12.426
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
Ήταν μεταλλουργική κωμόποληΟ Θεόδωρος από μικρή ηλικία είχε κλίση προς τον μοναχισμό και είχε πάρει την απόφαση να γίνει μοναχός, ύστερα από τη σημαδιακή σωτηρία του από βέβαιο πνιγμό στον χείμαρρο Εβκάση. Τον Θεόδωρο έστειλε η θεία του στην άγρια περιοχή των βουνών πόλη Νίγδη για να μορφωθεί. Εκεί τον προστάτευε η αδελφή του Αντίταυρου. Οι γονείς πατέρα του ήταν φτωχοί ευσεβείς χωρικοί, κατά τον μακαριστό Αγιορείτη [[Γέρων Παΐσιος|ππου εργαζόταν ως δασκάλα. Παΐσιο]]Όταν τέλειωσε, η δασκάλα-θεία του φρόντισε με συγγενείς τους στη Σμύρνη, που ήταν πναυματικό να συνεχίσει εκεί τις σπουδές του παιδί. Ο Κάθε φορά που πήγαινε στα Φάρασα, μάζευε τα μικρά παιδιά να τα μάθει κάποια γράμματα, αφού δάσκαλος πατέρας τουσπάνια βρισκόταν να διδάξει τα παιδιά της περιοχής. Τελικά μετέβη στη Σμύρνη, όπου έμαθε καλά και τα Ελληνικά γράμματα και τα εκκλησιαστικά, ονομαζόταν Ελευθέριος αλλά και τα Αρμενικά και μετά το προσκύνημα στους άγιους ΤόπουςΤουρκικά, Χατζηλευτέρηςκαθώς και λίγα Γαλλικά. Το επώνυμό του ήταν Αννητσαλήχος και το παρατσούκλι 1866, έζησε στο κοινόβιο, της ''Ιεράς Μονής Φλαβιανών'' (Ζιντζί-Ντερέ) του, ΑρτζίδηςΤιμίου Προδρόμου. Η μητέρα του λεγόταν Βαρβάρα, το γένος Φράγκου ή ΦραγκόπουλουΕκεί σύντομα έκαρη μοναχός, με το παρατσούκλι Τσαπάρηόνομα Αρσένιος. Είχαν αποκτήσει δυο παιδιά, Την ίδια εποχή όμως ενεφανίσθη έλλειψη δασκάλων στην περιοχή και ο Μητροπολίτης ''Παΐσιος ο Β΄'' τον Βλάσιο χειροτόνησε [[διάκονος|διάκονο]] και τον Θεόδωρο (πέστειλε στα Φάρασα, για να διδάξει. Αρσένιο)Τα έξι ελληνικά μικρά χωριά οι Τούρκοι επεδίωκαν να τα αφήσουν χωρίς δάσκαλο, που σε μικρή ηλικία έμειναν ορφανάώστε να μη μετέχουν και εκκλησιαστικών γραμμάτων, πρώτα απ’ τον πατέρα τους και λίγο αργότερα κι απ’ την μητέρα τουςγι' αυτό ο π. Αρσένιος, με αποτέλεσμα να αναλάβει την ανατροφή τους και την προστασία τους η αδελφή της μητέρας τουςεπειδή δεν βρισκόταν άλλος δάσκαλος δέχτηκε.
