Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Πέτρος Πατρίκιος"
μ |
|||
| (7 ενδιάμεσες αναθεωρήσεις από τον ίδιο χρήστη δεν εμφανίζεται) | |||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
| − | Ο '''Πέτρος''' (από το αξίωμά του καλείται συνήθως ''πατρίκιος'' και ''μάγιστρος''<ref>Krumbacher Karl, ''Ιστορία της Βυζαντινής λογοτεχνίας'' (μτφρ. Σωτηριάδης Γεώργιος), τόμ. Α΄, εν Αθήναις 1897, σελ. 479.</ref>), ήταν | + | Ο '''Πέτρος''' (από το αξίωμά του καλείται συνήθως ''πατρίκιος'' και ''μάγιστρος''<ref>Krumbacher Karl, ''Ιστορία της Βυζαντινής λογοτεχνίας'' (μτφρ. Σωτηριάδης Γεώργιος), τόμ. Α΄, εν Αθήναις 1897, σελ. 479.</ref>), ήταν ιστορικός του 6ου αι. μ.Χ. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις αρχές του 6ου αιώνα, σπούδασε νομικά στην ''Κωνσταντινούπολη'' και εκεί άσκησε για μερικά χρόνια το δικηγορικό επάγγελμα<ref>Hunger Herbert, ''Βυζαντινή Λογοτεχνία-Η Λόγια Κοσμική Γραμματεία των Βυζαντινών'', τόμ. Β΄, ΜΙΕΤ, Αθήνα 1992, σελ. 90.</ref>. |
| − | Έχοντας αποκτήσει φήμη ρήτορα από την άσκηση του επαγγέλματός του στα δικαστήρια της Κων/πολης<ref>Krumbacher Karl, ''Ιστορία...'', ό.π., σελ. 480.</ref>, ο αυτοκράτορας [[Ιουστινιανός]] τον έστειλε το 534 ως πρέσβη στην αυλή της κόρης του ''Θευδερίχου | + | Έχοντας αποκτήσει φήμη ρήτορα από την άσκηση του επαγγέλματός του στα δικαστήρια της Κων/πολης<ref>Krumbacher Karl, ''Ιστορία...'', ό.π., σελ. 480.</ref>, ο αυτοκράτορας [[Ιουστινιανός]] τον έστειλε το 534 ως πρέσβη στην αυλή της ''Αμαλασούνθας'', της κόρης του βασιλιά των ''Οστρογότθων'' της Ιταλίας, ''Θευδερίχου''. Μια πολιτική εμπλοκή, οδήγησε τον ''Πέτρο'' σε τρίχρονη φυλάκιση από τους ''Οστρογότθους'', κατόπιν όμως αφέθηκε ελεύθερος και γύρισε στην πρωτεύουσα, όπου του απονεμήθηκε το υψηλό αξίωμα του magister officiorum<ref>''"Magister officiornm, αξίωμα αντιστοιχούν περίπου προς το του υπουργού των εξωτερικών, προς το οποίον όμως συνεδέοντο και άλλα καθήκοντα"'' (Krumbacher Karl, ''Ιστορία...'', ό.π., σελ. 480, υποσημ. #2).</ref> και ο τίτλος του πατρικίου. Το 550 ηγήθηκε μιας διπλωματικής αποστολής στην αυλή του ''Χοσρόη'' Α΄ της δυναστείας των ''Σασανιδών'' (κυριάρχησαν στην περσική αυτοκρατορία τον 3ο αι. μ.Χ), η οποία όμως δεν είχε εμφανή επιτυχία. Το 562 όμως κατόρθωσε με την ίδια ιδιότητα να κλείσει μια πεντηκονταετή συνθήκη ειρήνης με τον ''Χοσρόη''<ref>Hunger Herbert, ''Βυζαντινή Λογοτεχνία...'', ό.π.</ref>. |
Οι διπλωματικές του ικανότητες, η λαμπρή του ρητορική δεινότητα και οι μεγάλες ειδικές γνώσεις του μαρτυρούνται από διάφορους συγχρόνους του. Λίγο χρόνο μετά την επιστροφή του από την Περσία, ο ''Πέτρος'' πέθανε, ίσως το 565, πάντως πριν από τον ''Ιουστινιανό''<ref>Hunger Herbert, ''Βυζαντινή Λογοτεχνία...'', στο ίδιο.</ref>. | Οι διπλωματικές του ικανότητες, η λαμπρή του ρητορική δεινότητα και οι μεγάλες ειδικές γνώσεις του μαρτυρούνται από διάφορους συγχρόνους του. Λίγο χρόνο μετά την επιστροφή του από την Περσία, ο ''Πέτρος'' πέθανε, ίσως το 565, πάντως πριν από τον ''Ιουστινιανό''<ref>Hunger Herbert, ''Βυζαντινή Λογοτεχνία...'', στο ίδιο.</ref>. | ||
===Έργα=== | ===Έργα=== | ||
| − | Ο ''Πέτρος πατρίκιος'' έγραψε τα έργα ''Ιστορίαι'' και ''Περί πολιτικής καταστάσεως'' τα οποία σώζονται αποσπασματικά<ref>Καραγιαννόπουλος Ιωάννης, ''Πηγαί της Βυζαντινής Ιστορίας'', 5η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1987, σελ. 153-154.</ref>. Το χρονικό διάστημα που κάλυπτε το έργο ''Ιστορίαι'', υπολογίζεται | + | Ο ''Πέτρος πατρίκιος'' έγραψε τα έργα ''Ιστορίαι'' και ''Περί πολιτικής καταστάσεως'' τα οποία σώζονται αποσπασματικά<ref>Καραγιαννόπουλος Ιωάννης, ''Πηγαί της Βυζαντινής Ιστορίας'', 5η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1987, σελ. 153-154.</ref>. Το χρονικό διάστημα που κάλυπτε το πλήρες έργο ''Ιστορίαι'', υπολογίζεται από τη λεγόμενη ''"δεύτερη τριανδρία"''<ref>Στις 27 Νοεμβρίου του 43 π.Χ. οι ''Οκταβιανός'', ''Αντώνιος'' και ''Λέπιδος'', συνέπηξαν επίσημη τριανδρία στη Ρώμη, με πενταετή δικτατορική εξουσία για την αποκατάσταση του πολιτεύματος (είναι η δεύτερη τριανδρία μετά την πρώτη ανεπίσημη τριανδρία που είχαν συμπήξει ο ''Πομπήιος'', ο ''Κράσσος'' και ο ''Ιούλιος Καίσαρ''). Η συμφωνία προέβλεπε ακόμη την ανανέωση της δεύτερης τριανδρίας για άλλα πέντε χρόνια, μέχρι το τέλος του 33 π.Χ. (Βλ. λήμμα ''Αύγουστος, Γάιος Οκτάβιος'', εγκυκλοπαίδεια ''Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα'', τόμ. 12, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005 [CD-ROM]).</ref> έως τον αυτοκράτορα ''Ιουλιανό'' (358)<ref>Hunger Herbert, ''Βυζαντινή Λογοτεχνία...'', ό.π., σελ. 91.</ref>. |
| + | |||
| + | Από τη μαρτυρία του Λεξικού [[Σούδα]] γνωρίζουμε για το δεύτερο έργο του ''Πέτρου πατρικίου'' με τίτλο ''"Περί πολιτικής καταστάσεως"'', από το οποίο σώζονται μόνο αποσπάσματα μέσα στο έργο του ''Κωνσταντίνου Πορφυρογεννήτου'', ''"Περί βασιλείου τάξεως"'' (De cerimoniis aulae byzantinae)<ref>Καραγιαννόπουλος Ιωάννης, ''Πηγαί...'', ό.π., σελ. 154.</ref>. | ||
==Υποσημειώσεις== | ==Υποσημειώσεις== | ||
Τελευταία αναθεώρηση της 18:54, 26 Σεπτεμβρίου 2010
Ο Πέτρος (από το αξίωμά του καλείται συνήθως πατρίκιος και μάγιστρος[1]), ήταν ιστορικός του 6ου αι. μ.Χ. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις αρχές του 6ου αιώνα, σπούδασε νομικά στην Κωνσταντινούπολη και εκεί άσκησε για μερικά χρόνια το δικηγορικό επάγγελμα[2].
Έχοντας αποκτήσει φήμη ρήτορα από την άσκηση του επαγγέλματός του στα δικαστήρια της Κων/πολης[3], ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός τον έστειλε το 534 ως πρέσβη στην αυλή της Αμαλασούνθας, της κόρης του βασιλιά των Οστρογότθων της Ιταλίας, Θευδερίχου. Μια πολιτική εμπλοκή, οδήγησε τον Πέτρο σε τρίχρονη φυλάκιση από τους Οστρογότθους, κατόπιν όμως αφέθηκε ελεύθερος και γύρισε στην πρωτεύουσα, όπου του απονεμήθηκε το υψηλό αξίωμα του magister officiorum[4] και ο τίτλος του πατρικίου. Το 550 ηγήθηκε μιας διπλωματικής αποστολής στην αυλή του Χοσρόη Α΄ της δυναστείας των Σασανιδών (κυριάρχησαν στην περσική αυτοκρατορία τον 3ο αι. μ.Χ), η οποία όμως δεν είχε εμφανή επιτυχία. Το 562 όμως κατόρθωσε με την ίδια ιδιότητα να κλείσει μια πεντηκονταετή συνθήκη ειρήνης με τον Χοσρόη[5].
