θεραπεία δαιμονιζόμενης  γυναίκας, με αποτέλεσμα να λάβει το προσωνύμιο του θαυματουργού. Κοιμήθηκε στο ''Άργος'' σε ηλικία 70 ετών και τάφηκε στο ''Ιερό Ναό της  Κοιμήσεως της  Θεοτόκου''. Όμως ''Φράγκοι'' και ''Ενετοί'' μετακίνησαν το ιερό λείψανο του Αγίου το 1421 και το μετέφεραν αρχικά στο ''Ναύπλιο'' και αργότερα στο ''Βατικανό''. Ως υπεύθυνος μνημονεύεται ο Λατίνος επίσκοπος ''Σιγουντονάνης''.<ref>« Γνωστός Λατίνος Επίσκοπος ''Άργους'' κατά τήν ''Ενετοκρατία'', είναι ο ''Ενετός Secundus Nani''.( 1418-1425). Περί τά τέλη τού 1420, η περιοχή τού ''Ναυπλίου'', εσείστηκε από φοβερή καταιγίδα, η οποία προξένησε πολλές ζημίες στά κτίρια τής πόλης. Στίς 21 Ιανουαρίου 1421, πρωτοστατούντος τού προαναφερθέντος επισκόπου, μεταφέρονται τά ιερά λείψανα τού ''Αγίου Πέτρου Άργους'', από τό ''Άργος'' στό ''Ναύπλιο''. Στό ( ανωνύμου συγγραφέα) «''Χρονικό Σύντομο''» (Βλ. Πατρολογία Migne, τόμ.157, στ.1171-1172) αναφέρεται: «τώ στλκθ΄ νεμήσει ιδ΄ Ιανουαρίου κα΄, ημέρα γ΄, Σιγουντονάνης, επίσκοπος λατίνων, μετεκόμισε τά τίμια λείψανα τού οσιωτάτου Πέτρου, επισκόπου Ναυπλίου καί Άργους, από Άργους εις τήν επισκοπήν Ναυπλίου».</ref> Μετά όμως από προσπάθειες της ''Μητροπόλεως Αργολίδος'' και συντονισμένες ενέργειες του ''Μητροπολίτη Ιακώβου Β' ''και του [[Πατριάρχης Βαρθολομαίος|Οικουμενικού Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου]], τα Λείψανα του Αγίου, επιστρέφουν στην πόλη του ''Άργους''.
  
−
Ο Πέτρος από ταπεινότητα αρνήθηκε και ο θρόνος δόθηκε στον αδελφό του Παύλο. Αργότερα κατέφυγε στην Κόρινθο, για να αποφύγει τον Πατριάρχη, ο οποίος ήθελε να τον κάμει δεσπότη. Έτσι, όταν  χήρεψε ο  επισκοπικός θρόνος  Αργούς, οι Αργίτες τον θερμοπαρακάλεσαν και μπροστά στη επιμονή τους ο Πέτρος υποχώρησε και δέχτηκε. Έκτοτε αφοσιώθηκε στο λειτούργημά του και τίμησε τον επισκοπικό θρόνο υποδειγματικά. Η ποιμαντορία του ήταν πλήρης αγαθοεργιών και χριστιανικών πράξεων και κατόρθωνε να επαναφέρει τους παραστρατημένους και αμαρτωλούς στο δρόμο του θεού.
+
Η μνήμη του εορτάζεται στις [[:Πρότυπο: 3 Μαΐου|3 Μαΐου]].  
  
−
'''''Το 920 μ.χ. μετέβη στην Κωνσταντινούπολη, για να λάβει μέρος σε σύνοδο που είχε συγκαλέσει ο Νικόλαος Μυστικός επί αυτοκράτορος  Κωνσταντίνου πορφυρογεννήτου.''''' Ο βιογράφος του Αγίου μας πληροφορεί ότι όσο ποίμαινε στο Άργος, έκανε διάφορα θαύματα - διάσωση του λαού από λιμό, λύτρωση αιχμαλώτων από τους πειρατές, διάσωση κόρης διωκόμενης από κάποιο στρατηγό, θεραπεία δαιμονιζόμενης  γυναίκας κ.α. - και γι’ αυτό έλαβε την προσωνυμία του θαυματουργού.  
+
== Τα ιστορικά δεδομένα για την περίοδο που έδρασε ο Άγιος Πέτρος==
 +
===Εισαγωγή===
 +
Η περίοδος στην οποία έζησε και ανέπτυξε την δραστηριότητα του ο ''Άγιος Πέτρος'', είναι η αρχή της περιόδου ακμής του ''Βυζαντίου'' που κυρίως στην περίοδο των ''Μακεδόνων αυτοκρατόρων'' (867-1059) θα κορυφωθεί. Είχε προηγηθεί η μεγάλη κρίση του 7ου και 8ου αιώνα με την [[Εικονομαχία|Εικονομαχία (726-843)]], την εγκατάσταση ''Σλάβων'' και ''Βουλγάρων'' στη ''Βαλκανική Χερσόνησο'' και τη στέψη του ''Καρλομάγνου'' ως αυτοκράτορα στη Δύση (800), γεγονός που σηματοδότησε την απαρχή της υποχώρησης της ''Βυζαντινής'' δύναμης στην ''Ιταλία'' και έπληξε την πολιτική του ''Βυζαντίου'' στην περιοχή αυτή. Από τον 9ο αιώνα η προηγούμενη κρίση θα οδηγήσει στη σταδιακή ωρίμανση του ''Βυζαντίου'', στην ανασύσταση και ανόρθωση του κράτους και στη μεγάλη πνευματική αναγέννηση. Η ακμή αυτή εκδηλώνεται σε όλα τα επίπεδα της ζωής της ''βυζαντινής'' κοινωνίας και του κράτους. Ταυτόχρονα η διαδοχή ικανών αυτοκρατόρων και η αξιόλογη δράση σημαντικών πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών εξασφάλισαν την εδραίωση των δυναστικών θεσμών. Η νομοθετική δραστηριότητα, η σωστή οικονομική και κοινωνική πολιτική και η προσαρμογή της κρατικής μηχανής στις απαιτήσεις της εποχής συνέβαλαν στην άσκηση στιβαρής διοίκησης, ικανής να αντιμετωπίσει τα εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα αποτελεσματικά, και στην ανάπτυξη της οικονομίας, βασικής προϋπόθεσης για την οποιαδήποτε πολιτική(κοινωνική, οικονομική, εξωτερική κ.τ λ.).
  
