Ιούδας ο Ισκαριώτης

Ο Ιούδας Σίμωνος Ισκαριώτης ήταν ένας από τους δώδεκα μαθητές του Ιησού Χριστού και ο άνθρωπος που τον πρόδωσε στο συνέδριο, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στο εκούσιο πάθος. Πριν εισέλθει στο μαθητικό κύκλο, ανήκε σε κίνημα Ιουδαίων ζηλωτών, ενώ είναι χαρακτηριστικό πως ήταν ο μόνος εκ των στενών μαθητών του, που πιθανώς δεν προερχόταν από την περιοχή της Γαλιλαίας. Μέσα από τα ευαγγέλια διασώζονται αρκετές πτυχές για την προσωπικότητά του, η οποία γενικώς αναφέρεται με μελανά χρώματα. Αυτοκτόνησε τελικά μη μπορώντας να δεχτεί πως το σφάλμα που έπραξε οδήγησε τον Ιησού στο θάνατο.

Η προσωνυμία «Ισκαριώτης»

Η επωνυμία Ισκαριώτης πιστεύεται από πολλούς ερευνητές ότι είναι τοπωνυμική. Έχουν μάλιστα βρεθεί και μερικά χειρόγραφα τα οποία τον αναφέρουν ως Σκαριώθ, Σκαριώτη, Ισκαριώθ, που πιθανώς σημαίνουν τον "άνθρωπο της Καριώθ" ή "από Καριώτου". Σύμφωνα με αυτή την υπόθεση προέρχεται από την πόλη Κεριώθ (Qerijjoth) ή Καριωτόν ή ίσως τη μικρή πόλη της Ιουδαίας Κιριώθ, Κεριώθ, Εζρωθ ή Ασώρ τη σημερινή δηλαδή Horbet el Qarjatejn της Νότιας Ιουδαίας. Με βάση τελικά αυτή εικασία, ήταν ο μοναδικός μαθητής που δεν προερχόταν από τη Γαλιλαία. Οι απόψεις που θέλουν η λέξη Ισκαριώτης να σημαίνει "άνθρωπος του ψεύδους" ή "άνθρωπος εκ Σιχάρ" δε έχουν επαρκή στηρίγματα. Η πιο πιθανή ερμηνεία είναι πως το Ισκαριώτης συνδέεται πιθανότατα με το θρησκευτικό πολιτικό κίνημα των ζηλωτών και είναι σημιτική-αραμαϊκή μεταγραφή της λατινικής λέξης sicarius που σημαίνει ληστής, όπως μαθαίνουμε από το Φλάβιο Ιώσηπο. Οι Σικάριοι μάλιστα αποτελούσαν μια από τις πλέον ριζοσπαστικές και εξτρεμιστικές ομάδες των Ζηλωτών, ίσως και ένα είδος ανταρτών πόλεων.

Ο βίος του μέσα από την Καινή Διαθήκη

Οι πληροφορίες που λαμβάνουμε για τον Ιούδα από τα ευαγγέλια περί του βίου του δεν είναι πολλές. Στους καταλόγους των συνοπτικών ευαγγελίων αναφέρεται πάντοτε ως δωδέκατος, ενώ στις Πράξεις δεν αναφέρεται αφού δε ζούσε πλέον. Ήδη όμως περιγράφεται με μελανά χρώματα. Ο Λουκάς τον αναφέρει "ος και εγένετο προδότης" (Λουκ. 6, 16), ο δε Μάρκος "ος και παρέδωκεν αυτόν" (Μάρκος 3, 19). Ο Ιωάννης μάλιστα κάνει τέσσερις αναφορές στον Ιούδα στο ευαγγέλιο του εκ των οποίων "ο μέλλων αυτόν παραδιδόναι" (Ιω. 12, 4) και "του διαβόλου ήδη βεβληκότος εν τη καρδία Ιούδα Σίμωνος Ισκαριώτου ίνα αυτόν παραδώ" (Ιω. 13, 26).

