Ελεγκτές, renameuser, Διαχειριστές
4.720
επεξεργασίες
Αλλαγές
→Κακοδοξίες περί του Αειπάρθενου της Θεοτόκου
:*Ο [[Απόστολος Πέτρος]] μαρτυρά για τον Ιησού ότι ''"εγνωρίσαμεν υμίν την του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού δύναμιν και παρουσίαν, αλλ' επόπται γενηθέντες της εκείνου μεγαλειότητος...φωνής ενεχθείσης αυτώ τοιάσδε υπό της μεγαλοπρεπούς δόξης ούτος εστιν ο υιός μου ο αγαπητός...ταύτην την φωνήν ημείς ηκούσαμεν εξ ουρανού..."'' (''Β΄ Πέτρ. 1,16-18'').
Ως προς το δεύτερο σκέλος, το οποίο σαφώς θίγει το ''αειπάρθενο'' της ''Θεοτόκου'', εκτός από το γεγονός που προαναφέρθηκε, ότι δηλ. στην [[Καινή Διαθήκη]] πουθενά δεν αναφέρονται παιδιά, ως τέκνα της ''Μαρίας'', από νωρίς τίθεται και το ερώτημα: εάν η ''Παρθένος'' είχε πράγματι και άλλα παιδιά, για ποιο λόγο ο αποθνήσκων επί του [[Σταυρός|σταυρού]] [[Χριστός|Ιησούς]] να εμπιστευτεί τη μητέρα του στον [[Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον|Ιωάννη]] (''Ιω. 19,26-27''); Όπως αναφέρει ο Επιφάνιος ''"ει δε είχεν άνδρα, ει είχεν οίκον, ει είχε τέκνα, εις τα ίδια ανεχώρει, ου προς τον αλλότριον"''<ref>''PG'' 42,716Α.</ref>. Και βέβαια, μια σειρά από εδάφια δείχνει πως όλοι οι ευαγγελιστές γνώριζαν το δέσιμο μεταξύ των ''αδελφών'' του [[Χριστός|Ιησού]] και της ''Μαρίας'': στα ''Ματθ, . 12,46'', ''Μαρκ. 3,31-32'', ''Λουκ. 8,19-20'', ''Ιωαν. 2,12'', η ''Θεοτόκος'' βρίσκεται συνέχεια μαζί τους. Κατά συνέπεια, δεν είναι καθόλου πειστικό το επιχείρημα ότι ο [[Χριστός|Κύριος]] παρέδωσε τη μητέρα Του στον [[Ευαγγελιστής Ιωάννης|Ιωάννη]] λόγω αδυναμίας ή αναξιότητας των ''αδελφών'' του να την προστατέψουν.
Και βέβαια, μια σειρά άλλων αντεπιχειρημάτων έχει διατυπωθεί για το θέμα των ''"αδελφών του Ιησού"'' τους/τις οποίους/ες, ''"η ορθόδοξη ανατολική παράδοση δέχεται...ως παιδιά του Ιωσήφ από προηγούμενο γάμο"''<ref>''Λεξικό Βιβλικής Θεολογίας'', ό.π., στ. 630, υποσημ. #1.</ref>:
:*Στην ορθόδοξη παράδοση γίνεται αντιληπτό ότι η αιρετική αυτή διδασκαλία των [[Αρειανισμός|Αρειανών]] και των [[Ευνομιανοί|Ευνομιανών]], την οποία ακολουθούν και κάποιοι σύγχρονοι προτεστάντες, είναι εντελώς παράδοξη: από τη μία, η ''Παρθένος'' αξιώνεται μεγίστης τιμής από τον Θεό ώστε να φέρει στον κόσμο τον [[Χριστός|Θεάνθρωπο]] με τη συνέργεια του ίδιου του [[Άγιο Πνεύμα|Αγίου Πνεύματος]] και από την άλλη, η ''Μαρία'' και ο [[Ιωσήφ]] επιστρέφουν σε μια αμέριμνη καθημερινότητα, σαν να μην έχουν ουδεμία συναίσθηση του γεγονότος<ref>Δαμαλάς Νικόλαος, ''Ερμηνεία εις την Καινήν Διαθήκην'', τόμ. Α΄, εν Αθήναις 1876, σελ. 493.</ref>.
