Αλλαγές

{{Άγιος| Όνομα = Ιγνάτιος Αντιοχείας| Εικόνα = [[Image:Ignatius.jpg|200px180px]]| Όνομα Εικόνας = Ο άγιος Ιγνάτιος ο θεοφόρος| ΗμερομηνίαΓέννησης = άγνωστο|rightΗμερομηνίαΚοίμησης = πιθ. 113 μ.Χ. (107-118)| ΗμερομηνίαΕορτής = [[Πρότυπο:20 Δεκέμβριος|20 Δεκεμβρίου]]| Ημερομηνίες = 70 Επίσκοπος Αντιοχείας<br>113 Σύλληψη από Ρωμαίους|thumbΤίτλος = [[Αποστολικοί Πατέρες|O Άγιος ΙγνάτιοςΑποστολικός Πατέρας]], [[Επίσκοπος]]}}Ο '''Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος''' ή '''Ιγνάτιος Αντιοχείας, είναι ο δεύτερος κατά σειρά [[επίσκοπος]] Αντιοχείας, διάδοχος του ''Ευοδίου''(;-περ. Η επισκοπεία του άρχισε το 70 μ.Χ. και άκμασε κατά τα 113), αποτελεί μία από τις σημαντικότερες εκκλησιαστικές προσωπικότητες, που έδρασε στα τέλη του πρώτου αιώνα, με αρχές του δευτέρου<ref>Ευσεβίου Εκκλαιώνα. ΙστΑποκαλείται [[Αποστολικοί Πατέρες|Αποστολικός πατήρ]] της εκκλησίας και διετέλεσε δεύτερος [[επίσκοπος]] Αντιοχείας. 3. 22 κ.ά.</ref>. Σύμφωνα με μεταγενέστερες πηγές ο Ιγνάτιος διετέλεσε μαθητής Η επιστολογραφία του Αποστόλου και αποτελεί σπουδαίο ιστορικό εύρημα για το χριστιανισμό, καθώς μας διασώζει τον ιστορικό τρόπο μετάβασης της αδιάκοπης αποστολικής διαδοχής από τους [[Απόστολοι|αποστόλους]] στους [[Ευαγγελιστής ΙωάννηςΕπίσκοπος|Ευαγγελιστού Ιωάννουεπισκόπους]], που αν ενώ διασώζουν και απο πολλούς αμφισβητείται, σήμερα θεωρείται βέβαιο<ref>Ιερωνύμου Χρονικ. έ. 2116 και μαρτύριον κολβερτ. 1, 1</ref>σημαντικά ιστορικά στοιχεία των πρώτων χριστιανικών κοινοτήτων. Το περιβάλλον που γεννήθηκε και μορφώθηκε, ήταν Ελληνικό, όπως μαρτυρεί το αναπτυγμένο γλωσσικό αισθητήριο των επιστολών Τελικώς παρέδωσε τη ζωή τουμαρτυρικώς στη Ρώμη επί Αυτοκράτορος Τραϊανού.

Στις επιστολές ==Ο βίος του αυτοαποκαλείται "Ιγνάτιος ο και Θεοφόρος". Και κατά το μαρτύριό του ονομάζεται έτσι, ως "τον Χριστόν έχων εν στέρνοις", επειδή ήταν αφοσιωμένος σ' Αυτόν. Αλλά κατά τον Συμεώνα τον μεταφραστή, συγγραφέα του 10ου αιώνα και άλλους μεταγενέστερους, ονομάσθηκε έτσι γιατί αυτός ήταν πιθανώς το παιδί που ο Ιησούς κράτησε και έστησε μπροστά στους αποστόλους: "Και προσκαλεσάμενος ο Ιησούς παιδίον έστησεν αυτό εν μέσω αυτών και είπεν: αμήν λέγω υμίν, εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών"<ref>Ματθαίος 18/ιη: 2,3</ref>.==

Κατά τον διωγμό Η ζωή του Τραϊανού (98-117 μ.Χ.), μεταφέρθηκε από στρατιωτική συνοδεία από την Αντιόχεια στη Ρώμη (Αγίου Ιγνατίου είναι άγνωστη προς Ρωμεμάς. 5: 1: "Δεδεμένος δέκα λεοπάρδοις, ό εστι στρατιωτικόν σώμα". Ονομάζει τους στρατιώτες που τον συνόδευαν "λεοπάρδους"Παρά τη μακρά δράση του, για τη σκληρότητά τους). Εκεί μαρτύρησε ριγμένος στα θηρία. Αυτό στο προσκήνιο της ιστορίας εμφανίζεται μόλις μερικές εβδομάδες πριν το μαρτυρούν ο Ειρηναίοςμαρτυρικό του θάνατο<ref>(Έλεγχος 5Π. Χρήστου, Πατρολογία Β΄, 28σελ. 408</ref>. Έτσι για το βίο του γνωρίζουμε μόνο ότι διασώζεται στις επιστολές του, ο Ωριγένηςοδηγούμενος προς τη Ρώμη, λίγο πριν το θάνατό του<ref>ΟμΣτ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 6 εις Λουκάν177</ref>. Που και πότε γεννήθηκε δεν είναι γνωστό. Το περιβάλλον που μορφώθηκε πρέπει να ήταν ελληνικό, και ο Ευσέβιοςόπως μαρτυρούν οι επιστολές του<ref>ΕκκλΣτ. ΙστΠαπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 3, 36177</ref>, αν και υπετέθη πως ίσως είχε λατινογενή προέλευση, καθώς το όνομα Ιγνάτιος προέρχεται από τη λατινική λέξη ''Ignis'' που αποδίδεται στα ελληνικά ως πυρ (φωτιά). O χρονογράφος Ιωάννης ΜαλάλαςΤο όνομα αυτό, κατά τον 6ο αιώνασυνάμα με αρκετές λατινικές εκφράσεις που υπάρχουν στις επιστολές του, ανέφερε ότι ο Ιγνάτιος μαρτύρησε στην Αντιόχειαοδήγησε μερικούς ερευνητές να υποθέσουν λατινική καταγωγή, αλλά κάτι τέτοιο δε δύναται να εξακριβωθεί, καθώς αφενός οι λατινικές λέξεις υπάγονται στη στρατιωτική ορολογία, την οποία έμαθε από την παραμονή του ως αιχμάλωτος, αφετέρου το όνομα είναι πιθανό να το απέκτησε την εποχή που σήμερα όμως θεωρείται τελείως αβάσιμοέλαβε Ρωμαϊκή υπηκοότητα<ref>ΧρονικογρΠ. 11Χρήστου, Migne ΕΠατρολογία Β΄, σελ. Π. 97, 417408</ref>. Σύμφωνα με το (μεταγενέστερο) μαρτυρολόγιό του, δηλαδή το "Μαρτυρολόγιο του Ιγνατίου", (7: 1), ο Ιγνάτιος μαρτύρησε την 20ή Δεκεμβρίου του 107. Γι' αυτό και η Εκκλησία μας τελεί τη μνήμη του σε αυτή την ημερομηνία, ενώ η Λατινική την 1η Φεβρουαρίου.

