Ειρηναίος Λουγδούνου

Ειρηναίος Επίσκοπος Λυών
Ο άγιος Ειρηναίος
Γέννηση	άγνωστο
Κοίμηση	202
Εορτασμός	23 Αυγούστου
Σημαντικές ημερομηνίες	177 Επίσκοπος στη Λυών
Τίτλος	Άγιος, Επίσκοπος

Ο Ειρηναίος Λουγδούνου ή Ειρηναίος της Λυών (;- 202), αποτελεί μία από τις πλέον σημαντικές μορφές της Εκκλησίας του 2ου αιώνος. Ο ίδιος, εμφανίζεται στο προσκήνιο κατά τα τέλη του β΄ αιώνος, με σκοπό να εκφράσει ένα νέο είδος γραμματείας, τη Γραμματεία της Παράδοσης, η οποία αποτελεί υπέρβαση της Απολογητικής και έναρξη μίας νέας καθολικότερης έκφρασης του εκκλησιαστικού σώματος. Προερχόταν από την περιοχή της Μικράς Ασίας, υπήρξε επίσκοπος Λουγδούνου και με βάση το συνολικό του έργο κρίνεται πως υπήρξε θεμέλιος λίθος της οριστικής συγκρότησης, Εκκλησίας και θεολογίας.

Βίος

Το που και πότε ακριβώς γεννήθηκε ο Ειρηναίος δεν είναι γνωστό. Η γέννησή του μάλιστα δεν μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια καθώς υπάρχουν διαφωνίες μεταξύ των ερευνητών. Σύμφωνα με τον ίδιο, στην παιδική του ηλικία συναναστρέφετο τον επίσκοπο Σμύρνης Πολύκαρπο (;-167/168), κάτι που μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως πιθανώς γεννήθηκε στην πόλη της Σμύρνης ή πλησίον αυτής, από χριστιανούς γονείς. Σύμφωνα με τον Ιερωνύμο υπήρξε και μαθητής του Παπία Ιεραπόλεως, κάτι το οποίο δεν είναι διόλου απίθανο, με βάση τα κείμενά του. Η μόρφωσή του ήταν θεολογική και θύραθεν. Διδάχτηκε τα θεολογικά γράμματα υπό των πρεσβυτέρων διαφόρων πόλεων της Μικράς Ασίας και ιδίως την αποστολική παράδοση από τον Πολύκαρπο Σμύρνης, ενώ η εγκύκλιος παιδεία του ήταν πλήρης όπως υπομνηματίζει ο Τερτυλλιανός αν και φαίνεται πως φιλοσοφικώς δεν ήταν αντίστοιχα πεπαιδευμένος. Φαίνεται βέβαια πως διδάχτηκε τη δεύτερη σοφιστική, ως ρητορική τέχνη.

Οι πληροφορίες που λαμβάνουμε μετά την νεανική του ηλικία, αφορούν τον Ειρηναίο πλέον στην πόλη της Λυών. Έτσι η γνώση μας σχετικά με τη ζωή του στο ενδιάμεσο στάδιο βρίσκεται στο σκοτάδι, αν και ερευνητές υποθέτουν πως ίσως υπήρξε μαθητής ή ακροατής του Ιουστίνου, καθώς το έργο του βρίθει στοιχείων της διδασκαλίας του. Προς την ίδια κατεύθυνση συντείνει η γνώση του σχετικά με τα τεκταινόμενα στην Εκκλησία της Ρώμης, με αποτέλεσμα να θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι πέρασε από την πόλη. Η μετάβαση τελικά στη Λυών συνέβη περί το 177, σε ένα τόπο που δε φαίνεται να ήταν άγνωστος προς τον ίδιο. Οι λόγοι της εγκατάστασής του ήταν είτε εκκλησιαστικοί, είτε συγγενικοί, καθώς η Λυών αποτελούσε μία κομβική πόλη που βρισκόταν στο κέντρο τριών Γαλατιών, με έντονο χριστιανικό και ελληνόφωνο στοιχείο. Κατά τον Γρηγόριο Τουρώνης μάλιστα είχε σταλεί εκεί από τον Πολύκαρπο. Κατά την είσοδό του στην πόλη είναι βέβαιο πως είχε ήδη χειροτονηθεί πρεσβύτερος, αλλά όπως ειπώθηκε πιθανώς η επαφή του με την πόλη είχε ξεκινήσει αρκετά νωρίτερα. Στη σχετική μαρτυρία που διασώζεται, ο Ειρηναίος φαίνεται να υποδέχεται ομάδα ενθουσιωδών Φρυγών χριστιανών, οι οποίοι σύμφωνα με τους τοπικούς προφήτες έφεραν το μήνυμα ότι η δευτέρα παρουσία του Χριστού θα γινόταν στη Λυών, σε μία εποχή που ζητείτο επιμόνως στον Πάπα Ελεύθερο να επικυρώσει καταδίκες ενάντια σε Μοντανιστές επισκόπους

