Αρίστων Πελλαίος
Ο Αρίστων Πελλαίος είναι ένας εκ των πρώτων απολογητών της Χριστιανικής εκκλησίας, που έζησε και έδρασε κατά τον 2ο αιώνα. Για τη ζωή του δε γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα, αφού δε διασώζονται σχετικές μαρτυρίες. Από τις πενιχρές ιστορικές πηγές μαθαίνουμε οτι καταγόταν από την Πέλλα της Δεκαπόλεως και πως πιθανώς είναι το ίδιο άτομο που περιγράφεται από τον Παπία, είτε με το όνομα Αριστίων, είτε ως Αρίστων, αν και αυτό δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί. Πιθανολογείται πως ήταν χριστιανός από την Ιουδαία, ενώ εικάζεται οτι πιθανώς μπορεί να μετακινήθηκε από από τα Ιεροσόλυμα, μετά την καταστροφή της το 70, από το Ρωμαϊκό στρατό.
Ο Αρίστων είναι γνωστός στην εκκλησιαστική πραγματικοτητα από την απολογία την οποία συνέταξε περίπου το 140[1]. Η απολογία αυτή δε διασώζεται αλλά φαίνεται πως υπήρξε πολύ συμαντική για την εποχή της. Χαρακτηριστικές είναι οι αναφορές από το Μάξιμο Ομολογητή[2], από την προσπάθεια διασυρμού της απολογίας του από τον Κέλσο[3] αλλά και από τον Ιερώνυμο[4]. Το σύγγραμα αυτό αποτελεί την πρώτη μαρτυρία αντιιουδαϊκών έργων, άσχετα από την Επιστολή Βαρνάβα, ενώ ο Αρίστων, από έμμεση μαρτυρία του Ευσεβίου, φαίνεται να είχε συντάξει και ειδικό ιστορικό σύγγραμα για την κορύφωση του ιουδαιορωμαϊκού πολέμου περίπου το 135[5].
Ο τίτλος του συγγράματος φέρεται από τον Κέλσο, οτι ήταν "Αντιλογία" και συνετάχθη μετά βεβαιότητος προ του 176 που ο Κέλσος συνέγραψε το έργο του, αλλά και ύστερα από το 135 και τη καταστροφή της Ιουδαϊκής αντίστασης. Τόσο το πρωτότυπο όσο και η μετάφρασή του έχουν απωλεσθεί. Το σύγγραμά του ουσιαστικά αποτελεί ένα διάλογο μεταξύ ενός Χριστιανού και ενός Ιουδαίου. Ο χριστιανός θέτει στόχο και καταφέρνει να πείσει με επιχειρήματα, πως όντως οι μεσσιανικές προφητείες όντως επαληθεύτηκαν στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Πιστεύεται πως μέρος αυτού του διαλόγου έχει ενσωματωθεί σε έργο του Ευαγρίου Μοναχού[6] το οποίο μνημονευεται από το Γεννάδιο[7] και διασώζεται στην Patrologia Latina[8], αλλά δε γνωρίζουμε ποιο μέρος αυτής ευρίσκεται στο οικείο κομμάτι. Το οτι ο Αρίστων παρέδωσε την απολογία του στον Αυτοκράτορα Αδριανό[9], προφάνως έχει προέλθει από σύγχηση του οτι Κοδράτος και Αριστείδης παρέδωσαν στον αυτοκράτορα απολογία[10].
Υποσημειώσεις
- ↑ Παβαγιώτης Χρήστου, «Ελληνική Πατρολογία«, Τόμος Β΄, σελίς 540
- ↑ Σχόλια εις Διονυσίου Αεροπαγίτου Μυστική Θεολογία 1, 3
- ↑ Ωριγένους, Κατά Κέλσου 4, 52
- ↑ Commentarium ad galatas 3, 13
- ↑ Ευσέβιος, Εκκλησιαστική Ιστορία 4, 6, 3
- ↑ Altercatio Simonis Judaei et theophili Christiani
- ↑ De Viris illustribus 50
- ↑ PL 20, 1165-1182
- ↑ Ευσεβίου, Χρονικόν. PG 92, 260
- ↑ Παβαγιώτης Χρήστου, «Ελληνική Πατρολογία«, Τόμος Β΄, σελίς 541
Βιβλιογραφία
- Παναγιώτης Χρήστου, «Ελληνική Πατρολογία», Τόμος Β΄, Εκδόσεις Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2005.
- Στυλιανός Παπαδόπουλος, «Πατρολογία», Τόμος Α΄, Έκδοση Ιδιωτική, Αθήνα 2000.