== Ο Ιγνάτιος δε φαίνεται να είχε λάβει συστηματική μόρφωση, αλλά διακρίνεται μία αυτοδιδακτική ικανότητα η οποία είχε καλλιεργηθεί με τη συναναστροφή με πεπαιδευμένους ανθρώπους, όπως διακρίνεται στις επιστολές του<ref>Χ. Κρικώνης, Αποστολικοί Πατέρες Α΄, σελ. 113</ref>. Άλλωστε η Αντιόχεια στην εποχή του ήταν ένα πολιτιστικό χωνευτήρι, στο οποίο είχε τη δυνατότητα να γνωρίσει τα φιλοσοφικά και θρησκευτικά ρεύματα της εποχής του<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 177</ref>. Η σημαντικότητα των επιστολών γνωριμία του με τους αποστόλους θεωρείται βεβαία<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 177</ref>. Κατά τον [[Ιωάννης ο Χρυσόστομος|ιερό Χρυσόστομο]] είχε συναναστραφεί τους αποστόλους<ref>Εις Ιγνάτιον 1</ref>, ενώ ο [[Ευσέβιος Καισαρείας|Ευσέβιος]] τον θέλει ακροατή του [[Ιωάννης ο θεολόγος|Ευαγγελιστή Ιωάννη]]<ref>Ευσέβιος, Χρονικόν εις έτος 2122</ref>. Σύμφωνα με τον [[Ωριγένης|Ωριγένη]] επίσης υπήρξε ο δεύτερος επίσκοπος Αντιοχείας, μετά τον [[Απόστολος Πέτρος|Απόστολο Πέτρο]]<ref>Ωριγένους, Ομιλία 6 εις Λουκάν PG 13, 1818, 15</ref>, ενώ κατά τον Ευσέβιο, που είναι και ορθός, ήταν διάδοχος του Ευόδου και προκάτοχος του Ήρωνος<ref>Ευσεβίου Εκκλ. Ιστορία, 3, 22</ref>. Κατά τον Ευσέβιο μάλιστα η επισκοπεία του τοποθετείται μεταξύ του πρώτου έτους του Βεσπασιανού και του δέκατου του Τραϊανού, δηλαδή μεταξύ 70 και 107. Το κύρος του και η φήμη του φαίνεται πως επεκτεινόταν πέρα από τα όρια της επισκοπής του<ref>Χ. Κρικώνης, Αποστολικοί Πατέρες Α΄, σελ. 113</ref> και ο σεβασμός που επιδεικνυόταν προς το πρόσωπό του Ιγνατίου ==είναι κάτι που μας επιβάλλει να τον θεωρήσουμε επίσκοπο οικουμενικού κύρους<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 177</ref>.

Οι πληροφορίες για το βίο του Ιγνατίου που σήμερα διασώζονται είναι ελάχιστες Τελικά συνελήφθη από τος ρωμαϊκές αρχές μεταξύ 107 και 118 και καταδικάστηκε σε θάνατο<ref>Π. Χρήστου, Πατρολογία Β΄, σελ. 409</ref>. Η σύλληψη συνέβη πιθανώς κατά βάση προέρχονται από τις επιστολές διάρκεια του. Η σημαντικότητα των επιστολών διωγμού του όμως είναι σπουδαία διότι μέσα από την επιστολογραφία ενός οικουμενικού κύρους επισκόπου, διακρίνουμε τη σαφή αποστολική διαδοχή από τον [[προφήτης|Προφήτη]] στον επίσκοπο112-113 στη Μικρά Ασία, κάτι που τόσο από τις προστεσταντικές ομάδες καταπολεμήθηκε, ώστε να εκφραστεί είτε συμφωνεί και το φαινόμενο της έκπτωτης εκκλησίαςαντιοχειανό μαρτυρολόγιο<ref>Π. Χρήστου, είτε το φαινόμενο μια εκκλησίαςΠατρολογία Β΄, χωρίς ιερατείοσελ. 410</ref>. Η δίκη συνέβη στην Αντιόχεια και η καταδίκη αφορούσε θανάτωση δια θηρίων. Η απόφαση μεταφοράς στη Ρώμη εικάζεται πως στόχο είχε τη θυσία ενός γνωστού χριστιανού ηγέτη στο κοινό της Ρώμης, καθώς καθ'αυτές τις ομολογίες ο Χριστός ουδέποτε παρέδωσε ιερατείο συνάμα με τον παραδειγματισμό προς νουθεσία των λαών της Μικράς Ασίας και σίγουρα της Ελλάδας, οι απόστολοι ποτέ δεν έδωσαν το ιερατικό χρίσμα στους ''προφήτες'' μια ιερατική ομάδαοποίοι εμφανίζονταν προθυμότεροι για τη μεταστροφή τους στο χριστιανισμό. Ο Ιγνάτιος μέχρι να φτάσει στη Ρώμη, πορεύθηκε για αρκετό καιρό, συνοδεία στρατιωτών που αποτέλεσε διάδοχο των αποστόλων και πρόγονο των επισκόπωναποκαλούντο "λεοπάρδοι" (πιθανώς ανήκουσα σε λεγεώνα φέρων τέτοιο όνομα<ref>Π. Η ''έννοια'' προφήτης στηρίχθηκε κατ'αυτούς σε διάφορα επιχειρήματαΧρήστου, Πατρολογία Β΄, πως αντιστοιχεί μόνο προς το χάρισμασελ. Ο Ιγνάτιος όμως411</ref>), φορέας της αποστολικής διδαχήςοι οποίοι και του φέρονταν βάναυσα. Κατά την πορεία του, μέσω των επιστολώνσε ενδιάμεσους σταθμούς, σαφώς επιβεβαιώνει το κύρος της αποστολικής διαδοχής μέσα από απεσταλμένοι εκκλησιών παρίσταντο στον Ιγνάτιο και λάμβαναν τις απιστολές επιστολές του, μια διαδοχή, η οποία ήδη έχει αρχίσει για να διαφαίνεται προοδευτικά τόσο δεχτούν συμβουλές. Τελικώς μαρτύρησε στις 20 Δεκεμβρίου στη Ρώμη. Τα οστά του μεταφέρθηκαν από την επιστολή Κλήμεντα Ρώμης, ο οποίος απαριθμεί ως επισκοπή το προφητικό αξίωμα, δηλαδή έχουμε μια πρώτη διαδοχή των όρωντη Ρώμη στην Αντιόχεια, αλλά επανήλθαν και στον Ποιμένα του Ερμά, που παρατηρήται αντικατάσταση των όρωνπάλι στη Ρώμη.

Από τον Άγιο ΙγνάτιοΟ Ιγνάτιος θεωρείται ως ο πρώτος μεγάλος θεολόγος μετά τους Αποστόλους. Χάρη σε αυτόν θα λέγαμε πως η εκκλησία προχωρά στη θεμελίωσή της, όχι πλέον περιστασιακά και πρακτικά, διασώζονται 7 γνήσιες συνοπτικές σπιστολέςαλλά θεολογικά (αν και όχι συστηματικά)<ref>Στ. Οι επιστολές αυτές διασώζονται σε δύο μορφέςΠαπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, μια συνοπτική σελ. 174</ref>. Ο Ιγνάτιος μέσα από την αμεσότητα και μια πιο μακροσκελήτη βεβαιότητα των λόγων του βοηθά την εκκλησία, που όμως αξιολογείται σήμερα πως είναι ψευδεπίγραφησε πολλές περιπτώσεις ερωτοτροπούσε με τον ηθικισμό και την αρετολογία, μεταξύ 2ου να ξεπεράσει αυτήν την προοπτική. Ταυτόχρονα η μάχη που έδωσε ενάντια στις προσμίξεις και 4ου αιώνατις αλλοιώσεις του αποστολικού μηνύματος από τον ιουδαϊσμό και το [[Δοκητισμός|Δοκητισμό]], χρησιμοποιώντας μάλιστα τη γλώσσα τους<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. Πιαθνότερος πλαστογράφος φέρεται ο Νεοαρειανός Ιουλιανός174</ref>, υπεύθυνος βοήθησε την Εκκλησία να υπερνικήσει και για πλαστογράφηση πολλών άλλων πρωτοχριστιανικών κειμένωννα ξεπεράσει το κλίμα μέσα στο οποίο ανέπνεε, δημιουργώντας μία εκκλησιαστική θεολογία σαφώς διαχωρισμένη από τις μήτρες της αίρεσης.