Ο Θεόδωρος Στο σχολείο που εστάλη, δεν είχε θρανία, αλλά δέρματα από μικρή ηλικία είχε κλίση προς κατσίκες κι έτσι οι Τούρκοι νόμιζαν ότι μάθαινε τα παιδιά να προσεύχονται, ενώ σε άλλες περιπτώσεις τα πήγαινε στο ξωκλήσι της Παναγιάς στη θέση Κάντσι, μέσα σε μια σπηλιά. Όταν έγινε τριάντα χρονών, το 1870, χειροτονήθηκε στην Καισαρεία [[πρεσβύτερος]], με τον μοναχισμό τίτλο του [[αρχιμανδρίτης|Αρχιμανδρίτη]]. Εν συνεχεία μετέβη στα Ιεροσόλυμα για προσκύνημα και είχε πάρει την απόφαση να γίνει μοναχόςέκτοτε οι Φαρασιώτες τον αποκαλούσαν Χατζεφεντή. Ο Όσιος, ύστερα από τη σημαδιακή σωτηρία ενώ ήταν επιεικής με τους άλλους και πολύ αυστηρός με τον εαυτό του από βέβαιο πνιγμό στον χείμαρρο Εβκάση. Τον Θεόδωρο έστειλε η θεία Ζούσε ταπεινά και ήταν ολιγαρκής. Κοιμόταν καταγής και ελάχιστες ώρες την ημέρα. Δύο φορές την βδομάδα ήταν έγκλειστος στο κελί του στην πόλη Νίγδη για να μορφωθείεσωτερική νήψη, μελέτη βιβλικών και πατερικών κειμένων, βίους αγίων και προσευχή ιδιαίτερη. Οι δύο αυτές ημέρες αγίαζαν και καρποφορούσαν τις άλλες πέντε ημέρες της εβδομάδας. Εκεί τον προστάτευε η αδελφή Το κατάλυμά του πατέρα , όπου δεχόταν τους πνευματικούς και φυσικούς ασθενείς του, που εργαζόταν ως δασκάλαήταν φτωχικό και δίπλα είχε ένα μικρό ατομικό κελί χωμάτινο πάτωμα. Όταν τέλειωσεΣτο ανατολικό μέρος είχε ένα ράφι και πάνω εικονοστάσι με αρκετές εικόνες, όπου έκαιγε ακοίμητο κανδήλι και κάτω απ’ αυτό ήταν πάντα ένα χαλάκι, η δασκάλα-θεία όπου γονατιστός προσευχόταν. Το τυπικό του φρόντισε , να μένει έγκλειστος Τετάρτη και Παρασκευή με συγγενείς τους στη Σμύρνηαπόλυτη άσκηση, να συνεχίσει εκεί τις σπουδές ήταν το ανθρώπινο όπλο του. Κάθε φορά που πήγαινε στα ΦάρασαΑν κάποιος άρρωστος τύχαινε να τον επισκεφτεί τότε, μάζευε τα μικρά παιδιά να τα μάθει κάποια γράμματατον δεχόταν, αφού δάσκαλος σπάνια βρισκόταν να διδάξει τα παιδιά της περιοχήςαλλά με απόλυτη σιωπή. Τελικά μετέβη στη ΣμύρνηΓι' αυτό, όπου έμαθε καλά αυτές τις δυο μέρες δεν τραβούσε πάνω του τις Ουράνιες δυνάμεις και τα Ελληνικά γράμματα και τα εκκλησιαστικάχαρίσματα, αλλά και τα Αρμενικά και Τουρκικάτραβούσαν αυτόν πάνω στους ουρανούς οι αγγελικές δυνάμεις, καθώς και λίγα Γαλλικάόπως γράφει ο π. Παΐσιος.
