Αλλαγές

Από το έτος 847, στον πατριαρχικό θρόνο είχε αναβιβασθεί ο [[Ιγνάτιος Α΄ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως|Ιγνάτιος]] (γιος του ''Μιχαήλ Ραγκαβέ'', πρώην αυτοκράτορα στο διάστημα 811-813), ο οποίος μετά την ανατροπή του πατέρα του είχε ευνουχιστεί και στη συνέχεια υποχρεώθηκε να δεχθεί το μοναχικό σχήμα σε μικρή ηλικία<ref>Ζαχαρόπουλος Νίκος, ''Επίτομο Ιστορικό-Θεολογικό Λεξικό'', University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 448.</ref>. Η εκλογή του ''Ιγνατίου'' η οποία έγινε επί αυτοκράτειρας [[Θεοδώρα|Θεοδώρας]] († 867), ικανοποίησε τους ισχυρούς [[Mονή Στουδίου|Στουδίτες]] μοναχούς, γιατί ο Ιγνάτιος, ως μοναχός κι εκείνος, είχε παρόμοιες απόψεις<ref>Ζαχαρόπουλος, ''Επίτομο...Λεξικό'', ό.π.</ref>. Όταν όμως αργότερα άλλαξε το πολιτικό καθεστώς με την προώθηση του στρατηγού ''Βάρδα'' (αδελφός της ''Θεοδώρας'') στο αξίωμα του καίσαρα και την ανάληψη πρωτοβουλιών από τον ''Μιχαήλ Γ΄'' που είχε ενηλικιωθεί (γιος της Θεοδώρας και ανεψιός του ''Βάρδα''), τότε η συνεργασία της πολιτικής ηγεσίας με τον πατριάρχη έγινε δύσκολη, ιδιαίτερα επειδή ο ''Βάρδας'' υποστήριζε την αντίπαλη του ''Ιγνατίου'' παράταξη, η οποία θεωρούσε ότι η εκλογή του, αν και αποδεκτή, έγινε με τη βοήθεια της ''Θεοδώρας''<ref>"Ιγνάτιος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως", εγκυκλοπαίδεια ''Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα'', τόμ. 29, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005.</ref>. Η οριστική ρίξη ήλθε όταν ο [[Ιγνάτιος Α΄ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως|πατριάρχης Ιγνάτιος]] κινήθηκε βεβιασμένα και δέχθηκε τις συκοφαντίες εναντίον του ''Βάρδα'' (για ανήθικες σχέσεις με τη χήρα του γιου του), με συνέπεια να του απαγορεύσει τη [[Θεία Κοινωνία]]<ref>εγκυκλοπαίδεια ''Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα'', ό.π.</ref>. Η ανοιχτή αυτή σύγκρουση ήρθε σε μια στιγμή που η ενηλικίωση του νεαρού αυτοκράτορα ''Μιχαήλ Γ΄'' είχε ισχυροποιήσει τον ''Βάρδα'' ο οποίος σε μια κατάλληλη ευκαιρία, κατηγόρησε τον ''Ιγνάτιο'' για οργάνωση συνωμοσίας αναγκάζοντάς τον να παραιτηθεί από τον πατριαρχικό θρόνο<ref>εγκυκλοπαίδεια ''Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα'', ό.π.</ref>. Μπροστά σε αυτά τα δεδομένα, αναζητήθηκε ο νέος πατριάρχης και ως καταλληλότερος θεωρήθηκε ο ''Φώτιος'', ο δυνατότερος νους της εποχής εκείνης, έξοχος πολιτικός και ικανότατος διπλωμάτης<ref>Ζαχαρόπουλος, ''Επίτομο...Λεξικό'', ό.π.</ref>, ο οποίος ύστερα από πολλούς δισταγμούς δέχθηκε, και από λαϊκός σε πέντε μέρες πέρασε απ' όλους τους ιερατικούς βαθμούς και αναγορεύθηκε πατριάρχης στις 25 Δεκεμβρίου του 858, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες των οπαδών του Ιγνατίου<ref>Τσάμης Γ. Δημητρίος, ''Εκκλησιαστική Γραμματολογία'', (ανατύπωση Α' έκδ. 1983), Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 211.</ref>. Οι πολιτικές και εκκλησιαστικές διαστάσεις της εκθρόνισης του ''Ιγνατίου'' ήταν μεγάλες: οι οπαδοί του πρώην πατριάρχη, με επικεφαλής τους μοναχούς της ''μονής Στουδίου'', ζήτησαν την παρέμβαση του ''πάπα Νικολάου'', ο οποίος με τη σειρά του εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία αυτή για να λύσει οριστικά υπέρ της Δυτικής Εκκλησίας ζητήματα εκκλησιαστικής επιρροής<ref>"Φώτιος Α΄", ''e-δομή'' (ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια ''ΔΟΜΗ''), εκδόσεις Δομή Α.Ε., Αθήνα 2003-2004 [DVD-ROM].</ref>.