Αλλαγές

{{Άγιος| Όνομα = Ιγνάτιος Αντιοχείας| Εικόνα = [[Image:Ignatius.jpg|200px180px]]| Όνομα Εικόνας = Ο άγιος Ιγνάτιος ο θεοφόρος| ΗμερομηνίαΓέννησης = άγνωστο| ΗμερομηνίαΚοίμησης = πιθ. 113 μ.Χ. (107-118)| ΗμερομηνίαΕορτής = [[Πρότυπο:20 Δεκέμβριος|20 Δεκεμβρίου]]|rightΗμερομηνίες = 70 Επίσκοπος Αντιοχείας<br>113 Σύλληψη από Ρωμαίους|thumbΤίτλος = [[Αποστολικοί Πατέρες|O Άγιος ΙγνάτιοςΑποστολικός Πατέρας]], [[Επίσκοπος]]}}Ο '''Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος''' ή '''Ιγνάτιος Αντιοχείας'''(;-περ. 113), αποτελεί μία από τις σημαντικότερες εκκλησιαστικές προσωπικότητες, που έδρασε στα τέλη του πρώτου, είναι ο με αρχές του δευτέρου αιώνα. Αποκαλείται [[Αποστολικοί Πατέρες|Αποστολικός πατήρ]] της εκκλησίας και διετέλεσε δεύτερος [[επίσκοπος]] Αντιοχείας, διάδοχος του ''Ευοδίου''. Η επισκοπεία επιστολογραφία του άρχισε περίπου αποτελεί σπουδαίο ιστορικό εύρημα για το 70 μ.Χ. και άκμασε κατά τα τέλη του πρώτου αιώναχριστιανισμό, με αρχές δευτέρου<ref>Ευσεβίου Εκκλ. Ιστ. 3. 22 κ.ά.</ref>. Σύμφωνα με μεταγενέστερες πηγές ο Ιγνάτιος διετέλεσε μαθητής του Αποστόλου και καθώς μας διασώζει τον ιστορικό τρόπο μετάβασης της αδιάκοπης αποστολικής διαδοχής από τους [[Απόστολοι|αποστόλους]] στους [[Ευαγγελιστής ΙωάννηςΕπίσκοπος|Ευαγγελιστού Ιωάννουεπισκόπους]], που αν ενώ διασώζουν και απο πολλούς αμφισβητείται, σήμερα θεωρείται βέβαιο<ref>Ιερωνύμου Χρονικ. έ. 2116 και μαρτύριον κολβερτσημαντικά ιστορικά στοιχεία των πρώτων χριστιανικών κοινοτήτων. 1, 1</ref>. Το περιβάλλον που γεννήθηκε και μορφώθηκε, ήταν Ελληνικό, όπως μαρτυρεί το αναπτυγμένο γλωσσικό αισθητήριο των επιστολών Τελικώς παρέδωσε τη ζωή τουμαρτυρικώς στη Ρώμη επί Αυτοκράτορος Τραϊανού.

Στις επιστολές ==Ο βίος του αυτοαποκαλείται και ''Ιγνάτιος ο Θεοφόρος'', ενώ κατά το μαρτύριό του ονομάζεται ως «''τον Χριστόν έχων εν στέρνοις''», πραφανώς λόγω της αφοσιώσής του σ' Αυτόν. Κατά τον ''Συμεώνα τον μεταφραστή'', συγγραφέα του 10ου αιώνα και άλλους μεταγενέστερους, ονομάσθηκε έτσι διότι αυτός ήταν πιθανώς το παιδί που ο Ιησούς κράτησε και έστησε μπροστά στους αποστόλους: «''Και προσκαλεσάμενος ο Ιησούς παιδίον έστησεν αυτό εν μέσω αυτών και είπεν: αμήν λέγω υμίν, εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών''»<ref>Ματθαίος 18/ιη: 2,3</ref>.==

Κατά τον διωγμό Η ζωή του Αγίου Ιγνατίου είναι άγνωστη προς εμάς. Παρά τη μακρά δράση του, στο προσκήνιο της ιστορίας εμφανίζεται μόλις μερικές εβδομάδες πριν το μαρτυρικό του θάνατο<ref>Π. Χρήστου, Πατρολογία Β΄, σελ. 408</ref>. Έτσι για το βίο του γνωρίζουμε μόνο ότι διασώζεται στις επιστολές του, οδηγούμενος προς τη Ρώμη, λίγο πριν το θάνατό του<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 177</ref>. Που και πότε γεννήθηκε δεν είναι γνωστό. Το περιβάλλον που μορφώθηκε πρέπει να ήταν ελληνικό, όπως μαρτυρούν οι επιστολές του Τραϊανού (98-117 μ<ref>Στ.ΧΠαπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ.177</ref>, αν και υπετέθη πως ίσως είχε λατινογενή προέλευση, καθώς το όνομα Ιγνάτιος προέρχεται από τη λατινική λέξη ''Ignis'' που αποδίδεται στα ελληνικά ως πυρ (φωτιά). Το όνομα αυτό, μεταφέρθηκε από συνάμα με αρκετές λατινικές εκφράσεις που υπάρχουν στις επιστολές του, οδήγησε μερικούς ερευνητές να υποθέσουν λατινική καταγωγή, αλλά κάτι τέτοιο δε δύναται να εξακριβωθεί, καθώς αφενός οι λατινικές λέξεις υπάγονται στη στρατιωτική συνοδεία ορολογία, την οποία έμαθε από την Αντιόχεια στη Ρώμη «''Δεδεμένος δέκα λεοπάρδοιςπαραμονή του ως αιχμάλωτος, αφετέρου το όνομα είναι πιθανό να το απέκτησε την εποχή που έλαβε Ρωμαϊκή υπηκοότητα<ref>Π. Χρήστου, Πατρολογία Β΄, ό εστι στρατιωτικόν σώμα''»σελ. 408</ref>.  Ο Ιγνάτιος αυτοαποκλήθηκε θεοφόρος<ref>Ιγνατίου προς Ρωμ, Προς Εφεσίους ΒΕΠΕΣ 2, σελ. 264</ref>. Ο λόγος της ονομασίας αυτής παραμένει μέχρι σήμερα ανεξακρίβωτος. Η παράδοση διέσωσε δύο πιθανές εκδοχές για το όνομα αυτό, που όμως από την ιστορική πραγματικότητα απορρίπτονται<ref>Π. Χρήστου, Πατρολογία Β΄, σελ. 40</ref>. 5: Κατά την πρώτη, μετά το θάνατό του βρέθηκε στο στήθος του γραμμένο το όνομα του Χριστού, κατά τη δεύτερη πως ήταν το παιδί που αγκάλιασε ο Ιησούς παρουσιάζοντάς το ενώπιον των μαθητών ως παράδειγμα αθωότητος<ref>Συμεών Μεταφραστού, Μαρτύριον Ιγνατίου 1</ref>, ενώ ''λεοπάρδους'' αποκαλεί τους στρατιώτες . Με βάση τη δεύτερη αιτιολογία μάλιστα έγινε προσπάθεια να οριοθετηθεί η περίοδος που τον ακολουθούσαν ένεκα γεννήθηκε. Το πιθανότερο αίτιο αυτής της βάναυσης συμπεριφοράς ονομασίας είναι ο εκκλησιαστικός βίος που διήγαγε, καθώς ο ίδιος μέσω των επιστολών του αναφέρει ως θεοφόρους, αγιοφόρους, χριστοφόρους όλους τουςχριστιανούς<ref>Ν. Νικολαΐδης, Αποστολικοί πατέρες, σελ. 175</ref>. Ο ''Άγιος Ιγνάτιος'' τελικώς μαρτύρησε στη Ρώμηδε φαίνεται να είχε λάβει συστηματική μόρφωση, αφού τον έριξαν εν μέσω λεόντωναλλά διακρίνεται μία αυτοδιδακτική ικανότητα η οποία είχε καλλιεργηθεί με τη συναναστροφή με πεπαιδευμένους ανθρώπους, όπως μαθαίνουμε από το μαθητή διακρίνεται στις επιστολές του<ref>Χ. Κρικώνης, Αποστολικοί Πατέρες Α΄, σελ. 113</ref>. Άλλωστε η Αντιόχεια στην εποχή του ήταν ένα πολιτιστικό χωνευτήρι, στο οποίο είχε τη δυνατότητα να γνωρίσει τα φιλοσοφικά και θρησκευτικά ρεύματα της εποχής του<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 177</ref>. Η γνωριμία τουμε τους αποστόλους θεωρείται βεβαία<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 177</ref>. Κατά τον [[Ειρηναίος ΛουγδούνουΙωάννης ο Χρυσόστομος|Ειρηναίο Λουγδούνουιερό Χρυσόστομο]]είχε συναναστραφεί τους αποστόλους<ref>Εις Ιγνάτιον 1</ref>Έλεγχος 5, 28ενώ ο [[Ευσέβιος Καισαρείας|Ευσέβιος]] τον θέλει ακροατή του [[Ιωάννης ο θεολόγος|Ευαγγελιστή Ιωάννη]]<ref>Ευσέβιος, Χρονικόν εις έτος 2122</ref>, . Σύμφωνα με τον [[Ωριγένης|Ωριγένη]] επίσης υπήρξε ο δεύτερος επίσκοπος Αντιοχείας, μετά τον [[Απόστολος Πέτρος|Απόστολο Πέτρο]]<ref>Ομ. Ωριγένους, Ομιλία 6 εις ΛουκάνPG 13, 1818, 15</ref> και , ενώ κατά τον [[Ευσέβιος Καισαρείας|Ευσέβιο Καισαρείας]], που είναι και ορθός, ήταν διάδοχος του Ευόδου και προκάτοχος του Ήρωνος<ref>Ευσεβίου Εκκλ. Ιστ. Ιστορία, 3, 3622</ref>. O χρονογράφος [[Ιωάννης Μαλάλας]]Κατά τον Ευσέβιο μάλιστα η επισκοπεία του τοποθετείται μεταξύ του πρώτου έτους του Βεσπασιανού και του δέκατου του Τραϊανού, δηλαδή μεταξύ 70 και 107. Το κύρος του και η φήμη του φαίνεται πως επεκτεινόταν πέρα από τα όρια της επισκοπής του<ref>Χ. Κρικώνης, κατά τον 6ο αιώναΑποστολικοί Πατέρες Α΄, ισχυρίστηκε ότι σελ. 113</ref> και ο ''Άγιος Ιγνάτιος'' μαρτύρησε στην Αντιόχεια, σεβασμός που επιδεικνυόταν προς το πρόσωπό του είναι κάτι που σήμερα όμως θεωρείται αβάσιμομας επιβάλλει να τον θεωρήσουμε επίσκοπο οικουμενικού κύρους<ref>ΧρονικογρΣτ. 11Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, Migne Εσελ. 177</ref>. Τελικά συνελήφθη από τος ρωμαϊκές αρχές μεταξύ 107 και 118 και καταδικάστηκε σε θάνατο<ref>Π. 97Χρήστου, 417Πατρολογία Β΄, σελ. 409</ref>. Σύμφωνα Η σύλληψη συνέβη πιθανώς κατά διάρκεια του διωγμού του 112-113 στη Μικρά Ασία, κάτι που συμφωνεί και το αντιοχειανό μαρτυρολόγιο<ref>Π. Χρήστου, Πατρολογία Β΄, σελ. 410</ref>. Η δίκη συνέβη στην Αντιόχεια και η καταδίκη αφορούσε θανάτωση δια θηρίων. Η απόφαση μεταφοράς στη Ρώμη εικάζεται πως στόχο είχε τη θυσία ενός γνωστού χριστιανού ηγέτη στο κοινό της Ρώμης, συνάμα με το τον παραδειγματισμό προς νουθεσία των λαών της Μικράς Ασίας και της Ελλάδας, οι οποίοι εμφανίζονταν προθυμότεροι για τη μεταστροφή τους στο χριστιανισμό. Ο Ιγνάτιος μέχρι να φτάσει στη Ρώμη, πορεύθηκε για αρκετό καιρό, συνοδεία στρατιωτών που αποκαλούντο "λεοπάρδοι" (μεταγενέστεροπιθανώς ανήκουσα σε λεγεώνα φέρων τέτοιο όνομα<ref>Π. Χρήστου, Πατρολογία Β΄, σελ. 411</ref>) μαρτυρολόγιό , οι οποίοι και του φέρονταν βάναυσα. Κατά την πορεία του, σε ενδιάμεσους σταθμούς, απεσταλμένοι εκκλησιών παρίσταντο στον Ιγνάτιο και λάμβαναν τις επιστολές του, για να δεχτούν συμβουλές. Τελικώς μαρτύρησε στις 20 Δεκεμβρίου στη Ρώμη. Τα οστά τουμεταφέρθηκαν από τη Ρώμη στην Αντιόχεια, δηλαδή το ''Μαρτυρολόγιο αλλά επανήλθαν και πάλι στη Ρώμη. ===Η συνεισφορά του Ιγνατίου''=== Ο Ιγνάτιος θεωρείται ως ο πρώτος μεγάλος θεολόγος μετά τους Αποστόλους. Χάρη σε αυτόν θα λέγαμε πως η εκκλησία προχωρά στη θεμελίωσή της, όχι πλέον περιστασιακά και πρακτικά, αλλά θεολογικά (7: 1αν και όχι συστηματικά)<ref>Στ. Παπαδόπουλος, ο Πατρολογία Α΄, σελ. 174</ref>. Ο Ιγνάτιος μαρτύρησε μέσα από την 20ή Δεκεμβρίου αμεσότητα και τη βεβαιότητα των λόγων του 107βοηθά την εκκλησία, που σε πολλές περιπτώσεις ερωτοτροπούσε με τον ηθικισμό και την αρετολογία, να ξεπεράσει αυτήν την προοπτική. Γι' αυτό Ταυτόχρονα η μάχη που έδωσε ενάντια στις προσμίξεις και τις αλλοιώσεις του αποστολικού μηνύματος από τον ιουδαϊσμό και η το [[Δοκητισμός|Δοκητισμό]], χρησιμοποιώντας μάλιστα τη γλώσσα τους<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 174</ref>, βοήθησε την Εκκλησία μας τελεί να υπερνικήσει και να ξεπεράσει το κλίμα μέσα στο οποίο ανέπνεε, δημιουργώντας μία εκκλησιαστική θεολογία σαφώς διαχωρισμένη από τις μήτρες της αίρεσης. Η θεολογία του αποτελεί συνέχεια της αποστολικής διδαχής<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 174</ref> και συνίσταται από τρεις βασικούς πυλώνες, οι οποίοι αντιμετωπίζουν τα προβλήματα των εκκλησιών της εποχής. Τη θεολογία του Επισκόπου, της ενότητος της εκκλησίας και της ευχαριστίας. Η θεολογία του μάλιστα θα αποτελέσει πρότυπο στη συνέχεια της εκκλησιαστικής πραγματικότητος, αφού αφενός εξαρτάται από το φωτισμό και τη μνήμη καθοδήγηση που παρέχει ο Θεός, αφετέρου επισημαίνει διαρκώς την αποκαλυπτική παρουσία του σε αυτή την ημερομηνίαΘεού στην κτίση<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 176</ref>. Τελικά το έργο του κρίνεται ως ένα πολύ τολμηρό και σπουδαίο βήμα στην πορεία του εκκλησιαστικού βίου, αφού παρέχει τη σαφή ιεραρχική οργάνωση της εκκλησίας, τη θεολογία της ενότητος, ενώ η Λατινική οποία μειώνει την ένταση της ταχείας έλευσης του Κυρίου και ποιεί την 1η ΦεβρουαρίουΑγία Γραφή κύρια πηγή των εκκλησιαστικών συγγραφέων, δίνοντας ιδιαίτερη βάση στη χριστολογία.

=== Οι επιστολές του Ιγνατίου Εισαγωγή===

Οι επιστολές που φέρουν το όνομα του Αγίου Ιγνατίου δε συμφωνούν μεταξύ τους ούτε κατά τον αριθμό, ούτε κατά το κείμενο<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία Β΄, σελ. 414</ref>. Έτσι διασώθηκαν τέσσερις παραλλαγές:*''Η εκτενής'', η οποία περιλαμβάνει 13 επιστολές και διασώζονται στον κώδικα ''Monac. 394'' του 11ου αιώνος, στα ελληνικά και τον κώδικα 54 του Μετοχίου του Παναγίου Τάφου, στα λατινικά σε αρχαία μετάφραση*''Η μικτή'', η οποία περιέχει και αυτή 13, έξι εξ αυτών όπως στις εκτενείς<ref>Μαρίας προς Ιγνάτιον, Ιγνατίου Προς Μαρίαν, Προς Ταρσείς, Προς Φιλληπησίους, Προς Αντιοχείς, Προς Ήρωνα</ref> και των υπολοίπων επτά σε συντομότερο κείμενο. Διασώζεται στα Ελληνικά στον κώδικα ''Mediceus Laur. 57, 7'' του 11ου αιώνος. Ο Ιγνάτιος συνέταξε 7 γνήσιες κώδικας βρίσκεται σε κακή κατάσταση με αποτέλεσμα να εκλείπουν μερικά σημεία από την ''"Προς Ταρσείς"'' και ολόκληρες οι Προς Αντιοχείς, Φιλιππησίους, Ρωμαίους και Ήρωνα. Υπάρχουν επίσης και λατινική μαι αρμενική μετάφραση*''Η βραχεία'', η οποία διασώζει μόλις τρεις επιστολές*''Η λατινική'', η οποία περιλαμβάνει τέσσερις ακόμα επιστολές, οι οποίες ήταν:επιπρόσθετα στις 12 της μικτής.

* ''[[Προς Εφεσίους Επιστολή Η εκτύπωση των επιστολών το 1489 και το 1555, προκάλεσαν διχασμό των κριτικών, σχετικά με τη γνησιότητα των επιστολών. Η ένταση αυτή υπήρξε κυρίως μεταξύ των Ρωμαιοκαθολικών και των προτεσταντών καθότι η σπουδαιότητα της αξιοπιστίας των επιστολών ήταν πολύ σημαντική. Στις επιστολές αυτές διακυβευόταν η αρχαιότητα του Αγίου Ιγνατίου θεσμού τους επισκόπου. Οι καθηγητές Zahn, Funk, Lightfoot και Harnack κατά τα τέλη του Θεοφόρου|Προς Εφεσίους]]''* ''[[Προς Μαγνησιείς Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Μαγνησιείς]]''* ''[[Προς Τραλλιανούς Επιστολή Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Τραλλιανούς]]''* ''[[Προς Ρωμαίους Επιστολή Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Ρωμαίους]]''* ''[[Προς Φιλαδελφείς Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Φιλαδελφείς]]''* ''[[Προς Σμυρναίους Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Σμυρναίους]]''* ''[[Προς Πολύκαρπον Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Πολύκαρπον]]''19ου αιώνος κατοχύρωσαν τελικά τη γνησιότητα των επτά σύντομων επιστολών της μικτής παραλλαγής<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία Β΄, σελ. 415</ref>.

===Οι 6 από τις 7 Γνήσιες αυτές γνήσιες επιστολές του Ιγνατίου, έχουν ως κύριο στόχο:===

* ''Την ομόνοια μεταξύ των πιστών'' ["Χρήσιμον ουν εστιν υμάς εν αμώμω ενότητι είναιΟι επιστολές που συνέγραψε ο Ιγνάτιος, ίνα συντάχθηκαν λίγο πριν το τέλος της ζωής του και ήταν αυτές που χάρισαν την εξαιρετική τιμή που λαμβάνει μέσα στην εκκλησιαστική παράδοση και Θεού πάντοτε μετέχετε" (Προς Εφεστη συνείδηση των χριστιανών. 4, 1), κλπ]* ''Την υπακοή στον Επίσκοπο'', Χαρακτηρίζονται ως το κέντρο της Εκκλησιαστικής εν Χριστώ ζωής φιλολογικά και ενότητας της Εκκλησίαςθεολογικά μνημεία, καθώς κάτι που μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως ο ίδιος ήταν ικανός συγγραφέας και τον σεβασμό πως είχε εμπειρία πάνω στο Πρεσβυτέριο και τους Διακόνουςαντικείμενο<ref>Στ.* ''Αποφυγή των ετεροδοξιών''Παπαδόπουλος Α΄, Πατρολογία, και * ''Εμμονή στην αρετή και την πίστη''σελ. 178</ref>.

Η προς Ρωμαίους επιστολή συντάχθηκε με σκοπό να πείσει τους Χριστιανούς Οι επιστολές αυτές εκφράζουν το πολυσχιδές πνεύμα του Ιγνατίου, την πρωτοτυπία της σκέψης του και της Ρώμης να μη αποπειραθούν να προβούν έκφρασής του<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 178</ref>. Ο λόγος του είναι άλλοτε λυρικός, άλλοτε δραματικός, αλλού αρμονικός, παρουσιάζοντας σε ενέργειες για τη διάσωσή μερικά σημεία ελαττώματα και ασυνέχειες. Το ύφος του από το μαρτύριοθεωρείται διαυγές, επειδή επιθυμούσε το ταχύτεροπου κατά περιπτώσεις μετατρέπεται σε σκοτεινό, να επιτύχει δια ένεκα των Συριακών καταβολών του μαρτυρικού θανάτου και τουαυθορμητισμού που τον διέπει<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, την τελείωσησελ. 178</ref>. Η επιστολή αυτή έχει διαφορετική θεματολογία Χρησιμοποιεί ρητορικά σχήματα και κυρίως τη δεύτερη ασιανική σοφιστική, αλλά και του ύφοςτο στωικισμό. Οι τεχνικές αυτές γίνονται οχήματα, λόγω των ειδικών συγκινησιακών συνθηκών κάτω από για να εκφράσει τις οποίες γράφτηκε. Η νουθεσίες του προς Ρωμαίους ανευρέθηκε στον κώδικα ''Parisτις εκκλησίες, με αγάπη και τρυφερότητα<ref>Στ. grΠαπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 1475'' τού 10ου αιώνα179</ref>, με ταπεινοφροσύνη, σταθερή και αμετακίνητη πίστη στο Χριστό.

=== Η σημαντικότητα Ο Ιγνάτιος συνέταξε 7 γνήσιες επιστολές, οι οποίες ήταν οι: ''[[Προς Εφεσίους Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Εφεσίους]]'', ''[[Προς Μαγνησιείς Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Μαγνησιείς]]'', ''[[Προς Τραλλιανούς Επιστολή Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Τραλλιανούς]]'', ''[[Προς Ρωμαίους Επιστολή Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Ρωμαίους]]'', ''[[Προς Φιλαδελφείς Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Φιλαδελφείς]]'', ''[[Προς Σμυρναίους Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Σμυρναίους]]'', ''[[Προς Πολύκαρπον Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Πολύκαρπον]]''. Κύρια ζητήματα που πραγματεύεται είναι η ενότητα των επιστολών πιστών και κατ επέκτασιν της εκκλησίας, ο θεσμός του Ιγνατίου ===επισκόπου, οι αιρετικές διδασκαλίες και ο ενάρετος βίος των πιστών.

Οι πληροφορίες για το βίο του Ιγνατίου που σήμερα διασώζονται είναι ελάχιστες και κατά βάση προέρχονται από τις επιστολές του. Η σημαντικότητα Σε ότι αφορά τη γνησιότητα των επιστολών του όμως είναι σπουδαία διότι μέσα από την επιστολογραφία ενός οικουμενικού κύρους επισκόπουΙγνατίου, διακρίνουμε τη σαφή αποστολική διαδοχή από τον [[προφήτης|Προφήτη]] στον επίσκοποόπως ήδη αναφέρθηκε, που τόσο από τις προστεσταντικές ομάδες καταπολεμήθηκε, ώστε να εκφραστεί είτε το φαινόμενο της έκπτωτης εκκλησίας, είτε το φαινόμενο μια εκκλησίαςκατά τα τέλη του 19ου αιώνα οι θεολόγοι Zahn, χωρίς ιερατείοFunk, καθώς καθ'αυτές τις ομολογίες ο Χριστός ουδέποτε παρέδωσε ιερατείο Lightfoot και σίγουρα Harnack ακολουθώντας τον Pearson αποφάνθηκαν τελικώς πως οι απόστολοι ποτέ δεν έδωσαν το ιερατικό χρίσμα στους ''προφήτες'' μια ιερατική ομάδα, επτά αυτές επιστολές που αποτέλεσε διάδοχο των αποστόλων και πρόγονο των επισκόπωνβρίσκονται στη μικτή παραλλαγή είναι γνήσιες. Η ''έννοια'' προφήτης στηρίχθηκε κατ'αυτούς σε διάφορα επιχειρήματαΠαρόλα αυτά μερικοί ερευνητές όπως οι Βολταίρος, ο Ρενάν, πως αντιστοιχεί μόνο προς το χάρισμαο Weijenborg είχαν διατυπώσει αντίθετες απόψεις. Ο Ιγνάτιος Οι απόψεις αυτές όμωςφαίνονται μεμονωμένες, φορέας της αποστολικής διδαχήςενώ παραβλέπουν και μερικά σοβαρά ιστορικά στοιχεία<ref>Π. Χρήστου, μέσω των επιστολώνΕλλ. Πατρολογία Β΄, σαφώς επιβεβαιώνει το κύρος της αποστολικής διαδοχής μέσα από τις απιστολές του, μια διαδοχή, η οποία ήδη έχει αρχίσει να διαφαίνεται προοδευτικά τόσο από την επιστολή Κλήμεντα Ρώμης, ο οποίος απαριθμεί ως επισκοπή το προφητικό αξίωμα, δηλαδή έχουμε μια πρώτη διαδοχή των όρων, αλλά και στον Ποιμένα του Ερμά, που παρατηρήται αντικατάσταση των όρωνσελ. 415-416</ref>.

Οι επιστολές είναι επίσης σημαντικές διότι συγκρινόμενες με άλλα αρχαιότερα πρωτοχριστιανικά συγγράμματαΓια να μπορέσουν να εντοπίσουν ποιες ήταν γνήσιες και αν τελικώς υπήρξαν τέτοιες, οι εν λόγω θεολόγοι συγκέντρωσαν αρχεία της [[Πατρολογία|πατερικής γραμματολογίας]] όπως του [[Ειρηναίος Λυών|Ειρηναίου]], μας δείχνουν περίπου το χρονικό σημείοτου [[Ωριγένης|Ωριγένη]], στο οποίο είχε εκινήσει η μετάβαση από την ηγεσία των Αποστόλων και Προφητών του Ευσεβίου, προς τους Επισκόπουςτου [[Θεοδώρητος Κύρου|Θεοδώρητου Κύρου]], μια του [[Κύριλλος Αλεξανδρείας|Κυρίλλου Αλεξανδρείας]] κ.α. και λίγα μόλις χρόνια ενωρίτερα, όπως εξάγεται από το πρωτοχριστιανικό Σύγγραμμα τα συνέκριναν με τους κώδικες. Από την έρευνα αποκαλύφθηκε πως οι συνοπτικές επιστολές της "Διδαχής των 12 Αποστόλων"μικτής παραλλαγής είχαν αποτελέσει την αρχική συλλογή<ref>Π. Χρήστου, λειτουργούσε ακόμα σε εκτεταμένη έκταση ο θεσμός των ΠροφητώνΕλλ. Πατρολογία Β΄, που ήταν και οι άμεσοι διάδοχοι των Αποστόλωνσελ. 416</ref>.

Από τον Άγιο Ιγνάτιο, διασώζονται 7 γνήσιες συνοπτικές σπιστολές. ===Οι νόθες επιστολές αυτές διασώζονται σε δύο μορφές, μια συνοπτική και μια πιο μακροσκελή, που όμως αξιολογείται σήμερα πως είναι ψευδεπίγραφη, μεταξύ 2ου και 4ου αιώνα. Πιαθνότερος πλαστογράφος φέρεται ο Νεοαρειανός Ιουλιανός, υπεύθυνος και για πλαστογράφηση πολλών άλλων πρωτοχριστιανικών κειμένων.===

Οι πρώτες Από τις νόθες επιστολές, οι τέσσερις επιστολές παραδόθηκαν από , της λατινικής παραλλαγής δεν παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέρον. Αντιθέτως όμως με τις έξι της μικτής παραλλαγής. Όλοι σχεδόν σήμερα οι ερευνητές συμφωνούν πως ο πλαστογράφος διαχειρίζεται τον ίδιο στη Σμύρνη κατά τη σύλληψή του στην Αντιόχειαεξελιγμένο [[Μοναρχιανισμός|μοναρχιανισμό]] και [[Γνωστικισμός|γνωστικισμό]], ενώ άλλες τρεις όταν έληξε ο διωγμός είχε επιρροές από το δοκητισμό και βρισκόταν στην Τρωάδατον Ιουδαϊσμό<ref>Π. Από εκεί μεταφέρθηκε από το Δυρράχιο πιθανόταταΧρήστου, δια θαλάσσηςΕλλ. Πατρολογία Β΄, στο Βρινδήσιο, και από εκεί πεζός ως τη Ρώμη, όπου και Μαρτύρησεσελ. 430</ref>.

=== Η αξιοπιστία Τα νόθα κείμενα επίσης δύναται να διαχωριστούν σε δύο κομμάτια. Στον πυρήνα των Συνοπτικών Επιστολών του Ιγνατίου ===γνήσιων επιστολών και στα παρεμβαλλόμενα. Στην έρευνα λοιπόν που διεξήχθη, συγκρίνοντας τα κομμάτια των νόθων με αυτά των γνήσιων, απεκαλύφθη τελικά πως η αρχική συλλογή (Συλλογή της Σμύρνης) συγκροτήθηκε αυτόματα, ενώ το υλικό των έξι νόθων διακρίνεται από αυτό και φιλολογικώς<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία Β΄, σελ. 432</ref>.

Υπάρχουν όμως και επιχειρήματα τα οποία καταδεικνύουν πως οι συνοπτικές Οι Αποστολικοί πατέρες απεύθυναν τις επιστολές του Αγίου Ιγνατίου, με ισχυρά επιχειρήματα είναι οι γνήσιεςτους σε ομόπιστους χριστιανούς. Εν αρχή πρέπει να τονιστεί ότι η συντομότερη μορφή των επιστολών του αγίου Ιγνατίου παρατίθεται σε επιστολές σε συγγράμματα Χριστιανών του 2ου και 3ου αιώνα, κάτι που δεικνύει πως οι επιστολές του ήταν υπαρκτές και γνωστέςΤο γεγονός αυτός προσδιορίζει τη διδασκαλία τους γύρω από την εκκλησιαστική θεολογία<ref>Κ. Χαρακτηριστικό είναι πως ο Ειρηναίος και άλλοι Εκκλησιαστικοί συγγραφείς, αναφέρονται αυτολεξεί σχεδόνΣκουτέρης, σε εδάφια Ιστορία των επιστολών αυτώνΔογμάτων, όπως υπάρχουν στη Συνοπτική μορφή των 7 γνησίων επιστολώνσελ. Σε αυτό συνηγορεί και η διασωθείσα Αρμενική μετάφραση, αλλά και τα διασωθέντα αποσπάσματα Συριακής και Κοπτικής μεταφράσεως, που συμφωνούν απόλυτα με τις επιστολές αυτές169</ref>.

* ''Πολύκαρπος Επίσκοπος Σμύρνης'' (ΚεφΟ Άγιος Ιγνάτιος επίσης είναι αρκετά σκληρός προς τους αιρετικούς. ιγ) «''τας επιστολάς ΙγνατίουΦαίνεται πως την εποχή του ταλάνιζαν ιδιαίτερα δύο σημαντικά προβλήματα.Ο δοκητισμός και ο Ιουδαϊσμός.Η περίπτωση μάλιστα του [[Δοκητισμός|Δοκητισμού]] αντιμετωπίζεται ήδη από το [[Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον]]. επέμψαμεν υμίνΟι αιρετικοί κατά τον Ιγνάτιο διασπούν την ενότητα της εκκλησίας.Οι [[δοκητές]] για παράδειγμα αρνούνται τον πραγματικό θάνατο του Ιησού και ουσιαστικά την αληθινή σάρκωση του Υιού.Όσοι λοιπόν εμμένουν στην αίρεση αρνούνται το Χριστό και τελικά θα τους αρνηθεί και Αυτός. εξ ων μεγάλα ωφεληθήναι δυνήσεσθε. Περιέχουσι γαρ πίστιν Συνέπεια αυτού θα είναι η κατάσταση του αιώνιου πνευματικού θανάτου, διότι η άρνηση στην εκκλησία είναι άρνηση του Χριστού και υπομονήν αποκοπή από το ζωοφόρο σώμα Του, αφού δίχως ''"(Χριστό) το αληθινόν ζην ουκ έχομεν"''<ref>Προς Τραλλιανούς 9, 2</ref> καθώς Αυτός ''"εστίν αρχή ζωής και πάσαν οικοδομήν, την εις τον Κύριον ημών ανήκουσαντέλους"''»<ref>Προς Εφεσίους 14, 1</ref>.

* Η πίστη των Αποστολικών πατέρων στην [[Αγία Τριάδα]], δεν είναι προϊόν προσωπικού στοχασμού, αλλά πίστη που έχει δεχθεί ο πιστός στην Εκκλησία με το [[Βάπτισμα|Βάπτισμά]] του<ref>J. Lebreton, Histoire du Dogme de la Trinite. Des origines au concile de Nicee II, Paris 1928, σελ. XIII</ref>. Στον Ιγνάτιο μάλιστα ανευρίσκουμε το μοναδικό αποστολικό πατέρα στον οποίο απαντάται η Αγία Τριάδα<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία, σελ. 423</ref>. Ο Θεός λοιπόν για τον Ιγνάτιο είναι Ένας και ενιαίος<ref>Προς Μαγνησιείς 8, 2: ''"Εις Θεός εστίν, ο φανερώσας εαυτόν δια Ιησού Χριστού"''Ωριγένης (182 - 254 μ</ref>.ΧΕίναι υπερβατικός και ο δημιουργός της εκκλησίας.)Η εκκλησία κατά τον Ιγνάτιο είναι '': Περί Προσευχής 20 (Παράβαλλε με Ιγνατίου προς Ρωμ"του Θεού Πατρός και του ηγαπημένου Ιησού... 3εν αμώμω Πνεύματι"''<ref>Προς Σμυρναίους, 3). Ερμηνεία εις άσμα προλεγόμεναΠρόλογος</ref> και είναι οικοδόμημα του [[Θεός Πατήρ|Θεού Πατρός]]. Οι πιστοί αποτελούν τους λίθους της εκκλησίας και ο [[σταυρός]] του Ιησού τη ''"μηχανή"'' με την οποία οι λίθοι (Παράβαλλε με Ιγνατίου προς Ρωμαίους 7πιστοί), 2)αναφέρονται στα ύψη της οικοδομής. Ομιλία εις Λουκάν (Παράβαλλε Ιγνατίου προς Το [[Άγιο Πνεύμα]] είναι το ''"σχοινί"'' για την αναφορά των λίθων<ref>Προς Εφεσίους 199, 1). Κ. Σκουτέρης, Ιστορία των Δογμάτων Α΄, σελ. 171</ref>. Γίνεται λοιπόν φανερό, πως κατά τον Ιγνάτιο, ολόκληρη η τριάδα ενεργεί, παρά τη διάκριση των προσώπων<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία, σελ. 423</ref>.

* Ο Ιησούς κατά τον Ιγνάτιο, είναι ο Υιός και Λόγος του θεού<ref>Προς Μαγνησιείς 8, 2</ref>, ο οποίος προήλθε από τη σιγή, για να ευαρεστήσει Αυτόν που τον απέστειλε. Η έκφραση μάλιστα ''Θεοδώρητος Κύρου (393 - 457)"από σιγής προελθών"'' Harnack Geschδηλώνει την απόσταση η οποία χωρίζει τη θεότητα, από την κτιστή πραγματικότητα<ref>Κ. dΣκουτέρης, Ιστορία των Δογμάτων Α΄, σελ. altchr173</ref>. LitΓι αυτό και το μόνο που αρμόζει για την υπόστασή του είναι η σιγή, καθώς ο ανθρώπινος νους δε μπορεί να προσπελάσει αυτή την πραγματικότητα, όπως άλλωστε και το φαινόμενο της σάρκωσεως του Υιού το οποίο επίσης ''"εν ησυχία Θεού επράχθη"''<ref>Προς Εφεσίους 19, 1</ref>. Έτσι γίνεται φανερό πως η αποφατικότητα του Ιγνατίου διευρύνεται και στο μυστήριο της σαρκώσεως. Ο Ιησούς λοιπόν είναι ανόμοιος από την κτιστή πραγματικότητα και σκοπό είχε να φέρει τη νέα αΐδια ζωή<ref>Προς Εφεσίους 19, 2</ref>. Είναι τέλειος Θεός και προεξαγγέλθηκε από τους προφήτες<ref>Προς Μαγνησιείς 8, 2</ref>. Φανέρωσε δε τη σοφία Του σε όσους θεμελίωσαν την αμετακίνητη πίστη τους στην αγάπη του αίματός του<ref>Προς Σμυρναίους 1, 1</ref>. Leipzig 1893Γι αυτό είναι ο Θεός της Εκκλησίας<ref>Προς Εφεσίους, σελΠρόλογος</ref>, χαρακτηρίζοντας μάλιστα το πάθος του, πάθος Θεού<ref>Προς Ρωμαίους 6, 3</ref> και τον άρτο και τον οίνο της [[Θεία Ευχαριστία|Θείας Ευχαριστίας]], σώμα και αίμα Θεού<ref>ο.π. 79 - 867, 3</ref>.

Με τις εργασίες των Zahn, Funk, Lightfoot Το Άγιο Πνεύμα παρέχει τη κοινή ζωή της αγάπης. Αυτή η ζωή εννοείται μόνο ''"εν Υιώ και Πατρί και Harnack κατά τα τέλη του παρελθόντος αιώνος, οι οποίοι ακολούθησαν την γραμμή την οποία είχε δείξει δύο αιώνες πριν ο Πήρσονεν Πνεύματι"''<ref>Προς Μαγνησιείς 13, κατοχυρώθηκε η γνησιότητα των επτά συντόμων επιστολών 1</ref>. Η απαρχή της μικτής παραλλαγήςζωής αυτής είναι γίνεται με τη σάρκωση, δηλαδήενώ το Άγιο Πνεύμα τη σφραγίζει. Η [[Θεοτόκος]] μάλιστα κυοφόρησε τον Ιησού, των με τη συνεργία του Αγίου Πνεύματος<ref>Προς Εφεσίους18, Τραλλιανούς, Μαγνησιείς, Ρωμαίους, Φιλαδελφείς, Σμυρναίους και Πολύκαρπον2</ref>.

=== Ο νοθευτής τών Μακροσκελών Οι Αποστολικοί Πατέρες για την προΰπαρξη του Υιού και τη θεότητά του παρέχουν ικανές μαρτυρίες<ref>Κ. Σκουτέρης, Ενθ.αν., σελ. 171</ref>. Κύριος σκοπός των Προσθέτων επιστολών ===χριστολογικών αναφορών είναι να στηρίξουν τους πιστούς για το έργο που επιτελεί το γεγονός της σαρκώσεως και συνάμα η προσπάθεια να αντιμετωπιστούν οι δοκητικές πλάνες<ref>Ν. Νικολαΐδης, Αποστολικοί Πατέρες, σελ. 389</ref>.

Στην εποχή Η χριστολογία δε του 355-380 περίπου ήκμασε κι έδρασε ο νέο-αρειανός ΙουλιανόςΙγνατίου εντυπωσιάζει. Έζησε μάλλον στην Αντιόχεια και αναμίχτηκε Και εντυπωσιάζει, διότι αναφέρεται με δικό σαφήνεια στις δύο φύσεις του σιωπηρό τρόπο στις θεολογικές συζητήσεις της εποχής. Ο ίδιος έδρασε ως υπομνηματιστήςΧριστού, αλλά και συμπιλητής και φαλκιδευτής εκκλησιαστικών κειμένων. Γνώριζε παρά την ερμηνευτική παράδοση της Αλεξάνδρειας και εποχή της Αντιόχειας, την κανονιστική γραμματεία της Εκκλησίας και τον τρόπο να κυκλοφορεί τις απόψεις του μέσω κειμένων του που δεν αναφέρουν το όνομά του. Θεολογικά ήταν τοποθετημένος με τους νέο-αρειανούς ή [[Αρειανισμός|Ευνομοιανούς]] (Αέτιο, Ευνόμιο) ή το λιγότερο κινήθηκε μεταξύ αυτών και συγγραφής των όμοιων. Για την ζωή του δεν γνωρίζουμε τίποτα, ούτε μπορούμε να τον ταυτίσουμε με άλλον σύγχρονό έργων του Ιουλιανό.Αναφέρει χαρακτηριστικά:

Το όνομα του Ιουλιανού βρίσκεται στις ερμηνευτικές Σειρές στον Ιώβ. Ταυτίζοντας μ:' ευκολία το πλήθος ερμηνευτικών αποσπασμάτων'"Εις ιατρός εστί, που φέρουν το όνομα αυτόσαρκικός τε και πνευματικός, με το ανώνυμα παραδιδόμενο στα χειρόγραφα (Paris gr. 454 γεννητός και 169) υπόμνημα στον Ιώβαγέννητος, έχουμε τον συντάκτη του τελευταίουεν σαρκί γενόμενος θεός, που από παρανόηση είχε θεωρηθεί έργο του Ιουλιανού Αλικ(αρνασσέα) ή του Ωριγένη. Ο D. Hagedornεν θανάτω ζωή αληθινή, βάσει των παραπάνω χειρογράφων και των Σειρώνεκ Μαρίας και εκ Θεού, εξέδωσε κριτικά (1973) το υπόμνημα τούτο πρώτον παθητός και με συγκριτική μελέτη στερέωσε την παλαιότερη υπόθεση ότι τότε απαθής, Ιησούς Χριστός ο συντάκτης του Ιουλιανός ταυτίζεται με τον ανώνυμο συμπιλητή της κανονιστικής συλλογής «''Διαταγαί των ΑποστόλωνΚύριος ημών"''»<ref>Προς Εφεσίους 7, όπως και με τον ανώνυμο συντάκτη των λεγόμενων εκτενών «''ψευδο-Ιγνατιανών Επιστολών''». Πράγματι τα παράλληλα χωρία στα κείμενα αυτά είναι πολλές φορές εντυπωσιακά. Το ίδιο παρατηρείται και για θεολογικά σημεία τους. Επομένως η πρόταση του Hagedorn είναι δικαιολογημένη και μας υποχρεώνει να περιλάβουμε τα τρία κείμενα στο παρόν κεφάλαιο. Το ασθενές σημείο της προτάσεως είναι η έλλειψη κοινής για τα τρία έργα ορολογίας, κάτι που ίσως εξηγεί ο συμπιληματικός χαρακτήρας της επεμβάσεως του Ιουλιανού σε υλικό παλαιότερο. Διατυπώθηκε ακόμα η μη ευλογοφανής υπόθεση ότι τα τρία κείμενα συμπιλήθηκαν σε οργανωμένο εργαστήριο κατασκευής ψευδεπίγραφων2</ref>, όπου εργαζόταν ολόκληρη ομάδα ειδικών με κάποιον επικεφαλής (Μ. Metzger).

Τέλος πρέπει να αναφέρουμε και το Μαρτύριο του Ιγνατίου. Σήμερα διασώζονται πέντε ''Μαρτύρια:''"Τον υπέρ καιρόν προσδόκα, από τα οποία αρχαιότερο θεωρείται αυτό που εκδόθηκε το 1689τον άχρονον, από τον Th. Ruinartαόρατον, από χειρόγραφο του 10ου αιώνατον δι ημάς ορατόν, της Κολβερτινής βιβλιοθήκης των Παρισίωντον αψηλάφητον, γι' αυτό και λέγεται συνήθως ''Κολβερτινόν Μαρτύριοντον απαθή, τον δι υμάς υπομείναντα"''. Αυτό είναι αναντίρρητα έργο του 4ου ή του 5ου αιώνα<ref>Προς Σμυρναίους 5, αν και προβάλλει την αξίωση ότι γράφθηκε από αυτόπτες μάρτυρες και φυσικά δεν ανήκει στα γνήσια συγγράμματα του αγίου Ιγνατίου2</ref>.

Από Είναι χαρακτηριστικά και ιδιαίτερα περιεκτικά τα χωρία αυτά, καθώς αναφέρονται στις δύο φύσεις του Χριστού, στον τρόπο σαρκώσεως, στην αντίδοση των ιδιωμάτων των δύο φύσεων<ref>Κ. Σκουτέρης, Ιστορία των δογμάτων Α΄, σελ. 176</ref> και στην ενότητα και διαφορότητα Πατρός και Υιού. Επιπρόσθετα απευθυνόμενος προς τον Πολύκαρπο, ερμηνεύει την πραγματικότητα της θείας φύσης του Χριστού, τις επιστολές ιδιότητές της και την αλήθεια της ανθρωπότητάς του Ιγνατίου, γνήσιες και νόθεςτις ιδιαιτερότητές της<ref>Ν. Νικολαΐδης, εκδόθηκαν αρχικά 3 νόθεςΑποστολικοί Πατέρες, οι εξής:σελ. 411</ref>.

*«Είναι χαρακτηριστικό επίσης, πως για τον Ιγνάτιο οποιαδήποτε απο-θεοποίηση του Χριστού αποθεμελιώνει τη χριστιανική πίστη, ενώ με αυτόν τον τρόπο καταδικάζει και τη δοκητική πλάνη που αμφισβητούσε την πραγματικότητα της ανθρώπινης φύσης του Ιησού. Θεότητα λοιπόν και ανθρωπότητα ενυπάρχουν στο ένα πρόσωπο του Ιησού. Γι αυτό και ο Χριστός ''Προς τον Απόστολο Ιωάννη"παρα τω πατρί ην και εν τέλει εφάνη"''»<ref>Προς Μαγνησιείς 6, 1</ref>, *«''ενώ συνάμα είναι υιός ανθρώπου και υιός Θεού<ref>Προς Εφεσίους 20, 2</ref>. Ο Χριστός ήλθε για να φέρει την Παρθένο Μαρία''»καινή ζωή και τη σωτηρία, ενώ θεωρεί πως Ιουδαϊσμός και λόγοι του Ιησού, βρίσκονται σε πλήρη αντιδιαστολή<ref>Προς Μαγνησιείς 10, *«''απάντησή της''» (Παρίσι 1495)3</ref>.

Η Εκτενής Παραλλαγή, εκτυπώθηκε Λατινικά το 1489 ===Εκκλησιολογία=======Άνθρωπος και Ελληνικά το 1555, και προκάλεσε διχασμό των κριτικών, οφειλόμενο αρχικά και στις αντιθέσεις μεταξύ Ρωμαιοκαθολικών και Προτεσταντών ως προς την αρχαιότητα του θεσμού του Επισκόπου. εκκλησία====

Το 1498 εκδόθηκε, στο Παρίσι αρχικάΚατά τον Ιγνάτιο η επιδίωξη του ανθρώπου είναι η απόκτηση ενός είδους ζωής, τελειότερης μορφής. Σκοπός δηλαδή είναι η νοθευμένη συλλογή κατάκτηση της αληθινής ζωής. Το σύστημα των 7 γνησίων επιστολών, θείων ενεργειών και οι νόθεςτης ανθρώπινης προς αυτές ανταπόκρισης, σε Λατινική μετάφρασηοδηγεί στην κατάκτηση της αιωνίου ζωής. Το Ελληνικό τους κείμενο, εκδόθηκε Ο Χριστός λοιπόν ενανθρωπήστηκε για αυτό ακριβώς το 1557 από τον Vλόγο. Για να φέρει σε πραγματική επαφή την ανθρώπινη φύση με τη θεία. Hariung, Ο Ιησούς ήλθε για να φέρει σωτηρία στο Dillingen. Στον Migne E. Π. 5ανθρώπινο γένος<ref>Προς Εφεσίους 18, 643 - 960, βρίσκονται οι 7 γνήσιες επιστολές στον νοθευμένο εκτενέστερο τύπο1</ref>, κάτι που επετεύχθη με την σταυρική Του θυσία και οι 6 νόθεςτην ανάστασή Του. Η συντομότερη Ο θάνατος πλέον καταργείται και προφανώς αρχική μορφή των 7 γνησίων επιστολών μαζί με τις 5 νόθες, εκδόθηκαν αρχικά στα Λατινικά οδηγεί τον άνθρωπο στην Οξφόρδη, το 1644. Στα Ελληνικά εκδόθηκαν από τον J. Voss, στο Άμστερνταμ, το 1646, από μοναδικό φλωρεντινό χειρόγραφο του 11ου αιώνα, από το οποίο λείπει το τέλος. Τέλος η έκδοση του σύντομου τύπου των 3ών Συριακών επιστολών, έγινε αρχικά από τον W. Cureton το 1845 στο Λονδίνοαιώνιο ζωή.

Για τις επιστολές του Ιγνατίου γράφτηκαν πολλές μονογραφίεςΗ νέα κατάσταση που έφερε ο Χριστός, εκ των οποίων μερικές εγκαινιάζεται από την εκκλησία Του. Αυτή περιλαμβάνει όσους πιστεύουν σε αυτή ορθά. Η κεφαλή της εκκλησίας είναι οι εξής: Th. Zahnο Χριστός, Ign. v. ant.και όποιος αληθινά βιώνει την εμπειρία της, Gotha 1873είναι πραγματικά ενωμένος με αυτή. A. HarnackΆλλωστε όπου βρίσκεται Χριστός, Die Zeit des J. v. A. 1883. E. Brustonεκεί βρίσκεται και η πραγματική εκκλησία<ref>Προς Σμυρναίους 8, Ign. d' An2</ref>.Οι πιστοί μετά το βάπτισμα γίνονται μέλη του σώματος του Χριστού, Paris 1897όπου η συμφωνία και σύμπνοια είναι εκδηλώσεις της φυσικής της καταστάσεως. DelafosseΗ ενότητα μάλιστα της εκκλησίας αποτελεί απαραίτητο θεμέλιο για την σχέση των πιστών με το Θεό<ref>Προς Εφεσίους 4, Nouvel examen des Lettres d' Ign1-2</ref>. d' antΟι συναθροίσεις της είναι ένα από τα βασικότερα σημεία της ζωής της νέας κοινότητας.Η τέλεση δε των μυστηρίων διοχετεύει τη χάρη του θεού η οποία καθαιρεί τις δαιμονικές δυνάμεις και αποτελούν φάρμακο αθανασίας<ref>Προς Εφεσίους 20, στο Revue d' hist2</ref>. et de Litt. religieusesΟι [[Αίρεση|αιρέσεις]] αντιθέτως επιφέρουν διάσπαση της ενότητας, Paris 1922οπότε οι αιρετικοί δε δύναται να βρουν σωτηρία, 303 - 337 και 477 - 533αφού στερούνται του πραγματικού άρτου της ζωής.