Ο Ιούδας αρχικώς φαίνεται πως δεν ήταν ιδιώτης , δηλαδή άνθρωπος ο οποίος δεν είχε γραμματικές γνώσεις. Αντιθέτως φαίνεται πως κατείχε πρακτικές ικανότητες και καλές ιδιότητες που τον έκαναν να ξεχωρίζει, γι αυτό και ανέλαβε τα καθήκοντα του οικονόμου (Ιω. 12, 6. 13, 29). Ο Ιούδας λοιπόν κατείχε το γλωσσόκομον (ταμείο) από το οποίο η ομάδα των δώδεκα και ο Ιησούς συντηρούνταν, παρότι ο Ιησούς γνώριζε ότι έκλεβε το ταμείο. Η φιλαργυρία μάλιστα μέσα από τα κείμενα της Καινής Διαθήκης είναι ένα σημείο το οποίο τονίζουν ιδιαίτερα οι ευαγγελιστές και το αναδεικνύουν ως ένα σημαντικά αδύναμο στοιχείο του χαρακτήρα του. Χαρακτηριστικό στιγμιότυπο από το βίο του Ιούδα, παρατηρούμε στο συμβάν της ομιλίας του Ιησού στην Καπερναούμ, την αποκαλούμενη ομιλία του "άρτου της ζωής" (Ιω. 6, 22-59), όπου ακόμα και μαθητές Του δυσανασχέτησαν. Είναι χαρακτηριστικοί οι λόγοι του Κυρίου: "ἀπεκρίθη αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· οὐκ ἐγὼ ὑμᾶς τοὺς δώδεκα ἐξελεξάμην; καὶ ἐξ ὑμῶν εἷς διάβολός ἐστιν. ἔλεγε δὲ τὸν ᾿Ιούδαν Σίμωνος ᾿Ισκαριώτην· οὗτος γὰρ ἔμελλεν αὐτὸν παραδιδόναι, εἷς ὢν ἐκ τῶν δώδεκα." (6, 68-71). Σύμφωνα λοιπόν με μερικούς ερευνητές ο Ιούδας από το σημείο αυτό αρχίζει την απομάκρυνσή του. Λίγο αργότερα στη Βηθανία ο Ιησούς, στο σπίτι της Μαρίας του Λαζάρου, επιτιμά τον Ιούδα για τα σχόλια του (Ιω. 12, 1-7). Στη ίδια περικοπή ο Ιησούς μιλά εμμέσως για τέλος που πλησιάζει.

Ο Ιούδας τελικά οδηγείται ενώπιον των αρχιερέων και ρωτά τι αντίτιμο επιζητούν για να παραδώσει τον Ιησού. Ο Ματθαίος συμπληρώνει: "καὶ ἀπὸ τότε ἐζήτει εὐκαιρίαν ἵνα αὐτὸν παραδῷ." (Ματθ. 26, 14-16). Ο Ιούδας τελικώς παρίσταται στο Μυστικό Δείπνο χωρίς όμως να λάβει μέρος στη ευχαριστιακή κοινωνία (Ιω. 13, 1-30). Ο Κύριος γνωρίζοντας τα μέλλοντα τον προτρέπει να κάνει γρήγορα πραγματικότητα τις σκέψεις του με αποτέλεσμα τελικά να οδηγηθεί στους Φαρισαίους για να συλλάβουν το Χριστό (Ιω. 18, 1-3. Ματθ. 26, 47. Μάρκος 14, 43. Λουκάς 22, 47). Τελικά υποδεικνύει τον Ιησού με ένα φιλί ενώ μάλιστα ο Μάρκος μας τονίζει ότι είχε συμβουλέψει τους Φαρισαίους να πάνε με απόσπασμα ασφαλείας ώστε να μην επιχειρήσει να διαφύγει (Μάρκος 14, 44). Αυτή η πρόταση δείχνει πως πιθανώς ο Ιούδας πλέον είχε τυφλωθεί από μίσος, ίσως λόγω των γεγονότων που συνέβησαν (απόκληση διαβόλου που θα τον προδώσει, επιτίμηση στην οικία της Μαρίας, διάψευση μεσσιανικών προσδοκιών). Ο ίδιος όμως προφανώς δεν περίμενε δίκη και θανατική του καταδίκη. Αυτό τον έκανε να μετανοήσει για την πράξη του και τελικά να αυτοκτονήσει (Ματθαίος 27, 5. πράξεις 1, 18-19) μη μπορώντας να δεχτεί μια τέτοια εξέλιξη. Ίσως και να είχε λάβει διαφορετικές εγγυήσεις. Πρέπει πάντως να τονιστεί ότι η περιγραφή του Λουκά και του Ματθαίου διαφέρουν ουσιωδώς σχετικά με το θάνατό του.

