Αλλαγές

{{Άγιος| Όνομα = Ιγνάτιος Αντιοχείας| Εικόνα = [[Image:Ignatius.jpg|200px180px]]| Όνομα Εικόνας = Ο άγιος Ιγνάτιος ο θεοφόρος| ΗμερομηνίαΓέννησης = άγνωστο| ΗμερομηνίαΚοίμησης = πιθ. 113 μ.Χ. (107-118)| ΗμερομηνίαΕορτής = [[Πρότυπο:20 Δεκέμβριος|20 Δεκεμβρίου]]|rightΗμερομηνίες = 70 Επίσκοπος Αντιοχείας<br>113 Σύλληψη από Ρωμαίους|thumbΤίτλος = [[Αποστολικοί Πατέρες|O Άγιος ΙγνάτιοςΑποστολικός Πατέρας]], [[Επίσκοπος]]}}Ο '''Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος''' ή '''Ιγνάτιος Αντιοχείας'''(;-περ. 113), αποτελεί μία από τις σημαντικότερες εκκλησιαστικές προσωπικότητες, που έδρασε στα τέλη του πρώτου, με αρχές του δευτέρου αιώνα. Αποκαλείται [[Αποστολικοί Πατέρες|Αποστολικός πατήρ]] της εκκλησίας και διετέλεσε δεύτερος [[επίσκοπος]] Αντιοχείας. Η επιστολογραφία του αποτελεί σπουδαίο ιστορικό εύρημα του χριστιανισμού για το χριστιανισμό, καθώς μας διασώζει τον ιστορικό τρόπο μετάβασης της αδιάκοπης αποστολικής διαδοχής από τους [[Απόστολοι|αποστόλους]] στους [[Τάξη των Προφητών|προφήτες]] και τη μετάβαση της εξουσίας αυτής στους [[Επίσκοπος|επισκόπους]]. Οι επιστολές επίσης είναι πολύ σημαντικές διότι , ενώ διασώζουν και σημαντικά ιστορικά στοιχεία των πρώτων χριστιανικών κοινοτήτων. Παρέδωσε Τελικώς παρέδωσε τη ζωή του μαρτυρικώς στη Ρώμη επί Αυτοκράτορος Τραϊανού.

Η ζωή του Αγίου Ιγνατίου είναι άγνωστη προς εμάς. Παρά τη μακρά δράση του, στο προσκήνιο της ιστορίας εμφανίζεται μόλις μερικές εβδομάδες πριν το μαρτυρικό του θάνατο<ref>Π. Χρήστου, Πατρολογία Β΄, σελ. 408</ref>. Έτσι για το βίο του γνωρίζουμε μόνο ότι διασώζεται στις επιστολές του, οδηγούμενος προς τη Ρώμη, λίγο πριν το θάνατό του<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 177</ref>. Που και πότε γεννήθηκε δεν είναι γνωστό. Υπετέθηκε Το περιβάλλον που μορφώθηκε πρέπει να ήταν ελληνικό, όπως μαρτυρούν οι επιστολές του<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 177</ref>, αν και υπετέθη πως ίσως είχε λατινογενή προέλευση, καθώς το όνομα Ιγνάτιος προέρχεται από τη λατινική λέξη ''Ignis'' που αποδίδεται στα ελληνικά ως πυρ (φωτιά). Το όνομα αυτό, συνάμα με αρκετές λατινικές εκφράσεις που υπάρχουν στις επιστολές του, οδήγησε μερικούς ερευνητές να υποθέσουν τη λατινική του καταγωγή, αλλά κάτι τέτοιο δε δύναται να εξακριβωθεί, καθώς αφενός οι λατινικές λέξεις υπάγονται στη στρατιωτική ορολογία, την οποία έμαθε από την παραμονή του ως αιχμάλωτος, αφετέρου το όνομα είναι πιθανό να το απέκτησε την εποχή που έλαβε Ρωμαϊκή υπηκοότητα<ref>Π. Χρήστου, Πατρολογία Β΄, σελ. 408</ref>.

Ο Ιγνάτιος επίσης αποκλήθηκε και αυτοαποκλήθηκε θεοφόρος<ref>Ιγνατίου, Προς Εφεσίους ΒΕΠΕΣ 2, σελ. Με βάση την προσωνυμία αυτή έγινε προσπάθεια να οριοθετηθεί η περίοδος που γεννήθηκε264</ref>. Ο λόγος της ονομασίας αυτής παραμένει μέχρι σήμερα ανεξακρίβωτος. Η παράδοση διέσωσε δύο πιθανές εκδοχές για το όνομα αυτό, που όμως από την ιστορική πραγματικότητα απορρίπτονται<ref>Π. Χρήστου, Πατρολογία Β΄, σελ. 40</ref>. Κατά την πρώτη, μετά το θάνατό του βρέθηκε στην καρδιά στο στήθος του γραμμένο το όνομα του Χριστού, κατά τη δεύτερη πως ήταν το παιδί που αγκάλιασε ο Ιησούς παρουσιάζοντάς το ενώπιον των μαθητών ως παράδειγμα αθωότητος<ref>Συμεών Μεταφραστού, Μαρτύριον Ιγνατίου 1</ref>. Με βάση τη δεύτερη αιτιολογία μάλιστα έγινε προσπάθεια να οριοθετηθεί η περίοδος που γεννήθηκε. Το πιθανότερο αίτιο αυτής της ονομασίας είναι ο εκκλησιαστικός βίος που διήγαγε, καθώς ο ίδιος μέσω των επιστολών του αναφέρει ως θεοφόρους, αγιοφόρους, χριστοφόρους όλους τους χριστιανούς<ref>Ν. Νικολαΐδης, Αποστολικοί πατέρες, σελ. 175</ref>.

Ο Ιγνάτιος δε φαίνεται να ήταν ιδιαίτερα μορφωμένοςείχε λάβει συστηματική μόρφωση, αλλά διακρίνεται μία αυτοδιδακτική ικανότητα η οποία είχε καλλιεργηθεί με τη συναναστροφή με πεπαιδευμένους ανθρώπους, όπως διακρίνεται στις επιστολές του<ref>Χ. Κρικώνης, Αποστολικοί Πατέρες Α΄, σελ. 113</ref>. Άλλωστε η Αντιόχεια στην εποχή του ήταν ένα πολιτιστικό χωνευτήρι, στο οποίο είχε τη δυνατότητα να γνωρίσει τα φιλοσοφικά και θρησκευτικά ρεύματα της εποχής του<ref>ΠΣτ. ΧρήστουΠαπαδόπουλος, Πατρολογία Β΄Α΄, σελ. 409177</ref>. Η γνωριμία του με τους αποστόλους θεωρείται βεβαία<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 177</ref>. Κατά τον [[Ιωάννης ο Χρυσόστομος|ιερό Χρυσόστομο]] είχε συναναστραφεί τους αποστόλους<ref>Εις Ιγνάτιον 1</ref>, ενώ ο [[Ευσέβιος Καισαρείας|Ευσέβιος]] τον θέλει ακροατή του [[Ιωάννης ο θεολόγος|Ευαγγελιστή Ιωάννη]]<ref>ΕυσεβιοςΕυσέβιος, Χρονικόν εις έτος 2122</ref>. Σύμφωνα με τον [[Ωριγένης|Ωριγένη]] επίσης υπήρξε ο δεύτερος επίσκοπος Αντιοχείας, μετά τον [[Απόστολος Πέτρος|Απόστολο Πέτρο]]<ref>Ωριγένους, Ομιλία 6 εις Λουκάν PG 13, 1818, 15</ref>, ενώ κατά τον Ευσέβιο, που είναι και ορθός, ήταν διάδοχος του Ευόδου και προκάτοχος του Ήρωνος<ref>Ευσεβίου Εκκλ. Ιστορία, 3, 22</ref>. Κατά τον Ευσέβιο μάλιστα η επισκοπεία του τοποθετείται μεταξύ του πρώτου έτους του Βεσπασιανού και του δέκατου του Τραϊανού, δηλαδή μεταξύ 70 και 107. Το κύρος του και η φήμη του φαίνεται πως επεκτεινόταν πέρα από τα όρια της επισκοπής του<ref>Χ. Κρικώνης, Αποστολικοί Πατέρες Α΄, σελ. 113</ref> και ο σεβασμός που επιδεικνυόταν προς το πρόσωπό του είναι κάτι που μας επιβάλλει να τον θεωρήσουμε επίσκοπο οικουμενικού κύρους<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 177</ref>.

