Ελεγκτές, renameuser, Διαχειριστές
4.720
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
→Η αειπαρθενία της Θεοτόκου
===Η αειπαρθενία της Θεοτόκου===
Μέχρι τον ερχομό του [[Μεσσίας|Μεσσία]], ''"η Βίβλος δεν είχε αποδώσει θρησκευτική σημασία στην παρθενία"''<ref>"Μαρία", ''Λεξικό Βιβλικής Θεολογίας'' (μτφρ. από τα Γαλλικά με εποπτεία Σάββα Αγουρίδη, Σταύρου Βαρτανιάν), Άρτος Ζωής, Αθήνα 1980, στ. 629.</ref>. Η επιρροή του [[Γνωστικισμός|Γνωστικισμού]], δημιούργησε επάνω στο ζήτημα σημασία της σαρκικής ηδονής, αιρετικές τάσεις στην αρχαία εκκλησία, οι οποίες, εξαιτίας της γνωστικιστικής [[Διαρχίας]] (βλ. και [http://el.orthodoxwiki.org/%CE%A0%CF%81%CF%8C%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BF:%CE%94#.CE.94.CE.B9 λεξικό: ''Διαρχία'']) κινούνταν, σε δύο ακραίες κατευθύνσεις: είτε στην κατάχρηση/φιληδονία (με σκοπό την φθορά της ύλης), είτε στην πλήρη εγκράτεια, δηλ. νέκρωση όλων των ανθρωπίνων στοιχείων<ref>"Εγκρατίται", ''ΘΗΕ'', τόμ. 5 (1964), στ. 327.</ref>. Η Ορθόδοξη Εκκλησία σαφώς πολέμησε όλες τις ''"ανεξέλεγκτες...ασκητικές τάσεις"''<ref>Φειδάς Ιω. Βλάσιος, ''Εκκλησιαστική Ιστορία - Απ' αρχής μέχρι την Εικονομαχία'', τόμ. Α', 3η έκδ., Αθήνα 2002, σελ. 943.</ref> ([[Εγκρατίτες]]<ref>''ΘΗΕ'', τόμ. 5 (1964), στ. 327.</ref>, [[Ευσταθιανοί|Ευσταθιανούς]]<ref>Φειδάς, ό.π., σελ. 940.</ref>, [[Μεσσαλιανοί|Μεσσαλιανούς]]<ref>Φειδάς, στο ίδιο, σελ. 943.</ref>), όπως και τις πεποιθήσεις περί ηθικής τελειώσεως διά της σαρκικής ακολασίας (π.χ. [[Βαλααμίτες]] και [[Νικολαΐτες]]<ref>"Βαλααμίται", ''ΘΗΕ'', τόμ. 3(1963), στ. 569.</ref>). Η ορθή διδασκαλία καταδικάζει κάθε πρακτική αφιέρωσης στο ''"φρόνημα της σαρκός"'' (''Ρωμ. 8,6-7''), ταυτόχρονα όμως, διδάσκει ο [[Απόστολος Παύλος]]: ''"η γυναίκα δεν εξουσιάζει το δικό της σώμα, αλλά ο άνδρας. Το ίδιο δε και ο άνδρας δεν εξουσιάζει το δικό του σώμα αλλά η γυναίκα. Μη στερείτε ο ένας τον άλλον (με αποχή και εγκράτεια δηλαδή) παρά μόνο για λίγο μετά από κοινή συμφωνία για να επιδίδεστε στη νηστεία και στην προσευχή"''<ref>''Α΄ Κορ. 7,4-5'', Δεληκωστόπουλος Αθανάσιος, ''Η Καινή Διαθήκη σε Νεοελληνική Απόδοση'', 7η έκδ., Αθήνα 2003, σελ. 442.</ref>. Το σώμα έπρεπε να είναι ''"νεκρόν"'' μόνον ''"δι' αμαρτίαν"''(''Ρωμ. 8,10''). Ταυτόχρονα, η έννοια της παρθενικής ζωής δεν σχετίζεται με κάποιον ηθικισμό ή πουριτανισμό, αλλά έχει οντολογικό περιεχόμενο<ref>Δαμασκηνός Ιωάννης, ''Έκδοσις ακριβής της ορθοδόξου πίστεως'' (μτφρ. Ν. Ματσούκα), Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 496 (υποσημ. #297).