== Μοναχός Ύστερα από την Μικρασιατική καταστροφή (1922) ο π. Αρσένιοςπαρέμενε στα Φάρασα ως τις 14 Αυγούστου του 1924. Τότε τον ανάγκασαν οι Τούρκοι να ακολουθήσει το ποίμνιό του κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών. Μετά από μεγάλη ταλαιπωρία έφτασε με καράβι στον Άγιο Γεώργιο Πειραιά και γιόρτασε, μαζί με τους υπολοίπους συμπατριώτες του, την μεγάλη μέρα του Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου 1924) με το παλαιό ημερολόγιο που είχαν στον τόπο τους. Από τον Πειραιά τους μεταφέρθηκε στην Κέρκυρα, οπου διέμεινε για δύο βδομάδες στο Κάστρο της Κέρκυρας και λειτούργησε δύο φορές, στον Ι. Ναό του Αγίου Γεωργίου και μία εβδομάδα στο Νοσοκομείο. Λόγω όμως της ηλικίας και των κακουχιών, που υπέστη ο γέροντας, δάσκαλος όπως είχε προβλέψει και κληρικός ==προειδοποιήσει το ποίμνιό του, εκοιμήθη στις 10 Νοεμβρίου του ίδιου έτους. Ο γέροντας εκοιμήθη πένητας, με μόνη περιουσία, μερικά βιβλία. Όταν μαθεύτηκε πικρία και λύπη επικράτησε ανάμεσα στους φαρασιώτες, παρ’ ότι τους είχε προετοιμάσει.Η ταφή του πραγματοποιήθηκε στο κοιμητήρι της Κέρκυρας
Το 1866, έζησε στο κοινόβιο, της ''Ιεράς Μονής Φλαβιανών'' (Ζιντζί-Ντερέ) του Τιμίου Προδρόμου. Εκεί σύντομα έκαρη μοναχός, με το όνομα Αρσένιος. Την ίδια εποχή όμως ενεφανίσθη έλλειψη δασκάλων στην περιοχή και ο Μητροπολίτης ''Παΐσιος ο Β΄'' τον χειροτόνησε [[διάκονος|διάκονο]] και τον έστειλε στα Φάρασα, για να διδάξει. Τα έξι ελληνικά μικρά χωριά οι Τούρκοι επεδίωκαν να τα αφήσουν χωρίς δάσκαλο, ώστε να μη μετέχουν και εκκλησιαστικών γραμμάτων, γι' αυτό ο π. Αρσένιος, επειδή δεν βρισκόταν άλλος δάσκαλος δέχτηκε. Στο σχολείο που εστάλει, δεν είχε θρανία, αλλά δέρματα από κατσίκες κι έτσι οι Τούρκοι νόμιζαν ότι μάθαινε τα παιδιά να προσεύχονται, ενώ σε άλλες περιπτώσεις τα πήγαινε στο ξωκλήσι της Παναγιάς στη θέση Κάντσι, μέσα σε μια σπηλιά. Όταν έγινε τριάντα χρονών, το 1870, χειροτονήθηκε στην Καισαρεία [[πρεσβύτερος]], με τον τίτλο του [[αρχιμανδρίτης|Αρχιμανδρίτη]]. Εν συνεχεία μετέβη στα Ιεροσόλυμα για προσκύνημα και έκτοτε οι Φαρασιώτες τον αποκαλούσαν Χατζεφεντή. == Ο τρόπος ζωής του == Ο Όσιος, ενώ ήταν επιεικής με τους άλλους και πολύ αυστηρός με τον εαυτό του. Ζούσε ταπεινά και ήταν ολιγαρκής. Κοιμόταν καταγής και ελάχιστες ώρες την ημέρα. Δύο φορές την βδομάδα ήταν έγκλειστος στο κελί του για εσωτερική νήψη, μελέτη βιβλικών και πατερικών κειμένων, βίους αγίων και προσευχή ιδιαίτερη. Οι δύο αυτές ημέρες αγίαζαν και καρποφορούσαν τις άλλες πέντε ημέρες της εβδομάδας. Το κατάλυμά του, όπου δεχόταν τους πνευματικούς και φυσικούς ασθενείς του, ήταν φτωχικό και δίπλα είχε ένα μικρό ατομικό κελί χωμάτινο πάτωμα. Στο