Την εποχή της μόνιμης εγκατάστασής του στην περιοχή, όπως και σε πολλές άλλες, βρισκόταν σε έξαρση το κίνημα του Μοντανισμού, ενώ συνάμα εξελισσόταν και διωγμός των Ρωμαϊκών αρχών. Έτσι άμεσα ξεκινά το συγγραφικό του έργο, συγγράφοντας προς τους ανθρώπους της Μικράς Ασίας για τα εν εξελίξει προβλήματα, αλλά και προς τον Ελεύθερο Πάπα Ρώμης. Οι επιστολές αυτές δε φέρουν το όνομά του, αλλά είναι βέβαιο πως συμμετείχε στη σύνταξή τους εκ μέρους των Μικρασιατών της περιοχής. Το έργο του τελικά φαίνεται πως υπήρξε ιδιαίτερα δραστήριο, με αποτέλεσμα κατά την εποχή που χείρεψε ο επισκοπικός θώκος, από το μαρτυρικό θάνατο του Ποθεινού, να τον διαδεχτεί. Ο ίδιος κατά το μαρτύριο του Ποθεινού, βρισκόταν στη Ρώμη για τη ρύθμιση θεμάτων σχετικά με τον Μοντανισμό, αφού ο Ποθεινός προφανώς δε δύνατο να ασκήσει τα καθήκοντά του. Αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά του, περί το 177 ή 178 ξεκινά δραστήριο έργο. Κύριος στόχος του δεν αποβαίνει όμως μόνο ο ευαγγελισμός των Ελληνοφώνων και λατινοφώνων, αλλά και των Κελτών, επεκτείνοντας τη δραστηριότητα μέχρι τη Β. Γαλλία και τη Δ. Γερμανία. Μάχεται δραστήρια επίσης ενάντια στις αιρέσεις και ιδίως τους Γνωστικούς, με διαρκείς περιοδείες, ίδρυση σχολών και σύνταξη συγγραμμάτων. Επιπρόσθετα, αντιλαμβάνεται πως δεν αρκεί η μεμονωμένη αντιμετώπιση αυτών, αλλά απαιτείτο συντονισμένη αναδιοργάνωση και περιφρούρηση της διδασκαλίας της εκκλησίας, δίνοντας εκκλησιοκεντρική γραμμή στη θεολογία και τη μεθοδολογία του. Εδώ πρέπει να επισημανθεί πως σύμφωνα με τον Nautin, ο Ειρηναίος είχε ήδη χειροτονηθεί και επίσκοπος Βιέννης.

Το έργο το Ειρηναίου γρήγορα εκτιμήθηκε από την εκκλησία, με αποτέλεσμα να αποκτήσει μεγάλο κύρος στη συνείδηση τόσο της ιεραρχίας, όσο και του λαού. Γι αυτό συμμετέχει σε συνόδους, συμβουλεύει και διευθετεί για σημαντικά ζητήματα της εκκλησίας, όπως στην περίπτωση του εορτασμού του Πάσχα, όπου νουθετεί τον Βίκτορα Ρώμης, αλλά και στην περίπτωση των ερίδων της μετανοίας. Η περίπτωση μάλιστα της διευθέτησης της έριδος του Πάσχα η οποία συνέβη περί το 195 είναι και το τελευταίο ιστορικό ντοκουμέντο που διαθέτουμε για τον Ειρηναίο. Τελικά ο Ειρηναίος μαρτύρησε κατά το διωγμό του Σεπτίμιου Σεβήρου το 202, κάτι που όμως δεν επιβεβαιώνεται από άλλες ιστορικές πηγές. Η μνήμη του τιμάται στις 23 Αυγούστου.