−
Κοιμήθηκε στο Άργος 70 ετών και τάφηκε στο Ιερό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Όμως, Φράγκοι και Ενετοί άρπαξαν το ιερό λείψανο του Αγίου το 1421 και το μετέφεραν αρχικά στο Ναύπλιο και αργότερα στο Βατικανό. Ως υπεύθυνος μνημονεύεται ο Λατίνος επίσκοπος Σιγουντονάνης.  
+
Η αναγέννηση των γραμμάτων και η ισχυροποίηση της ''Βυζαντινής'' εκκλησίας, μετά την περιπέτεια της [[Εικονομαχία|Εικονομαχίας]] εξασφάλισαν τις προϋποθέσεις για να μπορέσει το ''Βυζαντινό'' κράτος να εντάξει τους νέους λαούς ''(Βούλγαρους, Σλάβους-Μοραβούς, Ρώσους)'',που είχαν εμφανιστεί, στη σφαίρα της πολιτικής και πνευματικής του επιρροής. Λίγο μετά τη γέννηση του ''Αγίου Πέτρου'' (850) θα αναγορευθεί Πατριάρχης ο [[Φώτιος Α΄ ο Μέγας|Φώτιος]] (858-867 και 877-886) στη διάρκεια της βασιλείας του ''Μιχαήλ του Γ΄'' (842-867), που είναι ο τελευταίος αυτοκράτορας της δυναστείας του ''Αμορίου'' (820-867),και της έντονης παρουσίας του ''Βάρδα'', θείου του ''Μιχαήλ'' και ικανότατου πολιτικού και στρατιωτικού ηγέτη. Ο ''Φώτιος'' υπήρξε μεγάλη πνευματική φυσιογνωμία και το σημαντικότερο επίτευγμά του υπήρξε ο εκχριστιανισμός των ''Σλάβων''. Στη διάρκεια της άσκησης των πατριαρχικών καθηκόντων του θα γίνει και το πρώτο σχίσμα της Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας (867). Η πνευματική ακτινοβολία του ''Φωτίου'', ο οποίος υπήρξε ο πιο αξιόλογος λόγιος και μελετητής των αρχαίων ελληνικών κειμένων στα πλαίσια της έντονης στροφής που παρατηρείται την περίοδο αυτή προς την αρχαία κληρονομιά, θα επηρεάσει την φυσιογνωμία του ''Αγίου Πέτρου''. Ο μαθητής του ''Φωτίου'' [[Νικόλαος ο Μυστικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως|Νικόλαος Μυστικός,]] δύο φορές ''Πατριάρχης του Βυζαντίου'' (901-907 και 912-925) θα τον επηρεάσει επίσης με την πρότασή του για να αναλάβει τη μητρόπολη της ''Κορίνθου'', πρόταση που θα αρνηθεί αλλά θα ακολουθήσει τον αδελφό του ''Παύλο΄΄<ref>Η μνήμη του ''Αγίου Πατρός Παύλου'', επισκόπου ''Κορίνθου'', εορτάζεται υπό της Αγίας ημών Εκκλησίας, τη 27 Μαρτίου εν τη ιστορία της Βυζαντινής λογοτεχνίας του Κρουμβάχερ, μτφ.Σωτηριάδου τόμ.Α΄σελ.393 αναγινώσκομεν τάδε:
 +
« Παύλος ο επίσκοπος Μονεμβασίας (Γράφε Κορίνθου) εν αρχή του αιώνος, αδελφός του επισκόπου Άργους Πέτρου, κατέλιπεν βραχείαν αφήγησιν περί αναχωρητριών εκ Μικράς Ασίας και περί της Μάρθας ηγουμενίσσης της εν Άργει Μονής της Θεοτόκου».
 +
27.3. Παύλου Κορίνθου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Παύλου, επισκόπου Κορίνθου, αδελφού γεγονότος Πέτρου Επισκόπου Άργους του Σημειοφόρου. ( Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμ.Β΄εκδόσεις Δόμος.2005. 
 +
</ref> που θα χειροτονηθεί ''μητροπολίτης Κορίνθου''.
  
−
Μετά από άοκνες προσπάθειες όλων των Αρχιερέων της Μητροπόλεως Αργολίδος, Ο Θεός αξίωσε και μετά από συντονισμένες ενέργειες του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτη Ιακώβου Ά και του Παναγιώτατου Οικουμενικού Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου, τα Άγια Λείψανα του Αγίου, επιστρέφουν στην πολή του Άργους.
+
===Η συμβολή του Αγίου===
 +
Παρά την ακμή αυτή του ''Βυζαντίου'' η περιφέρεια δε φαίνεται να ελκύει το ενδιαφέρον των ιστορικών και χρονογράφων της εποχής. Στα πλαίσια αυτά και οι αναφορές στο ''Άργος'' είναι περιορισμένες. Η αναγέννηση του ''Βυζαντίου'', που παρουσιάστηκε παραπάνω, στην ''Πελοπόννησο'' εκδηλώνεται κυρίως με την αναζωπύρωση της θρησκευτικής ζωής. Οι εποικισμοί των ''Σλάβων'' δε φαίνεται να ήταν σημαντικοί στην περιοχή και δεν επηρέασαν την οικονομική εξέλιξη της πόλης κατά την περίοδο των ''Μακεδόνων'' και των ''Κομνηνών'' στη συνέχεια. Τη μόνη πληροφορία και αυτή άκρως συγκεχυμένη για την πόλη του ''Άργους'' σε αυτή τη ζοφερή περίοδο μας τη δίδει πάλι το ''Χρονικόν της Μονεμβάσιας'' λέγοντας ότι φοβούμενοι τους ''Σλάβους'' «''οι Αργείοι εν τη νήσω τη καλουμένη Ορόβη…μετώκησαν''». Ο εκχριστιανισμός των ''Σλάβων'' θα συμβάλει στην αφομοίωση τους προς τους ντόπιους. Στην ιεραποστολική αυτή προσπάθεια θα συμμετάσχει και το ''Άργος''  με επικεφαλής τον ''Άγιο Πέτρο'' Επίσκοπο ''Άργους'' και ''Ναυπλίου''. Να σημειωθεί ότι το ''Άργος'' πολύ νωρίς ήταν επισκοπή και σύμφωνα με μια άποψη η ένωσής της με την επισκοπή του ''Ναυπλίου'' πρέπει να έγινε λίγα χρόνια μετά το 879.  Το 1189 επί ''Ισαακίου Αγγέλου'' αποσπάσθηκε από την μητρόπολη της ''Κορίνθου'' και αποτέλεσε νέα μητρόπολη.  Ταυτόχρονα η ανέγερση πλήθους εκκλησιών επιβεβαιώνει τη θρησκευτική, πνευματική και καλλιτεχνική ανάπτυξη της περιοχής. Με την πνευματική άνθηση του ''Άργους'' συνυφαίνεται και η οικονομική.  
  
−
Η μνήμη του Αγίου γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 3 Μαΐου με ιδιαίτερη λαμπρότητα.
+
Ο ''Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος'' (912-959), της ''Μακεδονικής Δυναστείας'', στο έργο του «''Περί Θεμάτων''» κατατάσσει το θέμα της ''Πελοποννήσου'' έκτο στη σειρά ιεραρχήσεως στον Ελλαδικό χώρο και ανάμεσα σε σαράντα πόλεις το ''Άργος'' κατέχει μία από τις πέντε σπουδαιότερες θέσεις (τις άλλες κατέχουν η ''Κόρινθος'', η ''Σικυών'', η ''Σπάρτη'' και η ''Πάτρα''). Σύμφωνα δε με το ''Χρονικόν του Μορέως'' το ''Άργος'' ήταν μία από τις δώδεκα καλύτερα οχυρωμένες θέσεις της ''Πελοποννήσου''. Η οικονομική αυτή ανάπτυξη θα συνεχιστεί μέχρι την πρώτη άλωση της ''Κωνσταντινούπολης'' (1204).  Από το Βίο του Αγίου μαθαίνουμε ότι στη διάρκεια της επισκοπείας του
  
 +
:«''Λιμός επίεζε την του Πέλοπος. Επί τοσούτω δε ταύτην υπεβόσκετο και κατέτρυχεν ,ως και τας οικίας, και τας στενωπούς, και άμφοδα και πλατείας, έτι δε και τα ύπαιθρα εμπλησθήναι νεκρών, μη των ζώντων εξικνούντων ετι τη γή κατακρύπτειν τα σώματα''».
  
−
== Καθεδρικός Ιερός Ναός του Αγίου Πέτρου ==
+
Ο λιμός αυτός διήρκεσε τρία χρόνια Η αντιμετώπιση του λιμού από τον Άγιο, που πέτυχε τη διατροφή ντόπιων και ξένων, εγγράφεται από το βιογράφο του στα θαύματά του.  Ακόμη στις ομιλίες του ''Αγίου Πέτρου'' γίνεται λόγος για επιδρομές «''αθέων Αγαρηνών''» και «''Σκυθών''» ενώ στο Βίο του αναφέρονται πειρατικές δραστηριότητες των Κρητών που ανάγκαζαν τον Άγιο να εξαγοράζει με λύτρα τους αιχμαλώτους.  Οι προαναφερόμενοι ''Αγαρηνοί'' και ''Κρήτες'' δεν ήταν άλλοι από τους ''Σαρακηνούς πειρατές'' που τρομοκρατούσαν τους πληθυσμούς των παραλιακών περιοχών της ''Πελοποννήσου''(9ος και 10ος αιώνας). Αποτέλεσμα της δράσης των πειρατών ήταν η ερήμωση των νησιών και των παραλίων αστικών κέντρων, κάμψη της οικονομίας, πολιτιστική παρακμή και ανασφάλεια στη ναυσιπλοΐα. Χαρακτηριστικό γεγονός επίσης της περιόδου είναι η  κατάληψη της ''Πελοποννήσου''  από βαρβάρους για τρία χρόνια. Κατά τις εκτιμήσεις των ερευνητών πρόκειται για ατάκτους ''Βουλγάρους'' του ''Συμεών'' που μετά την ειρήνευση με τους Βυζαντινούς, το 924, παρέμειναν στην ''Πελοπόννησο'' και αποχώρησαν αργότερα οικειοθελώς είτε εκδιώχθηκαν από βυζαντινό εκστρατευτικό σώμα. Το γεγονός αυτό αναφέρεται στο Βίο του Αγίου ως προφητεία που επαληθεύθηκε μετά το θάνατό του. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, συνθήκες ανάπτυξης και ακμής του Βυζαντίου, της περιφέρειας και του ''Άργους'', έζησε και έδρασε ο ''Άγιος Πέτρος''.
  
−
O Καθεδρικός Ιερός Ναός του Αγίου Πέτρου, θεμελιώθηκε το 1859 επί Επισκόπου Γεράσιμου Παγώνη και εγκαινιάστηκε στις 18 Απριλίου 1865. Έχει διαστάσεις 35 μ. μήκος και 15 μ. πλάτος. Είναι βασιλική  με τρούλο, εσωτερικά τρίκλιτη με δυο σειρές πεσσών, έξη και έξη.Το τέμπλο είναι εξαιρετική τέχνης, ξυλόγλυπτο, έργο του Ι. Μαγιάση  (1889).
+
==Η Εργογραφία του Αγίου ( ''Οι επτά λόγοι του Αγίου Πέτρου'' )==
 +
« Οι λόγοι του ''Πέτρου'' έχουν τον μανδύαν της αρχαίας ελληνικής και Πατερικής ρητορικής, την καλαισθησίαν της εποχής του ( της οποίας ο Άγιος ασφαλώς αποτελεί εν των καλλιτέρων δειγμάτων) οποία υπήρξε, την σοφίαν και την δογματικὴν κατάρτισιν τού Επισκόπου, την έμφυτον ρητορικὴν δύναμιν του έλληνος. Θαυμάσιον είναι το πλούσιον λεκτικόν του, το ήμερον, αισιόδοξον και πανηγυρικὸν ύφος του, η πλοκὴ του λόγου και η ευκολία της συζεύσεως πολλών και ποικίλων λογοτεχνικών σχημάτων, τα οποία, και αν φθάνουν ενίοτε εις κατάχρησιν και υπερβολήν, εν τούτοις γενικώς είναι επιτυχή και ικανὰ ν διεγείρουν ποικιλίαν συναισθηματικών αντιδράσεων εις τον αναγνώστην ή τον ακροατή».<ref>Κων/νος Κυριακόπουλος. Καθηγητὴς Φιλολογίας. ΑΓΙΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΓΟΥΣ ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ. ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ. ΑΘΗΝΑΙ. 1976. Γενικὴ Εἰσαγωγὴ σ. 7.</ref>
  
−
Ο Ναός φέρει τρεις κόγχες και είναι τρισυπόστατος. Το βόρειο κλίτος είναι αφιερωμένο στον Άγιο  Νικόλαο, διότι παλιά ήταν Ναΐσκος εκεί πλάι, που τον κατεδάφισαν όταν έγινε ο νέος  Ναός.  Το νότιο είναι αφιερωμένο στον Άγιο  Απόστολο  Ανδρέα τον Πρωτόκλητο .  Λέγουν ότι αυτό έγινε  προς  τιμήν του Πρωτοκλήτου, που θεωρείται ως ο πρώτος  κηρύξας στο Άργος τη νέα θρησκεία. Όλος ο Ναός είναι αγιογραφημένος με τον Παντοκράτορα να δεσπόζει στον τρούλο. Πρόκειται για ναό πολύ πλούσιο εξαιρετικής ομορφιάς και χάρης.
+
Οι μέχρι σήμερα γνωστοὶ λόγοι του Αγίου είναι επτά.  
  
 +
*Εις την Σύλληψιν της Αγίας Άννης. Ευρέθη στην βιβλιοθήκη της μονής του Αγίου Βασιλείου στην Μεσσήνη Σικελίας. ( Αρχιμανδριτικὸ ασκητήριο του Σωτήρος).
 +
*Επιτάφιος λόγος εις τον μακάριον Αθανάσιον, Επίσκοπον Μεθώνης. Ευρέθη στη βιβλιοθήκη της μονής του Αγίου Βασιλείου στην Μεσσήνη της Σικελίας. ( Αρχιμανδριτικὸ ασκητήριο του Σωτήρος).
 +
*Εις τους Αγίους Αναργύρους Κοσμάν και Δαμιανόν. Ευρέθη στο Βατικανό.
 +
*Εγκώμιον εις την Αγίαν Άννα. Ευρέθη στην μονή του Αγίου Σωτήρος της Μεσσήνης Σικελίας, αλλά και στον κώδικα 317 του Βατικανού μαζὶ με τον λόγο για τους Αγίους Αναργύρους και τέλος στην Εθνική Βιβλιοθήκη Αθηνών ( χειρόγραφο 485) το οποίον προέρχεται από την μονὴ του Αγίου Γεωργίου Μαλεσίνης Λοκρίδος.
 +
*Εις τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Ευρέθη στην Καστοριά αλλά και στην μονὴ της Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους.
 +
*Εις τα Εισόδια της Θεοτόκου. Ευρέθη στην μονὴ του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου- υψηλού στην Λέσβο. Ίσως αντίγραφο του,  υπάρχει στην μονὴ της Αγίας στην Άνδρο. Σε αυτόν όμως προηγείται ο Βίος των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού και έπεται ὁ βίος του Αγίου Νικήτα. Ὁ κώδικας της Λέσβου θεωρείται καλλίτερος και ορθογραφικά. 
 +
*Εγκώμιον εις την Αγίαν Μεγαλομάρτυρα του Χριστού Βαρβάρα. Ευρέθη στην μονὴ του Αγίου  Ιωάννου  του θεολόγου – υψηλού  στην Λέσβο.<ref>Με εντολή τού Μακαριστού κυρού Χρυσοστόμου ( Δεληγιαννόπουλου) εστάλη στην μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στην Μυτιλήνη ο Θεολόγος π. Δημήτριος Κωστόπουλος ο οποίος και αντέγραψε τους δύο λόγους. Ο ίδιος αντέγραψε και την εις τον Ευαγγελισμόν τής Θεοτόκου ομιλία του Αγίου ο οποίος βρίσκεται στην Εθνική βιβλιοθήκη Αθηνών.</ref>
  
−
== Τα ιστορικά δεδομένα για τη Βυζαντινή αυτοκρατορία και το Άργος στην περίοδο που έζησε ο Άγιος Πέτρος , Επίσκοπος Άργους. ==
+
Τέλος, όπως προκύπτει από το εγκώμιο προς τον Άγιο Πέτρο του Θεοδώρου Νικαίας θα πρέπει να υπάρχει ένας ακόμη λόγος του Αγίου ὁ « περί φυγής» στον οποίο αναλύει τους λόγους της άρνησης Του να αναλάβει την ευθύνη του Αρχιερατικού αξιώματος.
 +
Είθε, ὁ Θεός να βοηθήσει ώστε στο μέλλον και άλλοι λόγοι τού Αγίου μας να ευρεθούν προς δόξαν Θεού και Εκκλησίας.
  
