Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Κατηγορία:Μοναχοί"

Γέρων Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

[ Θα σας πω μερικά πράγματα για το βιβλίο που έχετε στα χέρια σας. Έτσι, με απλά και παστρικά λόγια. Θα ξεκινήσω από τη γνωριμία μου με τον π. Πορφύριο. Τον π. Πορφύριο τον γνώρισα, κάπου κοντά στο Πάσχα, το 1980. Τον βρήκα να αναπαύεται στο ταπεινό του κρεβάτι, μέσα σ’ ένα κελί, χτισμένο με τσιμεντόλιθους, στο χώρο του σημερινού Ησυχαστηρίου, στο Μήλεσι Αττικής. Φαίνεται πως περνούσε κάποια μεγάλη δοκιμασία με τις αρρώστιες του και δεν μπορούσε εύκολα να μιλήσει. Γονάτισα κοντά του και έκανε κουράγιο να μου δώσει την ευχή του και να μου πει λίγες ευλογημένες κουβεντούλες. Δεν μπορώ βέβαια να σας εξομολογηθώ τι μου είπε. Όμως ήταν αποκαλυπτικός. Θαύμασα για το διορατικό και για το προορατικό του χάρισμα. Μου μίλησε όσο άντεχε, λόγω της αρρώστιας του, και όσο άντεχα εγώ να ακούσω, λόγω της πνευματικής μου ανωριμότητας. Αργότερα τον συνάντησα άλλες δύο φορές. Δεν είπαμε πολλά. Όμως έμαθα πολλά από την αγία του ταπείνωση και τη μεγάλη του αγάπη. Ξέρετε τι θα πει να βλέπετε έναν άνθρωπο του Θεού, φωτισμένο, γαλήνιο, με διάφορες ασθένειες, να δέχεται τους ανθρώπους μέρα και νύχτα, χωρίς παράπονο και με ανοιχτή την αγκαλιά της καρδιάς του; Λοιπόν , σκέφτομαι ότι είναι καλύτερα να αναφέρω σ’ αυτό το σημείο ορισμένα στοιχεία της ζωής του. Έτσι, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε και να χαρούμε τη συντροφιά του. Ο π. Πορφύριος, που λέτε, γεννήθηκε το 1906 από ευσεβείς και πολύ φτωχούς γονείς στο χωριό Άγιος Ιωάννης Καρυστίας Ευβοίας. Στο σχολείο πήγε μέχρι Β΄ Δημοτικού. Τα γράμματα, όπως μου είπε, τα έμαθα διαβάζοντας το Ευαγγέλιο και τα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας. Ο πατέρας του είχε πάει να δουλέψει στη διώρυγα του Παναμά, για να συντηρήσει την οικογένειά του. Κι ο μικρός Ευάγγελος- αυτό ήταν το όνομα του Γέροντα- δούλευε στα χωράφια και έβοσκε τα λιγοστά πρόβατά τους στις πλαγιές του χωριού. Εκεί διάβαζε και το Βίο του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτη. Τόσο πολύ τον συνεπήρε η αγία μορφή του Οσίου, που άρχισε να σκέπτεται να τον μιμηθεί. Μικρός καθώς ήταν, 13-14 ετών, βρήκε τον τρόπο και έφυγε για το Άγιον Όρος. Εκεί εγκαταστάθηκε στα Καυσοκαλύβια και έγινε υποτακτικός σε ένα κελί, σε δύο πολύ καλά και αυστηρά Γεροντάκια. Έζησε μαζί τους 5-6 χρόνια, έμαθε την καλογερική, την «άκρα» και «χαρούμενη» όπως έλεγε, υπακοή, την καθαρή αγάπη του θεού και δέχθηκε – άδολο και αγνό παιδί όπως ήταν- το διορατικό χάρισμα. Όμως αρρώστησε άσχημα, και ο Θεός έδειξε ότι ήθελε να τον «μεταθέσει» στον κόσμο, για να μπορέσει να φωτίσει τους ανθρώπους με τη χάρη που είχε, να τους εμπνεύσει, να τους παρηγορήσει, να τους καθοδηγήσει. Έτσι, γύρισε στην πατρίδα του την Εύβοια, όπου εγκαταβίωσε στο Μοναστήρι του Αγ. Χαραλάμπους στο Αυλωνάρι. Εκεί θεραπεύθηκε. Σε ηλικία 20 ετών συναντήθηκε με τον Αρχιεπίσκοπο του Σινά Πορφύριο, ο οποίος θαύμασε για τα ουράνια χαρίσματα του νέου Μοναχού και τον χειροτόνησε πρεσβύτερο, δίνοντάς του το όνομά του: Πορφύριος. Φανταστείτε ότι περιέγραψε στον Αρχιεπίσκοπο την Ιερά Μονή του Σινά με λεπτομέρειες, χωρίς ποτέ να την έχει επισκεφθεί! Όταν η Ι. Μονή του Αγίου Χαραλάμπους έγινε γυναικεία, εγκαταστάθηκε στην Ι. Μ. Αγ. Νικολάου Βάθειας Ευβοίας. Το 1940 ήρθε στην Αθήνα, όπου διορίσθηκε εφημέριος στον Ιερό Ναό του Αγίου Γερασίμου, στην Πολυκλινική, κοντά