Ελεγκτές, renameuser, Διαχειριστές
4.720
επεξεργασίες
Αλλαγές
καμία σύνοψη επεξεργασίας
Μέσα σε αυτό το κλίμα, ''"η εκλογή του Κυρίλλου ως διαδόχου του Θεοφίλου προκάλεσε δυσφορία στην Αλεξάνδρεια και διαφωνίες ανάμεσα σε δυο εκκλησιαστικές μερίδες"'', η μία από τις οποίες ''"εκπροσωπούσε την αυτοκρατορική εξουσία"''<ref>Dzielska Maria, ''Υπατία η Αλεξανδρινή'', ό.π., σελ. 159.</ref>. Ο ''Κύριλλος'' ήταν άνθρωπος με ευρεία μόρφωση, ταυτόχρονα όμως έδειχνε υπερβολικό ζήλο και ισχυρογνωμοσύνη<ref>Λαμπροπούλου Σταυρούλα, ''Υπατία...'', ό.π., σελ. 68.</ref> και ''"θυελώδεις σχέσεις"'' αναπτύχθηκαν αμέσως ανάμεσα σ' εκείνον και τον -επίσης χριστιανό- ''Ορέστη'', τον αυτοκρατορικό διοικητή της πόλεως της ''Αλεξανδρείας'', ο οποίος αντιπαθούσε κάθε είδους κυριαρχία των επισκόπων η οποία ερχόταν σε σύγκρουση με τις δικαιοδοσίες των αξιωματούχων που διορίζονταν από τον αυτοκράτορα<ref>Φλορόφσκυ Γεώργιος, ''Οι Βυζαντινοί Πατέρες...'', ό.π., σελ. 456.</ref>. Διότι, πράγματι, ''"η εκλογή του Κυρίλλου έφερε μια βαθμιαία αλλά σημαντική επέκταση της επισκοπικής εξουσίας στις δημόσιες και δημοτικές υποθέσεις"''<ref>Dzielska Maria, ''Υπατία η Αλεξανδρινή'', ό.π., σελ. 160.</ref>.
Η σύγκρουση αυτή ανάμεσα στα δύο κέντρα εξουσίας και επιρροής της ''Αλεξάνδρειας'', τον νεοφερμένο έπαρχο ''Ορέστη'' και τον ντόπιο και αγαπητό σε μεγάλη μερίδα του λαού, ''Κύριλλο'', ''"καθορίστηκε κατά ένα μεγάλο μέρος από τις ανυποχώρητες και λυσσώδεις διαμάχες ανάμεσα στους Εβραίους και τους Χριστιανούς"''<ref>Ματσούκας Α. Νίκος, ''Ορθοδοξία και Αίρεση...'', ό.π., σελ. 221.</ref>. Ο ''Ορέστης'' φαίνεται να υποστήριζε το ''"πολυάριθμο εβραϊκό στοιχείο"'' της πόλης<ref>Καρπόζηλος Απόστολος, ''Βυζαντινοί Ιστορικοί και Χρονογράφοι'', τόμ. Α΄ (4ος-7ος αι.), Αθήνα 1997, η αναφορά από το: Μεταλληνός Δ. Γεώργιος, ''Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;'', 3η έκδ., Αρμός, 2003, σελ. 187.</ref> και για το λόγο αυτό , σε μια πολυπληθή συγκέντρωση που έγινε με αφορμή μια θεατρική παράσταση στην οποία παρευρισκόταν ο έπαρχος, έκανε δεκτές τις εβραϊκές καταγγελίες ότι ο δάσκαλος ''Ιέρακας'' -έμπιστος του ''Κύριλλου''- είχε την πρόθεση να ''"διεγείρη τα πλήθη εις αντιιουδαϊκήν στάσιν"'' και έτσι τον συνέλαβε και τον μαστίγωσε<ref>Χρήστου Παναγιώτης, ''Ελληνική Πατρολογία'', τόμ. Δ΄, 2η έκδ., Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2006, σελ. 341.</ref>.
Ο ''Κύριλλος'' ερεθισμένος, συγκεντρώνει τους ηγέτες των Εβραίων και τους καλεί/απειλεί να σταματήσουν τις προκλήσεις, εκείνοι όμως, ενθαρρημένοι ενθαρρυμένοι από την υποστήριξη του ''Ορέστη'' αλλά και τη δυσαρέσκεια του κατά του αρχιεπισκόπου, σχεδιάζουν επίθεση, διαδίδουν ότι καίγεται ο ναός του ''Αγίου Αλεξάνδρου'', και όταν οι χριστιανοί συγκεντρώνονται, οι Εβραίοι τους επιτίθενται ενόπλως και σκοτώνουν πολλούς<ref>Dzielska Maria, ''Υπατία η Αλεξανδρινή'', ό.π., σελ. 161.</ref>. Μέσα στη δίνη των γεγονότων, ο ''Κύριλλος'' εξοργισμένος από τη σφαγή, φτάνει στο σημείο με πλήθος χριστιανών, διώχνει με τη βία εκτός της πόλης μεγάλο αριθμό Εβραίων και επιτρέπει τη λεηλασία των περιουσιών τους<ref>Φλορόφσκυ Γεώργιος, ''Οι Βυζαντινοί Πατέρες...'', ό.π., σελ. 457.</ref>, γεγονότα που είχαν επιπτώσεις στην οικονομική ζωή της πόλης<ref>Dzielska Maria, ''Υπατία η Αλεξανδρινή'', ό.π., σελ. 161-162.</ref>.