−
Η περίοδος στην οποία έζησε και ανέπτυξε την δραστηριότητα του ο Άγιος Πέτρος, Επίσκοπος Άργους και Ναυπλίου, είναι ιδιαίτερα σημαντική.  
+
==Υποσημειώσεις==
−
Είναι η αρχή της''''' περιόδου ακμής του Βυζαντίου''''' που κυρίως στην περίοδο των Μακεδόνων αυτοκρατόρων (867-1059) θα κορυφωθεί.
+
<div style="font-size:85%; -moz-column-count:2; column-count:2;"><references /></div>
−
Είχε προηγηθεί η μεγάλη κρίση του 7ου και 8ου αιώνα με την Εικονομαχία (726-843), την εγκατάσταση Σλάβων καιΒουλγάρων στη Βαλκανική Χερσόνησο και τη στέψη του Καρλομάγνου ως αυτοκράτορα στη Δύση (800), γεγονός που σηματοδότησε την απαρχή της υποχώρησης της Βυζαντινής δύναμης στην Ιταλία  και έπληξε την πολιτική του Βυζαντίου στην περιοχή αυτή.  
+
 
 +
==Βιβλιογραφία==
 +
*Χρήστος Παπαοικονόμος, «''Ο Πολιούχος του Άργους Άγιος Πέτρος Επίσκοπος Άργους ο Θαυματουργός''», Τυπογραφείο Σ. Βλαστού, Αθήνα 1908 (''δείτε το [http://anemi.lib.uoc.gr/php/pdf_pager.php?filename=/var/www/tkl-portal-neo//metadata/0/7/2/attached-metadata-437-0000004/86206__w.pdf&lang=en&pageno=1&pagestart=1&width=841&height=595&maxpage=99 στο διαδίκτυο, σε αρχείο pdf]'').
 +
*"Πέτρος, επίσκοπος Άργους", εγκυκλοπαίδεια ''Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα'', τόμ. 49, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005.
 +
*"Πέτρος, επίσκοπος Άργους", ''Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια'', τόμ. 10, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1967, στ. 369-371.
 +
*Νικόδημος Αγιορείτης, ''Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού'', τόμ. Β', Αθήνησι 1868, σελ. 127-128.
 +
*Βασίλης Τσιλιμίγκρας, «''Τα ιστορικά δεδομένα για τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και το Άργος στην περίοδο Που έζησε ο Άγιος Πέτρος, Επίσκοπος Άργους''». Εφημερίδα ''Αργολίδα'' (28/04/2006).  
 +
*Πατήρ Γεώργιος Σελλής, «''Άγιος Πέτρος Επίσκοπος Άργους Σημειοφόρος και Θαυματουργός''», Έκδοσις Καθεδρικού Ιερού Ναού Αγίου Πέτρου, Άργος 2008
 +
*λήμμα: "Πέτρος Επίσκοπος Άργους", εγκυκλοπαίδεια ''Δομή Gold'' [DVD-ROM].
  
−
Από τον 9ο αιώνα η προηγούμενη κρίση θα οδηγήσει στη σταδιακή ωρίμανση του Βυζαντίου, στην ανασύσταση και ανόρθωση του κράτους και στη μεγάλη πνευματική αναγέννηση. Η ακμή αυτή εκδηλώνεται σε όλα τα επίπεδα της ζωής της βυζαντινής κοινωνίας και του κράτους. Ταυτόχρονα η διαδοχή ικανών αυτοκρατόρων και η αξιόλογη δράση σημαντικών πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών εξασφάλισαν την εδραίωση των δυναστικών θεσμών. Η νομοθετική δραστηριότητα, η σωστή οικονομική και κοινωνική πολιτική και η προσαρμογή της κρατικής μηχανής στις απαιτήσεις της εποχής συνέβαλαν στην άσκηση στιβαρής διοίκησης, ικανής να αντιμετωπίσει τα εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα αποτελεσματικά, και στην ανάπτυξη της οικονομίας, βασικής προϋπόθεσης για την οποιαδήποτε πολιτική(κοινωνική, οικονομική, εξωτερική κ.τ λ.).
+
==Επιπρόσθετη βιβλιογραφία==
 +
*P. Enrico Rickenbach, «''Storia e scritti di S. Pietro d΄ Argo''», Tipografia del cav. V. Salviucci, Roma 1899.
 +
*Κωνσταντίνος Κυριακόπουλος, «''Αγίου Πέτρου Επισκόπου Άργους, Βίος Και Λόγοι''», Έκδοσις Ιεράς Μητροπόλεως Αργολίδος 1976.
 +
*Αναστάσιος Τσακόπουλος, «''Συμβολαί εις την Ιστορίαν της Εκκλησίας Αργολίδος''», Έκδοσις «''Χρονικών Του Μοριά''», Αθήναι 1953.
 +
*Μαρία Νυσταζοπούλου-Πελεκίδου, «''Η Ανόρθωση 802-945''», στο «''Ιστορία του Ελληνικού Έθνους''», τόμ. Η΄, Εκδοτική Αθηνών, 1979, σελ. 46-97.
 +
*Βασίλειος Σκουλάτος, «''Άργος, τα ίχνη μιας πόλεως στον Ελληνικό Μεσαίωνα''», Αργειακή Γη, τεύχος 1, 2003, σελ.67-85.  
  
−
Η αναγέννηση των γραμμάτων και η ισχυροποίηση της '''''Βυζαντινής εκκλησίας''''', μετά την περιπέτεια της Εικονομαχίας εξασφάλισαν τις προϋποθέσεις για να μπορέσει το Βυζαντινό κράτος να εντάξει τους νέους λαούς (Βούλγαρους, Σλάβους-Μοραβούς, Ρώσους),που είχαν
+
[[Κατηγορία:Επίσκοποι|Π]]
−
εμφανιστεί, στη σφαίρα της πολιτικής και πνευματικής του επιρροής. 
+
[[Κατηγορία:Άγιοι|Π]
 +
[[Κατηγορία:10ος αιώνας|Π]]
  
−
Λίγο μετά τη γέννηση του Αγίου Πέτρου (850) θα αναγορευθεί Πατριάρχης ο Φώτιος(858-867 και 877-886) στη διάρκεια της βασιλείας του Μιχαήλ του Γ΄(842-867), που είναι ο τελευταίος αυτοκράτορας της δυναστείας του Αμορίου (820-867),και της έντονης παρουσίας του Βάρδα, θείου του Μιχαήλ και ικανότατου πολιτικού και στρατιωτικού ηγέτη. Ο Φώτιος υπήρξε μεγάλη πνευματική φυσιογνωμία και το σημαντικότερο επίτευγμά του υπήρξε ο εκχριστιανισμός των Σλάβων. Στη διάρκεια της άσκησης των πατριαρχικών καθηκόντων του θα γίνει και το πρώτο σχίσμα της Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας(867).Η πνευματική ακτινοβολία του Φωτίου, ο οποίος υπήρξε ο πιο αξιόλογος λόγιος και μελετητής των αρχαίων ελληνικών κειμένωνστα πλαίσια της έντονης στροφής που παρατηρείται την περίοδο αυτή προς την αρχαία κληρονομιά , θα επηρεάσει την φυσιογνωμία του Αγίου Πέτρου. Ο μαθητής του Φωτίου Νικόλαος Μυστικός, δύο φορές Πατριάρχης του Βυζαντίου (901-907 και 912-925) θα τον επηρεάσει επίσης με την πρότασή του για να αναλάβει τη μητρόπολη της Κορίνθου, πρόταση που θα αρνηθεί αλλά θα ακολουθήσει τον αδελφό του Παύλο που θα χειροτονηθεί μητροπολίτης Κορίνθου.
 
