Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Αναγνώστης"
μ |
μ |
||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
| − | + | '''Αναγνώστης''' στην [[Ορθόδοξη Εκκλησία]] αποκαλείται ο αυτόνομος βαθμός κατώτερου κληρικού, του οποίου η διακονία σχετίζεται με την ανάγνωση αγιογραφικών κειμένων, τα οποία σε συνέχεια της ιουδαϊκής παράδοσης αναγιγνώσκονται στις χριστιανικές ακολουθίες κατά την τέλεση των [[Ιερά Μυστήρια|Ιερών Μυστηρίων]]. Συνήθως ο βαθμός του Αναγνώστη αποτελεί προπαρασκευαστικό στάδιο για την είσοδο των λαϊκών στον ανώτερο κλήρο, ενώ αρκετές φορές απονέμεται και στους ιεροψάλτες. Η χειροθεσία κάποιου σε αναγνώστη γίνεται από τον [[Επίσκοπος|Επίσκοπο]] με την ανάγνωση ειδικής ευχής. Ο κύριος λόγος της δημιουργίας αυτής της ειδικής τάξης κληρικών ήταν η ανάγκη για πρόσωπα με εξειδικευμένη καλλιέργεια στην ανάγνωση των Γραφών. | |
| − | Στα πρωτοχριστιανικά χρόνια ο αναγνώστης εκφωνούσε και τον [[ | + | Στα πρωτοχριστιανικά χρόνια ο αναγνώστης εκφωνούσε και τον [[Αποστολικό ανάγνωσμα]] και το [[Ευαγγέλιο]]. Ο [[Ιουστίνος ο Μάρτυρας]] στην ''Απολογία'' του<ref>''Α’ Απολογία '67''</ref> κάνει αναφορά στη συνήθεια της δημόσιας ανάγνωσης από τα {{Πολυτονικό|«ἀπομνημονεύματα τῶν ἀποστόλων ἢ τὰ συγγράμματα τῶν προφητῶν»}} από τους πρώτους Χριστιανούς. Με την πάροδο του χρόνου όμως η σημασία του αξιώματος μειώθηκε και την ανάγνωση του Ευαγγελίου τελεί πλέον ο [[Διάκονος]], ενώ ο Απόστολος εκφωνείται είτε από τον [[υποδιάκονος|υποδιάκονο]], στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, είτε από τον ψάλτη ή άλλον λαϊκό στη Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο ρόλος του αναγνώστη περιορίστηκε στα υπόλοιπα ιερά αναγνώσματα, τα οποία αναγιγνώσκονται στη χριστιανική λειτουργία (προφητείες, ψαλμοί και άλλα αποσπάσματα από την [[Παλαιά Διαθήκη]]). |
| − | |||
| − | |||
| + | Μέχρι τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο περίπου, οι αναγνώστες, ως κατώτεροι κληρικοί, αποκλείονταν και αυτοί όπως οι ανώτεροι από την υποχρεωτική στράτευση και επιστράτευση, ενώ ήταν υποχρεωτικό να φοράνε όχι μόνο μέσα στο ναό, αλλά και στις δημόσιες εμφανίσεις τους εσώρασο γκρίζου χρώματος και μαύρο εξώρασο, καθώς και να φέρουν υπογένειο. Άλλο επίσης χαρακτηριστικό της σπουδαιότητας του ρόλου του αναγνώστη στην εκκλησία, αλλά και της κοινωνικής αποδοχής και σεβασμού που απολαμβάνε, είναι το γεγονός ότι έως και σήμερα στην Επτάνησο τον αναγνώστη τον αποκαλούν κατά το τοπικό ιδίωμα ''«abate»'' που στα ιταλικά σημαίνει ηγούμενος, ίσως γιατί στα μοναστήρια τα του αναγνώστη τα απαγγέλλει συχνά ο προεστώς, δηλαδή ο ηγούμενος<ref>Πηγή: Ομιλία του Σταμάτιου Ζούλα με τίτλο ''"Ο ρόλος του Αναγνώστου στην Εκκλησία μας σήμερα"'', δημοσιευμένη στην Ιστοσελίδα της [http://www.archdiocese.gr/dioikisi/poimantiki/text2.html Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών]</ref>. Οι αναγνώστες ευλογούνταν από τον Επίσκοπο για να διαβάζουν και να υπομνηματίζουν τις Γραφές, στη διάρκεια της [[Θεία Λειτουργία|Θείας Λειτουργίας]]. Επίσης αναλάμβαναν κατηχητικό ρόλο και εκφωνούσαν ποιμαντικές ομιλίες προς την τοπική κοινότητα. Στα καθηκόντά τους περιλαμβανόταν και η συμμετοχή στην υμνολογία. Στην [[Εκκλησία της Ελλάδος]], σήμερα, είναι ο μοναδικός, από τους πολλούς παλαιότερους, βαθμός κατώτερου κληρικού που εξακολουθεί να υφίσταται. | ||
