Αλλαγές

'''Ιερά Παράδοσις''', ''Αποστολική Παράδοσις'' ή και απλώς ''Παράδοσις'', στην ορθόδοξη [[θεολογία]] αποκαλείται «''ο ενιαίος της διδαχής τύπος εκ του προφορικού κυρήγματος του Χριστού και των Αποστόλων, αποτελεσθείς ως βίωμα ζων υπό του θείου Πνεύματος, εν ταις καρδίαις των γνησίων μελών της Εκκλησίας''»<ref>Π.Ν.Τρεμπέλα «''Δογματική''», Τόμος Α΄, σελίς 121</ref> και ο οποίος διεχωρήσθη σε γραπτή και προφορική παράδοση όταν βρίσκονταν ήδη εν ζωή οι Απόστολοι. H ''Ιερά PαράδοσhΠαράδοση'' , σύμφωνα με τους πατέρες της Εκκλησίας , αποτελεί πηγή των αληθειών της χριστιανικής θρησκείας ισότιμη με ''"τω θείω γραπτώ λόγω"''<ref>Αγίου Νεκταρίου, ''Ορθόδοξος Ιερά Κατήχησις'', 4η έκδ., εκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη 2001 (c1899), σελ. 177.</ref>.

Το κέντρο της είναι ο Στην [[Ιησούς Χριστός|ΧριστόςΟρθόδοξη Εκκλησία]] οι φύλακες και μεταδότες της ''Ιεράς Παραδόσεως'' διαχωρίζονται σε δυο κατηγορίες. Στους αμέσως γνώστες της δόξας της «''βασιλείας των ουρανών''» και η μετγνωστικούς αυτόπτες μάρτυρες και τους «''εν Πνεύματι Αγίω''αυτού κοινωνία » αποδεχόμενους φυλάσσοντας και η μεταδίδοντας την προφορικήν αγάπη του Θεού, περί Αυτού την μαρτυρία των φίλων Αυτού θεουμένων. Ο θεούμενος δέχεται, φυλάττει και μεταδίδει δια της θεώσεως ή θεοπτίας ή ενώσεως με τον Χριστό το μυστήριο του [[ΠροφήτεςΣταυρός|προφητώνΣταυρού]], και της [[ΑπόστολοιΑνάσταση|αποστόλωνΑναστάσεως]] και εν αυτώ τον [[ΆγιοςΘεός Πατήρ|αγίωνΠατέρα]], δια του ενσαρκωθέντος Λόγου, εν Πνεύματι Αγίω. Έτσι γίνεται αντιληπτό Είναι χαρακτηριστικό, πως το μυστήριο του [[Σταυρός|Σταυρού]] και της Ανάσταση|αναστάσεως]] είναι η κατεξοχήν δύναμη και χάρη, η οποία διαμόρφωσε και διαμορφώνει την ''Ιερά ΠαράδοσιςΠαράδοση'' αποδίδεται , μέσω των θεουμένων ανθρώπων της εκκλησίας ήτις των αποστόλωνκαθάρσεως, προφητών του φωτισμού και Αγίων της εκκλησίας, εν [[Άγιο Πνεύμα|Πνεύματι Αγίω]] θεώσεως πιστών και η οποία αποδίδεται είτε μέσα από προφορικό και γραπτό λόγο, είτε μέσω απεικονίσεωνθεουμένων.