  
−
Παρά την ακμή αυτή του Βυζαντίου η περιφέρεια δε φαίνεται να ελκύει το ενδιαφέρον των ιστορικών και χρονογράφων της εποχής. Στα πλαίσια αυτά και οι αναφορές στο Άργος είναι περιορισμένες. Η αναγέννηση του Βυζαντίου, που παρουσιάστηκε παραπάνω, στην Πελοπόννησο εκδηλώνεται κυρίως με την αναζωπύρωση της θρησκευτικής ζωής. Οι εποικισμοί των Σλάβων δε φαίνεται να ήταν σημαντικοί στην περιοχή και δεν επηρέασαν την οικονομική εξέλιξη της πόλης κατά την περίοδο των Μακεδόνων και των Κομνηνών στη συνέχεια. « Τη μόνη πληροφορία και αυτή άκρως συγκεχυμένη για την πόλη του Άργους σε αυτή τη ζοφερή περίοδο '''''μας τη δίδει πάλι το Χρονικόν της Μονεμβάσιας λέγοντας ότι φοβούμενοι τους Σλάβους « οι Αργείοι εν τη νήσω τη καλουμένη Ορόβη…μετώκησαν».
 
−
Ο εκχριστιανισμός των Σλάβων θα συμβάλει στην αφομοίωση τους προς τους ντόπιους. Στην ιεραποστολική αυτή προσπάθεια θα συμμετάσχει και το Άργος  με επικεφαλής τον Άγιο Πέτρο Επίσκοπο Άργους και Ναυπλίου. '''''Να σημειωθεί ότι το Άργος πολύ νωρίς ήταν επισκοπή και σύμφωνα με μια άποψη η ένωσής της με την επισκοπή του Ναυπλίου πρέπει να έγινε λίγα χρόνια μετά το 879.'''''  Το 1189 επί Ισαακίου Αγγέλου αποσπάσθηκε από την μητρόπολη της Κορίνθου και αποτέλεσε νέα μητρόπολη.  Ταυτόχρονα η ανέγερση πλήθους εκκλησιών επιβεβαιώνει τη θρησκευτική, πνευματική και καλλιτεχνική ανάπτυξη της περιοχής.Με την πνευματική άνθηση του Άργους συνυφαίνεται και η οικονομική.
 
−
Ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος (912-959), της Μακεδονικής Δυναστείας, στο έργο του «Περί Θεμάτων» κατατάσσει το θέμα της Πελοποννήσου έκτο στη σειρά ιεραρχήσεως στον Ελλαδικό χώρο και ανάμεσα σε σαράντα πόλεις το Άργος κατέχει μία από τις πέντε σπουδαιότερες θέσεις( τις άλλες κατέχουν η Κόρινθος, η Σικυών, η Σπάρτη και η Πάτρα). Σύμφωνα δε με το Χρονικόν του Μορέως το Άργος ήταν μία από τις δώδεκα καλυτερα οχυρωμένες θέσεις της Πελοποννήσου. Η οικονομική αυτή ανάπτυξη θα συνεχιστεί μέχρι την πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης (1204). 
 
−
Από το Βίο του Αγίου μαθαίνουμε ότι στη διάρκεια της επισκοπείας του «Λιμός επίεζε την του Πέλοπος.επί τοσούτω δε ταύτην υπεβόσκετο και κατέτρυχεν ,ως και τας οικίας, και τας στενωπούς, και άμφοδα και πλατείας, έτι δε και τα ύπαιθρα εμπλησθήναι νεκρών, μη των ζώντων εξικνούντων ετι τη γή κατακρύπτειν τα σώματα». Ο λιμός αυτός διήρκεσε τρία χρόνια Η αντιμετώπιση του λιμού από τον Άγιο, που πέτυχε τη διατροφή ντόπιων και ξένων, εγγράφεται από το βιογράφο του στα θαύματά του.  Ακόμη στις ομιλίες του Αγίου Πέτρου γίνεται λόγος για επιδρομές «αθέων Αγαρηνών» και «Σκυθών» ενώ στο Βίο του αναφέρονται πειρατικές δραστηριότητες των Κρητών που ανάγκαζαν τον Άγιο να εξαγοράζει με λύτρα τους αιχμαλώτους.  Οι προαναφερόμενοι '''''Αγαρηνοί και Κρήτες δεν ήταν άλλοι από τους Σαρακηνούς πειρατές που τρομοκρατούσαν τους πληθυσμούς των παραλιακών περιοχών της Πελοποννήσου(9ος και 10ος αιώνας).''''' Αποτέλεσμα της δράσης των πειρατών ήταν η ερήμωση των νησιών και των παραλίων αστικών κέντρων, κάμψη της οικονομίας, πολιτιστική παρακμή και ανασφάλεια στη ναυσιπλοΐα.    Τέλος χαρακτηριστικό γεγονός της περιόδου είναι η  κατάληψη της Πελοποννήσου  από βαρβάρους για τρία χρόνια. Κατά τις εκτιμήσεις των ερευνητών πρόκειται για ατάκτους Βουλγάρους του Συμεών που μετά την ειρήνευση με τους Βυζαντινούς, το 924, παρέμειναν στην Πελοπόννησο και απεχώρησαν αργότερα οικειοθελώς είτε εκδιώχθηκαν από βυζαντινό εκστρατευτικό σώμα. Το γεγονός αυτό αναφέρεται στο Βίο του Αγίου ως προφητεία που επαληθεύθηκε μετά το θάνατό του. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, συνθήκες ανάπτυξης και ακμής του Βυζαντίου, της περιφέρειας και του Άργους, έζησε και έδρασε ο Άγιος Πέτρος. 
 
  
−
==Υποσημειώσεις==
+
[[en:Peter of Argos]]
−
<div style="font-size: 85%"><references/></div>
 
−
                                                                     
 
−
==Βιβλιογραφία==
 
−
*"Πέτρος, επίσκοπος Άργους", εγκυκλοπαίδεια ''Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα'', τόμ. 49, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005.
 
−
*"Πέτρος, επίσκοπος Άργους", ''Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια'', τόμ. 10, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1967, στ. 369-371.
 
−
*Νικόδημος Αγιορείτης, ''Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού'', τόμ. Β', Αθήνησι 1868, σελ. 127-128.
 

Τελευταία αναθεώρηση της 10:08, 27 Μαρτίου 2010

Ο Επίσκοπος Άργους Πέτρος (852 - 922),Σημειοφόρος και Θαυματουργός, είναι Άγιος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που επιτέλεσε επίσκοπος στην πόλη του Άργους κατά τον 10ο αιώνα. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη γύρω στα 852 και ήταν παιδί επταμελούς οικογένειας, τα μέλη της οποίας διακρινόταν για την ευσέβεια και την πίστη στο Θεό. Χαρακτηριστικό είναι πως όλα τα μέλη της οικογένειας ακολούθησαν το μοναχικό βίο[1], ενώ ο Πέτρος έχοντας ως πρότυπο τα μεγαλύτερα αδέλφια του, ήταν τόσο ασκητικός που "όλοι οι άλλοι μοναχοί μετεχειρίσθησαν αυτόν πρότυπον και παράδειγμα εις την αρετήν"[2].