στην Ομόνοια. Εκεί υπηρέτησε 33 χρόνια το Θεό και τους ανθρώπους, ζώντας στην ταπεινή αφάνεια και μεγαλουργώντας για τη δόξα του θεού. Αφού, να σκεφθείτε, βοήθησε χιλιάδες ανθρώπους να βρουν την ειρήνη του Θεού. Ακόμη και τους γιατρούς βοηθούσε με τις χαρισματικές του διαγνώσεις, και πολλούς ασθενείς θεράπευε με τη χάρη του Θεού. Και όλα αυτά τα έκαμνε, ο αγράμματος για τον κόσμο, π. Πορφύριος, που ήξερε όμως άριστα τα άγια γράμματα του Θεού. «Ο πανσόφους τους αλιείς αναδείξας». Όταν πήρε τη σύνταξη του από τον Άγιο Γεράσιμο, έζησε μερικά χρόνια στον Άγιο Νικόλαο Καλισσίων Πεντέλης και τελικά κατέληξε στο Μήλεσι της Μαλακάσας, κάπου 39 χιλ. από την Αθήνα, στο δρόμο για τη Λαμία, και άλλα 5 χιλ. στο δρόμο προς Ωρωπό, όπου έζησε το ίδιο ταπεινά, παλεύοντας με τις αρρώστιες του, που του χαρίσθηκαν από την αγάπη του Θεού ως «σκόλοψ τη σαρκί, ίνα μη υπεραίρηται». Ο τόπος εκείνος έγινε αληθινό προσκύνημα. Επεδίωκε ο Γέροντας την αφάνεια, και ο Θεός τον δόξαζε. «Ο κόσμος –θα γράψει αργότερα- με πήρε από καλό και όλοι φωνάζουνε ότι είμαι άγιος. Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου …και παρακαλώ όσοι με έχετε γνωρίσει να κάνετε προσευχή για μένα». Ο Γέροντας πέθανε ταπεινά στο κελί του, στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, στις 2 Δεκεμβρίου 1991. Είχε την εσωτερική πληροφορία ότι το τέλος ήταν «εγγύς» και ήθελε να πεθάνει ταπεινά, μακριά από τον κόσμο, μέσα στη γαλήνη του Θεού. Κανείς δεν πληροφορήθηκε το θάνατό του, παρά μόνο οι κελιώτες των Καυσοκαλυβίων. Η κηδεία του έγινε ταπεινή, απέριττη, καλογερική, μέσα στο ειρηνικό και σεπτό περιβόλι της Παναγίας. Ύστερα από 4-5 χρόνια θέλησα να προσκυνήσω στον τάφο του και τον βρήκα άδειο. Τα καλογέρια του κελιού του – μου είπαν – ξέθαψαν το άγιο λείψανό του μια νύχτα, χωράς σαν πάρει είδηση κανένας, και το έκρυψαν. Κανείς εκεί δεν ξέρει τώρα που βρίσκεται. Τέτοιες οδηγίες είχαν από το Γέροντα. Για να μη γίνει (το λείψανό του) αντικείμενο προσκυνήσεως… ……Μετά την κοίμηση του Γέροντα άρχισαν να γράφονται άρθρα και να βγαίνουν και να κυκλοφορούν πολύ καλά βιβλία από διάφορα πνευματικά παιδιά του, όπου παρουσιάζουν τις δικές τους προσωπικές εμπειρίες, και τις εμπειρίες πολλών άλλων ανθρώπων, κληρικών και λαϊκών, που έχουν γνωρίσει το Γέροντα και ευεργετήθηκαν απ’ αυτόν. Στα βιβλία αυτά ,που γνώρισαν πολλές εκδόσεις και αγαπήθηκαν πολύ από τους καλοπροαίρετους αδελφούς, διαβάζουμε αφηγήσεις, συνεντεύξεις, συγκλονιστικές μνήμες και , πολύ συχνά, ερμηνευτικά σχόλια ή σχόλια ευγνωμοσύνης. Αυτά τα βιβλία πολύ με ωφέλησαν πνευματικά, με ενέπνευσαν και με κάνανε να αγαπήσω πολύ το Γέροντα και να θέλω να είμαι κοντά του. Όμως τόσες ωραίες συμβουλές, και διδασκαλίες, και εμπειρίες, έβλεπα να είναι σκορπισμένες στα διάφορα βιβλία και σκέφθηκα ότι θα ήταν πολύ καλό να ενταχθούν σε θεματικές ενότητες, οι πιο αντιπροσωπευτικές απ’ αυτές, και να εκδοθούν σε ένα διαφορετικό βιβλίο, που να περιέχει, κατά κάποιο τρόπο, όλα τα άλλα βιβλία. Αυτή την εργασία σκέφθηκα πως θα μπορούσα να την κάνω, αν φυσικά είχα την ευλογία του Ησυχαστηρίου που ίδρυσε ο Γέροντας. Τώρα μπορώ να σας πω ότι έχω αυτή την ευλογία και σας παραδίδω ένα Θεματικό Ανθολόγιο, με δέσμες δηλ. θεμάτων, που μας καθοδηγούν στην καθημερινή μας βιοτή, είτε άμεσα είτε έμμεσα…]

Πηγή:«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ

Ανθολόγιο Συμβουλών»

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ

ΜΗΛΕΣΙ ΑΤΤΙΚΗΣ