ανατολικό μέρος είχε ένα ράφι και πάνω εικονοστάσι με αρκετές εικόνες, όπου έκαιγε ακοίμητο κανδήλι και κάτω απ’ αυτό ήταν πάντα ένα χαλάκι, όπου γονατιστός προσευχόταν. Το τυπικό του, να μένει έγκλειστος Τετάρτη και Παρασκευή με απόλυτη άσκηση, ήταν το ανθρώπινο όπλο του. Αν κάποιος άρρωστος τύχαινε να τον επισκεφτεί τότε, τον δεχόταν, αλλά με απόλυτη σιωπή. Γι' αυτό, αυτές τις δυο μέρες δεν τραβούσε πάνω του τις Ουράνιες δυνάμεις και χαρίσματα, αλλά τραβούσαν αυτόν πάνω στους ουρανούς οι αγγελικές δυνάμεις, όπως γράφει ο π. Παΐσιος. == Η κοίμησή του == Ύστερα από την Μικρασιατική καταστροφή (1922) ο π. Αρσένιος παρέμενε στα Φάρασα ως τις 14 Αυγούστου του 1924. Τότε τον ανάγκασαν οι Τούρκοι να ακολουθήσει το ποίμνιό του κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών. Μετά από μεγάλη ταλαιπωρία έφτασε με καράβι στον Άγιο Γεώργιο Πειραιά και γιόρτασε, μαζί με τους υπολοίπους συμπατριώτες του, την μεγάλη μέρα του Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου 1924) με το παλαιό ημερολόγιο που είχαν στον τόπο τους. Από τον Πειραιά τους μεταφέρθηκε στην Κέρκυρα, οπου διέμεινε για δύο βδομάδες στο Κάστρο της Κέρκυρας και λειτούργησε δύο φορές, στον Ι. Ναό του Αγίου Γεωργίου και μία εβδομάδα στο Νοσοκομείο. Λόγω όμως της ηλικίας και των κακουχιών, που υπέστη ο γέροντας, όπως είχε προβλέψει και προειδοποιήσει το ποίμνιό του, εκοιμήθη στις 10 Νοεμβρίου του ίδιου έτους. Ο γέροντας εκοιμήθη πένητας, με μόνη περιουσία, μερικά βιβλία. Όταν μαθεύτηκε πικρία και λύπη επικράτησε ανάμεσα στους φαρασιώτες, παρ’ ότι τους είχε προετοιμάσει.Η ταφή του πραγματοποιήθηκε στο κοιμητήρι της Κέρκυρας == Η εκταφή του και η αγιότητά του ===
=== Γεγονότα ===
καμία σύνοψη επεξεργασίας
[[Image:Άγιος Αρσένιος.jpg|right|thumb|Αγ. Αρσένιος ο Καππαδόκης]]
Ο '''Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης''' αποτελεί μια από τις πλέον συγχρονες σύγχρονες φωτισμένες μορφές της εκκλησίας. Ο βίος του δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστός, μέχρι τη δημοσίευσή του, από μια άλλη συγχρονη σύγχρονη χαρισματική μορφή, τον [[Γέρων Παΐσιος|Γέροντα Παΐσιο]]. Ο Άγιος Αρσένιος έζησε στα δύσκολα χρονια χρόνια μετά τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους, στην Καππαδοκία. Είχε ιδιαίτερη μόρφωση για την εποχή, με αποτέλσμα αποτέλεσμα να τη χρησιμοποιήσει για να διδάξει τα ελληνικά και εκκλησιαστικά γράμματα, σε μια εποχή που η Τουρκική αυλή, εξεδίωκε αποινώς απηνώς το ελληνικό στοιχείο. Χαρακτηριστική ήταν η συμβολή του στην μικρασιατική καταστροφή, οπού ως πνευματικός οδηγός, οδήγησε τους ξεριζωμένους Έλληνες κατά την ανταλλαγή πληθυσμών, στην ηπειρωτική Ελλάδα.
