Κατά τα τέλη του 6ου αιώνα το [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|βυζαντινό κράτος ]] βρισκόταν σε δυσχερή γαιοπολιτική θέση. Οι επιθέσεις των Περσών καθώς και η διαρκώς αυξανόμενη άνοδος τον Αράβων, είχε θέσει σε κίνδυνο ζωτικά τμήματα της Αυτοκρατορίας. Συνάμα σημαντικές διασπαστικές τάσεις προέρχονταν από το εσωτερικό, καθώς η [[Μονοφυσιτισμός|μονοφυσιτική ]] έριδα είχε αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του μίσους ισχυρής πλειοψηφίας κατοίκων των νότιων και ανατολικών επαρχιών σε βάρος της κεντρικής διοίκησης του κράτους. Μία σειρά αυτοκρατόρων από τον [[Ιουστινιανός|Ιουστινιανό ]] και μετά αντιλαμβάνονται πως ο προσεταιρισμός των αραβικών λαών, θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη διατήρηση των κεκτημένων του κράτους συνάμα με την επανένωση με τους μονοφυσίτες, με αποτέλεσμα τη χρήση της εκκλησιαστικής πολιτικής ως μέσο για την επίτευξη αυτού του σκοπού. ΄Άλλωστε Άλλωστε το μίσος αυτό υποδαυλιζόταν περισσότερο από την κρατική στήριξη στον Όρο στις αποφάσεις της [[Δ' Οικουμενική Σύνοδος|Δ' Οικουμενικής Συνόδου]]. Οι περιοχές της Συρίας, της Παλαιστίνης και της Αιγύπτου, ήταν και οι περιοχές οι οποίες είχα είχαν περισσότερο αγκαλιάσει τον το μονοφυσιτισμό, ενώ παράλληλα ήσαν και οι περιοχές που είχαν πληγεί περισσότερο από τις αποφάσεις της κεντρικής διοίκηση διοίκησης του κράτουςκαι των επιδρομών. Αυτό είχε επιφέρει ένα αυξανόμενο μίσος, σε σημείο οι Περσικές ή αραβικές επιθέσεις στις περιοχές αυτές να αντιμετωπίζονται είτε με απάθεια από την τοπικό πληθυσμό, είτε σε άλλες περιπτώσεις παρέχοντας στήριξη προς τους αντίστοιχους μονοφυσίτες ηγέτες.

Η συντεταγμένη αυτή προσπάθεια αυτή στα χρόνια του Μάξιμου εντοπίζεται στο ζήτημα της ενώσεως της εκκλησίας με τους μονοφυσίτες των περιοχών αυτών , υπό τον τον θεολογικό όρο της μία μίας ενέργειας και μίας θέλησης στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Σύμφωνα με τον όρο της Χαλκηδόνας, ο Ιησούς Χριστός είχε δύο φύσεις ασύγχυτες και άτρεπτες μεν, σε κοινωνία δε, στην [[υπόσταση ]] του ενός [[Πρόσωπο|προσώπου]]. Παρεπόμενη θεολογική συνέπεια ήταν πως κάθε φύση ενεργεί τα δικά της και επιθυμεί τα δικά της (δύο ενέργειες, δύο θελήσεις). Τώρα η προσπάθεια, υπό την κρατικό μανδύα που διακαώς επιθυμεί μια συμβιβαστική λύση , επικεντρώνεται στο ότι την εποχή αυτή δεν υπήρχε μία αποσαφηνισμένη θεολογία πάνω στο ζήτημα των ενεργειών και των θελήσεων του Χριστού, παρακάμπτοντας το ζήτημα των φύσεων το οποίο βρισκόταν στο προσκήνιο, ένεκα του όρου της Χαλκηδόνας.

Το σημείο που ο Μάξιμος επεμβαίνει στα ιστορικά δρώμενα είναι πολύ σημαντικό. Αυτό διότι μετά από μία χρόνια διαρκή διπλωματική προσπάθεια του πατριάρχη Σεργίου, η λεγόμενη "έκθεση" γίνεται το πλαίσιο διαπραγμάτευσης με τους μονοφυσίτες και μάλιστα επιτυγχάνεται σύγκλιση με τους μετριοπαθείς μονοφυσίτες της Αιγύπτου, Θεοδοσιανούς το (630), επικυρώνοντάς τη με συνοδική απόφαση, την επονομαζόμενη "Ψήφο". Ο Σέργιος, ο οποίος βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία με τον Ηράκλειο, επιτυγχάνει μία ακόμα διπλωματική επιτυχία, καθώς πείθει πλέον πέραν των Αλεξανδρείας, Ιεροσολύμων και Αντιοχείας και τον Ονώριο Ρώμης, φροντίζοντας να ξεπεράσει το σκόπελο του μονοεργητισμού του οποίου υπήρξε υπέρμαχος και στην ουσία προωθώντας την έννοια της μίας θελήσεως στην υπόσταση του Λόγου. Τα 5 πατριαρχεία πλέον βρίσκονται σε συμφωνία και υπό την Κωνσταντινουπολίτικη ενδημούσα σύνοδο (638) παρά τις διαφωνίες που είχαν εν τω μεταξύ εκφραστεί από τον Σωφρόνιο Ιεροσολύμων, ο οποίος είχε πεθάνει, εκδίδεται κρατικό διάταγμα. Ο θάνατος όμως των πατριαρχών Ιεροσολύμων, Κωνσταντινουπόλεως και Ρώμης παράλληλα με τον χάσιμο των επαρχιών, όπου επέφερε και μια αυτοκρατορική αδιαφορία για τα τεκταινόμενα πλέον στο εσωτερικό της εκκλησίας, οδηγούν την κατάσταση σε μία διαφορετική κατεύθυνση.