Τελικά συνελήφθη από τος ρωμαϊκές αρχές μεταξύ 107 και 118 και καταδικάστηκε σε θάνατο<ref>Π. Χρήστου, Πατρολογία Β΄, σελ. 409</ref>. Η σύλληψη συνέβη πιθανώς κατά διάρκεια του διωγμού του 112-113 στη Μικρά Ασία, κάτι που συμφωνεί και το αντιοχειανό μαρτυρολόγιο<ref>Π. Χρήστου, Πατρολογία Β΄, σελ. 410</ref>. Η δίκη συνέβη στην Αντιόχεια και η καταδίκη αφορούσε θανάτωση δια θηρίων. Η απόφαση μεταφορά μεταφοράς στη Ρώμη εικάζεται πως στόχο είχε τη θυσία ενός γνωστού χριστιανού ηγέτη στο κοινό της Ρώμης, συνάμα με τον παραδειγματισμό προς νουθεσία των λαών της Μικράς Ασίας και της Ελλάδας, οι οποίοι εμφανίζονταν προθυμότεροι για τη μεταστροφή τους στο χριστιανισμό. Ο Ιγνάτιος μέχρι να φτάσει στη Ρώμη, πορεύθηκε για πολλούς μήνεςαρκετό καιρό, συνοδεία στρατιωτών που αποκαλούντο "λεοπάρδοι" (πιθανώς ανήκουσα σε λεγεώνα φέρων τέτοιο όνομα<ref>Π. Χρήστου, Πατρολογία Β΄, σελ. 411</ref>), οι οποίοι και του φέρονταν βάναυσα. Κατά την πορεία του, σε ενδιάμεσους σταθμούς, απεσταλμένοι εκκλησιών παρίσταντο στον Ιγνάτιο και δέχονταν λάμβαναν τις επιστολές του, για να δεχτούν συμβουλές, με βάση τα προβλήματα τις κάθε τοπικής εκκλησίας. Κύρια προβλήματα διαφαίνονται να είναι οι δοκητές και οι Ιουδαΐζοντες. Τελικώς μαρτύρησε στις 20 Δεκεμβρίου στη Ρώμη. Τα οστά του μεταφέρθηκαν από τη Ρώμη στην Αντιόχεια, αλλά μεταφέρθηκαν επανήλθαν και πάλι στη Ρώμη. ===Η συνεισφορά του=== Ο Ιγνάτιος θεωρείται ως ο πρώτος μεγάλος θεολόγος μετά τους Αποστόλους. Χάρη σε αυτόν θα λέγαμε πως η εκκλησία προχωρά στη θεμελίωσή της, όχι πλέον περιστασιακά και πρακτικά, αλλά θεολογικά (αν και όχι συστηματικά)<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 174</ref>. Ο Ιγνάτιος μέσα από την αμεσότητα και τη βεβαιότητα των λόγων του βοηθά την εκκλησία, που σε πολλές περιπτώσεις ερωτοτροπούσε με τον ηθικισμό και την αρετολογία, να ξεπεράσει αυτήν την προοπτική. Ταυτόχρονα η μάχη που έδωσε ενάντια στις προσμίξεις και τις αλλοιώσεις του αποστολικού μηνύματος από τον ιουδαϊσμό και το [[Δοκητισμός|Δοκητισμό]], χρησιμοποιώντας μάλιστα τη γλώσσα τους<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 174</ref>, βοήθησε την Εκκλησία να υπερνικήσει και να ξεπεράσει το κλίμα μέσα στο οποίο ανέπνεε, δημιουργώντας μία εκκλησιαστική θεολογία σαφώς διαχωρισμένη από τις μήτρες της αίρεσης. Η θεολογία του αποτελεί συνέχεια της αποστολικής διδαχής<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 174</ref> και συνίσταται από τρεις βασικούς πυλώνες, οι οποίοι αντιμετωπίζουν τα προβλήματα των εκκλησιών της εποχής. Τη θεολογία του Επισκόπου, της ενότητος της εκκλησίας και της ευχαριστίας. Η θεολογία του μάλιστα θα αποτελέσει πρότυπο στη συνέχεια της εκκλησιαστικής πραγματικότητος, αφού αφενός εξαρτάται από το φωτισμό και τη καθοδήγηση που παρέχει ο Θεός, αφετέρου επισημαίνει διαρκώς την αποκαλυπτική παρουσία του Θεού στην κτίση<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 176</ref>. Τελικά το έργο του κρίνεται ως ένα πολύ τολμηρό και σπουδαίο βήμα στην πορεία του εκκλησιαστικού βίου, αφού παρέχει τη σαφή ιεραρχική οργάνωση της εκκλησίας, τη θεολογία της ενότητος, η οποία μειώνει την ένταση της ταχείας έλευσης του Κυρίου και ποιεί την Αγία Γραφή κύρια πηγή των εκκλησιαστικών συγγραφέων, δίνοντας ιδιαίτερη βάση στη χριστολογία.