Αυτή η υπέρβαση εξουσίας από τον ''Κύριλλο'' εξαγριώνει τον ''Ορέστη'' ο οποίος καταγγέλει το γεγονός στον αυτοκράτορα, ενώ ο ''Κύριλλος'', και με την πίεση μερίδας της χριστιανικής κοινότητας, ζητά να συνδιαλλαγεί με τον έπαρχο<ref>Dzielska Maria, ''Υπατία η Αλεξανδρινή'', ό.π., σελ. 162.</ref>. Ο ''Ορέστης'' όμως αρνείται, και ο ''Κύριλλος'' προσπαθεί να πιέσει την κατάσταση με τη βοήθεια 500 μοναχών της ''Αιγύπτου'' οι οποίοι οχλαγωγούσαν κατά του έπαρχου κατηγορώντας τον για ως ειδωλολάτρη. Ένας από αυτούς πέταξε μια πέτρα στον έπαρχο, η οποία και τον χτύπησε. Πλήθος χριστιανών τότε υπερασπίστηκαν τον ''Ορέστη'' και διέλυσαν το πλήθος την ομάδα των μοναχών, ένας από αυτούς όμως πέταξε μια πέτρα στον έπαρχο η οποία και τον χτύπησε. Εκείνος Ο έπαρχος διατάζει τη σύλληψή του μοναχού, τον καταδικάζει σε βασανιστήρια, αλλά τον βασανίζουν τόσο , που τελικά πέθανε<ref>Μεταλληνός Δ. Γεώργιος, ''Παγανιστικός Ελληνισμός...'', ό.π., σελ. 141.</ref>. Ο ''Κύριλλος'' προσπαθεί να πείσει το λαό ότι ο μοναχός που βασανίστηκε έπρεπε να θεωρηθεί μάρτυρας της πίστεως, όμως αυτό δεν έγινε αποδεκτό από τους μετριοπαθείς χριστιανούς και τελικά ο ''Κύριλλος'' υποχώρησε<ref>Dzielska Maria, ''Υπατία η Αλεξανδρινή'', ό.π., σελ. 164.</ref>.
''"Η κεφαλή όμως της εκκλησίας και ο εκπρόσωπος της αυτοκρατορικής ισχύος εξακολούθησαν να είναι αντίπαλοι. Πιο άκαμπτος από τους δυο ήταν ο Ορέστης'' [...] ''Σαφώς, η ανυποχώρητη θέση του Ορέστη απέναντι στις ενέργειες του πατριάρχη είχε σημαντική υποστήριξη από σημαίνοντα άτομα, μέλη της άρχουσας τάξης στην πόλη"''<ref>Dzielska Maria, ''Υπατία η Αλεξανδρινή'', ό.π.</ref>. Ένας από τους πιο γνωστούς υποστηρικτές του ''Ορέστη'' ήταν η ''Υπατία'' , η οποία, σύμφωνα με τις πηγές, είχε λόγο βαρυσήμαντο στις υποθέσεις της πόλης. Άρχισε να διαδίδεται από μερίδα των χριστιανών ότι βασικό ρόλο στην αδιαλλαξία του ''Ορέστη'' να συμφιλιωθεί με τον ''Κύριλλο'', έπαιζε η ''Υπατία''<ref>Dzielska Maria, ''Υπατία η Αλεξανδρινή'', ό.π., σελ. 164-165.</ref>. Η αδιαλλαξία αυτή όμως αυτή , όσο συνεχιζόταν, είχε μεγάλες επιπτώσεις στον χριστιανικό πληθυσμό, διότι συνοδευόταν και από την υποστήριξη του ''Ορέστη'' προς την εβραϊκή κοινότητα η οποία προκαλούσε διαρκώς τους χριστιανούς<ref>Μεταλληνός Δ. Γεώργιος, ''Παγανιστικός Ελληνισμός...'', ό.π., σελ. 142-143.</ref>. Την τελευταία πράξη του δράματος, τα αίτια της δολοφονίας και τους άμεσα υπεύθυνους, μας τα περιγράφει ο ιστορικός ''Σωκράτης'': :''"Περνούσε'' [η ''Υπατία''] ''πολλές ώρες μαζί με τον Ορέστη και αυτό προκάλεσε συκοφαντίες προς τους ανθρώπους της εκκλησίας, ότι εκείνη ήταν η αιτία που εμπόδιζε τον Ορέστη να δημιουργήσει φιλικές σχέσεις με τον επίσκοπο. Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξαν ορισμένοι από αυτούς που τη μισούσαν, τους οποίους κατηύθυνε κάποιος Πέτρος"''<ref>Μτφρ. στο Dzielska Maria, ''Υπατία η Αλεξανδρινή'', ό.π., σελ. 43.</ref>. Κατά συνέπεια, σύμφωνα και με την πλειοψηφία των ερευνητών, τα αίτια ήταν καθαρά πολιτικά και ο φόνος της ''Υπατίας'' ήταν η τραγική κατάληξη μιας σύγκρουσης που ''"είχε να κάνει με την πολιτική ζωή της Αλεξάνδρειας"''<ref>Chuvin Pierre, ''Οι τελευταίοι εθνικοί...'', ό.π., σελ. 112.</ref>.
===Ο Κύριλλος Αλεξανδρείας===