Οι πρώτες τέσσερις επιστολές παραδόθηκαν Η θεολογία του αποτελεί συνέχεια της αποστολικής διδαχής<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 174</ref> και συνίσταται από τον ίδιο στη Σμύρνη κατά τη σύλληψή τρεις βασικούς πυλώνες, οι οποίοι αντιμετωπίζουν τα προβλήματα των εκκλησιών της εποχής. Τη θεολογία του στην ΑντιόχειαΕπισκόπου, ενώ άλλες τρεις όταν έληξε ο διωγμός της ενότητος της εκκλησίας και βρισκόταν στην Τρωάδατης ευχαριστίας. Από εκεί μεταφέρθηκε Η θεολογία του μάλιστα θα αποτελέσει πρότυπο στη συνέχεια της εκκλησιαστικής πραγματικότητος, αφού αφενός εξαρτάται από το Δυρράχιο πιθανόταταφωτισμό και τη καθοδήγηση που παρέχει ο Θεός, δια θαλάσσηςαφετέρου επισημαίνει διαρκώς την αποκαλυπτική παρουσία του Θεού στην κτίση<ref>Στ. Παπαδόπουλος, στο ΒρινδήσιοΠατρολογία Α΄, σελ. 176</ref>. Τελικά το έργο του κρίνεται ως ένα πολύ τολμηρό και από εκεί πεζός ως σπουδαίο βήμα στην πορεία του εκκλησιαστικού βίου, αφού παρέχει τη σαφή ιεραρχική οργάνωση της εκκλησίας, τη Ρώμηθεολογία της ενότητος, όπου η οποία μειώνει την ένταση της ταχείας έλευσης του Κυρίου και Μαρτύρησεποιεί την Αγία Γραφή κύρια πηγή των εκκλησιαστικών συγγραφέων, δίνοντας ιδιαίτερη βάση στη χριστολογία.

== Οι επιστολές Η επιστολογραφία του Αγίου Ιγνατίου ==

* ''[[Προς Εφεσίους Επιστολή Οι επιστολές που φέρουν το όνομα του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Εφεσίους]]''δε συμφωνούν μεταξύ τους ούτε κατά τον αριθμό, ούτε κατά το κείμενο<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία Β΄, σελ. 414</ref>. Έτσι διασώθηκαν τέσσερις παραλλαγές:* ''[[Προς Μαγνησιείς Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Μαγνησιείς]]Η εκτενής''* , η οποία περιλαμβάνει 13 επιστολές και διασώζονται στον κώδικα ''[[Προς Τραλλιανούς Επιστολή Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Τραλλιανούς]]Monac. 394''του 11ου αιώνος, στα ελληνικά και τον κώδικα 54 του Μετοχίου του Παναγίου Τάφου, στα λατινικά σε αρχαία μετάφραση* ''[[Η μικτή'', η οποία περιέχει και αυτή 13, έξι εξ αυτών όπως στις εκτενείς<ref>Μαρίας προς Ιγνάτιον, Ιγνατίου Προς Ρωμαίους Επιστολή Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Μαρίαν, Προς Ταρσείς, Προς Φιλληπησίους, Προς Αντιοχείς, Προς Ρωμαίους]]Ήρωνα</ref> και των υπολοίπων επτά σε συντομότερο κείμενο. Διασώζεται στα Ελληνικά στον κώδικα ''* Mediceus Laur. 57, 7''[[Προς Φιλαδελφείς Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|11ου αιώνος. Ο κώδικας βρίσκεται σε κακή κατάσταση με αποτέλεσμα να εκλείπουν μερικά σημεία από την ''"Προς Φιλαδελφείς]]Ταρσείς"''και ολόκληρες οι Προς Αντιοχείς, Φιλιππησίους, Ρωμαίους και Ήρωνα. Υπάρχουν επίσης και λατινική μαι αρμενική μετάφραση* ''[[Προς Σμυρναίους Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Σμυρναίους]]Η βραχεία'', η οποία διασώζει μόλις τρεις επιστολές* ''[[Προς Πολύκαρπον Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Πολύκαρπον]]Η λατινική'', η οποία περιλαμβάνει τέσσερις ακόμα επιστολές, επιπρόσθετα στις 12 της μικτής.

Η εκτύπωση των επιστολών το 1489 και το 1555, προκάλεσαν διχασμό των κριτικών, σχετικά με τη γνησιότητα των επιστολών. Η ένταση αυτή υπήρξε κυρίως μεταξύ των Ρωμαιοκαθολικών και των προτεσταντών καθότι η σπουδαιότητα της αξιοπιστίας των επιστολών ήταν πολύ σημαντική. Στις επιστολές αυτές διακυβευόταν η αρχαιότητα του θεσμού τους επισκόπου. Οι 6 από τις 7 Γνήσιες αυτές επιστολές καθηγητές Zahn, Funk, Lightfoot και Harnack κατά τα τέλη του Ιγνατίου19ου αιώνος κατοχύρωσαν τελικά τη γνησιότητα των επτά σύντομων επιστολών της μικτής παραλλαγής<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία Β΄, έχουν ως κύριο στόχο:σελ. 415</ref>.

Η προς Ρωμαίους επιστολή συντάχθηκε με σκοπό να πείσει τους Χριστιανούς της Ρώμης να μη αποπειραθούν να προβούν σε ενέργειες για τη διάσωσή του από το μαρτύριοΟι επιστολές που συνέγραψε ο Ιγνάτιος, επειδή επιθυμούσε συντάχθηκαν λίγο πριν το ταχύτερο, να επιτύχει δια τέλος της ζωής του μαρτυρικού θανάτου του, και ήταν αυτές που χάρισαν την τελείωσηεξαιρετική τιμή που λαμβάνει μέσα στην εκκλησιαστική παράδοση και τη συνείδηση των χριστιανών. Η επιστολή αυτή έχει διαφορετική θεματολογία Χαρακτηρίζονται ως φιλολογικά και του ύφοςθεολογικά μνημεία, λόγω των ειδικών συγκινησιακών συνθηκών κάτω από τις οποίες γράφτηκεκάτι που μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως ο ίδιος ήταν ικανός συγγραφέας και πως είχε εμπειρία πάνω στο αντικείμενο<ref>Στ. Η προς Ρωμαίους ανευρέθηκε στον κώδικα ''Paris. grΠαπαδόπουλος Α΄, Πατρολογία, σελ. 1475'' τού 10ου αιώνα178</ref>.

== Η αξιοπιστία Οι επιστολές αυτές εκφράζουν το πολυσχιδές πνεύμα του Ιγνατίου, την πρωτοτυπία της σκέψης του και της έκφρασής του<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 178</ref>. Ο λόγος του είναι άλλοτε λυρικός, άλλοτε δραματικός, αλλού αρμονικός, παρουσιάζοντας σε μερικά σημεία ελαττώματα και ασυνέχειες. Το ύφος του θεωρείται διαυγές, που κατά περιπτώσεις μετατρέπεται σε σκοτεινό, ένεκα των Συνοπτικών Επιστολών Συριακών καταβολών του και του αυθορμητισμού που τον διέπει<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 178</ref>. Χρησιμοποιεί ρητορικά σχήματα και κυρίως τη δεύτερη ασιανική σοφιστική, αλλά και το στωικισμό. Οι τεχνικές αυτές γίνονται οχήματα, για να εκφράσει τις νουθεσίες του Ιγνατίου ==προς τις εκκλησίες, με αγάπη και τρυφερότητα<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 179</ref>, με ταπεινοφροσύνη, σταθερή και αμετακίνητη πίστη στο Χριστό.

