Ελεγκτές, renameuser, Διαχειριστές
4.720
επεξεργασίες
Αλλαγές
καμία σύνοψη επεξεργασίας
* ...[[Ομολογητές]] ονομάζονται οι πιστοί εκείνοι που συνελήφθησαν, βασανίσθηκαν και ομολόγησαν την πίστη τους, αλλά εξαιτίας διαφόρων λόγων δεν υπέστησαν θάνατο; Οι ''Ομολογητές'' εφάρμοσαν πιστά τα λόγια του [[Χριστός|Χριστού]]: «''πας όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς''» (''Ματθ. 10, 32'').<br><small>(Παπαδόπουλος Αντώνιος, ''Αγιολογία'', τόμ. Ι - Θέματα γενικά, ειδικά και εορτολογίου, Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 114)</small>
</div>
<div lang="grc" class="polytonic" style="font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;">
<div lang="grc" class="polytonic" style="font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;">
<div lang="grc" class="polytonic" style="font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;">
<div style="background-color: lightyellow; padding:2px;margin-top:2px; border:1px solid silver;padding:10px;">
<div style="background: khaki; text-align: left; margin: 0px; padding: 1px; padding-left: 5px; font-weight:bold;font-size:120%;"> Χριστιανισμός και Φιλοσοφία
</div>
* ...η [[Ορθόδοξη Εκκλησία]], σύμφωνα με το δογματικού περιεχομένου κείμενο που είναι γνωστό ως [[Συνοδικόν της Ορθοδοξίας]] και τη διδασκαλία των [[Πατρολογία|Πατέρων]], απορρίπτει κάθε αλλοίωση της ορθόδοξης πίστης η οποία μπορεί να προέλθει από την αποδοχή του θρησκευτικού περιεχομένου της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας ως αληθούς (''"ως αληθέσι πιστεύουσι"''); Ταυτόχρονα, με το ίδιο κείμενο, αποδέχεται σαφώς τη χρήση της φιλοσοφίας και τη μελέτη της ως μέρος της παιδείας των χριστιανών (''"δια παίδευσιν"'') ή ως επιστημονική γνώση.<br><small>(Μεταλληνός Δ. Γεώργιος, ''Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;'', 3η έκδ., Αρμός, 2003, σελ. 113-120)</small>
* ...οι [[Πατρολογία|Πατέρες]] της [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθόδοξης Εκκλησίας]] χρησιμοποίησαν επί μέρους θέματα και την ορολογία της ελληνικής φιλοσοφίας ώστε να εκφράσουν μια εξ ολοκλήρου καινούργια εμπειρία, μεταβάλλοντας ταυτόχρονα την ουσία των θεμάτων αυτών, και μεταμορφώνοντας την ελληνική σκέψη; Γι' αυτό τον λόγο ο χριστιανισμός έγινε αντιληπτός σαν κάτι ξένο και το χριστιανικό ευαγγέλιο ήταν "μωρία" για το περιβάλλον εκείνο (''Α΄ Κορ. 1,23'').<br><small>(Μπέγζος Μάριος, ''Διόνυσος και Διονύσιος'', Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2000, σελ. 18-19)</small>
* ...οι απόψεις που εκφράζονται από τους [[προτεσταντισμός|προτεστάντες]], ότι η [[μεταρρύθμιση]] του 16ου αιώνα αποτελεί επιστροφή στην χριστιανική αυθεντικότητα η οποία είχε δήθεν αλλοιωθεί από την φιλοσοφία, προέρχονται από τον Γερμανό προτεστάντη ιστορικό ''Άντολφ φον Χάρνακ'' (1851-1930); Στην πραγματικότητα, οι [[Πατρολογία|Πατέρες]] σχετικοποίησαν κάθε φιλοσοφική αυθεντία με τον εκλεκτισμό τους, και προτάσσοντας απέναντι σε κάθε στοχασμό, το βίωμα της εκκλησιαστικής ζωής και τις εμπειρίες της αποκάλυψης του Θεού, χρησιμοποίησαν στην έκφρασή τους μεθοδολογία από τη φιλοσοφία και την ελληνική γλώσσα ως όργανο επικοινωνίας.<br><small>(Μπέγζος Μάριος, ''Διόνυσος και Διονύσιος'', Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2000, σελ. 19.122-123.127)</small>
* ...o φιλόσοφος μπορεί να διανοείται και να στοχάζεται ανεξάρτητα προς τη σκέψη των προγενεστέρων του, χωρίς να δεσμεύεται από τις απαντήσεις των άλλων φιλοσόφων, ενώ οι [[Πατρολογία|Πατέρες]] της Εκκλησίας δεν εργάζονται ποτέ ερήμην του πνευματικού πλούτου της Εκκλησίας; Ενώ ο φιλόσοφος μπορεί να κατασκευάζει μια εντελώς νέα ''οικοδομή'', ο ''Πατήρ'' συνεχίζει την ανύψωση της ''οικοδομής'' που ήδη υπάρχει. Για το σκοπό αυτό, οι [[Πατρολογία|Πατέρες]] της Εκκλησίας, γνωρίζοντας το ''θύραθεν'' πνευματικό κλίμα, το χρησιμοποιούν αριστοτεχνικά για να εκφράσουν την αλήθεια τους.<br><small>(Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, ''Πατρολογία'', τόμ. Α΄, έκδ. 4η, Αθήνα 2000, σελ. 60.61.63)</small>
* ...η στήριξη ερευνητών σε επιμέρους φιλολογικές και γλωσσικές συγκρίσεις, δημιουργεί εσφαλμένες εντυπώσεις για δήθεν πλατωνικούς και πλατωνίζοντες πατέρες; Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του [[Διονύσιος Αρεοπαγίτης|Διονυσίου Αρεοπαγίτη]] ο οποίος καθορίζοντας την άρρηκτη ενότητα σώματος καί ψυχής, διδάσκει τον αγιασμό του σώματος, την ύπαρξη του ''όλου'' ανθρώπου και την ολική σωτηρία (''Περί της εκκλησιαστικής ιεραρχίας'', ''PG'' 3,565 BC), πράγματα ανήκουστα για πλατωνικούς ή νεοπλατωνικούς φιλοσόφους.<br><small>(Ματσούκας Α. Νίκος, ''Οικουμενική Θεολογία'' (ΦΘΒ #55), Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2005, σελ. 200-201)</small>
[[Κατηγορία:Τρίβια]]