</ref> καθώς ο [[Ιωάννης Δαμασκηνός]] λέει ότι ''"η παρθενία είναι το πολίτευμα των αγγέλων, το ιδίωμα κάθε ασώματης φύσεως"''<ref>Δαμασκηνός, ''Έκδοσις...'', ό.π., σελ. 435.</ref>, πράγμα που σημαίνει ότι αποτελεί ''"το χάρισμα εκείνο που ακεραιώνει την ανθρώπινη φύση"'' με αποτέλεσμα μια πραγματικά παρθενική ζωή να οδηγεί γρηγορότερα στην οντολογική ολοκλήρωση<ref>Δαμασκηνός, ''Έκδοσις...'', ό.π., σελ. 496 (υποσημ. #297).</ref>. Αρκεί να επισημανθεί αυτό που αναφέρει ο άγ. [[Κασσιανός Ρωμαίος|Κασσιανός ο Ρωμαίος]], ότι δηλ. ''"και γυναίκα δε γνωρίζω και παρθένος δεν είμαι"'', αφού ''"το δώρο της παρθενίας δεν κατορθώνεται μόνο με αποχή...όσο με την αγιοσύνη της ψυχής και την καθαρότητα"''<ref>''Περί των 8 λογισμών της κακίας'', στο ''Φιλοκαλία των ιερών Νηπτικών'' (μτφρ. Αντώνιος Γ. Γαλίτης), τόμ. 1ος, εκδ. Ε', εκδ. Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 1998, σελ. 95.</ref>.
[[Image:Ierosolimitissa.jpg|left|230px|thumb|Η Παναγία η Ιεροσολυμίτισσα]]
Στην περίπτωση του [[Χριστός|Χριστού]], ο θεάνθρωπος δεν ''"έρχεται να συμπληρώσει τη γραμμή των «υιών της απώλειας», αλλ' έρχεται ως «Υιός Θεού»...«καρπός» της «δυνάμεως του Υψίστου»...Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι καρπός και γέννημα του πρώτου Αδάμ και του πεπτωκότος ανθρώπου. Έρχεται στην ιστορία ως ο «δεύτερος και έσχατος Αδάμ» και γίνεται «γενάρχης» και «πρωτότοκος» μιας νέας ανθρωπότητας, ενός νέου εσχατολογικού «γένους», εκείνου του λαού του Θεού και της Εκκλησίας"''<ref>Πατρώνος Π. Γεώργιος, ''Η Ιστορική Πορεία του Ιησού'', Δόμος, Αθήνα 1991, σελ. 95.</ref>. Ταυτόχρονα, η ονομασία ''Αειπάρθενος'' ''"σημαίνει ασφαλώς κάτι πολύ περισσότερο από την απλή περιγραφή μιας «φυσιολογικής» καταστάσεως. Δεν αναφέρεται μόνο στην εκ Παρθένου γέννησι. Δεν συνεπάγεται μονάχα αποκλεισμό οποιασδήποτε μεταγενέστερης συζυγικής επικοινωνίας (που θα ήταν εντελώς ακατανόητη, αν πραγματικά πιστεύουμε στην εκ Παρθένου γέννησι και στη θεότητα του Ιησού). Αποκλείει πρώτ' απ' όλα κάθε «ερωτική» περιπλοκή, οποιεσδήποτε αισθησιακές και ατομικές επιθυμίες και πάθη, οποιοδήποτε περισπασμό της καρδίας και του νου...είναι η ελευθερία από τα πάθη, η αληθινή «απάθεια»...η ουσία της πνευματικής ζωής"''<ref>Φλορόφσκυ, ''Θέματα...'', ό.π., σελ. 135.</ref>. Όπως γράφει ο αγ. [[Ιωάννης Δαμασκηνός|Ιωάννης ο Δαμασκηνός]] ''"την ψυχή της κυβερνούσε μόνο ο Θεός...εφύλασσε πάντα την παρθενία του νου, της ψυχής και του σώματος: «και νου και ψυχή και σώματι αειπαρθενεύουσαν»"''<ref>Φλορόφσκυ, ''Θέματα...'', ό.π., σελ. 136.</ref>.