Στην [[Ορθόδοξη Εκκλησία]] οι φύλακες και μεταδότες της Πρέπει να τονιστεί πως η ''Ιεράς ΠαραδόσεωςΙερά Παράδοση'' διαχωρίζονται σε δυο κατηγορίες. Στους αμέσως γνώστες της δόξας της «''βασιλείας εκκλησίας αποτελεί αλάθητη έκφραση των ουρανών''» και γνωστικούς αυτόπτες μάρτυρες και τους «''εν Πνεύματι Αγίω''» αποδεχόμενους φυλάσσοντας και μεταδίδοντας την προφορικήν αγάπη του Θεού, περί την μαρτυρία των θεουμένων. Ο θεούμενος δέχεται, φυλάττει και μεταδίδει δια της θεώσεως ή θεοπτίας ή ενώσεως μετά του Χριστού το μυστήριον ενεργειών του [[ΣταυρόςΘεός|ΣταυρούΘεού]] , και της [[Ανάσταση|Αναστάσεως]] δεν είναι διάφορη και εν αυτώ τον ανεξάρτητη από την [[Θεός Πατήρ|ΠατέραΑγία Γραφή]], δια του ενσαρκωθέντος Λόγουη οποία αποτελεί μέρος αυτής και καμμία αντίθεση δεν ενυπάρχει στη διδασκαλία τους. Στην πραγματικότητα μάλιστα, εν Πνεύματι Αγίωη ''"διάκριση Αγίας Γραφής και Παράδοσης ως δύο πηγών... Χαρακτηριστικό δε είναι, πως το μυστήριο του Σταυρού και περιεχομένου της αναστάσεως πίστης"'' είναι ''"συμβατική"'' καθώς ''"η κατεξοχήν δύναμη και χάρηΕκκλησία ποτέ δεν ξεχώρισε με τέτοια έμφαση αυτές τις δύο πηγές"''<ref>Ματσούκας Α. Νίκος, η οποία εμόρφωσε ''Δογματική και μορφοί την Συμβολική θεολογία'', τόμ. Γ'Ιερά Παράδοση(Ανακεφαλαίωση και Αγαθοτοπία-Έκθεση του οικουμενικού χαρακτήρα της χριστιανικής διδασκαλίας), Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 151.</ref>. Ορθότερα θα λέγαμε ότι ''"η Εκκλησία γνωρίζει μία παράδοση, που νοείται μονάχα σε ιστορική συνέχεια, δια οπότε και τα βιβλία της καθάρσεωςΑγίας Γραφής αποτελούν το πιο εκλεκτό, του φωτισμού και θα έλεγε κανείς, κομμάτι αυτής της θεώσεως πιστών και θεουμένωνπαράδοσης"''<ref>ό.π..</ref>.

Πρέπει να τονιστεί πως Κατά συνέπεια, η ''Ιερά Παράδοσιςπαράδοση'' περιέχεται στην [[Αγία Γραφή]] και στις άλλες πηγές της εκκλησίας Ιεράς Παραδόσεως. Τέτοιες είναι αλάθητες εκφράσεις της ενεργείας πρωτίστως οι δογματικές αποφάνσεις των [[Οικουμενικές Σύνοδοι|Οικουμενικών Συνόδων]] (συμπεριλαμβανομένου του [[ΘεόςΣύμβολο της Πίστης (Νίκαια-Κωνσταντινούπολη)|ΘεούΣυμβόλου της πίστεως Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως]], ενώ η «''παρακαταθήκη''» και των αποφάσεων της [[Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος|Πενθέκτης]] εν Τρούλλω Οικουμενικής Συνόδου (691/2) ως συμπληρωματικής των Ε'και ΣΤ'Ιεράς παραδόσεως'' δεν είναι διάφορη ). Δευτερευόντως, σημαντικές πηγές αποτελούν τα Σύμβολα [[Σύμβολο των Αποστόλων|Αποστολικό]] και ανεξάρτητη από τη [[Αγία ΓραφήΣύμβολο του αγίου Αθανασίου|Αθανασιανό]], η οποία αποτελεί μέρος αυτής τα συγγράμματα των αρχαίων μεγάλων Πατέρων και ουδεμία αντίθεση στη διδασκαλία τους ενυπάρχει. Η «ιδιαιτέρως εκείνα τα σημεία όπου ''παρακαταθήκη"διακριβούται συμφωνία των Πατέρων"''» ήτοι η εκκλησία και η <ref>Νικ. Μητσόπουλος, "Παράδοσις Ιερά", ''Ιερά παράδοσιςΘρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια'' είναι ταυτόν και αλήθεια(Θ.Η.Ε.), τόμ. 10, εκδ. Μαρτίνος Αθ., διότι εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού παρατεταμένο στους αιώνες και ο Ιησούς ΧριστόςΑθήνα 1967, φύση η αλήθειαστ. 26. Τέλος </ref> και η «[[Θεία Λειτουργία]] ''παρακαταθήκη"ως εκφράζουσα την πίστιν της καθόλου Ορθοδόξου Εκκλησίας"''» <ref>Θ.Η.Ε., ό.π..</ref>. Επίσης, φορείς της Ιεράς Παραδόσεως είναι και τα μεταγενέστερα δογματικοσυμβολικά μνημεία και η υμνολογία της Εκκλησίας θα πρέπει όμως να χρησιμοποιούνται βοηθητικά και ''Ιερά Παράδοση"μετά μεγίστης προσοχής"'' είναι ο χώρος της «<ref>στο ίδιο.</ref> καθώς στα μεν πρώτα υπάρχουν ετερόδοξες επιδράσεις (αν και εξωτερικές και όχι ουσιαστικές), ενώ στην υμνογραφία υπάρχουν συχνά ποιητικές και εικονικές εκφράσεις ''καθαρτικής, φωτιστικής και θεωτικής ενέργειας του Θεού"μη διακρινομένας επί δογματική ακριβεία"''»<ref>ό.π..</ref>.