Οι Ο Ιγνάτιος συνέταξε 7 γνήσιες επιστολές , οι οποίες ήταν οι: ''[[Προς Εφεσίους Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Εφεσίους]]'', ''[[Προς Μαγνησιείς Επιστολή του Αγίου Ιγνατίουτου Θεοφόρου|Προς Μαγνησιείς]]'', σήμερα αποτελούν ένα απο τα σημαντικότερα σημεία τριβής στην παγκόσμια θεολογική κοινότητα''[[Προς Τραλλιανούς Επιστολή Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Τραλλιανούς]]'', ''[[Προς Ρωμαίους Επιστολή Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Ρωμαίους]]'', ''[[Προς Φιλαδελφείς Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Φιλαδελφείς]]'', ''[[Προς Σμυρναίους Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Σμυρναίους]]'', ''[[Προς Πολύκαρπον Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Πολύκαρπον]]''. Αυτό διότι Κύρια ζητήματα που πραγματεύεται είναι η ύπαρξή τουςενότητα των πιστών και κατ επέκτασιν της εκκλησίας, αναιρεί πολλές προτεσταντικές ομολογίεςο θεσμός του επισκόπου, οι οποίες αρνούνται την επισκοπική ως γνήσια αποστολική διαδοχή. Έτσι πολλοί θεολόγοι διαφωνούν για τη γνησιότητα αιρετικές διδασκαλίες και ο ενάρετος βίος των συνοπτικών συγγραμμάτων, αν και υπάρχουν σήμερα στοιχεία που καταδεικνύουν ως επικρατέστερη άποψη, την γνησιότητά τουςπιστών.

Εκτός από τις γνήσιες 7 Συνοπτικές επιστολές Σε ότι αφορά τη γνησιότητα των επιστολών του Ιγνατίου, υπάρχει και η ''Βραχεία Παραλλαγή''όπως ήδη αναφέρθηκε, κατά τα τέλη του 19ου αιώνα οι θεολόγοι Zahn, Funk, αλλά Lightfoot και η ''Λατινική Harnack ακολουθώντας τον Pearson αποφάνθηκαν τελικώς πως οι επτά αυτές επιστολές που βρίσκονται στη μικτή παραλλαγή'' των εκτενών επιστολών, μαζί με μερικές ακόμα πλαστές με αποτέλεσμα ορισμένοι θεολόγοι να αμφισβητούν πέραν των νοθευμένων και τις είναι γνήσιες επιστολές. Η ''Βραχεία παραλλαγή''Παρόλα αυτά μερικοί ερευνητές όπως οι Βολταίρος, περιλαμβάνει στη Συριακή τρεις μόνο επιστολέςο Ρενάν, και μάλιστα σε επιτομή, τις: ''Προς Εφεσίους'', ''Προς Ρωμαίους'' και ''Προς Πολύκαρπον''ο Weijenborg είχαν διατυπώσει αντίθετες απόψεις. Επίσης η ''Προς Ρωμαίους'' υπάρχει και με άλλη μορφή, στην ΑραβικήΟι απόψεις αυτές όμως φαίνονται μεμονωμένες, ενώ η Λατινική παραλλαγή περιλαμβάνει τέσσερεις άλλες επιστολές: ''Θεοτόκου Προς Ιγνάτιον'', ''Ιγνατίου Προς Θεοτόκον'' παραβλέπουν και ''Προς Ιωάννην Α''' και ''Β'''μερικά σοβαρά ιστορικά στοιχεία<ref>Π. Χρήστου, μαζί με τις 12 της μικτής παραλλαγήςΕλλ. Πατρολογία Β΄, πλην της ''Προς Φιλιππησίους''σελ. 415-416</ref>.

Υπάρχουν όμως Για να μπορέσουν να εντοπίσουν ποιες ήταν γνήσιες και επιχειρήματα τα οποία καταδεικνύουν πως αν τελικώς υπήρξαν τέτοιες, οι συνοπτικές επιστολές εν λόγω θεολόγοι συγκέντρωσαν αρχεία της [[Πατρολογία|πατερικής γραμματολογίας]] όπως του [[Ειρηναίος Λυών|Ειρηναίου]], του [[Ωριγένης|Ωριγένη]], του Αγίου ΙγνατίουΕυσεβίου, με ισχυρά επιχειρήματα είναι οι γνήσιες. Εν αρχή πρέπει να τονιστεί ότι η συντομότερη μορφή των επιστολών του αγίου Ιγνατίου παρατίθεται σε επιστολές σε συγγράμματα Χριστιανών [[Θεοδώρητος Κύρου|Θεοδώρητου Κύρου]], του 2ου [[Κύριλλος Αλεξανδρείας|Κυρίλλου Αλεξανδρείας]] κ.α. και 3ου αιώνα, κάτι που δεικνύει τα συνέκριναν με τους κώδικες. Από την έρευνα αποκαλύφθηκε πως οι συνοπτικές επιστολές του ήταν υπαρκτές και γνωστέςτης μικτής παραλλαγής είχαν αποτελέσει την αρχική συλλογή<ref>Π. Χαρακτηριστικό είναι πως ο Ειρηναίος και άλλοι Εκκλησιαστικοί συγγραφείςΧρήστου, αναφέρονται αυτολεξεί σχεδόνΕλλ. Πατρολογία Β΄, σε εδάφια των επιστολών αυτών, όπως υπάρχουν στη Συνοπτική μορφή των 7 γνησίων επιστολώνσελ. Σε αυτό συνηγορεί και η διασωθείσα Αρμενική μετάφραση, αλλά και τα διασωθέντα αποσπάσματα Συριακής και Κοπτικής μεταφράσεως, που συμφωνούν απόλυτα με τις επιστολές αυτές416</ref>.

* ''Πολύκαρπος Επίσκοπος Σμύρνης'' (ΚεφΑπό τις νόθες επιστολές, οι τέσσερις, της λατινικής παραλλαγής δεν παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέρον. ιγ) «''τας επιστολάς ΙγνατίουΑντιθέτως όμως με τις έξι της μικτής παραλλαγής.Όλοι σχεδόν σήμερα οι ερευνητές συμφωνούν πως ο πλαστογράφος διαχειρίζεται τον εξελιγμένο [[Μοναρχιανισμός|μοναρχιανισμό]] και [[Γνωστικισμός|γνωστικισμό]], ενώ είχε επιρροές από το δοκητισμό και τον Ιουδαϊσμό<ref>Π.Χρήστου, Ελλ. επέμψαμεν υμίν... εξ ων μεγάλα ωφεληθήναι δυνήσεσθεΠατρολογία Β΄, σελ. Περιέχουσι γαρ πίστιν και υπομονήν και πάσαν οικοδομήν, την εις τον Κύριον ημών ανήκουσαν''»430</ref>.

* ''Ειρηναίος Επίσκοπος Λυών (130 - 202 μΟ συγγραφέας ανήκει στην εποχή του δ΄ αιώνος, ενώ μερικοί ερευνητές θεωρούν πως ήταν κοινωνός [[Αρειανισμός|αρειανικών]] ή [[Απολλιναρισμός|απολλιναριστικών]] απόψεων, με κάτι τέτοιο να μη βρίσκει επαρκή στηρίγματα, καθώς παρουσιάζονται απόψεις που δεν απηχούν αρειανικές ή απολλιναριστικές δογματικές αντιλήψεις<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία Β΄, σελ.Χ430</ref>.)Σύμφωνα με τους ερευνητές<ref>D.'': Έλεγχος 28Hagedorn, 4 και μέσω Ευσεβίου ΕκκλΣτ. ΙστΠαπαδόπουλος, Πατρολογία Β΄, σελ. 3435</ref> ο χαλκευτής των Ιγνατιανών επιστολών, 36είναι ο άνθρωπος ο οποίος συνέταξε τις Αποστολικές διαταγές. Παράβαλλε Έτσι μελετητές, αντιπαραβάλλοντας τα κείμενα των Αποστολικών διαταγών, θεωρούν βέβαιο ότι τα συνέταξε ο ίδιος καθώς υπάρχουν πολλές ομοιότητες<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Β΄, σελ. 435</ref>. Σύμφωνα μάλιστα με Ιγνατίου προς Ρωμαίους 4τον D. Hagedorn, 1πιθανός δημιουργός των δύο αυτών κειμένων είναι ο [[Ιουλιανός ο νεοαρειανός]]<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Β΄, σελ. 441</ref>.

* ''Ωριγένης (182 - 254 μΤα νόθα κείμενα επίσης δύναται να διαχωριστούν σε δύο κομμάτια.ΧΣτον πυρήνα των γνήσιων επιστολών και στα παρεμβαλλόμενα.)'': Περί Προσευχής 20 (Παράβαλλε Στην έρευνα λοιπόν που διεξήχθη, συγκρίνοντας τα κομμάτια των νόθων με Ιγνατίου προς Ρωμ. 3αυτά των γνήσιων, 3απεκαλύφθη τελικά πως η αρχική συλλογή (Συλλογή της Σμύρνης)συγκροτήθηκε αυτόματα, ενώ το υλικό των έξι νόθων διακρίνεται από αυτό και φιλολογικώς<ref>Π. Ερμηνεία εις άσμα προλεγόμεναΧρήστου, Ελλ. (Παράβαλλε με Ιγνατίου προς Ρωμαίους 7Πατρολογία Β΄, 2)σελ. 432</ref>. Ομιλία εις Λουκάν (Παράβαλλε Ιγνατίου προς Εφεσίους 19, 1)

Ερευνητές όμως διατύπωσαν διάφορες απόψεις επί του θέματοςΟι Αποστολικοί πατέρες απεύθυναν τις επιστολές τους σε ομόπιστους χριστιανούς. Ο ''Ρενάν'' δέχεται ως γνήσια μόνο Το γεγονός αυτός προσδιορίζει τη διδασκαλία τους γύρω από την Προς Ρωμαίους, απορρίπτοντας τις άλλες λόγω της διαφοράς ύφους, διαθέσεως και θέματος, σαν να είναι υποχρεωμένος κάθε συγγραφέας να γράφει μόνο για ένα θέμα και μόνο με μία διάθεση<ref>Les Evangiles et la seconde generation chretienne, Paris 1877, σελ. Χ και εξήςεκκλησιαστική θεολογία</ref>Κ. Ο ''Βόλτερ'' ακολουθώντας τον ΜαλάλαΣκουτέρης, σχετικά με την εκτέλεση του μαρτυρίου του Ιγνατίου στην Αντιόχεια, ισχυρίζεται πως ο Ιγνάτιος δεν πήγε ποτέ στη Ρώμη, και αρνείται πως έγραψε οποιεσδήποτε επιστολές, προβάλλοντας την εντελώς απίθανη γνώμη ότι τις επιστολές αυτές τις έγραψε ο φανταστικός Περεγρίνος του Λουκιανού<ref>Die ignatianischen Briefe auf ihren Ursprung untersucht, Tuebingen 1892</ref>. Ο ''Weijenborg'' αρνείται επίσης την υπό του Ιγνατίου σύνταξη Ιστορία των επιστολώνΔογμάτων, και τοποθετεί τις επιστολές που είναι στο όνομά του – και της εκτενούς και της μικτής παραλλαγής – στην περίοδο μετά το 360, προτείνοντας τον ''Ευάγριο Αντιοχείας'' ως τον πιθανό συγγραφέασελ. Παρακάμπτει όμως το γεγονός το ότι ο Ευσέβιος Καισαρείας είχε παραθέσει ολόκληρο κεφάλαιο της Προς Ρωμαίους επιστολής του Ιγνατίου στην Εκκλησιαστική Ιστορία του<ref>Εκκλ. Ιστορία 3, 36169</ref>, όπου παρατίθεται το κεφ.5 της Προς Ρωμαίους επιστολής του Ιγνατίου, αποδίδοντας και το έργο του Ευσεβίου σε νοθευτή που εργάσθηκε μετά το 360.

== Ο νοθευτής τών Μακροσκελών Κεντρικό σημείο στη διδασκαλία του Ιγνατίου είναι ο Χριστός, ο οποίος είναι κεφαλή της εκκλησίας. Σε ότι αφορά τη χριστολογία, ακολουθεί τον Παύλο, ενώ σε ότι αφορά τη θεολογία της προϋπάρξεως του Λόγου, τον Ιωάννη<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία Β΄, σελ. 420</ref>. Η οικειότητά του με την [[Καινή Διαθήκη]] είναι ευδιάκριτη μέσα από τα κείμενά του. Στις επιστολές όμως δε συναντάμε κατά γράμμα αναφορές. Κάτι τέτοιο όμως είναι λογικό, αφού οι επιστολές εγράφησαν κατά την αιχμαλωσία του, γι αυτό και των Προσθέτων επιστολών ==οι αναφορές είναι από μνήμης<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία Β΄, σελ. 420</ref>. Υπάρχουν επίσης και αποσπάσματα από απόκρυφα ευαγγέλια, καθώς και άλλα τεμάχια που προέρχονται από τη λειτουργική πράξη της εκκλησίας.

Στην Ο Άγιος Ιγνάτιος επίσης είναι αρκετά σκληρός προς τους αιρετικούς. Φαίνεται πως την εποχή του 355-380 περίπου ήκμασε κι έδρασε ταλάνιζαν ιδιαίτερα δύο σημαντικά προβλήματα. Ο δοκητισμός και ο νέο-αρειανός ΙουλιανόςΙουδαϊσμός. Έζησε μάλλον στην Αντιόχεια και αναμίχτηκε με δικό Η περίπτωση μάλιστα του σιωπηρό τρόπο στις θεολογικές συζητήσεις [[Δοκητισμός|Δοκητισμού]] αντιμετωπίζεται ήδη από το [[Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον]]. Οι αιρετικοί κατά τον Ιγνάτιο διασπούν την ενότητα της εποχήςεκκλησίας. Ο ίδιος έδρασε ως υπομνηματιστής, αλλά Οι [[δοκητές]] για παράδειγμα αρνούνται τον πραγματικό θάνατο του Ιησού και συμπιλητής και φαλκιδευτής εκκλησιαστικών κειμένωνουσιαστικά την αληθινή σάρκωση του Υιού. Γνώριζε την ερμηνευτική παράδοση της Αλεξάνδρειας Όσοι λοιπόν εμμένουν στην αίρεση αρνούνται το Χριστό και της Αντιόχειας, την κανονιστική γραμματεία της Εκκλησίας τελικά θα τους αρνηθεί και τον τρόπο να κυκλοφορεί τις απόψεις Αυτός. Συνέπεια αυτού θα είναι η κατάσταση του μέσω κειμένων αιώνιου πνευματικού θανάτου, διότι η άρνηση στην εκκλησία είναι άρνηση του που δεν αναφέρουν Χριστού και αποκοπή από το όνομά του. Θεολογικά ήταν τοποθετημένος με τους νέο-αρειανούς ή [[Αρειανισμός|Ευνομοιανούς]] ζωοφόρο σώμα Του, αφού δίχως ''"(Αέτιο, ΕυνόμιοΧριστό) ή το λιγότερο κινήθηκε μεταξύ αυτών αληθινόν ζην ουκ έχομεν"''<ref>Προς Τραλλιανούς 9, 2</ref> καθώς Αυτός ''"εστίν αρχή ζωής και των όμοιων. Για την ζωή του δεν γνωρίζουμε τίποτατέλους"''<ref>Προς Εφεσίους 14, ούτε μπορούμε να τον ταυτίσουμε με άλλον σύγχρονό του Ιουλιανό1</ref>.