=== Εισαγωγή=== Οι επιστολές που φέρουν το όνομα του Αγίου Ιγνατίου δε συμφωνούν μεταξύ τους ούτε κατά τον αριθμό, ούτε κατά το κείμενο<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία Β΄, σελ. 414</ref>. Έτσι διασώθηκαν τέσσερις παραλλαγές:*''Η εκτενής'', η οποία περιλαμβάνει 13 επιστολές και διασώζονται στον κώδικα ''Monac. 394'' του 11ου αιώνος, στα ελληνικά και τον κώδικα 54 του Μετοχίου του Παναγίου Τάφου, στα λατινικά σε αρχαία μετάφραση*''Η μικτή'', η οποία περιέχει και αυτή 13, έξι εξ αυτών όπως στις εκτενείς<ref>Μαρίας προς Ιγνάτιον, Ιγνατίου Προς Μαρίαν, Προς Ταρσείς, Προς Φιλληπησίους, Προς Αντιοχείς, Προς Ήρωνα</ref> και των υπολοίπων επτά σε συντομότερο κείμενο. Διασώζεται στα Ελληνικά στον κώδικα ''Mediceus Laur. 57, 7'' του 11ου αιώνος. Ο κώδικας βρίσκεται σε κακή κατάσταση με αποτέλεσμα να εκλείπουν μερικά σημεία από την ''"Προς Ταρσείς"'' και ολόκληρες οι Προς Αντιοχείς, Φιλιππησίους, Ρωμαίους και Ήρωνα. Υπάρχουν επίσης και λατινική μαι αρμενική μετάφραση*''Η βραχεία'', η οποία διασώζει μόλις τρεις επιστολές*''Η λατινική'', η οποία περιλαμβάνει τέσσερις ακόμα επιστολές, επιπρόσθετα στις 12 της μικτής. Η εκτύπωση των επιστολών το 1489 και το 1555, προκάλεσαν διχασμό των κριτικών, σχετικά με τη γνησιότητα των επιστολών. Η ένταση αυτή υπήρξε κυρίως μεταξύ των Ρωμαιοκαθολικών και των προτεσταντών καθότι η σπουδαιότητα της αξιοπιστίας των επιστολών ήταν πολύ σημαντική. Στις επιστολές αυτές διακυβευόταν η αρχαιότητα του θεσμού τους επισκόπου. Οι καθηγητές Zahn, Funk, Lightfoot και Harnack κατά τα τέλη του 19ου αιώνος κατοχύρωσαν τελικά τη γνησιότητα των επτά σύντομων επιστολών της μικτής παραλλαγής<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία Β΄, σελ. 415</ref>. ===Οι γνήσιες επιστολές του Ιγνατίου=== Οι επιστολές που συνέγραψε ο Ιγνάτιος, συντάχθηκαν λίγο πριν το τέλος της ζωής του και ήταν αυτές που χάρισαν την εξαιρετική τιμή που λαμβάνει μέσα στην εκκλησιαστική παράδοση και τη συνείδηση των χριστιανών. Χαρακτηρίζονται ως φιλολογικά και θεολογικά μνημεία, κάτι που μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως ο ίδιος ήταν ικανός συγγραφέας και πως είχε εμπειρία πάνω στο αντικείμενο<ref>Στ. Παπαδόπουλος Α΄, Πατρολογία, σελ. 178</ref>.  Οι επιστολές αυτές εκφράζουν το πολυσχιδές πνεύμα του Ιγνατίου, την πρωτοτυπία της σκέψης του και της έκφρασής του<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 178</ref>. Ο λόγος του είναι άλλοτε λυρικός, άλλοτε δραματικός, αλλού αρμονικός, παρουσιάζοντας σε μερικά σημεία ελαττώματα και ασυνέχειες. Το ύφος του θεωρείται διαυγές, που κατά περιπτώσεις μετατρέπεται σε σκοτεινό, ένεκα των Συριακών καταβολών του και του αυθορμητισμού που τον διέπει<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 178</ref>. Χρησιμοποιεί ρητορικά σχήματα και κυρίως τη δεύτερη ασιανική σοφιστική, αλλά και το στωικισμό. Οι τεχνικές αυτές γίνονται οχήματα, για να εκφράσει τις νουθεσίες του προς τις εκκλησίες, με αγάπη και τρυφερότητα<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 179</ref>, με ταπεινοφροσύνη, σταθερή και αμετακίνητη πίστη στο Χριστό. Ο Ιγνάτιος συνέταξε 7 γνήσιες επιστολές, οι οποίες ήταν οι: ''[[Προς Εφεσίους Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Εφεσίους]]'', ''[[Προς Μαγνησιείς Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Μαγνησιείς]]'', ''[[Προς Τραλλιανούς Επιστολή Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Τραλλιανούς]]'', ''[[Προς Ρωμαίους Επιστολή Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Ρωμαίους]]'', ''[[Προς Φιλαδελφείς Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Φιλαδελφείς]]'', ''[[Προς Σμυρναίους Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Σμυρναίους]]'', ''[[Προς Πολύκαρπον Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Πολύκαρπον]]''. Κύρια ζητήματα που πραγματεύεται είναι η ενότητα των πιστών και κατ επέκτασιν της εκκλησίας, ο θεσμός του επισκόπου, οι αιρετικές διδασκαλίες και ο ενάρετος βίος των πιστών. Σε ότι αφορά τη γνησιότητα των επιστολών του Ιγνατίου, όπως ήδη αναφέρθηκε, κατά τα τέλη του 19ου αιώνα οι θεολόγοι Zahn, Funk, Lightfoot και Harnack ακολουθώντας τον Pearson αποφάνθηκαν τελικώς πως οι επτά αυτές επιστολές που βρίσκονται στη μικτή παραλλαγή είναι γνήσιες. Παρόλα αυτά μερικοί ερευνητές όπως οι Βολταίρος, ο Ρενάν, ο Weijenborg είχαν διατυπώσει αντίθετες απόψεις. Οι απόψεις αυτές όμως φαίνονται μεμονωμένες, ενώ παραβλέπουν και μερικά σοβαρά ιστορικά στοιχεία<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία Β΄, σελ. 415-416</ref>.  Για να μπορέσουν να εντοπίσουν ποιες ήταν γνήσιες και αν τελικώς υπήρξαν τέτοιες, οι εν λόγω θεολόγοι συγκέντρωσαν αρχεία της [[Πατρολογία|πατερικής γραμματολογίας]] όπως του [[Ειρηναίος Λυών|Ειρηναίου]], του [[Ωριγένης|Ωριγένη]], του Ευσεβίου, του [[Θεοδώρητος Κύρου|Θεοδώρητου Κύρου]], του [[Κύριλλος Αλεξανδρείας|Κυρίλλου Αλεξανδρείας]] κ.α. και τα συνέκριναν με τους κώδικες. Από την έρευνα αποκαλύφθηκε πως οι συνοπτικές επιστολές της μικτής παραλλαγής είχαν αποτελέσει την αρχική συλλογή<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία Β΄, σελ. 416</ref>. ===Οι νόθες επιστολές===

Ο Ιγνάτιος συνέταξε 7 γνήσιες Από τις νόθες επιστολές, οι οποίες ήταν:τέσσερις, της λατινικής παραλλαγής δεν παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέρον. Αντιθέτως όμως με τις έξι της μικτής παραλλαγής. Όλοι σχεδόν σήμερα οι ερευνητές συμφωνούν πως ο πλαστογράφος διαχειρίζεται τον εξελιγμένο [[Μοναρχιανισμός|μοναρχιανισμό]] και [[Γνωστικισμός|γνωστικισμό]], ενώ είχε επιρροές από το δοκητισμό και τον Ιουδαϊσμό<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία Β΄, σελ. 430</ref>.

* ''[[Προς Εφεσίους Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Εφεσίους]]''* ''[[Προς Μαγνησιείς Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Μαγνησιείς]]''* ''[[Προς Τραλλιανούς Επιστολή Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Τραλλιανούς]]''* ''[[Προς Ρωμαίους Επιστολή Αγίου Ιγνατίου Ο συγγραφέας ανήκει στην εποχή του Θεοφόρου|Προς Ρωμαίους]]''* ''δ΄ αιώνος, ενώ μερικοί ερευνητές θεωρούν πως ήταν κοινωνός [[Προς Φιλαδελφείς Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του ΘεοφόρουΑρειανισμός|Προς Φιλαδελφείςαρειανικών]]''* ''ή [[Προς Σμυρναίους Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του ΘεοφόρουΑπολλιναρισμός|Προς Σμυρναίουςαπολλιναριστικών]]''* ''απόψεων, με κάτι τέτοιο να μη βρίσκει επαρκή στηρίγματα, καθώς παρουσιάζονται απόψεις που δεν απηχούν αρειανικές ή απολλιναριστικές δογματικές αντιλήψεις<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία Β΄, σελ. 430</ref>. Σύμφωνα με τους ερευνητές<ref>D. Hagedorn, Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Β΄, σελ. 435</ref> ο χαλκευτής των Ιγνατιανών επιστολών, είναι ο άνθρωπος ο οποίος συνέταξε τις Αποστολικές διαταγές. Έτσι μελετητές, αντιπαραβάλλοντας τα κείμενα των Αποστολικών διαταγών, θεωρούν βέβαιο ότι τα συνέταξε ο ίδιος καθώς υπάρχουν πολλές ομοιότητες<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Β΄, σελ. 435</ref>. Σύμφωνα μάλιστα με τον D. Hagedorn, πιθανός δημιουργός των δύο αυτών κειμένων είναι ο [[Προς Πολύκαρπον Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς ΠολύκαρπονΙουλιανός ο νεοαρειανός]]''<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Β΄, σελ. 441</ref>.