Η Ιστορικά, ο διαχωρισμός της Ιεράς Παραδόσεως σε δύο κομμάτια, ''Ιερά παράδοσιςΓραφή'' δύναται να ανευρεθεί στην [[Αγία Γραφή]] και στις άλλες γραπτές πηγές της Ιεράς Παραδόσεως. Τέτοιες είναι πρωτίστως οι δογματικές αποφάνσεις των [[Οικουμενικές Σύνοδοι|Οικουμενικών Συνόδων]] (συμπεριλαμβανομένου του [[Σύμβολο της Πίστης (Νίκαια-Κωνσταντινούπολη)|Συμβόλου της πίστεως Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως]] και των αποφάσεων της [[Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος|Πενθέκτης]] εν Τρούλλω Οικουμενικής Συνόδου (691/2) ως συμπληρωματικής των Ε' και ΣΤ'). ΔευτερευόντωςΠαράδοση'', σημαντικές πηγές αποτελούν τα Σύμβολα [[Σύμβολο των Αποστόλων|Αποστολικό]] και [[Σύμβολο του αγίου Αθανασίου|Αθανασιανό]], τα συγγράμματα των αρχαίων μεγάλων Πατέρων και ιδιαιτέρως εκείνα τα σημεία όπου πηγάζει από την ''"διακριβούται συμφωνία των Πατέρων"''<ref>Νικ. ΜητσόπουλοςΜεταρρύθμιση του Προτεσταντισμού, από το 16° αιώνα και εφεξής"Παράδοσις Ιερά", ''Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδειαπου '' "εξαίροντας σχεδόν τη μοναδικότητα της Αγίας Γραφής (Θ.Η.Ε.sola scriptura), τόμ. 10ως πηγής του λόγου του Θεού, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1967, στ. 26.</ref> ανάγκασε τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στη σύνοδο του Τριδέντου (1545-1563) να ανακηρύξει με έμφαση Αγία Γραφή και η [[Θεία Λειτουργία]] ''"Παράδοση ως εκφράζουσα την πίστιν δύο Ισότιμες και Ισόκυρες πηγές του περιεχομένου της καθόλου Ορθοδόξου Εκκλησίαςπίστης"''<ref>ΘΜατσούκας, ''Δογματική.Η.Ε.'', Γ', ό.π..</ref>. ΕπίσηςΟ ίδιος ο [[Απόστολος Παύλος]] θεωρεί τη διδασκαλία ως καρπό της παράδοσης, φορείς της Ιεράς Παραδόσεως είναι και τα μεταγενέστερα δογματικοσυμβολικά μνημεία και η υμνολογία της Εκκλησίας θα πρέπει όμως να χρησιμοποιούνται βοηθητικά και πράγμα που σημαίνει ότι ''"μετά μεγίστης προσοχήςη παράδοση κάνει τις Επιστολές του, και όχι αυτές την παράδοση"''<ref>στο ίδιο.</ref> καθώς στα μεν πρώτα υπάρχουν ετερόδοξες επιδράσεις (αν και εξωτερικές και όχι ουσιαστικές), ενώ στην υμνογραφία υπάρχουν συχνά ποιητικές και εικονικές εκφράσεις ''"μη διακρινομένας επί δογματική ακριβεία"''<ref>ό.π..</ref>.  Για τους Ορθοδόξους, η πράξη και η διδασκαλία [[Καθολικισμός|Ρωμαιοκαθολικών]] και [[Προτεσταντισμός|Προτεσταντών]] επειδή δε βασίζονται στην επί της παραδόσεως της θεώσεως πράξη, βρίσκονται εκτός ''Ιεράς Παραδόσεως''.