Τέλος πρέπει να αναφέρουμε και Η πίστη των Αποστολικών πατέρων στην [[Αγία Τριάδα]], δεν είναι προϊόν προσωπικού στοχασμού, αλλά πίστη που έχει δεχθεί ο πιστός στην Εκκλησία με το Μαρτύριο [[Βάπτισμα|Βάπτισμά]] του Ιγνατίου<ref>J. Σήμερα διασώζονται πέντε ''Μαρτύρια''Lebreton, Histoire du Dogme de la Trinite. Des origines au concile de Nicee II, Paris 1928, από τα οποία αρχαιότερο θεωρείται αυτό που εκδόθηκε σελ. XIII</ref>. Στον Ιγνάτιο μάλιστα ανευρίσκουμε το 1689μοναδικό αποστολικό πατέρα στον οποίο απαντάται η Αγία Τριάδα<ref>Π. Χρήστου, από τον ThΕλλ. RuinartΠατρολογία, από χειρόγραφο του 10ου αιώνασελ. 423</ref>. Ο Θεός λοιπόν για τον Ιγνάτιο είναι Ένας και ενιαίος<ref>Προς Μαγνησιείς 8, της Κολβερτινής βιβλιοθήκης των Παρισίων2: ''"Εις Θεός εστίν, γιο φανερώσας εαυτόν δια Ιησού Χριστού"' αυτό '</ref>. Είναι υπερβατικός και λέγεται συνήθως ο δημιουργός της εκκλησίας. Η εκκλησία κατά τον Ιγνάτιο είναι ''Κολβερτινόν Μαρτύριον"του Θεού Πατρός και του ηγαπημένου Ιησού...εν αμώμω Πνεύματι"''. Αυτό <ref>Προς Σμυρναίους, Πρόλογος</ref> και είναι αναντίρρητα έργο οικοδόμημα του 4ου ή [[Θεός Πατήρ|Θεού Πατρός]]. Οι πιστοί αποτελούν τους λίθους της εκκλησίας και ο [[σταυρός]] του 5ου αιώναΙησού τη ''"μηχανή"'' με την οποία οι λίθοι (πιστοί), αν και προβάλλει αναφέρονται στα ύψη της οικοδομής. Το [[Άγιο Πνεύμα]] είναι το ''"σχοινί"'' για την αξίωση ότι γράφθηκε από αυτόπτες μάρτυρες και φυσικά δεν ανήκει στα γνήσια συγγράμματα του αγίου Ιγνατίουαναφορά των λίθων<ref>Προς Εφεσίους 9, 1. Κ. Σκουτέρης, Ιστορία των Δογμάτων Α΄, σελ. 171</ref>. Γίνεται λοιπόν φανερό, πως κατά τον Ιγνάτιο, ολόκληρη η τριάδα ενεργεί, παρά τη διάκριση των προσώπων<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία, σελ. 423</ref>.

Από τις επιστολές του ΙγνατίουΤο Άγιο Πνεύμα παρέχει τη κοινή ζωή της αγάπης. Αυτή η ζωή εννοείται μόνο ''"εν Υιώ και Πατρί και εν Πνεύματι"''<ref>Προς Μαγνησιείς 13, 1</ref>. Η απαρχή της ζωής αυτής είναι γίνεται με τη σάρκωση, γνήσιες και νόθεςενώ το Άγιο Πνεύμα τη σφραγίζει. Η [[Θεοτόκος]] μάλιστα κυοφόρησε τον Ιησού, εκδόθηκαν αρχικά 3 νόθεςμε τη συνεργία του Αγίου Πνεύματος<ref>Προς Εφεσίους 18, οι εξής:2</ref>.

Η Εκτενής ΠαραλλαγήΟι Αποστολικοί Πατέρες για την προΰπαρξη του Υιού και τη θεότητά του παρέχουν ικανές μαρτυρίες<ref>Κ. Σκουτέρης, Ενθ.αν., εκτυπώθηκε Λατινικά σελ. 171</ref>. Κύριος σκοπός των χριστολογικών αναφορών είναι να στηρίξουν τους πιστούς για το έργο που επιτελεί το 1489 γεγονός της σαρκώσεως και Ελληνικά το 1555συνάμα η προσπάθεια να αντιμετωπιστούν οι δοκητικές πλάνες<ref>Ν. Νικολαΐδης, και προκάλεσε διχασμό των κριτικώνΑποστολικοί Πατέρες, οφειλόμενο αρχικά και στις αντιθέσεις μεταξύ Ρωμαιοκαθολικών και Προτεσταντών ως προς την αρχαιότητα του θεσμού του Επισκόπουσελ. 389</ref>.

Το 1498 εκδόθηκε, στο Παρίσι αρχικά, η νοθευμένη συλλογή των 7 γνησίων επιστολών, και οι νόθες, σε Λατινική μετάφρασηΗ χριστολογία δε του Ιγνατίου εντυπωσιάζει. Το Ελληνικό τους κείμενο, εκδόθηκε το 1557 από τον V. Hariung, στο Dillingen. Στον Migne E. Π. 5, 643 - 960, βρίσκονται οι 7 γνήσιες επιστολές στον νοθευμένο εκτενέστερο τύποΚαι εντυπωσιάζει, και οι 6 νόθες. Η συντομότερη και προφανώς αρχική μορφή των 7 γνησίων επιστολών μαζί διότι αναφέρεται με τις 5 νόθες, εκδόθηκαν αρχικά στα Λατινικά στην Οξφόρδη, το 1644. Στα Ελληνικά εκδόθηκαν από τον J. Voss, στο Άμστερνταμ, το 1646, από μοναδικό φλωρεντινό χειρόγραφο σαφήνεια στις δύο φύσεις του 11ου αιώναΧριστού, από το οποίο λείπει το τέλος. Τέλος η έκδοση παρά την εποχή της συγγραφής των έργων του σύντομου τύπου των 3ών Συριακών επιστολών, έγινε αρχικά από τον W. Cureton το 1845 στο Λονδίνο.Αναφέρει χαρακτηριστικά:

Για τις επιστολές του Ιγνατίου γράφτηκαν πολλές μονογραφίες:''"Εις ιατρός εστί, εκ των οποίων μερικές είναι οι εξής: Th. Zahnσαρκικός τε και πνευματικός, Ign. v. ant.γεννητός και αγέννητος, Gotha 1873. A. Harnackεν σαρκί γενόμενος θεός, Die Zeit des J. v. A. 1883. E. Brustonεν θανάτω ζωή αληθινή, Ign. d' An.και εκ Μαρίας και εκ Θεού, Paris 1897. Delafosseπρώτον παθητός και τότε απαθής, Nouvel examen des Lettres d' Ign. dΙησούς Χριστός ο Κύριος ημών"' ant., στο Revue d' hist. et de Litt. religieuses<ref>Προς Εφεσίους 7, Paris 19222</ref>, 303 - 337 και 477 - 533.