Οι 6 Τα νόθα κείμενα επίσης δύναται να διαχωριστούν σε δύο κομμάτια. Στον πυρήνα των γνήσιων επιστολών και στα παρεμβαλλόμενα. Στην έρευνα λοιπόν που διεξήχθη, συγκρίνοντας τα κομμάτια των νόθων με αυτά των γνήσιων, απεκαλύφθη τελικά πως η αρχική συλλογή (Συλλογή της Σμύρνης) συγκροτήθηκε αυτόματα, ενώ το υλικό των έξι νόθων διακρίνεται από τις 7 Γνήσιες αυτές επιστολές του Ιγνατίουαυτό και φιλολογικώς<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία Β΄, έχουν ως κύριο στόχο:σελ. 432</ref>.

=== Η σημαντικότητα Οι Αποστολικοί πατέρες απεύθυναν τις επιστολές τους σε ομόπιστους χριστιανούς. Το γεγονός αυτός προσδιορίζει τη διδασκαλία τους γύρω από την εκκλησιαστική θεολογία<ref>Κ. Σκουτέρης, Ιστορία των επιστολών του Ιγνατίου ===Δογμάτων, σελ. 169</ref>.

Οι πληροφορίες για το βίο Κεντρικό σημείο στη διδασκαλία του ''Ιγνατίου'' που σήμερα διασώζονται είναι ελάχιστες και κατά βάση προέρχονται από τις επιστολές τουο Χριστός, ο οποίος είναι κεφαλή της εκκλησίας. Η σημαντικότητα των επιστολών του όμως είναι σπουδαία διότι μέσα από την επιστολογραφία του διακρίνουμε Σε ότι αφορά τη σαφή αποστολική διαδοχή από χριστολογία, ακολουθεί τον [[Τάξη των Προφητών|Προφήτη]] στον επίσκοποΠαύλο, που από την προτεσταντική ενώ σε ότι αφορά τη θεολογία αμφισβητείται ώστε να εκφραστεί είτε το φαινόμενο της έκπτωτης εκκλησίαςπροϋπάρξεως του Λόγου, τον Ιωάννη<ref>Π. Χρήστου, είτε το φαινόμενο μιας εκκλησίας χωρίς ιερατείοΕλλ. Καθαυτές τις ομολογίες ο [[Ιησούς Χριστός|Χριστός]] ουδέποτε παρέδωσε ιερατείο και οι απόστολοι ποτέ δεν έδωσαν το ιερατικό χρίσμα στους [[Τάξη των Προφητών|προφήτες]]Πατρολογία Β΄, μια ιερατική ομάδα που αποτέλεσε διάδοχο των αποστόλων και πρόγονο των σελ. 420</ref>. Η οικειότητά του με την [[Επίσκοπος|επισκόπωνΚαινή Διαθήκη]]είναι ευδιάκριτη μέσα από τα κείμενά του. Η έννοια προφήτης στηρίχθηκε καθαυτούς σε διάφορα επιχειρήματα, πως αντιστοιχεί μόνο προς το χάρισμαΣτις επιστολές όμως δε συναντάμε κατά γράμμα αναφορές. Ο Ιγνάτιος Κάτι τέτοιο όμωςείναι λογικό, φορέας της αποστολικής διδαχής, μέσω των επιστολών, σαφώς επιβεβαιώνει το κύρος της αποστολικής διαδοχής μέσα από τις αφού οι επιστολές εγράφησαν κατά την αιχμαλωσία του, μια διαδοχή, η οποία ήδη έχει αρχίσει να διαφαίνεται προοδευτικά τόσο γι αυτό και οι αναφορές είναι από την επιστολή [[Κλήμης Ρώμης|Κλήμεντα Ρώμης]]μνήμης<ref>Π. Χρήστου, ο οποίος απαριθμεί ως επισκοπή το προφητικό αξίωμαΕλλ. Πατρολογία Β΄, δηλαδή έχουμε μια πρώτη διαδοχή των όρωνσελ. 420</ref>. Υπάρχουν επίσης και αποσπάσματα από απόκρυφα ευαγγέλια, αλλά καθώς και στον [[Ποιμήν του Ερμά|Ποιμένα του Ερμά]], άλλα τεμάχια που παρατηρείται επίσης αντικατάσταση των όρωνπροέρχονται από τη λειτουργική πράξη της εκκλησίας.

Οι επιστολές Ο Άγιος Ιγνάτιος επίσης είναι επίσης σημαντικές διότι συγκρινόμενες με άλλα αρχαιότερα πρωτοχριστιανικά συγγράμματα, μας δείχνουν περίπου το χρονικό σημείο, στο οποίο είχε εκκινήσει η μετάβαση από αρκετά σκληρός προς τους αιρετικούς. Φαίνεται πως την ηγεσία των [[Απόστολος|Αποστόλων]] εποχή του ταλάνιζαν ιδιαίτερα δύο σημαντικά προβλήματα. Ο δοκητισμός και ο Ιουδαϊσμός. Η περίπτωση μάλιστα του [[Τάξη των ΠροφητώνΔοκητισμός|ΠροφητώνΔοκητισμού]], προς τους Επισκόπους, μια και λίγα μόλις χρόνια νωρίτερα, όπως εξάγεται αντιμετωπίζεται ήδη από το πρωτοχριστιανικό Σύγγραμμα της ''[[Διδαχή των Αποστόλων|Διδαχής των 12 ΑποστόλωνΚατά Ιωάννην Ευαγγέλιον]]'', λειτουργούσε ακόμα σε εκτεταμένη έκταση ο θεσμός των ''Προφητών'', που ήταν και οι άμεσοι διάδοχοι των Αποστόλων. Από Οι αιρετικοί κατά τον ''Άγιο Ιγνάτιο'', διασώζονται 7 γνήσιες συνοπτικές επιστολές, που βρίσκονται σε δύο μορφέςδιασπούν την ενότητα της εκκλησίας. Μια συνοπτική Οι [[δοκητές]] για παράδειγμα αρνούνται τον πραγματικό θάνατο του Ιησού και μια πιο μακροσκελήουσιαστικά την αληθινή σάρκωση του Υιού. Στη μακροσκελή Όσοι λοιπόν εμμένουν στην αίρεση αρνούνται το Χριστό και τελικά θα τους μορφή αξιολογούνται σήμερα ως ψευδεπίγραφες και πως συντάχθηκαν μεταξύ 2ου αρνηθεί και 4ου αιώναΑυτός. Πιθανότερος πλαστογράφος φέρεται ο ''Νεοαρειανός Ιουλιανός''Συνέπεια αυτού θα είναι η κατάσταση του αιώνιου πνευματικού θανάτου, υπεύθυνος διότι η άρνηση στην εκκλησία είναι άρνηση του Χριστού και για πλαστογράφηση πολλών άλλων πρωτοχριστιανικών κειμένων. Οι πρώτες τέσσερις επιστολές παραδόθηκαν αποκοπή από τον ίδιο στη ''Σμύρνη'' κατά τη σύλληψή του στην ''Αντιόχεια''το ζωοφόρο σώμα Του, ενώ άλλες τρεις όταν έληξε ο διωγμός και βρισκόταν στην ''Τρωάδααφού δίχως ''. Από εκεί μεταφέρθηκε από "(Χριστό) το αληθινόν ζην ουκ έχομεν"''Δυρράχιο''<ref>Προς Τραλλιανούς 9, πιθανότατα δια θαλάσσης στο ''Βρινδήσιο2</ref> καθώς Αυτός '' "εστίν αρχή ζωής και από εκεί πεζός ως τη τέλους"''Ρώμη'' όπου και μαρτύρησε<ref>Προς Εφεσίους 14, 1</ref>.

