Αλλαγές

Παρά όμως τα αυξημένα του καθήκοντα ως ανώτερος δημόσιος λειτουργός, αγαπούσε ιδιαίτερα τη μελέτη και τις πνευματικές αναζητήσεις. Η φήμη της λογιότητάς του φαίνεται ότι προσέλκυε πολλούς φιλομαθείς νέους και ο ''Φώτιος'' διατηρούσε εκλεκτό κύκλο μαθητών τους οποίους δίδασκε κατ' οίκον<ref>''e-δομή'' (ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια ''ΔΟΜΗ''), ό.π.</ref>. Θεωρείται μάλιστα ''πιθανό'' να δίδαξε και στο ''"πανεπιστήμιον της Βασιλευούσης"''<ref>ΘΗΕ, ό.π., στ. 23</ref> αν και ο ''Paul Lemerle'' πιστεύει, ότι δεν είναι καθόλου βέβαιο κάτι τέτοιο: ''"όσα κι αν λέγονται και επαναλαμβάνονται για το αντίθετο δεν στηρίζονται πουθενά, και μου φαίνεται ότι αν ο Φώτιος είχε, έστω και για ένα διάστημα, διδάξει επαγγελματικά, θα σωζόταν τουλάχιστον κάποια μαρτυρία"''<ref>Lemerle Paul, ''Ο πρώτος βυζαντινός ουμανισμός, εκπαίδευση και παιδεία στο Βυζάντιο από τις αρχές ως τον 10ο αιώνα'', 3η έκδ., ΜΙΕΤ, Αθήνα 2001, σελ. 160.</ref>. Εκτός από τη διδασκαλία και την απασχόλησή του στο παλάτι, ο ''Φώτιος'' εύρισκε πάντα χρόνο για έρευνα και συγγραφή. Η ''Λέξεων Συναγωγή'' είναι ένα από τα πρώτα του έργα με το οποίο απέβλεπε στην αναπλήρωση δυσεύρετων ή απολεσθέντων λεξικών. ''"Η δε Βιβλιοθήκη του, η "Μυριόβιβλος", είναι καθρέπτης των αναλυομένων μετά των μαθητών του και αξιολογουμένων συγγραμμάτων της κλασσικής και μεσαιωνικής περιόδου"''<ref>ΘΗΕ, ό.π.</ref>. Η ''Μυριόβιβλος'' ή αλλιώς ''Βιβλιοθήκη'', παρέχει πληροφορίες για 280 συγγράμματα της χριστιανικής και της θύραθεν λογοτεχνίας, στα οποία πολύ συχνά παραθέτει σύντομες ή εκτεταμένες περιλήψεις, κριτικές παρατηρήσεις και βιογραφικές σημειώσεις για τους συγγραφείς<ref>Στεφανίδης Βασ. (Αρχιμ.), ''Εκκλησιαστική Ιστορία - Απ' αρχής μέχρι σήμερον'', 6η έκδ. (ανατύπωση της β' έκδοσης του 1959), Παπαδημητρίου, Αθήνα 1998, σελ. 468.</ref>. Καθώς μάλιστα πολλά των μνημονευομένων συγγραμμάτων χάθηκαν, η αξία του έργου του αναδεικνύεται ιδιαίτερα σημαντική και είναι ο λόγος για τον οποίο το όνομα του ''Φωτίου'' έγινε γνωστό στον διεθνή φιλολογικό κόσμο<ref>Στεφανίδης, ό.π.</ref>. Την συνέχεια, πάντως, της ''Βιβλιοθήκης'', ανέκοψε η άνοδος του ''Φωτίου'' στον πατριαχρικό πατριαρχικό θρόνο.

Από το έτος 847, στον πατριαρχικό θρόνο είχε αναβιβασθεί ο [[Ιγνάτιος Α΄ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως|Ιγνάτιος]] (γιος του ''Μιχαήλ Ραγκαβέ'', πρώην αυτοκράτορα στο διάστημα 811-813), ο οποίος μετά την ανατροπή του πατέρα του είχε ευνουχιστεί και στη συνέχεια υποχρεώθηκε να δεχθεί το μοναχικό σχήμα σε μικρή ηλικία<ref>Ζαχαρόπουλος Νίκος, ''Επίτομο Ιστορικό-Θεολογικό Λεξικό'', University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 448.</ref>. Η εκλογή του ''Ιγνατίου'' η οποία έγινε επί αυτοκράτειρας [[Θεοδώρα|Θεοδώρας]] († 867), ικανοποίησε τους ισχυρούς [[Mονή Στουδίου|Στουδίτες]] μοναχούς, γιατί ο Ιγνάτιος, ως μοναχός κι εκείνος, είχε παρόμοιες απόψεις<ref>Ζαχαρόπουλος, ό.π.</ref>. Όταν όμως αργότερα άλλαξε το πολιτικό καθεστώς με την προώθηση του στρατηγού ''Βάρδα'' (αδελφός της ''Θεοδώρας'') στο αξίωμα του καίσαρα και την ανάληψη πρωτοβουλιών από τον ''Μιχαήλ Γ΄'' που είχε ενηλικιωθεί (γιος της Θεοδώρας και ανεψιός του ''Βάρδα''), τότε η συνεργασία της πολιτικής ηγεσίας με τον πατριάρχη έγινε δύσκολη, ιδιαίτερα επειδή ο ''Βάρδας'' υποστήριζε την αντίπαλη του ''Ιγνατίου'' παράταξη, η οποία θεωρούσε ότι η εκλογή του, αν και αποδεκτή, έγινε με τη βοήθεια της ''Θεοδώρας''<ref>"Ιγνάτιος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως", εγκυκλοπαίδεια ''Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα'', τόμ. 29, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005.</ref>. Η οριστική ρίξη ήλθε όταν ο [[Ιγνάτιος Α΄ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως|πατριάρχης Ιγνάτιος]] κινήθηκε βεβιασμένα και δέχθηκε τις συκοφαντίες εναντίον του ''Βάρδα'' (για ανήθικες σχέσεις με τη χήρα του γιου του), με συνέπεια να του απαγορεύσει τη [[Θεία Κοινωνία]]<ref>εγκυκλοπαίδεια ''Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα'', ό.π.</ref>. Η ανοιχτή αυτή σύγκρουση ήρθε σε μια στιγμή που η ενηλικίωση του νεαρού αυτοκράτορα ''Μιχαήλ Γ΄'' είχε ισχυροποιήσει τον ''Βάρδα'' ο οποίος σε μια κατάλληλη ευκαιρία, κατηγόρησε τον ''Ιγνάτιο'' για οργάνωση συνωμοσίας αναγκάζοντάς τον να παραιτηθεί από τον πατριαρχικό θρόνο<ref>εγκυκλοπαίδεια ''Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα'', ό.π.</ref>.