Ελεγκτές, renameuser, Διαχειριστές
4.720
επεξεργασίες
Αλλαγές
καμία σύνοψη επεξεργασίας
Το έτος 1535 το μοναστήρι κάηκε κατά το μεγαλύτερο μέρος του αλλά σε μικρό διάστημα ο ηγεμόνας της ''Μολδαβίας'' ''Ιωάννης Πέτρος'' ανοικοδόμησε την ανατολική πλευρά του, ενώ μερικές δεκαετίες αργότερα, ο ηγεμόνας της ''Βλαχίας'' ''Αλέξανδρος'' μαζί με τη σύζυγο του ''Ρωξάνδρα Μαυροκορδάτου'', εξαγόρασαν από τους Τούρκους και απέδωσαν στο μοναστήρι τα μετόχια του<ref>Καδάς Σωτήρης, ''Το Άγιον Όρος. Τα μοναστήρια και οι θησαυροί τους'', Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1995, σελ. 63. Βλ. και: Iorga Nicolae, ''Το Βυζάντιο μετά το Βυζάντιο'' (μτφρ. Καράς Γιάννης), Gutenberg, Αθήνα 1985, σελ. 143.</ref>. Παράλληλα όμως, υπήρξαν και άλλοι ευεργέτες της μονής, ηγεμόνες και ανώτεροι αξιωματούχοι.
Κατόπιν, τόσο στον 16ο όσο και στον 17ο αιώνα γνώρισε ιδιαίτερη ακμή και κατέλαβε στην ιεραρχία την 5η θέση, που ως τότε κατείχε η [[Ιερά Μονή Ξηροποτάμου|Μονή Ξηροποτάμου]], και τη θέση αυτή τή διατηρεί μέχρι σήμερα. Το 1805 επί πατριαρχίας ''Καλλινίκου'', επανήλθε στον κοινοβιακό τρόπο ζωής.
Εκτός από τον κεντρικό ναό του, το μοναστήρι αριθμεί και πολλά άλλα παρεκκλήσια μέσα στον περίβολο και έξω από αυτόν που φθάνουν τα 14. Έξω από το μοναστήρι υπάρχουν διάφορα [[Κάθισμα|καθίσματα]] και [[Ησυχαστήριο|ησυχαστήρια]] όπως και 7 [[Κελλί|κελλιά]] στις [[Καρυές]]. Λόγω του περιορισμένου της χώρου, η μονή ''Αγίου Διονυσίου'' έχει διαφορετική αρχιτεκτονική δομή από τα περισσότερα αγιορείτικα μοναστήρια: απουσιάζει η μεγάλη αυλή στο κέντρο καί η [[Φιάλη]] αγιασμού.
==Πνευματική κίνηση - Τέχνη - Κειμήλια==
