Ελεγκτές, renameuser, Διαχειριστές
4.720
επεξεργασίες
Αλλαγές
→Η Ορθόδοξη ερμηνεία της περί «χιλιασμού» περικοπής Αποκ. 20,1-10
Δεύτερο σημαντικό πρόβλημα της κατά γράμμα χιλιαστικής ερμηνείας, είναι η αποδοχή δύο περιόδων αναστάσεως: μία για τους δίκαιους και μία για τους αμαρτωλούς, ξεχωριστά. Όμως, η φράση ''"ανάστασις η πρώτη"'' εμφανίζεται μόνο στο εν λόγω απόσπασμα και μόνο στο βιβλίο της ''Αποκάλυψης'', ενώ η διδασκαλία περί μίας μόνο γενικής αναστάσεως εμφανίζεται σε πολλά και διάφορα σημεία: ''Ματθ. 22,30-31'', ''Ιω. 5,28-29. 11,24'', ''Πράξ. 24,15'', ''Α΄ Θεσ. 4,16-17'')<ref>"Ανάστασις", ''ΘΗΕ'', τόμ. 2 (1963), στ. 604.</ref>. Θα πρέπει επιπλέον να παρατηρήσουμε ότι, το κείμενο δεν αναφέρει ότι οι άγιοι πρώτα αναστήθηκαν και κατόπιν έζησαν με τον Χριστό χίλια χρόνια, αλλά ''"χωρίς καν να ομιλή περί προηγηθείσης αναστάσεως"'' λέει ότι ''"'έζησαν και εβασίλευσαν μετά του Χριστού χίλια ετη"'' και ''"εν συνεχεία παραθέτει την εξήγησιν: 'αύτη η ανάστασις η πρώτη· μακάριος και άγιος ο έχων μέρος εν τη αναστάσει τη πρώτη· επί τούτων ο δεύτερος θάνατος ουκ έχει εξουσίαν'"''<ref>"Ανάστασις", ''ΘΗΕ'', τόμ. 2 (1963), στ. 605.</ref>.
Σύμφωνα με την Ορθόδοξη ερμηνεία<ref>Για την ερμηνεία που ακολουθεί βλ. Γιαννακόπουλος, ''Ερμηνεία της Αποκαλύψεως'', ό.π., σελ. 210-211.</ref><ref>Βλ. και Τσιάκκας, ''Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Θρησκειών και Αιρέσεων'', ό.π., σελ. 337-338.</ref>, ''πρώτος θάνατος'' ή ''σωματικός'', είναι ο χωρισμός του σώματος από την ψυχή ενώ ''δεύτερος θάνατος'' ή ''πνευματικός'', είναι ο χωρισμός της ψυχής από το Θεό. Κατ' αναλογία, υπάρχουν και δύο αναστάσεις, δύο ζωές, Η πρώτη ζωή, είναι η ένωση ψυχής και σώματος, ενώ η δεύτερη, η ένωση της ψυχής με τον Θεό. Για τον ψυχικό θάνατο και την πνευματική νέκρωση γίνεται λόγος στο ''Ιω. 5,24-25''. Άρα, η ''χιλιετής βασιλεία'', δεν είναι η βασιλεία του Χριστού μια κατάσταση που αναμένεται να ξεκινήσει στο μέλλον, αλλά την ζούμε ήδη, και ξεκίνησε από την ανάσταση Του του Χριστού και εκτείνεται ''"εως της συντέλειας του αιώνος"'' (''Ματθ. 28,18-20''. Βλ. και ''Λουκ. 17,20-21''). Στην περίοδο αυτή, πραγματοποιείται η ''πρώτη ανάσταση'', δηλαδή η ανάσταση των πιστών από τη δουλεία της αμαρτίας, η αναγέννηση τους στο σώμα του Χριστού (''Ιω. 3,3-55'', ''Γαλ. 3,26-29'', ''Ρωμ. 8,14-17''). Η κατάσταση της αμαρτωλής ζωής είναι πνευματικός θάνατος (''Λουκ. 15,24-32'', ''Ρωμ. 11,15'', ''Εφεσ. 5,14'', ''Α΄ Ιω. 3,14-15'', ''Αποκ. 3,1'') και συνεπώς, η απαλλαγή από την αμαρτωλή κατάσταση, είναι ανάσταση. Όσοι έλαβαν μέρος σ' αυτή την ''πρώτη ανάσταση'' θα βασιλεύσουν με τον [[Χριστός|Χριστό]] και δεν θα γνωρίσουν το ''δεύτερο θάνατο'', δηλαδή τον πνευματικό (''Αποκ. 2,11''. ''20,6-14''. ''21,8''). Όλοι αυτοί, θα λάβουν μέρος στη ''δεύτερη ανάσταση'', που είναι η μία και μοναδική, γενική ανάσταση των σωμάτων, θα ενωθούν με τους πιστούς που θα ζουν κατά την ημέρα του Κυρίου και θα ενδυθούν αφθαρσία και αθανασία, για να είναι ''"πάντοτε μετά του Κυρίου"'' (''Α΄ θεσ. 4,16-17'').
Σύμφωνα με τα παραπάνω, το ''δέσιμο'' του σατανά (''Αποκ. 20,2''), το οποίο οι ''χιλιαστές'' εκλαμβάνουν ως απόλυτο γεγονός κατά την ''χιλιετή βασιλεία'' (η οποία όπως προαναφέρθηκε, σύμφωνα με την ορθόδοξη ερμηνεία ξεκινά από την [[Ανάσταση]] του ''Χριστού'') θα πρέπει να θεωρηθεί σχετικό και πρόσκαιρο. Η [[Καινή Διαθήκη]] δείχνει ότι ναι μεν ο [[Χριστός]] έδωσε εξουσία στους δικούς του να υποτάσσουν το διάβολο και να τον δεσμεύουν στο όνομά Του (''Ματθ. 12,28-29'', ''Α΄ Ιω. 4,4'', ''Εβρ. 2,14-15'', ''Πραξ. 26,18'' κ.ά.), όμως ο σατανάς παρά τη δέσμευση εξακολουθεί να εξασκεί επιρροή και εξουσία στους ανθρώπους (''Α΄ Πετρ. 5,8'', ''Ιακ. 4,7'' κ.ά.)<ref>Κόκορης Θ. Δημήτριος, ''Ορθοδοξία και Κακοδοξία'', τόμ. Γ΄, Αθήνα 1993, σελ. 226-229.</ref>.