== Ανατροφή και μόρφωση Ο βίος του ==
Ο Όσιος Αρσένιος Χατζεφεντής, γεννήθηκε γύρω στα 1840 στο χωριό ''Φάρασα'' ή ''Βαρασιό'' της ''Καππαδοκίας'', στην περιοχή της Νοτιοανατολικής σημερινής Τουρκίας. Το χωριό αυτό, με μοναδικό λαϊκό πολιτισμό έως την ανταλλαγή (πληθυσμών), ήταν το Κεφαλοχώρι μιας ομάδας έξι χωριών της επαρχίας Φαράσων και είχε τότε τετρακόσιες οικογένειες με Ορθόδοξους Ρωμιούς. Ήταν μεταλλουργική κωμόπολη, στην άγρια περιοχή των βουνών του Αντίταυρου. Οι γονείς του ήταν φτωχοί ευσεβείς χωρικοί, κατά τον μακαριστό Αγιορείτη [[Γέρων Παΐσιος|π. Παΐσιο]], που ήταν πνευματικό του παιδί. Ο δάσκαλος πατέρας του, ονομαζόταν Ελευθέριος και μετά το προσκύνημα στους άγιους Τόπους, Χατζηλευτέρης. Το επώνυμό του ήταν Αννητσαλήχος και το παρατσούκλι του, Αρτζίδης. Η μητέρα του λεγόταν Βαρβάρα, το γένος Φράγκου ή Φραγκόπουλου, με το παρατσούκλι Τσαπάρη. Είχαν αποκτήσει δυο παιδιά, τον Βλάσιο και τον Θεόδωρο (π. Αρσένιο), που σε μικρή ηλικία έμειναν ορφανά, πρώτα απ’ τον πατέρα τους και λίγο αργότερα κι απ’ την μητέρα τους, με αποτέλεσμα να αναλάβει την ανατροφή τους και την προστασία τους η αδελφή της μητέρας τους.
Το 1945 βρέθηκε ο τάφος του Αγίου από τα αδέλφια του [[Γέρων Παϊσιος|Γέροντα Παϊσίου]]. Έτσι όταν τον Οκτώβριο του 1958 πήγε στην Κέρκυρα αποφασισμένος να κάνει ανακομιδή των λειψάνων του. Τελικά προέβη σε ανακομμιδή των λειψάνων του και το 1970 τα μετέφερε και τα τοποθέτησε κάτω απ’ την Αγία Τράπεζα του καθολικού, στο Ι. Ησυχαστήριο του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης, σε συνεννόηση με τον φίλο του, κτήτορα και γέροντα του Ησυχαστηρίου, π. Πολύκαρπο. Ο π. Αρσένιος παρουσιάστηκε σε ενοράσεις και ενύπνια σε πολλές μοναχές και ο π. Πολύκαρπος ενημέρωσε τον π. Παΐσιο, που ήταν πια Αγιορείτης.
</div>
== Από το βίο του Αγίου Αρσενίου = Γεγονότα ===
* Κάποτε εμφάνισαν ενώπιόν του Τουρκάλα δαιμονισμένη, δεμένη με αλυσίδες, για να την διαβάσει. Ο Όσιος τους δέχτηκε, παρ’ ότι εκείνη την ημέρα ήταν έγκλειστος. Έκανε νόημα να την λύσουν και όταν λύθηκε, όρμησε στον γέροντα, του άρπαξε το ένα πόδι και το δάγκωσε. Ενώ κρατούσε το Ευαγγέλιο, δεν το άνοιξε, παρά την κτύπησε απαλά στο κεφάλι της τρεις φορές και το δαιμόνιο έφυγε αμέσως. Η γυναίκα άρχισε να κλαίει και να φιλάει το δαγκωμένο πόδι. Ο πατέρας της έπεσε στα πόδια του και τον παρακαλούσε να δεχτεί όλο το κασέ του (το πουγκί με τα χρήματά του). Πάρτα όλα, είναι δικά σου, γιατί έσωσες το παιδί μου. Και ο Ορθόδοξος ιερέας του είπε: «''κράτησε τα λεφτά σου. Η πίστη μας δεν πουλιέται''».