Γραμματεία

Εισαγωγή

Ο Ειρηναίος με βάση το διασωσμένο έργο του, διαφαίνεται ως ένας λαμπρός προπαρασκευασμένος συγγραφέας, έτοιμος να αναλάβει τη σύνταξη μικρών και μεγάλων έργων. Διαφαίνεται επίσης πως είχε αξιόλογη γνώση των χριστιανικών συγγραμμάτων, σαφή άποψη για τα τεκταινόμενα των εκκλησιαστικών καταστάσεων, αλλά και ζήλο. Σε ότι αφορά τη μεθοδολογία του, μπορούμε να βρούμε συγγράμματα, τόσο συστηματικά, όσο και μη, κάτι που όμως φαίνεται να εξαρτάται από τις εκάστοτε συνθήκες συγγραφής. Κατηγορήθηκε από κριτικούς πως εργαζόταν με βάση ανθολόγια της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά μάλλον κάτι τέτοιο είναι εσφαλμένο, καθώς υπάρχουν μεν σημεία που διαφαίνεται πλήρως χρήση ανθολογίων, αλλά διαφαίνεται και σαφής γνώση των βιβλίων σε όλη τη συνέχεια και έκτασή τους. Το ίδιο όμως δε συμβαίνει και με την φιλοσοφική γραμματεία που χρησιμοποιεί, έστω και αραιώς.

Η ελληνική γλώσσα που χρησιμοποιεί, όπως μας αναφέρει ο ίδιος, σταδιακά άρχισε να φθείρεται καθώς μετά από πολλά έτη χρήσης της βαρβαρικής (λατινικής εννοεί) είχε περάσει σε σχετική αχρησία. Στα συγγράμματα βέβαια δε διαγιγνώσκουμε σχετικές αδυναμίες, αλλά λόγω ελάχιστων σεσωσμένων συγγραμμάτων δε δυνάμεθα να έχουμε καθαρή άποψη για το ύφος του. Αυτό που μπορούμε να διακρίνουμε είναι πως δεν επιδιώκει να είναι γλαφυρός, χρησιμοποιεί όμως ρητορικά σχήματα, την αποστροφή, την ερώτηση, την ειρωνεία και την εικόνα. Ο Ειρηναίος γενικά δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ταλαντούχος συγγραφέας, αλλά διαθέτει αξιόλογη φιλολογική κατάρτιση. Υστερεί σχετικά στη σύνθεση και την οικονομία της ύλης του, αλλά έχει εξάρσεις οι οποίες εκπλήσσουν τον αναγνώστη, χρησιμοποιώντας ρυθμικό πεζό λόγο.

Παρότι υπήρξε πολυγράφος, η πλειοψηφία των έργων του απωλέσθηκε, κάτι το οποίο φαντάζει παράδοξο για ένα άνδρα τέτοιου κύρους μέσα στην εκκλησία. Κι αυτό διότι η θεολογία του χρησιμοποιήθηκε από την εκκλησία, όπως και ο Κανόνας Πίστεως του, πάνω στην οποία βασίστηκε η μετα-Νικαϊκή εκκλησία. Τα ελληνικά πρωτότυπα συγγράμματά του απωλέσθηκαν παντελώς (σήμερα έχουμε λατινικές και αρμενικές μεταφράσεις και ελάχιστα αποσπάσματα στα Ελληνικά), κάτι που όμως φαντάζει λογικό καθώς σταδιακά η ελληνική γλώσσα στη Δύση πέρασε σε αχρησία.

"Έλεγχος και ανατροπή κατά της ψευδωνύμου γνώσεως" ή "Κατά Αιρέσεων"

Κατά την εποχή του Ειρηναίου είναι αναμφίβολο πως μεγάλος αριθμός αιρέσεων κατέκλυζε πλέον τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ο Ειρηναίος λοιπόν κάνει σκοπό του να συντάξει ένα έργο, το οποίο δε θα καταπολεμήσει μεμονωμένα κάποια αίρεση, αλλά θα εκθέσει τη διδασκαλία όλων αυτών, με στόχο να τις αναιρέσει. Και σε παλαιότερους χρόνους βέβαια είχε γίνει προσπάθεια σύνταξη παρόμοιων συγγραμμάτων, όπως το "Σύνταγμα κατά Αιρέσεων", του Ιουστίνου, αλλά κατά τον Ειρηναίο αυτά ήσαν ατελή.