==Υποσημειώσεις== | ==Υποσημειώσεις== | ||
Τελευταία αναθεώρηση της 08:24, 12 Μαρτίου 2009
Αναγνώστης στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποκαλείται ο αυτόνομος βαθμός κατώτερου κληρικού, του οποίου η διακονία σχετίζεται με την ανάγνωση αγιογραφικών κειμένων, τα οποία σε συνέχεια της ιουδαϊκής παράδοσης αναγιγνώσκονται στις χριστιανικές ακολουθίες κατά την τέλεση των Ιερών Μυστηρίων. Συνήθως ο βαθμός του Αναγνώστη αποτελεί προπαρασκευαστικό στάδιο για την είσοδο των λαϊκών στον ανώτερο κλήρο, ενώ αρκετές φορές απονέμεται και στους ιεροψάλτες. Η χειροθεσία κάποιου σε αναγνώστη γίνεται από τον Επίσκοπο με την ανάγνωση ειδικής ευχής. Ο κύριος λόγος της δημιουργίας αυτής της ειδικής τάξης κληρικών ήταν η ανάγκη για πρόσωπα με εξειδικευμένη καλλιέργεια στην ανάγνωση των Γραφών.
Στα πρωτοχριστιανικά χρόνια ο αναγνώστης εκφωνούσε και τον Αποστολικό ανάγνωσμα και το Ευαγγέλιο. Ο Ιουστίνος ο Μάρτυρας στην Απολογία του[1] κάνει αναφορά στη συνήθεια της δημόσιας ανάγνωσης από τα «ἀπομνημονεύματα τῶν ἀποστόλων ἢ τὰ συγγράμματα τῶν προφητῶν» από τους πρώτους Χριστιανούς. Με την πάροδο του χρόνου όμως η σημασία του αξιώματος μειώθηκε και την ανάγνωση του Ευαγγελίου τελεί πλέον ο Διάκονος, ενώ ο Απόστολος εκφωνείται είτε από τον υποδιάκονο, στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, είτε από τον ψάλτη ή άλλον λαϊκό στη Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο ρόλος του αναγνώστη περιορίστηκε στα υπόλοιπα ιερά αναγνώσματα, τα οποία αναγιγνώσκονται στη χριστιανική λειτουργία (προφητείες, ψαλμοί και άλλα αποσπάσματα από την Παλαιά Διαθήκη).
Μέχρι τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο περίπου, οι αναγνώστες, ως κατώτεροι κληρικοί, αποκλείονταν και αυτοί όπως οι ανώτεροι από την υποχρεωτική στράτευση και επιστράτευση, ενώ ήταν υποχρεωτικό να φοράνε όχι μόνο μέσα στο ναό, αλλά και στις δημόσιες εμφανίσεις τους εσώρασο γκρίζου χρώματος και μαύρο εξώρασο, καθώς και να φέρουν υπογένειο. Άλλο επίσης χαρακτηριστικό της σπουδαιότητας του ρόλου του αναγνώστη στην εκκλησία, αλλά και της κοινωνικής αποδοχής και σεβασμού που απολαμβάνε, είναι το γεγονός ότι έως και σήμερα στην Επτάνησο τον αναγνώστη τον αποκαλούν κατά το τοπικό ιδίωμα «abate» που στα ιταλικά σημαίνει ηγούμενος, ίσως γιατί στα μοναστήρια τα του αναγνώστη τα απαγγέλλει συχνά ο προεστώς, δηλαδή ο ηγούμενος[2]. Οι αναγνώστες ευλογούνταν από τον Επίσκοπο για να διαβάζουν και να υπομνηματίζουν τις Γραφές, στη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας. Επίσης αναλάμβαναν κατηχητικό ρόλο και εκφωνούσαν ποιμαντικές ομιλίες προς την τοπική κοινότητα. Στα καθηκόντά τους περιλαμβανόταν και η συμμετοχή στην υμνολογία. Στην Εκκλησία της Ελλάδος, σήμερα, είναι ο μοναδικός, από τους πολλούς παλαιότερους, βαθμός κατώτερου κληρικού που εξακολουθεί να υφίσταται.
Υποσημειώσεις
- ↑ Α’ Απολογία '67
- ↑ Πηγή: Ομιλία του Σταμάτιου Ζούλα με τίτλο "Ο ρόλος του Αναγνώστου στην Εκκλησία μας σήμερα", δημοσιευμένη στην Ιστοσελίδα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών
