Αλλαγές

Η Μετά το τέλος της [[Μεγάλη τεσσαρακοστή|Μεγάλης τεσσαρακοστής]]<ref>Αν και στην αρχαία Εκκλησία, σύμφωνα με τον [[Ιωάννης ο Χρυσόστομος|Ιωάννη τον Χρυσόστομο]], η περίοδος της [[Τεσσαρακοστή|Τεσσαρακοστής]] περιελάμβανε και την [[Μεγάλη εβδομάδα]]: ''"Ιδού προς το τέλος εφθάσαμεν λοιπόν της Αγίας Τεσσαρακοστής, και της νηστείας διανήσαμε τον πλουν...επειδή εις την μεγάλην ταύτην εβδομάδα εφθάσαμεν τη του Θεού χάριτι"'' (Ομιλία λ΄ στη Γένεση, ''PG'' 53,273).</ref> (δηλ. της νηστείας των σαράντα ημερών που προηγείται του [[Πάσχα]]), ακολουθεί η ''Μεγάλη εβδομάδα'' που ξεκινά από την ''"Κυριακή των Βαΐων"'' και τελειώνει το ''"Μεγάλο Σάββατο"'' είναι μετά το τέλος της [[Μεγάλη τεσσαρακοστή|Μεγάλης τεσσαρακοστής]], δηλ. της νηστείας των σαράντα ημερών που προηγείται του [[Πάσχα]]. Στην Ορθόδοξη [[Λειτουργική]] οι μέρες της ''Μεγάλης Εβδομάδας'' αφιερώθηκαν είτε σε γεγονότα που είχαν συμβεί πριν, κατά και μετά το πάθος, είτε στη διδασκαλία του Χριστού που αναπτύσσεται τότε.

Την ημέρα αυτή εορτάζουμε τη μνήμη του [[Ιωσήφ ο Πάγκαλος|Πάγκαλου Ιωσήφ]]<ref>Τα σχετικά μ' με αυτόν διηγείται η [[Παλαιά Διαθήκη]] στα: ''Γεν. 30,22'' κ.ε., ''Έξοδ. 13,19'', ''Ιησ. Ναυή 24,32''.</ref> και το γεγονός της ''"ξηρανθείσης συκής"'' από τον Κύριο<ref>''Ματθ. 21,19''.</ref> η οποία αποτελεί το σύμβολο κάθε ανθρώπου που δεν έχει καρπούς αρετής, και του λαού που δεν φάνηκε άξιος της κλήσης του και σκοπό έχει την αφύπνιση των συνειδήσεων<ref>"Μεγάλη Δευτέρα", ''ΘΗΕ'', τόμ. 8 (1966), στ. 866.</ref>.

Η ''Μ. Τετάρτη'' είναι αφιερωμένη στην άλειψη του Κυρίου με μύρο από την πόρνη<ref>''Λουκ. 7,36-48''.</ref> και στην προδοσία του [[Ιούδαςο Ισκαριώτης|Ιούδα]]. Ξεκινώντας από τα παραδείγματα αυτά, ομολογούμε ότι ''"δεινόν η ραθυμία, μεγάλη η μετάνοια"''<ref>Παπαδόπουλος Αντώνιος, ''Αγιολογία'', τόμ. Ι - Θέματα γενικά, ειδικά και εορτολογίου, Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 84.</ref>. Το απόγευμα της ημέρας αυτής τελείται η ακολουθία του [[Ευχέλαιο|Ευχελαίου]]<ref>"Μεγάλη Τετάρτη", ''ΘΗΕ'', τόμ. 8 (1966), στ. 871.</ref>.

Η ''Μ. Πέμπτη'' είναι αφιερωμένη σε τέσσερα γεγονότα: τον ''ιερόν Νιπτήρα'' (το γεγονός κατά το οποίο ο [[Χριστός|Ιησούς]] ένιψε τα πόδια των Μαθητών του και το οποίο μας διδάσκει να εκδηλώνουμε την αγάπη μας με [[ταπεινοφροσύνη]]<ref>Τσολακίδης Δ. Χρήστος, ''Αγιολόγιο της Ορθοδοξίας'', έκδ. 2η, εκδ. Χ.Δ. Τσολακίδη, Αθήνα 2001, σελ. 1198.</ref>), τον [[Μυστικός Δείπνος|Μυστικό Δείπνο]]<ref>''Μάρκ. 14,17-25''.</ref> (ανάμνηση της συστάσεως του [[Ιερά Μυστήρια|μυστηρίου]] της [[Θεία Ευχαριστία|Θείας ευχαριστίας]]<ref>Γεωργιάδης, ''Επιτομή Λειτουργικής'', ό.π., σελ. 76.</ref>), την ''υπερφυά προσευχή'' (αφού έδειξε ο [[Χριστός]] τον προδότη κατά τον [[Μυστικός Δείπνος|Μυστικό Δείπνο]], με τους μαθητές του αποσύρεται στο [[Όρος των Ελαιών]], όπου μόνος του προσεύχεται γονατιστός και ο ιδρώτας του σαν ως στάλες αίματος, πέφτουν στη ποτίζει τη γη<ref>''Λουκ. 22,44''.</ref>) και το γεγονός της προδοσίας (όπου με ένα φιλί, ο [[Ιούδας ο Ισκαριώτης|Ιούδας]] παραδίδει τον [[Χριστός|Χριστό]] στους στρατιώτες<ref>''Ματθ. 26,46-49''.</ref>).

Η ''Μ. Παρασκευή'' είναι αφιερωμένη στα [[Άγια Πάθη]] του [[Χριστός|Ιησού Χριστού]]<ref>''Ματθ. 27,27-66''. ''Λουκ. 23,26-56''. ''Μαρκ. 15,16-47''.</ref>. Αφού ο ''Ιησούς'' παραδίδεται στους στρατιώτες, του φορούν κόκκινη χλαμύδα, του βάζουν ακάνθινο στεφάνι και καλάμι στο χέρι αντί σκήπτρου. Κατόπιν τον προσκυνούν χλευαστικά, τον φτύνουν και τον χτυπούν στο πρόσωπο και το κεφάλι. Στη συνέχεια, αφού του φόρεσαν και πάλι τα ρούχα του, του δίνουν τον [[Σταυρός|Σταυρό]] για να βαδίσει στον τόπο της καταδίκης, τον [[Γολγοθά]]. Εκεί, σταυρώνεται ανάμεσα σε δύο ληστές, βλασφημείται απ' όσους περνούν μπροστά του και οι στρατιώτες του δίνουν ξίδι με χολή ως παυσίπονο<ref>Τρεμπέλας Ν. Παν., ''Υπόμνημα εις το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον'', 4η έκδ., 'Ο Σωτήρ', Αθήνα 1989, σελ. 490.</ref>, το οποίο όμως αρνείται να πιεί. Μετά από λίγο, ο Κύριος, φώναξε δυνατά: ''"Τετέλεσται"'' και έτσι εκπνέει ''"ο αμνός του Θεού ο αίρων την άμαρτίαν αμαρτίαν του κόσμου"''. Κατά το θάνατο του Κυρίου, συμμετέχει και αυτή η άψυχη κτίση εκδηλώνοντας σημεία. Έπειτα, λογχίζεται ο Κύριος από τους στρατιώτες στην πλευρά του και τρέχει αίμα και νερό. Τέλος, κατά το ηλιοβασίλεμα, έρχεται ο ''[[Ιωσήφ Αριμαθαίας|Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας'' ]] και ο Νικόδημος μαζί του, αποκαθηλώνουν από τον [[Σταυρός|Σταυρό]] το σώμα του Κυρίου, το αρωματίζουν, το τυλίγουν σε καθαρό σεντόνι και το θάβουν σε μνημείο, κυλώντας στο στόμιο του μια μεγάλη πέτρα<ref>Τσολακίδης, ''Αγιολόγιο...'', ό.π., σελ. 1199-1200.</ref>.

Το ''Μ. Σάββατο'' Η ημέρα αυτή είναι αφιερωμένο αφιερωμένη στην Ταφή και την Κάθοδο του [[Χριστός|Χριστού ]] στον Άδη<ref>''Α' Πέτρ. 3,19. 4,6''.</ref>. Σύμφωνα με τις [[Ευαγγέλια|ευαγγελικές]] διηγήσεις, μαζεύτηκαν οι αρχιερείς και οι [[Φαρισαίοι]] στον [[Πιλάτος|Πιλάτο]] και τον παρεκάλεσαν να ασφαλίσει τον τάφο του [[Χριστός|Χριστού]] μέχρι την τρίτη ήμερα, διότι, όπως έλεγαν, είχαν την υποψία μήπως οι μαθητές κλέψουν την νύχτα το σώμα του [[Χριστός|Ιησού]] και κηρύξουν κατόπιν ότι αναστήθηκε. Ο ''Πιλάτος'', έδωσε την άδεια και εκείνοι σφράγισαν τον τάφο, τοποθετώντας μια φρουρά από στρατιώτες για μεγαλύτερη ασφάλεια<ref>''Ματθ. 27,62-66''.</ref>.

*Άρθρα για τη Μεγάλη Εβδομάδα: Τσολακίδης Δ. Χρήστος, ''Θρησκευτική και Ηθική ΕγκυκλοπαίδειαΑγιολόγιο της Ορθοδοξίας'' (ΘΗΕ), τόμέκδ. 82η, εκδ. Μαρτίνος ΑθΧ.Δ.Τσολακίδη, Αθήνα 19662001, στσελ. 8641196-8711202.