=== Η αξιοπιστία των Συνοπτικών Επιστολών του Ιγνατίου Θεολογία===

Οι 7 γνήσιες επιστολές του ''Ιγνατίου'' σήμερα αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα σημεία τριβής Η πίστη των Αποστολικών πατέρων στην παγκόσμια θεολογική κοινότητα. Αυτό διότι η ύπαρξή τους[[Αγία Τριάδα]], αναιρεί τις απόψεις πολλών προτεσταντικών ομολογιώνδεν είναι προϊόν προσωπικού στοχασμού, οι οποίες αρνούνται την επισκοπική, ως γνήσια αποστολική διαδοχήαλλά πίστη που έχει δεχθεί ο πιστός στην Εκκλησία με το [[Βάπτισμα|Βάπτισμά]] του<ref>J. Έτσι πολλοί θεολόγοι διαφωνούν για τη γνησιότητα των συνοπτικών συγγραμμάτωνLebreton, αν και υπάρχουν σήμερα στοιχεία που καταδεικνύουν ως επικρατέστερη άποψη την γνησιότητά τουςHistoire du Dogme de la Trinite. Εκτός από τις γνήσιες 7 Συνοπτικές επιστολές του ''Ιγνατίου''Des origines au concile de Nicee II, υπάρχει και η ''Βραχεία Παραλλαγή''Paris 1928, αλλά και σελ. XIII</ref>. Στον Ιγνάτιο μάλιστα ανευρίσκουμε το μοναδικό αποστολικό πατέρα στον οποίο απαντάται η ''Λατινική παραλλαγή'' των εκτενών επιστολώνΑγία Τριάδα<ref>Π. Χρήστου, μαζί με μερικές ακόμα πλαστές με αποτέλεσμα ορισμένοι θεολόγοι να αμφισβητούν πέραν των νοθευμένων και τις γνήσιες επιστολέςΕλλ. Η ''Βραχεία παραλλαγή'', περιλαμβάνει στη Συριακή τρεις μόνο επιστολέςΠατρολογία, σελ. 423</ref>. Ο Θεός λοιπόν για τον Ιγνάτιο είναι Ένας και μάλιστα σε επιτομήενιαίος<ref>Προς Μαγνησιείς 8, τις2: ''Προς Εφεσίους''"Εις Θεός εστίν, ο φανερώσας εαυτόν δια Ιησού Χριστού"''Προς Ρωμαίους'' </ref>. Είναι υπερβατικός και ''Προς Πολύκαρπον''ο δημιουργός της εκκλησίας. Επίσης η Η εκκλησία κατά τον Ιγνάτιο είναι ''Προς Ρωμαίους'' υπάρχει "του Θεού Πατρός και με άλλη μορφή, στην Αραβική, ενώ η Λατινική παραλλαγή περιλαμβάνει τέσσερεις άλλες επιστολές: του ηγαπημένου Ιησού...εν αμώμω Πνεύματι"''Θεοτόκου <ref>Προς Ιγνάτιον''Σμυρναίους, ''Ιγνατίου Προς Θεοτόκον'' Πρόλογος</ref> και ''Προς Ιωάννην Α''' είναι οικοδόμημα του [[Θεός Πατήρ|Θεού Πατρός]]. Οι πιστοί αποτελούν τους λίθους της εκκλησίας και ο [[σταυρός]] του Ιησού τη ''Β"μηχανή"''', μαζί με τις 12 της μικτής παραλλαγήςτην οποία οι λίθοι (πιστοί), πλην αναφέρονται στα ύψη της οικοδομής. Το [[Άγιο Πνεύμα]] είναι το ''Προς Φιλιππησίους"σχοινί"''για την αναφορά των λίθων<ref>Προς Εφεσίους 9, 1. Κ. Σκουτέρης, Ιστορία των Δογμάτων Α΄, σελ. 171</ref>. Γίνεται λοιπόν φανερό, πως κατά τον Ιγνάτιο, ολόκληρη η τριάδα ενεργεί, παρά τη διάκριση των προσώπων<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία, σελ. 423</ref>.

Υπάρχουν όμως Ο Ιησούς κατά τον Ιγνάτιο, είναι ο Υιός και επιχειρήματα τα οποία καταδεικνύουν πως οι συνοπτικές επιστολές Λόγος του θεού<ref>Προς Μαγνησιείς 8, 2</ref>, ο οποίος προήλθε από τη σιγή, για να ευαρεστήσει Αυτόν που τον απέστειλε. Η έκφραση μάλιστα ''Αγίου Ιγνατίου"από σιγής προελθών"''δηλώνει την απόσταση η οποία χωρίζει τη θεότητα, από την κτιστή πραγματικότητα<ref>Κ. Σκουτέρης, με ισχυρά επιχειρήματα Ιστορία των Δογμάτων Α΄, σελ. 173</ref>. Γι αυτό και το μόνο που αρμόζει για την υπόστασή του είναι οι γνήσιες. Εν αρχή πρέπει η σιγή, καθώς ο ανθρώπινος νους δε μπορεί να τονιστεί ότι η συντομότερη μορφή των επιστολών προσπελάσει αυτή την πραγματικότητα, όπως άλλωστε και το φαινόμενο της σάρκωσεως του Υιού το οποίο επίσης ''Αγίου Ιγνατίου"εν ησυχία Θεού επράχθη"'' παρατίθεται σε επιστολές σε συγγράμματα Χριστιανών του 2ου και 3ου αιώνα<ref>Προς Εφεσίους 19, κάτι που δεικνύει 1</ref>. Έτσι γίνεται φανερό πως οι επιστολές η αποφατικότητα του ήταν υπαρκτές Ιγνατίου διευρύνεται και γνωστέςστο μυστήριο της σαρκώσεως. Χαρακτηριστικό Ο Ιησούς λοιπόν είναι πως ο [[Ειρηναίος]] ανόμοιος από την κτιστή πραγματικότητα και άλλοι Εκκλησιαστικοί συγγραφείςσκοπό είχε να φέρει τη νέα αΐδια ζωή<ref>Προς Εφεσίους 19, αναφέρονται αυτολεξεί σχεδόν2</ref>. Είναι τέλειος Θεός και προεξαγγέλθηκε από τους προφήτες<ref>Προς Μαγνησιείς 8, 2</ref>. Φανέρωσε δε τη σοφία Του σε εδάφια των επιστολών αυτώνόσους θεμελίωσαν την αμετακίνητη πίστη τους στην αγάπη του αίματός του<ref>Προς Σμυρναίους 1, όπως υπάρχουν στη Συνοπτική μορφή των 7 γνησίων επιστολών1</ref>. Σε Γι αυτό συνηγορεί είναι ο Θεός της Εκκλησίας<ref>Προς Εφεσίους, Πρόλογος</ref>, χαρακτηρίζοντας μάλιστα το πάθος του, πάθος Θεού<ref>Προς Ρωμαίους 6, 3</ref> και η διασωθείσα Αρμενική μετάφρασητον άρτο και τον οίνο της [[Θεία Ευχαριστία|Θείας Ευχαριστίας]], αλλά σώμα και τα διασωθέντα αποσπάσματα Συριακής και Κοπτικής μεταφράσεωςαίμα Θεού<ref>ο.π. 7, που συμφωνούν απόλυτα με τις επιστολές αυτές3</ref>.

* ''Ειρηναίος Επίσκοπος Λυών (130 - 202 μΟι Αποστολικοί Πατέρες για την προΰπαρξη του Υιού και τη θεότητά του παρέχουν ικανές μαρτυρίες<ref>Κ.ΧΣκουτέρης, Ενθ.)αν.'': Έλεγχος 28, 4 σελ. 171</ref>. Κύριος σκοπός των χριστολογικών αναφορών είναι να στηρίξουν τους πιστούς για το έργο που επιτελεί το γεγονός της σαρκώσεως και μέσω Ευσεβίου Εκκλησιαστική Ιστορία 3συνάμα η προσπάθεια να αντιμετωπιστούν οι δοκητικές πλάνες<ref>Ν. Νικολαΐδης, 36Αποστολικοί Πατέρες, σελ. Παράβαλε με Ιγνατίου προς Ρωμαίους 4, 1389</ref>.

* ''Ωριγένης (182 - 254 μ.Χ.)'': Περί Προσευχής 20 (Παράβαλε με Η χριστολογία δε του Ιγνατίου προς Ρωμεντυπωσιάζει. 3Και εντυπωσιάζει, 3). Ερμηνεία εις άσμα προλεγόμενα. (Παράβαλε διότι αναφέρεται με Ιγνατίου προς Ρωμαίους 7σαφήνεια στις δύο φύσεις του Χριστού, 2)παρά την εποχή της συγγραφής των έργων του. Ομιλία εις Λουκάν (Παράβαλλε Ιγνατίου προς Εφεσίους 19, 1)Αναφέρει χαρακτηριστικά:

* :''Θεοδώρητος Κύρου (393 - 457)"Εις ιατρός εστί, σαρκικός τε και πνευματικός, γεννητός και αγέννητος, εν σαρκί γενόμενος θεός, εν θανάτω ζωή αληθινή, και εκ Μαρίας και εκ Θεού, πρώτον παθητός και τότε απαθής, Ιησούς Χριστός ο Κύριος ημών"'' Harnack Gesch. d. altchr. Lit. 1. Leipzig 1893<ref>Προς Εφεσίους 7, 2</ref>, σελ. 79 - 86.

Με τις εργασίες των :''Zahn"Τον υπέρ καιρόν προσδόκα, Funkτον άχρονον, Lightfoot'' και ''Harnack ''κατά τα τέλη του παρελθόντος αιώνος, οι οποίοι ακολούθησαν την γραμμή την οποία είχε δείξει δύο αιώνες πριν ο ''Pearson''τον αόρατον, κατοχυρώθηκε η γνησιότητα των επτά συντόμων επιστολών της μικτής παραλλαγήςτον δι ημάς ορατόν, δηλαδήτον αψηλάφητον, των Εφεσίουςτον απαθή, Τραλλιανούςτον δι υμάς υπομείναντα"''<ref>Προς Σμυρναίους 5, Μαγνησιείς, Ρωμαίους, Φιλαδελφείς, Σμυρναίους και Πολύκαρπον2</ref>.

Ερευνητές όμως διατύπωσαν διάφορες απόψεις επί του θέματος. Ο :''Ρενάν'' δέχεται ως γνήσια μόνο την Προς Ρωμαίους, απορρίπτοντας τις άλλες λόγω της διαφοράς ύφους, διαθέσεως και θέματος, σαν να είναι υποχρεωμένος κάθε συγγραφέας να γράφει μόνο για ένα θέμα και μόνο με μία διάθεση<ref>Les Evangiles et la seconde generation chretienne, Paris 1877, σελ".. Χ και εξής</ref>. Ο ''Βόλτερ'' ακολουθώντας τον Μαλάλα, σχετικά με την εκτέλεση του μαρτυρίου του ''Ιγνατίου στην Αντιόχεια'', ισχυρίζεται πως ο Ιγνάτιος δεν πήγε ποτέ στη Ρώμη, αφ ενός Πατρός προελθόντα και αρνείται πως έγραψε οποιεσδήποτε επιστολές, προβάλλοντας την εντελώς απίθανη γνώμη ότι τις επιστολές αυτές τις έγραψε ο φανταστικός Περεγρίνος του Λουκιανού<ref>Die ignatianischen Briefe auf ihren Ursprung untersucht, Tuebingen 1892</ref>. Ο ''Weijenborg'' αρνείται επίσης την υπό του Ιγνατίου σύνταξη των επιστολών, και τοποθετεί τις επιστολές που είναι στο όνομά του – και της εκτενούς εις ένα και της μικτής παραλλαγής – στην περίοδο μετά το 360, προτείνοντας τον ''Ευάγριο Αντιοχείαςχωρήσαντα"'' ως τον πιθανό συγγραφέα. Παρακάμπτει όμως το γεγονός το ότι ο Ευσέβιος Καισαρείας είχε παραθέσει ολόκληρο κεφάλαιο της Προς Ρωμαίους επιστολής του Ιγνατίου στην Εκκλησιαστική Ιστορία του<ref>Εκκλ. Ιστορία 3Προς Μαγνησιείς 7, 362</ref>, όπου παρατίθεται το κεφ.5 της Προς Ρωμαίους επιστολής του Ιγνατίου, αποδίδοντας και το έργο του Ευσεβίου σε νοθευτή που εργάσθηκε μετά το 360.

=== Ο νοθευτής Είναι χαρακτηριστικά και ιδιαίτερα περιεκτικά τα χωρία αυτά, καθώς αναφέρονται στις δύο φύσεις του Χριστού, στον τρόπο σαρκώσεως, στην αντίδοση των ιδιωμάτων των δύο φύσεων<ref>Κ. Σκουτέρης, Ιστορία των Μακροσκελών δογμάτων Α΄, σελ. 176</ref> και στην ενότητα και διαφορότητα Πατρός και Υιού. Επιπρόσθετα απευθυνόμενος προς τον Πολύκαρπο, ερμηνεύει την πραγματικότητα της θείας φύσης του Χριστού, τις ιδιότητές της και την αλήθεια της ανθρωπότητάς του και των Προσθέτων επιστολών ===τις ιδιαιτερότητές της<ref>Ν. Νικολαΐδης, Αποστολικοί Πατέρες, σελ. 411</ref>.