'''''5)''''' Ως προς το ζήτημα των ''αδελφών του Ιησού'', συχνά γίνεται επίκληση του στίχου 9, του 68ου ''Ψαλμού'', ως απόδειξη για το ομομήτριο αυτών και αναφορά στον 68ο του ''Κυρίου'': ''"Αποξενώθηκα απ' τ' αδέρφια μου κι αλλοφερμένος έγινα για της μητέρας μου τους γιους"''<ref>Ψαλμός 69 [68]: ''ΨαλμόΗ Αγία Γραφή'' (Παλαιά και Καινή Διαθήκη), Μετάφραση από τα πρωτότυπα κείμενα, Βιβλική Εταιρεία, Αθήνα 1997, σελ. 845.</ref>. Στην πραγματικότητα όμως, αυτός ο οποίος ομόφωνα ομολογούμενος ως ''Μεσσιανικός'' ψαλμός, κατά γράμμα και ιστορικά εφαρμόζεται επί του βασιλιά [[Δαβίδ]], ενώ εξαιτίας δυσκολιών που παρουσιάζει δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι ''"είναι όλος ο ψαλμός Μεσσιανικός παρά μόνο μερικοί στίχοι του"''<ref>Κόκορης Θ. Δημήτριος, ''Ο Χριστός όπως τον είδαν οι Προφήται'', Αθήνα 2005, σελ. 262.</ref>. Από τα γνωστά, ''"προβληματικά"'' εδάφια, ξεχωρίζουν: *στ. 6: ''"Θεέ, ξέρεις εσύ την αφροσύνη μου· κι η ενοχή μου δε σου είναι κρυφή"''<ref>Ψαλμός 69 [68]: ''Η Αγία Γραφή'' (Παλαιά και Καινή Διαθήκη), ό.π.</ref>. *στ. 25: ''"Άδειασε την οργή σου πάνω τους· κι ο άγριος θυμός σου ας τους βρει"''<ref>Ψαλμός 69 [68]: ''Η Αγία Γραφή'' (Παλαιά και Καινή Διαθήκη), στο ίδιο.</ref> (ο ήρωας του ψαλμού εκφράζεται με οργή και επιζητεί την άποψη τιμωρία των αιρετικών ερμηνεύεται εξολοκλήρου χριστολογικάέχθρων του, τους οποίους και καταράται, όμως ο Μεσσίας [[Χριστός]] όχι μόνο δεν καταράται, αλλά συγχωρεί τους εχθρούς του: ''Ματθ. 5,4'''. ''Λουκ. 23,34''). Κατά συνέπεια, ως προς τον στίχο 9, ο [[Δαβίδ]] ομολογεί ότι ''"αισθάνεται λύπη και πίκρα γιατί περιφρονήθηκε και από αυτά τα ομομήτρια αδέλφια του ακόμη"'' ενώ η εφαρμογή του στον [[Χριστός|Χριστό]] μπορεί να γίνει ως προς τα δεδομένα της [[Καινή Διαθήκη|Καινής Διαθήκης]] όπως αυτά περιφγράφονται στα ''Ιωαν.1,11'', ''Ρωμ. 9,5'', ''Ιωαν. 7,3-5''<ref>Κόκορης, ''Ο Χριστός όπως τον είδαν οι Προφήται'', ό.π., σελ. 263-264.</ref>.
'''''6)''''' Ένα ακόμη επιχείρημα με το οποίο η προτεσταντική θεολογία επιχειρεί να δείξει ότι αποτελεί πλάνη η διδασκαλία για την αειπαρθενία της Θεοτόκου σχετίζεται με την κριτική του κειμένου της [[Παλαιά Διαθήκη|Παλαιάς Διαθήκης]]<ref>Βλ. Γεωργόπουλος Βασίλειος, "Η σύγχρονη προτεσταντική κριτική για την Αειπαρθενία της Θεοτόκου" στο περιοδ. ''Εφημέριος'', τεύχ. 7-8 (2002), Αθήνα, Λιβάνης, σελ. 28-30.</ref>. Σύμφωνα με το επιχείρημα αυτό, το φρόνημα της εκκλησίας για την αειπαρθενία της Θεοτόκου έχει θεμελιωθεί σε μια εσφαλμένη μετάφραση του εδαφίου ''Ησ. 7,14'' από τους [[Μετάφραση των Εβδομήκοντα|Εβδομήκοντα μεταφραστές]]. Ισχυρίζονται ότι το εβραϊκό πρωτότυπο κείμενο του [[Ησαΐας|Ησαΐα]] έχει τη λέξη ''"almah"''=νεάνις και όχι ''"Bethula"''= παρθένος, που μετέφρασαν οι εβδομήκοντα. Έτσι, επηρεάστηκαν, υποτίθεται, οι Ευαγγελιστές [[Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον|Ματθαίος]] και [[Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον|Λουκάς]], οι οποίοι έδωσαν στο εδάφιο προφητικό περιεχόμενο, ενώ το ''Ησ. 7,14'' δεν είχε κάτι τέτοιο.