{{Επιστολές Αγίου :''"...τον αφ ενός Πατρός προελθόντα και εις ένα και χωρήσαντα"''<ref>Προς Μαγνησιείς 7, 2</ref>. Είναι χαρακτηριστικά και ιδιαίτερα περιεκτικά τα χωρία αυτά, καθώς αναφέρονται στις δύο φύσεις του Χριστού, στον τρόπο σαρκώσεως, στην αντίδοση των ιδιωμάτων των δύο φύσεων<ref>Κ. Σκουτέρης, Ιστορία των δογμάτων Α΄, σελ. 176</ref> και στην ενότητα και διαφορότητα Πατρός και Υιού. Επιπρόσθετα απευθυνόμενος προς τον Πολύκαρπο, ερμηνεύει την πραγματικότητα της θείας φύσης του Χριστού, τις ιδιότητές της και την αλήθεια της ανθρωπότητάς του και τις ιδιαιτερότητές της<ref>Ν. Νικολαΐδης, Αποστολικοί Πατέρες, σελ. 411</ref>.  Είναι χαρακτηριστικό επίσης, πως για τον Ιγνάτιο οποιαδήποτε απο-θεοποίηση του Χριστού αποθεμελιώνει τη χριστιανική πίστη, ενώ με αυτόν τον τρόπο καταδικάζει και τη δοκητική πλάνη που αμφισβητούσε την πραγματικότητα της ανθρώπινης φύσης του Ιησού. Θεότητα λοιπόν και ανθρωπότητα ενυπάρχουν στο ένα πρόσωπο του Ιησού. Γι αυτό και ο Χριστός ''"παρα τω πατρί ην και εν τέλει εφάνη"''<ref>Προς Μαγνησιείς 6, 1</ref>, ενώ συνάμα είναι υιός ανθρώπου και υιός Θεού<ref>Προς Εφεσίους 20, 2</ref>. Ο Χριστός ήλθε για να φέρει την καινή ζωή και τη σωτηρία, ενώ θεωρεί πως Ιουδαϊσμός και λόγοι του Ιησού, βρίσκονται σε πλήρη αντιδιαστολή<ref>Προς Μαγνησιείς 10, 3</ref>. ===Εκκλησιολογία=======Άνθρωπος και εκκλησία==== Κατά τον Ιγνάτιο η επιδίωξη του ανθρώπου είναι η απόκτηση ενός είδους ζωής, τελειότερης μορφής. Σκοπός δηλαδή είναι η κατάκτηση της αληθινής ζωής. Το σύστημα των θείων ενεργειών και της ανθρώπινης προς αυτές ανταπόκρισης, οδηγεί στην κατάκτηση της αιωνίου ζωής. Ο Χριστός λοιπόν ενανθρωπήστηκε για αυτό ακριβώς το λόγο. Για να φέρει σε πραγματική επαφή την ανθρώπινη φύση με τη θεία. Ο Ιησούς ήλθε για να φέρει σωτηρία στο ανθρώπινο γένος<ref>Προς Εφεσίους 18, 1</ref>, κάτι που επετεύχθη με την σταυρική Του θυσία και την ανάστασή Του. Ο θάνατος πλέον καταργείται και οδηγεί τον άνθρωπο στην αιώνιο ζωή. Η νέα κατάσταση που έφερε ο Χριστός, εγκαινιάζεται από την εκκλησία Του. Αυτή περιλαμβάνει όσους πιστεύουν σε αυτή ορθά. Η κεφαλή της εκκλησίας είναι ο Χριστός, και όποιος αληθινά βιώνει την εμπειρία της, είναι πραγματικά ενωμένος με αυτή. Άλλωστε όπου βρίσκεται Χριστός, εκεί βρίσκεται και η πραγματική εκκλησία<ref>Προς Σμυρναίους 8, 2</ref>. Οι πιστοί μετά το βάπτισμα γίνονται μέλη του σώματος του Χριστού, όπου η συμφωνία και σύμπνοια είναι εκδηλώσεις της φυσικής της καταστάσεως. Η ενότητα μάλιστα της εκκλησίας αποτελεί απαραίτητο θεμέλιο για την σχέση των πιστών με το Θεό<ref>Προς Εφεσίους 4, 1-2</ref>. Οι συναθροίσεις της είναι ένα από τα βασικότερα σημεία της ζωής της νέας κοινότητας. Η τέλεση δε των μυστηρίων διοχετεύει τη χάρη του θεού η οποία καθαιρεί τις δαιμονικές δυνάμεις και αποτελούν φάρμακο αθανασίας<ref>Προς Εφεσίους 20, 2</ref>. Οι [[Αίρεση|αιρέσεις]] αντιθέτως επιφέρουν διάσπαση της ενότητας, οπότε οι αιρετικοί δε δύναται να βρουν σωτηρία, αφού στερούνται του πραγματικού άρτου της ζωής. Η εκκλησία λοιπόν κατά τον Ιγνάτιο είναι ευλογημένη, προορισμένη προ αιώνων, αξιομακάριστος, αγία, εκλεκτή και αξιόθεος<ref>Κ. Σκουτέρης, Ιστορία των Δογμάτων Α΄, σελ. 187</ref>. Η περιγραφή που κάνει για την εκκλησία ο Άγιος Ιγνάτιος μας δίνει την ξεκάθαρη εικόνα μιας εκκλησίας που είναι ο συνεχιστής του ίδιου του Χριστού. Συνεχίζει το απολυτρωτικό του έργο και αποτελεί την ορατή απόδειξη της αδιάκοπης παρουσίας Του στον κόσμο<ref>Κ. Σκουτέρης, Ιστορία των Δογμάτων Α΄, σελ. 187</ref>. Η εκκλησία κατέχει ολόκληρη τη χάρη του Θεού και παρέχει στους πιστούς την αλήθεια του ευαγγελίου. Η εκκλησία μάλιστα δεν αποτελεί απλώς το έργο του Θεού, αλλά υπάρχει αϊδίως στη βουλή Του, μία άποψη που ασπάζονται και οι [[Κλήμης Ρώμης]] και ο [[Ποιμήν του Ερμά|Ποιμένας του Ερμά]]<ref>Κ. Σκουτέρης, Ιστορία των Δογμάτων Α΄, σελ. 187</ref>. Η εκκλησία είναι ένα ζωντανό μέλος το οποίο βρισκεται σε ακατάλυτη ενότητα και πληρότητα και αποτελεί ζωντανό σώμα. Η ενότητα αυτή αφείλεται στον Ιησού Χριστό που είναι το θεμέλιο και η κεφαλή της εκκλησίας.  Στην εκκλησία δεν υπάρχει ίδιον και αυτονομημένα άτομα, αλλά μία εσωτερική σύμπνοια και συμφωνία. Έτσι αποτελεί ''"μία προσευχή, μία δέησις, ένας νους, μία ελπίς εν αγάπη, εν τη χαρά αμώμω, ο εστίν Ιησούς Χριστός, ου άμεινον ουδέν εστίν. Πάντες ως εις ένα ναόν συντρέχουν Θεού, ως επί εν θυσιαστήριον, επί ένα Ιησούν Χριστόν, τον αφ ενός Πατρός προελθόντα και εις ένα όντα και χωρήσαντα"''<ref>Προς Μαγνησιείς 7, 1-2</ref>. Η ενότητα αυτή όμως έχει τον εξωτερικό, ιστορικό και ορατό της τύπο. Αυτός είναι η συμφωνία επισκόπου, πρεσβυτέρου και πιστών. Ο επίσκοπος δε, είναι το σύμβολο και η οδός της ενότητας<ref>Κ. Σκουτέρης, Ιστορία των Δογμάτων Α΄, σελ. 192</ref>, είναι η δύναμη εκείνη που έχει τη χαρισματική ευθύνη της συνοχής και της συγκρότησης του σώματος<ref>Προς Φιλαδελφείς 9, 1</ref>. Αυτό συμβαίνει διότι αυτός είναι ο οικονόμος των μυστηρίων. Η πληρότητα της ζωής και η αγάπη μέσα στην εκκλησία εκφράζεται με την [[Θεία Ευχαριστία]], διότι η εκκλησία είναι η συνέχεια του Κυριακού Δείπνου<ref>Κ. Σκουτέρης, Ιστορία των Δογμάτων Α΄, σελ. 194</ref>. Εξού και η εκκλησία κατά το θεοφόρο αυτό πατέρα σημαίνεται και πραγματώνεται στο ευχαριστιακό Δείπνο. ====Επίσκοπος==== Συντηρητές της ενότητας είναι οι γνήσιοι εκκλησιαστικοί άρχοντες, οι φύλακες της παρακαταθήκης του Χριστού και οι συνεχιστές του έργου του. Εδώ βρίσκεται και η σπουδαία ιστορική μαρτυρία από τον Ιγνάτιο, ο οποίος μας μεταφέρει πως ήδη στην εποχή είχε αρχίσει η οριστική μετάβαση στο θεσμό του επισκόπου<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία, σελ. 426</ref>. Ο επίσκοπος, αναφέρει ο Ιγνάτιος, είναι εικόνα του Θεού<ref>Προς Μαγνησιείς 6, 1</ref> και όπου βρίσκεται, είναι σα να βρίσκεται ο Χριστός και μαζί του όλη η καθολική εκκλησία<ref>Προς Σμυρναίους 8, 2</ref>. Ο επίσκοπος λοιπόν είναι εις τύπο Θεού, διότι από το Θεό αντλεί το κύρος του και την εξουσία του. Η σχέση αυτή μάλιστα λειτουργεί κατά το άρρητο σχήμα της προέλευσης του Υιού και Λόγου από τον Πατέρα<ref>Προς Μαγνησιείς 7, 1</ref>. Έτσι λοιπόν όπως ο Υιός έχει την ίδια γνώμη με τον πατέρα και τον υπακούει, κατ αυτόν τον τρόπο το πλήρωμα της εκκλησίας πρέπει να έχει την ίδια υπακοή ώστε να υπάρχει η μία ενότητα. Ο τύπος φυσικά αυτός συνάδει με τη λειτουργική ιδιότητα του επισκόπου και ιδίως κατά την ευχαριστιακή σύναξη<ref>ο.π. 7</ref>, που είναι το κατ εξοχήν μέσο για τη διαφύλαξη της ενότητας των μελών της εκκλησίας μεταξύ τους και με το Θεό. Η ιδιότητα όμως αυτή του επισκόπου δεν είναι άνευ όρων. Πρέπει να πάντοτε να βρίσκεται σε συνάρτηση με την ορθή ομολογία πίστεως, όπως για παράδειγμα των δύο φύσεων του Χριστού<ref>Ν. Νικολαΐδης, Οι Αποστολικοί Πατέρες, σελ. 191</ref>. Ο επίσκοπος ως βεβαιότητα και σημείο αναφοράς της εκκλησιαστικής κοινότητας κατανοείται από τον Ιγνάτιο, ως διασφαλιστής της ταυτότητας της διδασκαλίας και της πίστεως στο εκκλησιαστικό σώμα<ref>Κ. Σκουτέρης, ενθ.αν., σελ. 192</ref>. Σκοπός του ρόλου του είναι η διασφάλιση της αυθεντικότητας της διδασκαλίας. Οι πιστοί μάλιστα αγκιστρώνονται στο εκκλησιαστικό σώμα, μη δυνάμενοι να πλανηθούν όταν είναι ''"αχώριστοι Θεού Ιησού Χριστού και του επισκόπου και των διαταγμάτων των αποστόλων"''. Τα σχίσματα τελικά διασπούν την ενότητα της εκκλησίας, αλλά δύναται να θεραπευτούν στο περί των επισκόπων συνέδριο. Η σύμπνοια δηλαδή των τοπικών εκκλησιών είναι ο βασικός δείκτης της αρμονικής συνύπαρξης του λαού. Έτσι η ορθοδοξία των τοπικών εκκλησιών είναι ο δείκτης και του ορθού φρονήματος του εκάστοτε επισκόπου της τοπικής εκκλησίας. Σε αυτό το σημείο πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη έμφαση στην έννοια της υπακοής που προτρέπει ο Ιγνάτιος. Η υπακοή αυτή δεν εννοείται ως δουλικότητα, καθώς ο τύπος της λειτουργίας της σχετίζεται με το πνεύμα το υπακοής του Υιού με το Πατέρα<ref>Ν. Νικολαΐδης, ενθ.αν., σελ. 436-437</ref>. Έτσι λαμβάνει την κατά ''θεόν ομοήθειαν'', προβάλλοντας την άρρητη προέλευση και ένωση του Υιού με το Πατέρα. Παρόλα αυτά δε θα ήταν υπερβολή να ειπωθεί πως στο σύστημα του Ιγνατίου}}υπάρχει μία έξαρση και προβολή του επισκοπικού ρόλου. Η αντίληψη του Ιγνατίου δεν εκφράζει προσωπικές αντιλήψεις όπως διαφαίνεται, αλλά είναι έκφραση και διερμηνεία της υπάρχουσας πίστης της εκκλησίας στο θεσμό και το ρόλο του επισκόπου<ref>Ν. Νικολαΐδης, ενθ.αν., σελ. 447</ref>. Οι εκφράσεις ταπεινότητας άλλωστε που διατυπώνει για το πρόσωπό του αλλά και η υπαγόρευση όλων αυτών των δεδομένων προς ένα αντιστοίχου θεσμού πρόσωπο, τον Πολύκαρπο, δείχνει πως οι αναφορές του αποτελούν διευκρινιστική αναφορά του προσώπου προς το θεσμό και το αξίωμα<ref>Ν. Νικολαΐδης, ενθ.αν., σελ. 448</ref>. Βασική πάντα παράμετρος είναι και η διαφύλαξη της ενότητας, από τις ποικιλώνυμες διασπαστικές προκλήσεις.