Στην εποχή Είναι χαρακτηριστικό επίσης, πως για τον Ιγνάτιο οποιαδήποτε απο-θεοποίηση του 355-380 περίπου άκμασε κι έδρασε ο νεοαρειανός ''Ιουλιανός''. Έζησε μάλλον στην Αντιόχεια και αναμίχτηκε Χριστού αποθεμελιώνει τη χριστιανική πίστη, ενώ με δικό του σιωπηρό αυτόν τον τρόπο στις θεολογικές συζητήσεις καταδικάζει και τη δοκητική πλάνη που αμφισβητούσε την πραγματικότητα της εποχήςανθρώπινης φύσης του Ιησού. Ο ίδιος έδρασε ως υπομνηματιστής, αλλά Θεότητα λοιπόν και ως συμπιλητής ανθρωπότητα ενυπάρχουν στο ένα πρόσωπο του Ιησού. Γι αυτό και φαλκιδευτής εκκλησιαστικών κειμένων. Γνώριζε την ερμηνευτική παράδοση της ''Αλεξάνδρειαςο Χριστός '' "παρα τω πατρί ην και της ''Αντιόχειαςεν τέλει εφάνη"''<ref>Προς Μαγνησιείς 6, 1</ref>, την κανονιστική γραμματεία της Εκκλησίας ενώ συνάμα είναι υιός ανθρώπου και τον τρόπο να κυκλοφορεί τις απόψεις του μέσω κειμένων του που δεν αναφέρουν το όνομά του. Θεολογικά ήταν τοποθετημένος με τους νέο-αρειανούς ή [[Αρειανισμός|Ευνομοιανούς]] (Αέτιουιός Θεού<ref>Προς Εφεσίους 20, Ευνόμιο) ή το λιγότερο κινήθηκε μεταξύ αυτών και των όμοιων2</ref>. Για Ο Χριστός ήλθε για να φέρει την καινή ζωή και τη σωτηρία, ενώ θεωρεί πως Ιουδαϊσμός και λόγοι του δεν γνωρίζουμε τίποταΙησού, ούτε μπορούμε να τον ταυτίσουμε με άλλον σύγχρονό του Ιουλιανόβρίσκονται σε πλήρη αντιδιαστολή<ref>Προς Μαγνησιείς 10, 3</ref>.

Το όνομα του Ιουλιανού βρίσκεται στις ερμηνευτικές Σειρές στον Ιώβ. Ταυτίζοντας μ' ευκολία το πλήθος ερμηνευτικών αποσπασμάτων, που φέρουν το όνομα αυτό, με το ανώνυμα παραδιδόμενο στα χειρόγραφα (Paris gr. 454 ===Εκκλησιολογία=======Άνθρωπος και 169) υπόμνημα στον [[Ιώβ]], έχουμε τον συντάκτη του τελευταίου, που από παρανόηση είχε θεωρηθεί έργο του ''Ιουλιανού Αλικ''(αρνασσέα) ή του [[Ωριγένης|Ωριγένη]]. Ο ''D. Hagedorn'', βάσει των παραπάνω χειρογράφων και των Σειρών, εξέδωσε κριτικά (1973) το υπόμνημα τούτο και με συγκριτική μελέτη στερέωσε την παλαιότερη υπόθεση ότι ο συντάκτης του Ιουλιανός ταυτίζεται με τον ανώνυμο συμπιλητή της κανονιστικής συλλογής «''Διαταγαί των Αποστόλων''», όπως και με τον ανώνυμο συντάκτη των λεγόμενων εκτενών «''ψευδο-Ιγνατιανών Επιστολών''». Πράγματι τα παράλληλα χωρία στα κείμενα αυτά είναι πολλές φορές εντυπωσιακά. Το ίδιο παρατηρείται και για θεολογικά σημεία τους. Επομένως η πρόταση του ''Hagedorn'' είναι δικαιολογημένη και μας υποχρεώνει να περιλάβουμε τα τρία κείμενα στο παρόν κεφάλαιο. Το ασθενές σημείο της προτάσεως είναι η έλλειψη κοινής για τα τρία έργα ορολογίας, κάτι που ίσως εξηγεί ο συμπιληματικός χαρακτήρας της επεμβάσεως του Ιουλιανού σε υλικό παλαιότερο. Διατυπώθηκε ακόμα η μη ευλογοφανής υπόθεση ότι τα τρία κείμενα συμπιλήθηκαν σε οργανωμένο εργαστήριο κατασκευής ψευδεπίγραφων, όπου εργαζόταν ολόκληρη ομάδα ειδικών με κάποιον επικεφαλής (Μ. Metzger).εκκλησία====

Τέλος πρέπει να αναφέρουμε και το Μαρτύριο Κατά τον Ιγνάτιο η επιδίωξη του Ιγνατίου. Σήμερα διασώζονται πέντε ''Μαρτύρια'', από τα οποία αρχαιότερο θεωρείται αυτό που εκδόθηκε το 1689ανθρώπου είναι η απόκτηση ενός είδους ζωής, από τον ''Thτελειότερης μορφής. Ruinart'', από χειρόγραφο του 10ου αιώνα, Σκοπός δηλαδή είναι η κατάκτηση της ''Κολβερτινής'' βιβλιοθήκης αληθινής ζωής. Το σύστημα των Παρισίωνθείων ενεργειών και της ανθρώπινης προς αυτές ανταπόκρισης, γι' οδηγεί στην κατάκτηση της αιωνίου ζωής. Ο Χριστός λοιπόν ενανθρωπήστηκε για αυτό και λέγεται συνήθως ''Κολβερτινόν Μαρτύριον''ακριβώς το λόγο. Για να φέρει σε πραγματική επαφή την ανθρώπινη φύση με τη θεία. Αυτό είναι αναντίρρητα έργο του 4ου ή του 5ου αιώναΟ Ιησούς ήλθε για να φέρει σωτηρία στο ανθρώπινο γένος<ref>Προς Εφεσίους 18, 1</ref>, αν κάτι που επετεύχθη με την σταυρική Του θυσία και προβάλλει την αξίωση ότι γράφθηκε από αυτόπτες μάρτυρες ανάστασή Του. Ο θάνατος πλέον καταργείται και φυσικά δεν ανήκει στα γνήσια συγγράμματα του αγίου Ιγνατίουοδηγεί τον άνθρωπο στην αιώνιο ζωή.

Από τις επιστολές Η εκκλησία λοιπόν κατά τον Ιγνάτιο είναι ευλογημένη, προορισμένη προ αιώνων, αξιομακάριστος, αγία, εκλεκτή και αξιόθεος<ref>Κ. Σκουτέρης, Ιστορία των Δογμάτων Α΄, σελ. 187</ref>. Η περιγραφή που κάνει για την εκκλησία ο Άγιος Ιγνάτιος μας δίνει την ξεκάθαρη εικόνα μιας εκκλησίας που είναι ο συνεχιστής του ίδιου του Χριστού. Συνεχίζει το απολυτρωτικό του Ιγνατίουέργο και αποτελεί την ορατή απόδειξη της αδιάκοπης παρουσίας Του στον κόσμο<ref>Κ. Σκουτέρης, γνήσιες Ιστορία των Δογμάτων Α΄, σελ. 187</ref>. Η εκκλησία κατέχει ολόκληρη τη χάρη του Θεού και νόθεςπαρέχει στους πιστούς την αλήθεια του ευαγγελίου. Η εκκλησία μάλιστα δεν αποτελεί απλώς το έργο του Θεού, εκδόθηκαν αρχικά 3 νόθεςαλλά υπάρχει αϊδίως στη βουλή Του, μία άποψη που ασπάζονται και οι εξής:[[Κλήμης Ρώμης]] και ο [[Ποιμήν του Ερμά|Ποιμένας του Ερμά]]<ref>Κ. Σκουτέρης, Ιστορία των Δογμάτων Α΄, σελ. 187</ref>. Η εκκλησία είναι ένα ζωντανό μέλος το οποίο βρισκεται σε ακατάλυτη ενότητα και πληρότητα και αποτελεί ζωντανό σώμα. Η ενότητα αυτή αφείλεται στον Ιησού Χριστό που είναι το θεμέλιο και η κεφαλή της εκκλησίας.

