Μιλτιάδης
Ο Μιλτιάδης υπήρξε εκκλησιαστικός συγγραφέας της πρώιμης εκκλησιαστικής κοινότητας, απολογητής και αντιμοντανιστής. Για το βίο του δε γνωρίζουμε παρά ελάχιστα πράγματα και οι όποιες αναφορές έχουμε για το έργο του προκύπτουν από τον Τερτυλιανό, τον Ευσέβιο και τον Ιερώνυμο, αν και οι πληροφορίες του τελευταίου λαμβάνονται από τον Ευσέβιο[1]. Ο ίδιος καταγόταν από τη Μικρά Ασία και έζησε στη Ρώμη[2]. Ο Ανώνυμος συγγραφέας που έγραψε κατά του Αρτέμωνος τοποθετεί το Μιλτιάδη στην εποχή προ Βίκτωρος Ρώμης[3], ενώ φαίνεται να ήταν σύγχρονος του Βαλεντίνου και πως δεν άκμασε κατά την περίοδο των Αντωνίνου και Μάρκου Αυρήλιου. Θα λέγαμε δηλαδή πως η δράση του τοποθετείται μεταξύ Ιουστίνου (+165) και Τατιανού (+190). Ήταν φιλόσοφος, ενώ ο Τερτυλλιανός τον αποκαλεί υποτιμητικά "Ecclesiarum sophista", δηλαδή εκκλησιαστικό σοφιστή[4], προφανώς επειδή είχε γράψει κατά του Μοντανισμού[5]. Ο Μιλτιάδης λοιπόν υπήρξε υπερασπιστής της εκκλησίας κατά αιρετικών και διωκτών[6].
Από τα έργα του, τα οποία δε διασώζονται σήμερα γνωρίζουμε 5 τίτλους: Το "Απολογία προς κοσμικούς άρχοντας υπέρ της χριστιανικής φιλοσοφίας", "Προς Έλληνας" βιβλία δύο, "προς Ιουδαίους" βιβλία δύο, "Κατά Βαλεντίνου" και "Κατά της Φρυγικής αιρέσεως των Μοντανιστών". Οι άρχοντες στους οποίους ευθύνονται οι απολογίες πιθανώς είναι οι Μάρκος Αυρήλιος και Λούκιος. Στο έργο του κατά των Μοντανιστών αναφέρει πως ίδιον του προφήτη είναι να φθέγγεται όχι εν εκστάσει, αλλά εν καταστάσει ενσυνείδητου λογισμού.
Υποσημειώσεις
Βιβλιογραφία
- Παναγιώτης Χρήστου, "Ελληνική Πατρολογία", Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2005.
- Στυλιανός Παπαδόπουλος, "Πατρολογία", Έκδοση Ιδιωτική, Αθήνα 2000.