Ο Άγιος Πέτρος είχε αδαμάντινο χαρακτήρα και διακρίνονταν για τη μόρφωση και τη ρητορική του δεινότητα[3], καθώς επίσης και για τα φιλάνθρωπα αισθήματά του. Γι΄ αυτό ο πατριάρχης Νικόλαος Μυστικός, εκτιμώντας τα προσόντα και την αρετή του μοναχού Πέτρου, θέλησε να τον χειροτονήσει επίσκοπο Κορίνθου. Ο Πέτρος όμως αρνήθηκε, αναλογιζόμενος το βάρος της κλήσης του, με αποτέλεσμα ο θρόνος να δοθεί στον αδελφό του Παύλο. Αργότερα κατέφυγε στην Κόρινθο, για να αποφύγει τον Πατριάρχη, ο οποίος ήθελε να τον χειροτονήσει επίσκοπο. Έτσι, όταν χήρεψε ο επισκοπικός θρόνος του Άργους, το 914[4], οι Αργίτες ζήτησαν τον Πέτρο για επίσκοπό τους και μπροστά στη επιμονή τους ο Πέτρος υποχώρησε και δέχτηκε. Το έργο του υπήρξε πολυποίκιλο. Συνέβαλλε καθοριστικά στην προστασία πληθυσμών, κατά την επιδρομή των Βουλγαρικών φύλων[5], ενώ εισήγαγε πλήθος ετεροδόξων στην εκκλησία. Το 920 μετέβη στην Κωνσταντινούπολη, για να λάβει μέρος σε σύνοδο που είχε συγκαλέσει ο Νικόλαος Μυστικός επί Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου.

Ο βιογράφος του Αγίου μας πληροφορεί ότι κατά τη διάρκεια της επισκοπείας του στο Άργος, πραγματοποιούσε θαύματα, όπως διάσωση του λαού από λιμό, τη λύτρωση αιχμαλώτων από τους πειρατές, τη διάσωση κόρης διωκόμενης από κάποιο στρατηγό, τη θεραπεία δαιμονιζόμενης γυναίκας, με αποτέλεσμα να λάβει το προσωνύμιο του θαυματουργού. Κοιμήθηκε στο Άργος σε ηλικία 70 ετών και τάφηκε στο Ιερό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Όμως Φράγκοι και Ενετοί μετακίνησαν το ιερό λείψανο του Αγίου το 1421 και το μετέφεραν αρχικά στο Ναύπλιο και αργότερα στο Βατικανό. Ως υπεύθυνος μνημονεύεται ο Λατίνος επίσκοπος Σιγουντονάνης.[6] Μετά όμως από προσπάθειες της Μητροπόλεως Αργολίδος και συντονισμένες ενέργειες του Μητροπολίτη Ιακώβου Β' και του Οικουμενικού Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου, τα Λείψανα του Αγίου, επιστρέφουν στην πόλη του Άργους.

Η μνήμη του εορτάζεται στις 3 Μαΐου.

Τα ιστορικά δεδομένα για την περίοδο που έδρασε ο Άγιος Πέτρος

Εισαγωγή

Η περίοδος στην οποία έζησε και ανέπτυξε την δραστηριότητα του ο Άγιος Πέτρος, είναι η αρχή της περιόδου ακμής του Βυζαντίου που κυρίως στην περίοδο των Μακεδόνων αυτοκρατόρων (867-1059) θα κορυφωθεί. Είχε προηγηθεί η μεγάλη κρίση του 7ου και 8ου αιώνα με την Εικονομαχία (726-843), την εγκατάσταση Σλάβων και Βουλγάρων στη Βαλκανική Χερσόνησο και τη στέψη του Καρλομάγνου ως αυτοκράτορα στη Δύση (800), γεγονός που σηματοδότησε την απαρχή της υποχώρησης της Βυζαντινής δύναμης στην Ιταλία και έπληξε την πολιτική του Βυζαντίου στην περιοχή αυτή. Από τον 9ο αιώνα η προηγούμενη κρίση θα οδηγήσει στη σταδιακή ωρίμανση του Βυζαντίου, στην ανασύσταση και ανόρθωση του κράτους και στη μεγάλη πνευματική αναγέννηση. Η ακμή αυτή εκδηλώνεται σε όλα τα επίπεδα της ζωής της βυζαντινής κοινωνίας και του κράτους. Ταυτόχρονα η διαδοχή ικανών αυτοκρατόρων και η αξιόλογη δράση σημαντικών πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών εξασφάλισαν την εδραίωση των δυναστικών θεσμών. Η νομοθετική δραστηριότητα, η σωστή οικονομική και κοινωνική πολιτική και η προσαρμογή της κρατικής μηχανής στις απαιτήσεις της εποχής συνέβαλαν στην άσκηση στιβαρής διοίκησης, ικανής να αντιμετωπίσει τα εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα αποτελεσματικά, και στην ανάπτυξη της οικονομίας, βασικής προϋπόθεσης για την οποιαδήποτε πολιτική(κοινωνική, οικονομική, εξωτερική κ.τ λ.).

Η αναγέννηση των γραμμάτων και η ισχυροποίηση της Βυζαντινής εκκλησίας, μετά την περιπέτεια της Εικονομαχίας εξασφάλισαν τις προϋποθέσεις για να μπορέσει το Βυζαντινό κράτος να εντάξει τους νέους λαούς (Βούλγαρους, Σλάβους-Μοραβούς, Ρώσους),που είχαν εμφανιστεί, στη σφαίρα της πολιτικής και πνευματικής του επιρροής. Λίγο μετά τη γέννηση του Αγίου Πέτρου (850) θα αναγορευθεί Πατριάρχης ο Φώτιος (858-867 και 877-886) στη διάρκεια της βασιλείας του Μιχαήλ του Γ΄ (842-867), που είναι ο τελευταίος αυτοκράτορας της δυναστείας του Αμορίου (820-867),και της έντονης παρουσίας του Βάρδα, θείου του Μιχαήλ και ικανότατου πολιτικού και στρατιωτικού ηγέτη. Ο Φώτιος υπήρξε μεγάλη πνευματική φυσιογνωμία και το σημαντικότερο επίτευγμά του υπήρξε ο εκχριστιανισμός των Σλάβων. Στη διάρκεια της άσκησης των πατριαρχικών καθηκόντων του θα γίνει και το πρώτο σχίσμα της Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας (867). Η πνευματική ακτινοβολία του Φωτίου, ο οποίος υπήρξε ο πιο αξιόλογος λόγιος και μελετητής των αρχαίων ελληνικών κειμένων στα πλαίσια της έντονης στροφής που παρατηρείται την περίοδο αυτή προς την αρχαία κληρονομιά, θα επηρεάσει την φυσιογνωμία του Αγίου Πέτρου. Ο μαθητής του Φωτίου Νικόλαος Μυστικός, δύο φορές Πατριάρχης του Βυζαντίου (901-907 και 912-925) θα τον επηρεάσει επίσης με την πρότασή του για να αναλάβει τη μητρόπολη της Κορίνθου, πρόταση που θα αρνηθεί αλλά θα ακολουθήσει τον αδελφό του Παύλο΄΄[7] που θα χειροτονηθεί μητροπολίτης Κορίνθου.

