Αλλαγές

Το «''Πηδάλιον''» ανήκει στις «''επίσημες συλλογές''» κανόνων της Ορθόδοξης Εκκλησίας<ref>Πρόδρομος Ι. Ακανθόπουλος, ''Κώδικας Ιερών Κανόνων'', έκδ. Γ', Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2006, σελ. 11</ref> και θεωρείται ως η «''πληρεστέρα και πλουσιωτέρα μέχρι των χρόνων των<ref>εννοεί των Αγ. Νικοδήμου και Αγαπίου μοναχού</ref> συλλογή»'', ενώ ως «''πληρεστέρα και επιστημονικότερα συλλογή''» μέχρι σήμερα, χαρακτηρίζεται το «''Σύνταγμα των θείων και Ιερών Κανόνων''» των Γ. Ράλλη και Μ. Ποτλή<ref>Σταυρίδης Βασ., «''Οικουμενικόν Πατριαρχείον''», Θ.Η.Ε., τόμ. 9, στ. 776</ref>. Το «''Πηδάλιον''» τυπώθηκε για πρώτη φορά, μετά από κάποιες περιπέτειες, στη Λειψία το έτος [[1800]], ενώ έχει εγκριθεί από την Πατριαρχική Σύνοδο Κωνσταντινουπόλεως το [[1791]] όπως και το [[1841]] κατά τη δεύτερη έκδοσή του.

Ασφαλώς, το περιεχόμενο του αποτελείται από δύο τμήματα: τους Ιερούς Κανόνες και τα ερμηνευτικά σχόλια του Αγ. Νικοδήμου. Θα πρέπει να παρατηρηθεί ότι, ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, θεωρείται «''ο μεγαλύτερος από τους νεώτερους κανονολόγους''»<ref>Μπούμης Ι. Παναγιώτης, ''Κανονικόν Δίκαιον'', έκδ. 3η επηυξημένη, Γρηγόρης, Αθήνα 2002, σελ. 22</ref>, αλλά «''βεβαίως οφείλουμε να διακρίνουμε μεταξύ της συλλογής των ιερών πράγματι κανόνων και του όλου συγγράμματος του «Πηδαλίου», το οποίο εκτός από τους ιερούς κανόνες περιλαμβάνει και ερμηνείες αυτών, ή και διάφορες σημειώσεις και υποσημειώσεις επ' αυτών''»<ref>Ό.π., υποσημ. #23</ref>. Είναι γνωστό ότι, στην Ορθόδοξη [[Ιερά Παράδοση|Παράδοση]], μόνον «''η Εκκλησία ως όλον είναι αλάθητος, επομένως [...] ουδείς πιστός, ως άτομον δύναται να είναι αλάθητος''»<ref>Κρικώνης Θ. Χρίστος, ''Η Αυθεντία της Εκκλησίας, το Κύρος της Παραδόσεως της και η Διδασκαλία των Πατέρων'', Univercity Studio Press, Θεσσαλονίκη 1998, σελ. 271-272</ref>. Όπως σχετικά ο [[Ειρηναίος]] παρατηρεί: «''όπου η Εκκλησία, εκεί και το Πνεύμα του Θεού, και όπου το Πνεύμα του Θεού εκεί και η Εκκλησία και πάσα χάρις''»<ref>Ειρηναίου, ''Έλεγχος'' III, 24, 1, PG 7:966</ref>. Από την άλλη όμως πλευρά, η Ορθόδοξη Εκκλησία «''αναγνωρίζει πλήθος Πατέρων και μετά τoν Ιωάννη Δαμασκηνό''», περιλαμβάνοντας μέσα σε αυτούς «''τo Νικόδημο τoν Αγιορείτη και πολλούς άλλους''»<ref>Τσάμης Γ. Δημητρίος, 'Εκκλησιαστική Γραμματολογία', (ανατύπωση Α' έκδ. 1983), Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 20</ref>, αφού το «''το κύρος του [...] ανεγνωρίσθη [...] και εξήρθη κατόπιν της ανακηρύξεως του ως αγίου της Εκκλησίας''»<ref>Φλορόφσκυ Γεώργιος, ''Αγία Γραφή - Εκκλησία - Παράδοσις'', β' ανατύπ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 155.</ref>.