Ο Αριστείδης με βάση την επιστολή αυτή δε μπορεί να χαρακτηριστεί ως μεγάλος συγγραφέας, παρόλα αυτά είναι ειλικρινής και δίκαιος στις κρίσεις του<ref>Παναγιώτης Χρήστου, Ελληνική Πατρολογία, Τόμος Β΄, σελίς 535</ref>. Αποφεύγει γενικώς να επικρίνει τη [[φιλοσοφία]], αναφέρει ελάχιστα αρνητικά σημεία του εθνικού και ειδωλολατρικού βίου, προτιμά μία ήπια στάση απέναντί στα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο χριστιανισμός, προβάλλοντας κύρια την καθαρότητα των ηθών των χριστιανών. Η αξία της επιστολής φαίνεται από τη χρήση επιχειρημάτων κατά των ''Ιουδαίων'' που χρησιμοποίησε ο ''Κέλσος'', ενώ για την απολογητική γραμματεία εμφαίνει σπουδαιότατη αφού ''"αποτέλεσε στέρεα βάση επί της οποίας ωκοδομήθη η μετέπειτα απολογητική με πρωταγωνιστή τον Ιουστίνο"''<ref>Παναγιώτης Χρήστου, Ελληνική Πατρολογία, Τόμος Β΄, σελίς 535</ref>. Το ενδιαφέρον του φαίνεται να περιορίζεται στις θρησκευτικές αντιλήψεις των Εθνικών, γενικεύοντας σε μερικά σημεία με υπερβολικό τρόπο την πίστης τους, ώστε να την απορρίψει χωρίς επιφύλαξη. Στηρίζεται σε πολλά σημεία στην απολογητική του [[Απόστολος Παύλος|Αποστόλου Παύλου]], όπως μέσα από τις [[Πράξεις των Αποστόλων]] διαφαίνεται, ενώ η τριμερής διαίρεση απαντάται τόσο στο κήρυγμα του [[Απόστολος Πέτρος|Αποστόλου Πέτρου]] όσο και αργότερα στον [[Κλήμης Αλεξανδρεύς|Κλήμη Αλεξανδρέα]]<ref>Παναγιώτης Χρήστου, Ελληνική Πατρολογία, Τόμος Β΄, σελίς 535</ref>. Ο ίδιος επίσης φαίνεται να αγνοεί το σύνδεσμο μεταξύ ''Ιουδαϊσμού'' και ''Χριστιανισμού'', κάτι που δεν επαναλαμβάνεται σε μεταγενέστερους απολογητές, ενώ η θεολογία του διαμορφώνεται από την επίδραση της φιλοσοφικής του παιδείας και της χριστιανικής του πίστεως<ref>Παναγιώτης Χρήστου, Ελληνική Πατρολογία, Τόμος Β΄, σελίς 536</ref>. Η θεολογία βέβαια είναι πολύ περιορισμένη και αναφέρεται στο Θεό, ο οποίος είναι αιτία του παντός και κάθε κίνησης. Ο Θεός κατά τον ''Αριστείδη'' είναι ''άναρχος'', ''αΐδιος'', ''άφθαρτος'', ''αναλλοίωτος''<ref>Απολογία Αριτείδου 4, 1. 1,1. 1,4</ref> σε αντίθεση με τον κόσμο που είναι ''κτιστός '' και ''φθαρτός''.