Η συμβολή του Αγίου

Παρά την ακμή αυτή του Βυζαντίου η περιφέρεια δε φαίνεται να ελκύει το ενδιαφέρον των ιστορικών και χρονογράφων της εποχής. Στα πλαίσια αυτά και οι αναφορές στο Άργος είναι περιορισμένες. Η αναγέννηση του Βυζαντίου, που παρουσιάστηκε παραπάνω, στην Πελοπόννησο εκδηλώνεται κυρίως με την αναζωπύρωση της θρησκευτικής ζωής. Οι εποικισμοί των Σλάβων δε φαίνεται να ήταν σημαντικοί στην περιοχή και δεν επηρέασαν την οικονομική εξέλιξη της πόλης κατά την περίοδο των Μακεδόνων και των Κομνηνών στη συνέχεια. Τη μόνη πληροφορία και αυτή άκρως συγκεχυμένη για την πόλη του Άργους σε αυτή τη ζοφερή περίοδο μας τη δίδει πάλι το Χρονικόν της Μονεμβάσιας λέγοντας ότι φοβούμενοι τους Σλάβους «οι Αργείοι εν τη νήσω τη καλουμένη Ορόβη…μετώκησαν». Ο εκχριστιανισμός των Σλάβων θα συμβάλει στην αφομοίωση τους προς τους ντόπιους. Στην ιεραποστολική αυτή προσπάθεια θα συμμετάσχει και το Άργος με επικεφαλής τον Άγιο Πέτρο Επίσκοπο Άργους και Ναυπλίου. Να σημειωθεί ότι το Άργος πολύ νωρίς ήταν επισκοπή και σύμφωνα με μια άποψη η ένωσής της με την επισκοπή του Ναυπλίου πρέπει να έγινε λίγα χρόνια μετά το 879. Το 1189 επί Ισαακίου Αγγέλου αποσπάσθηκε από την μητρόπολη της Κορίνθου και αποτέλεσε νέα μητρόπολη. Ταυτόχρονα η ανέγερση πλήθους εκκλησιών επιβεβαιώνει τη θρησκευτική, πνευματική και καλλιτεχνική ανάπτυξη της περιοχής. Με την πνευματική άνθηση του Άργους συνυφαίνεται και η οικονομική.

Ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος (912-959), της Μακεδονικής Δυναστείας, στο έργο του «Περί Θεμάτων» κατατάσσει το θέμα της Πελοποννήσου έκτο στη σειρά ιεραρχήσεως στον Ελλαδικό χώρο και ανάμεσα σε σαράντα πόλεις το Άργος κατέχει μία από τις πέντε σπουδαιότερες θέσεις (τις άλλες κατέχουν η Κόρινθος, η Σικυών, η Σπάρτη και η Πάτρα). Σύμφωνα δε με το Χρονικόν του Μορέως το Άργος ήταν μία από τις δώδεκα καλύτερα οχυρωμένες θέσεις της Πελοποννήσου. Η οικονομική αυτή ανάπτυξη θα συνεχιστεί μέχρι την πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης (1204). Από το Βίο του Αγίου μαθαίνουμε ότι στη διάρκεια της επισκοπείας του

«Λιμός επίεζε την του Πέλοπος. Επί τοσούτω δε ταύτην υπεβόσκετο και κατέτρυχεν ,ως και τας οικίας, και τας στενωπούς, και άμφοδα και πλατείας, έτι δε και τα ύπαιθρα εμπλησθήναι νεκρών, μη των ζώντων εξικνούντων ετι τη γή κατακρύπτειν τα σώματα».

Ο λιμός αυτός διήρκεσε τρία χρόνια Η αντιμετώπιση του λιμού από τον Άγιο, που πέτυχε τη διατροφή ντόπιων και ξένων, εγγράφεται από το βιογράφο του στα θαύματά του. Ακόμη στις ομιλίες του Αγίου Πέτρου γίνεται λόγος για επιδρομές «αθέων Αγαρηνών» και «Σκυθών» ενώ στο Βίο του αναφέρονται πειρατικές δραστηριότητες των Κρητών που ανάγκαζαν τον Άγιο να εξαγοράζει με λύτρα τους αιχμαλώτους. Οι προαναφερόμενοι Αγαρηνοί και Κρήτες δεν ήταν άλλοι από τους Σαρακηνούς πειρατές που τρομοκρατούσαν τους πληθυσμούς των παραλιακών περιοχών της Πελοποννήσου(9ος και 10ος αιώνας). Αποτέλεσμα της δράσης των πειρατών ήταν η ερήμωση των νησιών και των παραλίων αστικών κέντρων, κάμψη της οικονομίας, πολιτιστική παρακμή και ανασφάλεια στη ναυσιπλοΐα. Χαρακτηριστικό γεγονός επίσης της περιόδου είναι η κατάληψη της Πελοποννήσου από βαρβάρους για τρία χρόνια. Κατά τις εκτιμήσεις των ερευνητών πρόκειται για ατάκτους Βουλγάρους του Συμεών που μετά την ειρήνευση με τους Βυζαντινούς, το 924, παρέμειναν στην Πελοπόννησο και αποχώρησαν αργότερα οικειοθελώς είτε εκδιώχθηκαν από βυζαντινό εκστρατευτικό σώμα. Το γεγονός αυτό αναφέρεται στο Βίο του Αγίου ως προφητεία που επαληθεύθηκε μετά το θάνατό του. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, συνθήκες ανάπτυξης και ακμής του Βυζαντίου, της περιφέρειας και του Άργους, έζησε και έδρασε ο Άγιος Πέτρος.

Η Εργογραφία του Αγίου ( Οι επτά λόγοι του Αγίου Πέτρου )

« Οι λόγοι του Πέτρου έχουν τον μανδύαν της αρχαίας ελληνικής και Πατερικής ρητορικής, την καλαισθησίαν της εποχής του ( της οποίας ο Άγιος ασφαλώς αποτελεί εν των καλλιτέρων δειγμάτων) οποία υπήρξε, την σοφίαν και την δογματικὴν κατάρτισιν τού Επισκόπου, την έμφυτον ρητορικὴν δύναμιν του έλληνος. Θαυμάσιον είναι το πλούσιον λεκτικόν του, το ήμερον, αισιόδοξον και πανηγυρικὸν ύφος του, η πλοκὴ του λόγου και η ευκολία της συζεύσεως πολλών και ποικίλων λογοτεχνικών σχημάτων, τα οποία, και αν φθάνουν ενίοτε εις κατάχρησιν και υπερβολήν, εν τούτοις γενικώς είναι επιτυχή και ικανὰ ν διεγείρουν ποικιλίαν συναισθηματικών αντιδράσεων εις τον αναγνώστην ή τον ακροατή».[8]

Οι μέχρι σήμερα γνωστοὶ λόγοι του Αγίου είναι επτά.

  • Εις την Σύλληψιν της Αγίας Άννης. Ευρέθη στην βιβλιοθήκη της μονής του Αγίου Βασιλείου στην Μεσσήνη Σικελίας. ( Αρχιμανδριτικὸ ασκητήριο του Σωτήρος).
  • Επιτάφιος λόγος εις τον μακάριον Αθανάσιον, Επίσκοπον Μεθώνης. Ευρέθη στη βιβλιοθήκη της μονής του Αγίου Βασιλείου στην Μεσσήνη της Σικελίας. ( Αρχιμανδριτικὸ ασκητήριο του Σωτήρος).
  • Εις τους Αγίους Αναργύρους Κοσμάν και Δαμιανόν. Ευρέθη στο Βατικανό.
  • Εγκώμιον εις την Αγίαν Άννα. Ευρέθη στην μονή του Αγίου Σωτήρος της Μεσσήνης Σικελίας, αλλά και στον κώδικα 317 του Βατικανού μαζὶ με τον λόγο για τους Αγίους Αναργύρους και τέλος στην Εθνική Βιβλιοθήκη Αθηνών ( χειρόγραφο 485) το οποίον προέρχεται από την μονὴ του Αγίου Γεωργίου Μαλεσίνης Λοκρίδος.
  • Εις τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Ευρέθη στην Καστοριά αλλά και στην μονὴ της Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους.
  • Εις τα Εισόδια της Θεοτόκου. Ευρέθη στην μονὴ του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου- υψηλού στην Λέσβο. Ίσως αντίγραφο του, υπάρχει στην μονὴ της Αγίας στην Άνδρο. Σε αυτόν όμως προηγείται ο Βίος των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού και έπεται ὁ βίος του Αγίου Νικήτα. Ὁ κώδικας της Λέσβου θεωρείται καλλίτερος και ορθογραφικά.
  • Εγκώμιον εις την Αγίαν Μεγαλομάρτυρα του Χριστού Βαρβάρα. Ευρέθη στην μονὴ του Αγίου Ιωάννου του θεολόγου – υψηλού στην Λέσβο.[9]

Τέλος, όπως προκύπτει από το εγκώμιο προς τον Άγιο Πέτρο του Θεοδώρου Νικαίας θα πρέπει να υπάρχει ένας ακόμη λόγος του Αγίου ὁ « περί φυγής» στον οποίο αναλύει τους λόγους της άρνησης Του να αναλάβει την ευθύνη του Αρχιερατικού αξιώματος. Είθε, ὁ Θεός να βοηθήσει ώστε στο μέλλον και άλλοι λόγοι τού Αγίου μας να ευρεθούν προς δόξαν Θεού και Εκκλησίας.

Υποσημειώσεις

  1. ↑ Δηλ. οι δύο γονείς, τα τέσσερα αγόρια και η αδελφή τους (Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια (ΘΗΕ), τόμ. 10, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1967, στ. 369).
  2. ↑ Νικόδημος Αγιορείτης, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού, τόμ. Β', Αθήνησι 1868, σελ. 127Β.
  3. ↑ λήμμα: "Πέτρος Επίσκοπος Άργους", εγκυκλοπαίδεια Δομή Gold [DVD-ROM].
  4. ↑ εγκυκλοπαίδεια Δομή Gold, ό.π.
  5. ↑ εγκυκλοπαίδεια Δομή Gold, στο ίδιο.
  6. ↑ « Γνωστός Λατίνος Επίσκοπος Άργους κατά τήν Ενετοκρατία, είναι ο Ενετός Secundus Nani.( 1418-1425). Περί τά τέλη τού 1420, η περιοχή τού Ναυπλίου, εσείστηκε από φοβερή καταιγίδα, η οποία προξένησε πολλές ζημίες στά κτίρια τής πόλης. Στίς 21 Ιανουαρίου 1421, πρωτοστατούντος τού προαναφερθέντος επισκόπου, μεταφέρονται τά ιερά λείψανα τού Αγίου Πέτρου Άργους, από τό Άργος στό Ναύπλιο. Στό ( ανωνύμου συγγραφέα) «Χρονικό Σύντομο» (Βλ. Πατρολογία Migne, τόμ.157, στ.1171-1172) αναφέρεται: «τώ στλκθ΄ νεμήσει ιδ΄ Ιανουαρίου κα΄, ημέρα γ΄, Σιγουντονάνης, επίσκοπος λατίνων, μετεκόμισε τά τίμια λείψανα τού οσιωτάτου Πέτρου, επισκόπου Ναυπλίου καί Άργους, από Άργους εις τήν επισκοπήν Ναυπλίου».
  7. ↑ Η μνήμη του Αγίου Πατρός Παύλου, επισκόπου Κορίνθου, εορτάζεται υπό της Αγίας ημών Εκκλησίας, τη 27 Μαρτίου εν τη ιστορία της Βυζαντινής λογοτεχνίας του Κρουμβάχερ, μτφ.Σωτηριάδου τόμ.Α΄σελ.393 αναγινώσκομεν τάδε: « Παύλος ο επίσκοπος Μονεμβασίας (Γράφε Κορίνθου) εν αρχή του αιώνος, αδελφός του επισκόπου Άργους Πέτρου, κατέλιπεν βραχείαν αφήγησιν περί αναχωρητριών εκ Μικράς Ασίας και περί της Μάρθας ηγουμενίσσης της εν Άργει Μονής της Θεοτόκου». 27.3. Παύλου Κορίνθου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Παύλου, επισκόπου Κορίνθου, αδελφού γεγονότος Πέτρου Επισκόπου Άργους του Σημειοφόρου. ( Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμ.Β΄εκδόσεις Δόμος.2005.
  8. ↑ Κων/νος Κυριακόπουλος. Καθηγητὴς Φιλολογίας. ΑΓΙΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΓΟΥΣ ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ. ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ. ΑΘΗΝΑΙ. 1976. Γενικὴ Εἰσαγωγὴ σ. 7.
  9. ↑ Με εντολή τού Μακαριστού κυρού Χρυσοστόμου ( Δεληγιαννόπουλου) εστάλη στην μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στην Μυτιλήνη ο Θεολόγος π. Δημήτριος Κωστόπουλος ο οποίος και αντέγραψε τους δύο λόγους. Ο ίδιος αντέγραψε και την εις τον Ευαγγελισμόν τής Θεοτόκου ομιλία του Αγίου ο οποίος βρίσκεται στην Εθνική βιβλιοθήκη Αθηνών.

Βιβλιογραφία

  • Χρήστος Παπαοικονόμος, «Ο Πολιούχος του Άργους Άγιος Πέτρος Επίσκοπος Άργους ο Θαυματουργός», Τυπογραφείο Σ. Βλαστού, Αθήνα 1908 (δείτε το στο διαδίκτυο, σε αρχείο pdf).
  • "Πέτρος, επίσκοπος Άργους", εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα, τόμ. 49, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005.
  • "Πέτρος, επίσκοπος Άργους", Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. 10, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1967, στ. 369-371.
  • Νικόδημος Αγιορείτης, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού, τόμ. Β', Αθήνησι 1868, σελ. 127-128.
  • Βασίλης Τσιλιμίγκρας, «Τα ιστορικά δεδομένα για τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και το Άργος στην περίοδο Που έζησε ο Άγιος Πέτρος, Επίσκοπος Άργους». Εφημερίδα Αργολίδα (28/04/2006).
  • Πατήρ Γεώργιος Σελλής, «Άγιος Πέτρος Επίσκοπος Άργους Σημειοφόρος και Θαυματουργός», Έκδοσις Καθεδρικού Ιερού Ναού Αγίου Πέτρου, Άργος 2008
  • λήμμα: "Πέτρος Επίσκοπος Άργους", εγκυκλοπαίδεια Δομή Gold [DVD-ROM].

Επιπρόσθετη βιβλιογραφία

  • P. Enrico Rickenbach, «Storia e scritti di S. Pietro d΄ Argo», Tipografia del cav. V. Salviucci, Roma 1899.
  • Κωνσταντίνος Κυριακόπουλος, «Αγίου Πέτρου Επισκόπου Άργους, Βίος Και Λόγοι», Έκδοσις Ιεράς Μητροπόλεως Αργολίδος 1976.
  • Αναστάσιος Τσακόπουλος, «Συμβολαί εις την Ιστορίαν της Εκκλησίας Αργολίδος», Έκδοσις «Χρονικών Του Μοριά», Αθήναι 1953.
  • Μαρία Νυσταζοπούλου-Πελεκίδου, «Η Ανόρθωση 802-945», στο «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», τόμ. Η΄, Εκδοτική Αθηνών, 1979, σελ. 46-97.
  • Βασίλειος Σκουλάτος, «Άργος, τα ίχνη μιας πόλεως στον Ελληνικό Μεσαίωνα», Αργειακή Γη, τεύχος 1, 2003, σελ.67-85.[[Κατηγορία:Άγιοι|Π]
Ανακτήθηκε από «https://el.orthodoxwiki.org/index.php?title=Πέτρος_Άργους&oldid=18212»