Η προδοσία

Θέμα σχετικά μεγάλης ερεύνης έχει γίνει η προδοσία του Ιούδα, από τη θεολογική και ιστορική έρευνα. Γενικώς σήμερα θεωρείται αποδεκτό πως η αδυναμία το Ιούδα να κατανοήσει το πραγματικό νόημα της μεσσιανικής ιδιότητας του Ιησού, περνούσε μέσα από τις μεσσιανικές ζηλωτικές του ανησυχίες. Ο Ιούδας ήταν μέλος του Ιουδαϊκού κινήματος των Ζηλωτών και μάλιστα φαίνεται πως ανήκε σε μία ομάδα με ακραίες θρησκευτικές και εθνικές-πολιτικές πεποιθήσεις. Οι κύκλοι μάλιστα όπου άνηκε ο Ιούδας κατανοούσαν την έλευση του Μεσσία ως ένα εθνικό απελευθερωτή που θα οδηγούσε το βασίλειο των Ιουδαίων σε μεγάλη ακμή και κατάλυση δια της βίας της ρωμαϊκής κυριαρχίας, ώστε να εγκατασταθεί επί της γης η βασιλεία του Θεού. Ήταν λοιπόν λογικό πως όταν διαπίστωσε πως η μεσσιανική αυτή προσδοκία δε μπορούσε να επαληθευτεί στο πρόσωπο του Ιησού, αφού ο Ιησούς τελικά δεν ανήκε στο προφίλ του Μεσσία το οποίο ταίριαζε στις βλέψεις και τις προοπτικές του κινήματος των ζηλωτών, να οδηγηθεί σε μια τέτοια πράξη. Είναι βέβαιο μάλιστα πως και άλλοι μαθητές ανήκαν στο κίνημα των ζηλωτών (όχι απαραίτητα το ίδιο) και πως παρερμήνευσαν και αυτοί αρχικώς το μήνυμα της μεσσιανικής ιδιότητας του Κυρίου όπως και σύγχρονοί του Ιουδαίοι. Ο Ιησούς όμως στηλίτευσε μια τέτοια μεσσιανική προσδοκία με το κήρυγμά του, πράγμα που σίγουρα θα επέφερε αναταράξεις ανάμεσα σε μεγάλη μερίδα ιουδαίων. Ανάμεσα λοιπόν σε αυτούς που ανέμεναν ένα μεσσία όπως ο Θευδάς ή Βαρ Κόχβα, ήταν προφανώς και ο Ιούδας, που όσο περισσότερο γνώριζε τον Κύριο, τόσο πιθανώς απογοητευόταν από την επιλογή του να τον ακολουθήσει, καθώς πλέον διαψεύδονταν οι ελπίδες, που είχαν συνυφανθεί με το πρόσωπό Του.

Μία ακόμα άποψη που έχει ειπωθεί περί της προδοσίας του Ιούδα είναι πως παρακινήθηκε από από φιλοπατρία. Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη, ο Ιούδας πίστευε ότι αν προδοθεί ο Ιησούς θα επακολουθούσε επανάσταση του λαού, αφού προ ολίγου τον είχε υποδεχθεί σαν ήρωα, με αποτέλεσμα την πτώση του Ρωμαϊκού ζυγού. Ο Ιησούς τελικά λόγω της θεϊκής του ιδιότητας, θα σωζόταν με θαυματουργικό τρόπο. Η άποψη αυτή πάντως δε βρίσκει ισχυρά ερείσματα. Η υπόθεση πως κινήθηκε αποκλειστικά από φιλάργυρα αισθήματα δεν κατανοείται σήμερα ως αποκλειστική εξήγηση για την προδοσία, καθώς τα τριάντα αργύρια που έλαβε είναι γνωστό πως δεν αποτελούσαν κάποιο ιδιαίτερα σεβαστό ποσό για τα δεδομένα της εποχής.

Βιβλιογραφία

• Απόστολος Γλαβίνας, Οι Δώδεκα Απόστολοι, Τέρτιος, Κατερίνη 1993.

Απόστολοι

Απόστολοι  | | Απόστολος Ανδρέας | Απόστολος Πέτρος | Απόστολος Ιάκωβος (Ζεβεδαίου)  | Ευαγγελιστής Ιωάννης | Απόστολος Φίλιππος | Απόστολος Βαρθολομαίος (Ναθαναήλ) | Ευαγγελιστής Ματθαίος | Απόστολος Ιάκωβος (Αλφαίου) | Απόστολος Ιούδας (Θαδδαίος) | Απόστολος Σίμων (Ζηλωτής) | Απόστολος Θωμάς | Απόστολος Ματθίας | Απόστολος Παύλος