*«Στην εκκλησία δεν υπάρχει ίδιον και αυτονομημένα άτομα, αλλά μία εσωτερική σύμπνοια και συμφωνία. Έτσι αποτελεί ''Προς "μία προσευχή, μία δέησις, ένας νους, μία ελπίς εν αγάπη, εν τη χαρά αμώμω, ο εστίν Ιησούς Χριστός, ου άμεινον ουδέν εστίν. Πάντες ως εις ένα ναόν συντρέχουν Θεού, ως επί εν θυσιαστήριον, επί ένα Ιησούν Χριστόν, τον Απόστολο Ιωάννηαφ ενός Πατρός προελθόντα και εις ένα όντα και χωρήσαντα"''»<ref>Προς Μαγνησιείς 7, 1-2</ref>. Η ενότητα αυτή όμως έχει τον εξωτερικό, ιστορικό και ορατό της τύπο. Αυτός είναι η συμφωνία επισκόπου, πρεσβυτέρου και πιστών. Ο επίσκοπος δε, είναι το σύμβολο και η οδός της ενότητας<ref>Κ. Σκουτέρης, *«''Ιστορία των Δογμάτων Α΄, σελ. 192</ref>, είναι η δύναμη εκείνη που έχει τη χαρισματική ευθύνη της συνοχής και της συγκρότησης του σώματος<ref>Προς Φιλαδελφείς 9, 1</ref>. Αυτό συμβαίνει διότι αυτός είναι ο οικονόμος των μυστηρίων. Η πληρότητα της ζωής και η αγάπη μέσα στην εκκλησία εκφράζεται με την Παρθένο Μαρία''»[[Θεία Ευχαριστία]], διότι η εκκλησία είναι η συνέχεια του Κυριακού Δείπνου<ref>Κ. Σκουτέρης, Ιστορία των Δογμάτων Α΄, *«''απάντησή της''» (Παρίσι 1495)σελ. 194</ref>. Εξού και η εκκλησία κατά το θεοφόρο αυτό πατέρα σημαίνεται και πραγματώνεται στο ευχαριστιακό Δείπνο.

Για τις επιστολές Συντηρητές της ενότητας είναι οι γνήσιοι εκκλησιαστικοί άρχοντες, οι φύλακες της παρακαταθήκης του Ιγνατίου γράφτηκαν πολλές μονογραφίες, εκ των οποίων μερικές είναι Χριστού και οι εξής: Thσυνεχιστές του έργου του. ZahnΕδώ βρίσκεται και η σπουδαία ιστορική μαρτυρία από τον Ιγνάτιο, Ignο οποίος μας μεταφέρει πως ήδη στην εποχή είχε αρχίσει η οριστική μετάβαση στο θεσμό του επισκόπου<ref>Π. v. antΧρήστου, Ελλ.Πατρολογία, Gotha 1873σελ. A426</ref>. HarnackΟ επίσκοπος, αναφέρει ο Ιγνάτιος, είναι εικόνα του Θεού<ref>Προς Μαγνησιείς 6, 1</ref> και όπου βρίσκεται, είναι σα να βρίσκεται ο Χριστός και μαζί του όλη η καθολική εκκλησία<ref>Προς Σμυρναίους 8, Die Zeit des J2</ref>. vΟ επίσκοπος λοιπόν είναι εις τύπο Θεού, διότι από το Θεό αντλεί το κύρος του και την εξουσία του. AΗ σχέση αυτή μάλιστα λειτουργεί κατά το άρρητο σχήμα της προέλευσης του Υιού και Λόγου από τον Πατέρα<ref>Προς Μαγνησιείς 7, 1</ref>. 1883. E. BrustonΈτσι λοιπόν όπως ο Υιός έχει την ίδια γνώμη με τον πατέρα και τον υπακούει, Ignκατ αυτόν τον τρόπο το πλήρωμα της εκκλησίας πρέπει να έχει την ίδια υπακοή ώστε να υπάρχει η μία ενότητα. d' AnΟ τύπος φυσικά αυτός συνάδει με τη λειτουργική ιδιότητα του επισκόπου και ιδίως κατά την ευχαριστιακή σύναξη<ref>ο., Paris 1897π. Delafosse7</ref>, Nouvel examen des Lettres d' Ignπου είναι το κατ εξοχήν μέσο για τη διαφύλαξη της ενότητας των μελών της εκκλησίας μεταξύ τους και με το Θεό. d' antΗ ιδιότητα όμως αυτή του επισκόπου δεν είναι άνευ όρων.Πρέπει να πάντοτε να βρίσκεται σε συνάρτηση με την ορθή ομολογία πίστεως, στο Revue d' hist. et de Littόπως για παράδειγμα των δύο φύσεων του Χριστού<ref>Ν. religieusesΝικολαΐδης, Paris 1922Οι Αποστολικοί Πατέρες, 303 - 337 και 477 - 533σελ. 191</ref>.

{{Επιστολές Αγίου Σε αυτό το σημείο πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη έμφαση στην έννοια της υπακοής που προτρέπει ο Ιγνάτιος. Η υπακοή αυτή δεν εννοείται ως δουλικότητα, καθώς ο τύπος της λειτουργίας της σχετίζεται με το πνεύμα το υπακοής του Υιού με το Πατέρα<ref>Ν. Νικολαΐδης, ενθ.αν., σελ. 436-437</ref>. Έτσι λαμβάνει την κατά ''θεόν ομοήθειαν'', προβάλλοντας την άρρητη προέλευση και ένωση του Υιού με το Πατέρα. Παρόλα αυτά δε θα ήταν υπερβολή να ειπωθεί πως στο σύστημα του Ιγνατίου}}υπάρχει μία έξαρση και προβολή του επισκοπικού ρόλου. Η αντίληψη του Ιγνατίου δεν εκφράζει προσωπικές αντιλήψεις όπως διαφαίνεται, αλλά είναι έκφραση και διερμηνεία της υπάρχουσας πίστης της εκκλησίας στο θεσμό και το ρόλο του επισκόπου<ref>Ν. Νικολαΐδης, ενθ.αν., σελ. 447</ref>. Οι εκφράσεις ταπεινότητας άλλωστε που διατυπώνει για το πρόσωπό του αλλά και η υπαγόρευση όλων αυτών των δεδομένων προς ένα αντιστοίχου θεσμού πρόσωπο, τον Πολύκαρπο, δείχνει πως οι αναφορές του αποτελούν διευκρινιστική αναφορά του προσώπου προς το θεσμό και το αξίωμα<ref>Ν. Νικολαΐδης, ενθ.αν., σελ. 448</ref>. Βασική πάντα παράμετρος είναι και η διαφύλαξη της ενότητας, από τις ποικιλώνυμες διασπαστικές προκλήσεις.

*Βιβλιοθήκη Ελλήνων Πατέρων, ''Κλήμης'', τόμ. Β΄, σελ. 261 - 263.*Μπαλάνος Δημήτριος, ''Πατρολογία'', εν Αθήναις, 1930, σελ. 43 κ.ε.*Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, ''"Πατρολογία"'', τόμ. Α', έκδτομ. 4ηΑ΄ και Β΄, Αθήνα 2000, σελ. 173-179.*Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, ''Πατρολογία'', τόμ. Β', έκδ. 2η, Αθήνα 1999, σελ. 436-437.*Χρήστου Παναγιώτης, ''"Ελληνική Πατρολογία"'', τόμ. Β', 3η έκδ.Β΄, Κυρομάνος, Αθήνα 1994 2005 (c1976), σελ. 415-416*Νικολαΐδης Ι. Νίκος, ''"Αποστολικοί Πατέρες, Γραμματολογική και Θεολογική προσέγγιση"'', Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2002.*Κρικώνης Χρήστος, ''"Αποστολικοί Πατέρες"'', τ. Α΄, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1995.*Σκουτέρης Κωνσταντίνος, ''"Ιστορία των Δογμάτων"'', τ. Α΄, Αθήνα 1998.