{{Επιστολές Αγίου Στην εκκλησία δεν υπάρχει ίδιον και αυτονομημένα άτομα, αλλά μία εσωτερική σύμπνοια και συμφωνία. Έτσι αποτελεί ''"μία προσευχή, μία δέησις, ένας νους, μία ελπίς εν αγάπη, εν τη χαρά αμώμω, ο εστίν Ιησούς Χριστός, ου άμεινον ουδέν εστίν. Πάντες ως εις ένα ναόν συντρέχουν Θεού, ως επί εν θυσιαστήριον, επί ένα Ιησούν Χριστόν, τον αφ ενός Πατρός προελθόντα και εις ένα όντα και χωρήσαντα"''<ref>Προς Μαγνησιείς 7, 1-2</ref>. Η ενότητα αυτή όμως έχει τον εξωτερικό, ιστορικό και ορατό της τύπο. Αυτός είναι η συμφωνία επισκόπου, πρεσβυτέρου και πιστών. Ο επίσκοπος δε, είναι το σύμβολο και η οδός της ενότητας<ref>Κ. Σκουτέρης, Ιστορία των Δογμάτων Α΄, σελ. 192</ref>, είναι η δύναμη εκείνη που έχει τη χαρισματική ευθύνη της συνοχής και της συγκρότησης του σώματος<ref>Προς Φιλαδελφείς 9, 1</ref>. Αυτό συμβαίνει διότι αυτός είναι ο οικονόμος των μυστηρίων. Η πληρότητα της ζωής και η αγάπη μέσα στην εκκλησία εκφράζεται με την [[Θεία Ευχαριστία]], διότι η εκκλησία είναι η συνέχεια του Κυριακού Δείπνου<ref>Κ. Σκουτέρης, Ιστορία των Δογμάτων Α΄, σελ. 194</ref>. Εξού και η εκκλησία κατά το θεοφόρο αυτό πατέρα σημαίνεται και πραγματώνεται στο ευχαριστιακό Δείπνο. ====Επίσκοπος==== Συντηρητές της ενότητας είναι οι γνήσιοι εκκλησιαστικοί άρχοντες, οι φύλακες της παρακαταθήκης του Χριστού και οι συνεχιστές του έργου του. Εδώ βρίσκεται και η σπουδαία ιστορική μαρτυρία από τον Ιγνάτιο, ο οποίος μας μεταφέρει πως ήδη στην εποχή είχε αρχίσει η οριστική μετάβαση στο θεσμό του επισκόπου<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία, σελ. 426</ref>. Ο επίσκοπος, αναφέρει ο Ιγνάτιος, είναι εικόνα του Θεού<ref>Προς Μαγνησιείς 6, 1</ref> και όπου βρίσκεται, είναι σα να βρίσκεται ο Χριστός και μαζί του όλη η καθολική εκκλησία<ref>Προς Σμυρναίους 8, 2</ref>. Ο επίσκοπος λοιπόν είναι εις τύπο Θεού, διότι από το Θεό αντλεί το κύρος του και την εξουσία του. Η σχέση αυτή μάλιστα λειτουργεί κατά το άρρητο σχήμα της προέλευσης του Υιού και Λόγου από τον Πατέρα<ref>Προς Μαγνησιείς 7, 1</ref>. Έτσι λοιπόν όπως ο Υιός έχει την ίδια γνώμη με τον πατέρα και τον υπακούει, κατ αυτόν τον τρόπο το πλήρωμα της εκκλησίας πρέπει να έχει την ίδια υπακοή ώστε να υπάρχει η μία ενότητα. Ο τύπος φυσικά αυτός συνάδει με τη λειτουργική ιδιότητα του επισκόπου και ιδίως κατά την ευχαριστιακή σύναξη<ref>ο.π. 7</ref>, που είναι το κατ εξοχήν μέσο για τη διαφύλαξη της ενότητας των μελών της εκκλησίας μεταξύ τους και με το Θεό. Η ιδιότητα όμως αυτή του επισκόπου δεν είναι άνευ όρων. Πρέπει να πάντοτε να βρίσκεται σε συνάρτηση με την ορθή ομολογία πίστεως, όπως για παράδειγμα των δύο φύσεων του Χριστού<ref>Ν. Νικολαΐδης, Οι Αποστολικοί Πατέρες, σελ. 191</ref>. Ο επίσκοπος ως βεβαιότητα και σημείο αναφοράς της εκκλησιαστικής κοινότητας κατανοείται από τον Ιγνάτιο, ως διασφαλιστής της ταυτότητας της διδασκαλίας και της πίστεως στο εκκλησιαστικό σώμα<ref>Κ. Σκουτέρης, ενθ.αν., σελ. 192</ref>. Σκοπός του ρόλου του είναι η διασφάλιση της αυθεντικότητας της διδασκαλίας. Οι πιστοί μάλιστα αγκιστρώνονται στο εκκλησιαστικό σώμα, μη δυνάμενοι να πλανηθούν όταν είναι ''"αχώριστοι Θεού Ιησού Χριστού και του επισκόπου και των διαταγμάτων των αποστόλων"''. Τα σχίσματα τελικά διασπούν την ενότητα της εκκλησίας, αλλά δύναται να θεραπευτούν στο περί των επισκόπων συνέδριο. Η σύμπνοια δηλαδή των τοπικών εκκλησιών είναι ο βασικός δείκτης της αρμονικής συνύπαρξης του λαού. Έτσι η ορθοδοξία των τοπικών εκκλησιών είναι ο δείκτης και του ορθού φρονήματος του εκάστοτε επισκόπου της τοπικής εκκλησίας. Σε αυτό το σημείο πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη έμφαση στην έννοια της υπακοής που προτρέπει ο Ιγνάτιος. Η υπακοή αυτή δεν εννοείται ως δουλικότητα, καθώς ο τύπος της λειτουργίας της σχετίζεται με το πνεύμα το υπακοής του Υιού με το Πατέρα<ref>Ν. Νικολαΐδης, ενθ.αν., σελ. 436-437</ref>. Έτσι λαμβάνει την κατά ''θεόν ομοήθειαν'', προβάλλοντας την άρρητη προέλευση και ένωση του Υιού με το Πατέρα. Παρόλα αυτά δε θα ήταν υπερβολή να ειπωθεί πως στο σύστημα του Ιγνατίου}}υπάρχει μία έξαρση και προβολή του επισκοπικού ρόλου. Η αντίληψη του Ιγνατίου δεν εκφράζει προσωπικές αντιλήψεις όπως διαφαίνεται, αλλά είναι έκφραση και διερμηνεία της υπάρχουσας πίστης της εκκλησίας στο θεσμό και το ρόλο του επισκόπου<ref>Ν. Νικολαΐδης, ενθ.αν., σελ. 447</ref>. Οι εκφράσεις ταπεινότητας άλλωστε που διατυπώνει για το πρόσωπό του αλλά και η υπαγόρευση όλων αυτών των δεδομένων προς ένα αντιστοίχου θεσμού πρόσωπο, τον Πολύκαρπο, δείχνει πως οι αναφορές του αποτελούν διευκρινιστική αναφορά του προσώπου προς το θεσμό και το αξίωμα<ref>Ν. Νικολαΐδης, ενθ.αν., σελ. 448</ref>. Βασική πάντα παράμετρος είναι και η διαφύλαξη της ενότητας, από τις ποικιλώνυμες διασπαστικές προκλήσεις.

*Βιβλιοθήκη Ελλήνων Πατέρων, ''Κλήμης'', τόμ. Β΄, σελ. 261 - 263.*Μπαλάνος Δημήτριος, ''Πατρολογία'', εν Αθήναις, 1930, σελ. 43 κ.ε.*Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, ''"Πατρολογία"'', τόμ. Α', έκδτομ. 4ηΑ΄ και Β΄, Αθήνα 2000, σελ. 173-179.*Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, ''Πατρολογία'', τόμ. Β', έκδ. 2η, Αθήνα 1999, σελ. 436-437.*Χρήστου Παναγιώτης, ''"Ελληνική Πατρολογία"'', τόμ. Β', 3η έκδ.Β΄, Κυρομάνος, Αθήνα 1994 2005 (c1976), σελ. 415-416*Νικολαΐδης Ι. Νίκος, ''"Αποστολικοί Πατέρες, Γραμματολογική και Θεολογική προσέγγιση"'', Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2002.*Κρικώνης Χρήστος, ''"Αποστολικοί Πατέρες"'', τ. Α΄, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1995.*Σκουτέρης Κωνσταντίνος, ''"Ιστορία των Δογμάτων"'', τ. Α΄, Αθήνα 1998.