Κατά την αρχαιότητα η έννοια περιοριζόταν κατά βάση στη σωματική αρετή δηλαδή τη ρώμη, το κάλλος, τη δύναμη και άλλες συναφείς έννοιες, ενώ οι φιλόσοφοι ήταν αυτοί που ενέταξαν στην έννοια αρετή και πνευματικό περιεχόμενο χαρακτηρίζοντας ως αρετές τη δικαιοσύνη, την ευσέβεια, τη γνώση κ.α. Παρόλα αυτά δεν συμφωνούσαν στον αριθμό των αρετών, αν και κατά βάση υπήρχε ένα πυρήνας αρετών κοινά αποδεκτός από όλους.
Σύμφωνα με τον [[Ιωάννης Δαμασκηνός|Ιωάννη Δαμασκηνό]]:
:''"Η αρετή λέγεται έτσι από το ρήμα «αιρείσθαι» γιατί είναι αιρετή και θελητή, επειδή κάνομε αυτοπροαίρετα και θεληματικά το αγαθό, κι όχι χωρίς να θέλομε και αναγκαστικά"''<ref>Ιω. Δαμασκηνός, ''Λόγος ψυχωφελής και θαυμάσιος'' (στο ''Φιλοκαλία των ιερών Νηπτικών'' (μτφρ. Αντώνιος Γ. Γαλίτης), τόμ. 2ος, εκδ. Δ', εκδ. Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 1998, σελ. 307).</ref>
== Η χριστιανική αρετή ==