*Βιβλιοθήκη Ελλήνων Πατέρων, ''Κλήμης'', τόμ. Β΄, σελ. 261 - 263.*Μπαλάνος Δημήτριος, ''Πατρολογία'', εν Αθήναις, 1930, σελ. 43 κ.ε.*Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, ''"Πατρολογία"'', τόμτομ. Α', έκδ. 4ηΑ΄ και Β΄, Αθήνα 2000, σελ. 173-179.*Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, 'Πατρολογία', τόμ. Β', έκδ. 2η, Αθήνα 1999, σελ. 436-437.*Χρήστου Παναγιώτης, ''"Ελληνική Πατρολογία"'', τόμ. Β', 3η έκδ.Β΄, Κυρομάνος, Αθήνα 1994 2005 (c1976), σελ. 415-416*Νικολαΐδης Ι. Νίκος, ''"Αποστολικοί Πατέρες, Γραμματολογική και Θεολογική προσέγγιση"'', Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2002.*Κρικώνης Χρήστος, ''"Αποστολικοί Πατέρες"'', τ. Α΄, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1995.*Σκουτέρης Κωνσταντίνος, ''"Ιστορία των Δογμάτων"'', τ. Α΄, Αθήνα 1998. 

[[Κατηγορία:Πατρολογία|Ι]][[Κατηγορία:Επίσκοποι|Ι]][[κατηγορία:Αποστολικοί Πατέρες|Ι]][[Κατηγορία:Μάρτυρες|Ι]][[Κατηγορία:Εκκλησιαστικοί Συγγραφείς|Ι]][[Κατηγορία:Εκκλησιαστικοί Πατέρες|Ι]][[Κατηγορία:Ζωτικά Άρθρα|Ι]][[Κατηγορία:2ος αιώνας|Ι]]