Οι διπλωματικές του ικανότητες, η λαμπρή του ρητορική δεινότητα και οι μεγάλες ειδικές γνώσεις του μαρτυρούνται από διάφορους συγχρόνους του. Λίγο χρόνο μετά την επιστροφή του από την Περσία, ο Πέτρος πέθανε, ίσως το 565, πάντως πριν από τον Ιουστινιανό[6].
Έργα
Ο Πέτρος πατρίκιος έγραψε τα έργα Ιστορίαι και Περί πολιτικής καταστάσεως τα οποία σώζονται αποσπασματικά[7]. Το χρονικό διάστημα που κάλυπτε το πλήρες έργο Ιστορίαι, υπολογίζεται από τη λεγόμενη "δεύτερη τριανδρία"[8] έως τον αυτοκράτορα Ιουλιανό (358)[9].
Από τη μαρτυρία του Λεξικού Σούδα γνωρίζουμε για το δεύτερο έργο του Πέτρου πατρικίου με τίτλο "Περί πολιτικής καταστάσεως", από το οποίο σώζονται μόνο αποσπάσματα μέσα στο έργο του Κωνσταντίνου Πορφυρογεννήτου, "Περί βασιλείου τάξεως" (De cerimoniis aulae byzantinae)[10].
Υποσημειώσεις
- ↑ Krumbacher Karl, Ιστορία της Βυζαντινής λογοτεχνίας (μτφρ. Σωτηριάδης Γεώργιος), τόμ. Α΄, εν Αθήναις 1897, σελ. 479.
- ↑ Hunger Herbert, Βυζαντινή Λογοτεχνία-Η Λόγια Κοσμική Γραμματεία των Βυζαντινών, τόμ. Β΄, ΜΙΕΤ, Αθήνα 1992, σελ. 90.
- ↑ Krumbacher Karl, Ιστορία..., ό.π., σελ. 480.
- ↑ "Magister officiornm, αξίωμα αντιστοιχούν περίπου προς το του υπουργού των εξωτερικών, προς το οποίον όμως συνεδέοντο και άλλα καθήκοντα" (Krumbacher Karl, Ιστορία..., ό.π., σελ. 480, υποσημ. #2).
- ↑ Hunger Herbert, Βυζαντινή Λογοτεχνία..., ό.π.
- ↑ Hunger Herbert, Βυζαντινή Λογοτεχνία..., στο ίδιο.
- ↑ Καραγιαννόπουλος Ιωάννης, Πηγαί της Βυζαντινής Ιστορίας, 5η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1987, σελ. 153-154.
- ↑ Στις 27 Νοεμβρίου του 43 π.Χ. οι Οκταβιανός, Αντώνιος και Λέπιδος, συνέπηξαν επίσημη τριανδρία στη Ρώμη, με πενταετή δικτατορική εξουσία για την αποκατάσταση του πολιτεύματος (είναι η δεύτερη τριανδρία μετά την πρώτη ανεπίσημη τριανδρία που είχαν συμπήξει ο Πομπήιος, ο Κράσσος και ο Ιούλιος Καίσαρ). Η συμφωνία προέβλεπε ακόμη την ανανέωση της δεύτερης τριανδρίας για άλλα πέντε χρόνια, μέχρι το τέλος του 33 π.Χ. (Βλ. λήμμα Αύγουστος, Γάιος Οκτάβιος, εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα, τόμ. 12, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005 [CD-ROM]).
- ↑ Hunger Herbert, Βυζαντινή Λογοτεχνία..., ό.π., σελ. 91.
- ↑ Καραγιαννόπουλος Ιωάννης, Πηγαί..., ό.π., σελ. 154.
Βιβλιογραφία
- Hunger Herbert, Βυζαντινή Λογοτεχνία. Η Λόγια Κοσμική Γραμματεία των Βυζαντινών, τόμ. Β΄, ΜΙΕΤ, Αθήνα 1992.
- Krumbacher Karl, Ιστορία της Βυζαντινής λογοτεχνίας (μτφρ. Σωτηριάδης Γεώργιος), τόμ. Α΄, εν Αθήναις 1897.
- Καραγιαννόπουλος Ιωάννης, Πηγαί της Βυζαντινής Ιστορίας, 5η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1987.