Το σύγγραμμα "Κατά Αιρέσεων", αποτελεί ένα ογκώδες έργο 5 βιβλίων, το οποίο δε διασώζεται στο πρωτότυπο, πλην εκτενών αποσπασμάτων, αλλά μας παρέχεται από μία ικανοποιητική λατινική μετάφραση, που εκπονήθηκε πριν τον Αυγουστίνο. Η μετάφραση όμως σήμερα προέρχεται από 20 περίπου χειρόγραφα, με το αρχαιότερο να τοποθετείται τον 9ο αιώνα. Συνετάχθη επίσης μεταξύ 185 και 190 και απευθύνεται σε πρόσωπο το οποίο δεν κατονομάζεται. Το σύγγραμμα γενικώς φαίνεται να έχει κάποια σχετική έλλειψη σχεδίου σε ότι αφορά την έκθεση του υλικού του, με κάτι τέτοιο πιθανώς να δικαιολογείται από υποχρεωτική αλλαγή του.

Στον πρόλογο του έργου ο Ειρηναίος δηλώνει τη θλίψη του για την αρπαγή χριστιανών από αιρετικούς ένεκα της αγνοίας τους και πως σκοπός του είναι να καταδείξει το ψεύδος των αιρέσεων αυτών.

Στο πρώτο βιβλίο, τα πρώτα δέκα κεφάλαια αναφέρονται στο σύστημα του Βαλεντίνου, μέχρι το 21ο επεκτείνονται στον Σεκούνδο, Πτολεμαίο, Μάρκο και μέχρι το τέλος γίνονται αναφορές σε όλους τους γνωστικούς της εποχής του και πριν (Σίμων ο μάγος, Μένανδρος, Σατορνείλος, Βασιλείδης, Καρποκράτης, Κήρινθος, Εβιωναίοι, Νικολαΐτες, Κέρδων, Μαρκίων, Τατιανός, Βαρβηλαίοι, Οφιανοί, Καϊνίτες).

Στο δεύτερο βιβλίο γίνεται ανασκευή της περί Θεού και κόσμου θεωρίας των Γνωστικών και ιδίως των Βαλεντινιανών, δίνει οδηγίες περί της σωστής ερμηνείας των γραφών, ενώ αναφέρει και τη διάκριση που έπρατταν οι βαλεντινιανοί μεταξύ των ανθρώπων και της εμπνεύσεως. Στα πρώτα δύο αυτά βιβλία κύριος στόχος είναι η έκθεση στην πίστη και την Παράδοση της εκκλησίας.

Στο τρίτο βιβλίο αναφέρεται στο ποια είναι η Αποστολική Παράδοση της Εκκλησίας, των Αποστόλων, στη Μοναρχία του Θεού, στον Χριστό και κλείνει με προσευχή.

Στο τέταρτο βιβλίο ξεκινά με λόγους του Κυρίου, μιλά για την ενότητα Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, τις προτυπώσεις και τις προφητείες της Παλαιάς, καθώς και τη διδασκαλία των παραβολών.

Στο πέμπτο βιβλίο τέλος, αναφέρεται στη διδασκαλία του Κυρίου και του Παύλου, την ανάσταση, την ταυτότητα του Δημιουργού και Πατρός, όπως αυτή μαρτυρείται από τον Ιησού αλλά και από τις εσχατολογικές επαγγελίες.

Το σύγγραμα αυτό τελικά θα γίνει πολύ δημοφιλές, αφού σχεδόν όλοι οι μετέπειτα μεγάλοι συγγραφείς της εκκλησίας, όπως ο Ιππόλυτος Ρώμης, ο Τερτυλλιανός, ο Κλήμης Αλεξανδρείας, αλλά και μεταγενέστεροι κάνουν μνείες από αυτό. Μάλιστα το έργο αυτό θεωρείται πως βρήκε μεγάλη απήχηση, καθώς έκτοτε αρχίζει και χρονικώς η πτώση του Γνωστικισμού.

"Επίδειξις αποστολικού κηρύγματος"

Το έργο αυτό υπήρξε σχετικά άγνωστο από την ιστορική γραμματεία, πλην της αναφοράς του από τον Ευσέβιο Καισαρείας. Το 1904 όμως ανεβρέθηκε αρμενικό χειρόγραφο του 13ου αιώνος, μαζί με τα τελευταία δύο κεφάλαια του Ελέγχου. Απευθύνεται προς κάποιο φίλο του Ειρηναίου, Μαρκιανό, που βρισκόταν στην πόλη της Λυών. Πιθανώς πρόκειται για το ίδιο άτομο που συνέταξε το Μαρτύριο Πολυκάρπου αφού ο Σμυρνεύς συγγραφέας του, ονομαζόταν με το ίδιο όνομα.

Συνετάχθη περί το 190 και αποτελεί μία σύντομη, μεθοδική και συστηματική έκθεση, η οποία παραδίδει σε δύο τμήματα και 100 παραγράφους τη χριστιανική πίστη. Στο πρώτο μέρος έχουμε ανάπτυξη του Κανόνα της Πίστεως, αλλά και σχετική διδασκαλία για τη δημιουργία, τη σάρκωση, την ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης, την ενανθρώπηση, μερικές παραφυάδες γνωστικών, τους Αποστόλους και την Εκκλησία. Στο δεύτερο μέρος αναφέρεται στην έλευση του Χριστού, του έργου Του και της αυξήσεως της Εκκλησίας Του. Το έργο τελικά χαρακτηρίζεται ως η πρώτη συστηματική έκθεση διδασκαλίας του χριστιανισμού. Έτσι αποβαίνει ένα διδακτικό δογματικό εγχειρίδιο, με απολογητική χροιά, που διαπραγματεύεται τη χριστιανική αλήθεια επί του δόγματος της οικονομίας της σαρκώσεως.

Απολεσθέντα

Όπως ήδη αναφέρθηκε ο Ειρηναίος υπήρξε πολυγράφος θεολόγος της εποχής. Σε εμάς όμως το έργο το οποίο φτάνει είναι ένα μικρό δείγμα της συγγραφικής του παραγωγής. Μέσα όμως από πηγές της εποχής και ιδίως τον Ευσέβιο, φτάνουν πληροφορίες σχετικά με άλλα έργα του Ειρηναίου, τα οποία κατά βάση είχαν απολογητικό χαρακτήρα.

Έτσι έχουμε τα: "Προς Έλληνας λόγος περί επιστήμης", "Κατά Μαρκίωνος", "Περί μοναρχίας", το αντιγνωστικό "Περί ογδοάδος", την επιστολή προς Βίκτορα. Επίσης το αντιαιρετικό "Προς Βλαστόν" και επιστολές σχετικές με την έριδα του Πάσχα. Άλλο απολεσθέν σύγγραμμα είναι το "Βιβλίο διαλέξεων", το οποίο μάλλον αποτελούσε συλλογή ομιλιών, αλλά και ίσως το "Προς Δημήτριον διάκονον Βιέννης λόγοι περί πίστεως", που όμως δεν είναι εξακριβωμένο αν του ανήκει.

Έργα όπως το "Περί Αγίας Τριάδος", χωρίο το οποίο ανευρίσκουμε στα Ιερά Παράλληλα του Δαμασκηνού και το "Περί της του παντός Ουσίας" δεν ανήκουν σε αυτόν.

Βιβλιογραφία

• Π. Χρήστου, "Ελληνική Πατρολογία", τ. Β΄, Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2005.
• Στ. Παπαδόπουλος, "Πατρολογία", τ. Α΄, Έκδοση Ιδιωτική, Αθήνα 2000.
• Βλ. Φειδάς, "Εκκλησιαστική Ιστορία", τ. Α΄, Διήγηση, Αθήνα, 2002.
• Α. Θεοδώρου, "Ιστορία των Δογμάτων", τ. Α΄-μέρος β΄, Γρηγόρης, Αθήνα 1977.
• Κ. Σκουτέρης, "Ιστορία των Δογμάτων", τ. Α΄, Έκδοση Ιδιωτική Αθήνα 1998.
• Γ. Φλορόφσκι, "Οι Βυζαντινοί πατέρες του 5ου αιώνα", Πουρναράς, θεσσαλονίκη 2007.
• Δ. Τσάμης, "Εκκλ. Γραμματολογία και κείμενα Πατερικής Γραμματείας", Πουρναράς 2008.