Ελεγκτές, renameuser, Διαχειριστές
4.720
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
→Εισαγωγικά
Όταν στην [[Ορθόδοξη Εκκλησία]] αναφερόμαστε σε πληροφορίες οι οποίες αντλούνται από [[Απόκρυφα]] κείμενα, δεν θα πρέπει να δημιουργείται σύγχυση, ότι, δήθεν, αυτές κομίζουν ειδήσεις που μπορεί να βρίσκονται εκτός των ορίων της [[Ιερά Παράδοση|Παράδοσης]] της εκκλησιαστικής κοινότητας. Καταρχάς, η ''Ορθόδοξη Εκκλησία'' είναι αντίθετη στην [[Προτεσταντισμός|προτεσταντική]] εμμονή στη μοναδικότητα της [[Αγία Γραφή|Αγίας Γραφής]] ως πηγή [[Θεολογία|Θεολογίας]], από τη στιγμή που και η ίδια η [[Καινή Διαθήκη]] μας βεβαιώνει για το αντίθετο: πληθώρα εδαφίων διδάσκουν την ισοτιμία ''Γραφής'' και [[Ιερά Παράδοση|προφορικής Ιεράς Παραδόσεως]] (''Β΄ Θεσ. 2:15''. ''Α΄ Κορ. 11:2.23''.''15,3''. ''Α΄ Τιμ. 6:20''. ''Α΄ Θεσ. 4:1.2'' κ.ά.). Αυτό σημαίνει ότι μια ενιαία διδασκαλία ''Γραφής'' και ''Παραδόσεως'', διαφυλάσσεται στην καθοδηγούμενη από το [[Άγιο Πνεύμα]] Εκκλησία, και για την καθαρότητά της από αιρετικά στοιχεία μας βεβαιώνει η ''Ομοφωνία'' στην αποδοχή της (''βλ. περισσότερα στο κύριο άρθρο [[Ιερά Παράδοση]]'').
Κατά συνέπεια, κάθε πληροφορία η οποία βρίσκεται εκτός κοινότητας, και δεν πληροί τα παραπάνω κριτήρια, η εκκλησία την θεωρεί ''ύποπτη'' και περιέχουσα ''"υπερβολές, προερχόμενες από αιρετικούς κ.ά."''<ref>Κορακίδης Σ. Αλεξάνδρος, ''Αγιότητα και Μαρτύριο - Η Αγιολογία της Ορθοδόξου Εκκλησίας'', εκδ. Νεκτ. Παναγόπουλος, Αθήνα 2000, σελ. 94</ref>. Είναι όμως γεγονός, ότι σε [[απόκρυφα]] βιβλία είναι δυνατόν να ''"ανευρίσκει κανείς και αναφορές ή διηγήσεις, που κατά παράδοση ανταποκρίνονται στα ιστορικά δεδομένα προσώπων και πραγμάτων"''<ref>Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, ''Πατρολογία'', τόμ. Α΄, έκδ. 4η, Αθήνα 2000, σελ. 203.</ref> ή να ''"ενσωματώνουν πρωτοχριστιανικές παραδόσεις"''<ref>"Πληροφορίες αποκρύφων για την Παναγία", στο Καραβιδόπουλος Δ. Ιωάννης, ''Βιβλικές Μελέτες Γ΄'' (ΒΒ #28), Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2004, σελ. 264.</ref> με σημαντικό ''"θεολογικό συμβολικό περιεχόμενο"'' και ''"βαθύτερη σωτηριολογική σημασία"''<ref>Τσάμης Γ. Δημητρίος, ''Αγιολογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας'', Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1999, σελ. 66.</ref>, οι οποίες εκφράστηκαν μέσω εορτολογικών, υμνολογικών ή άλλης ''"διά των καλών τεχνών εκδηλώσεως της εκκλησιαστικής συνειδήσεως"''<ref>''ΘHE'', τόμ. 8 (1966), στ. 649.</ref>.
Για το ορθόδοξο περιεχόμενό των επιμέρους διηγήσεων και τη γνησιότητά τους, ''"εχέγγυον...αποτελεί αυτή αύτη η εκκλησιαστική συνείδησις"''<ref>''ΘHE'', ό.π., στ. 650.</ref> αφού, πάντα οι [[Πατρολογία|Πατέρες]] της Εκκλησίας σε Ανατολή και Δύση, συνιστούσαν επαγρύπνηση έναντι ''"των απόκρυφων καινοδιαθηκικών συγγραφών και...προφύλαξιν από των δι' αυτών μεταδιδομένων (Κυρίλλ. Ιεροσολ., PG 33, 496. Μεγ. Αθανασ., PG 26, 1436.1440. Ιερών., PL 23, 201. 26, 88. Ιννοκεντ. Α΄, PL 20, 502)"''<ref>''ΘHE'', στο ίδιο.</ref>, ενώ, και ο ίδιος ''"ο καθορισμός (το κλείσιμο) του Κανόνα της ΚΔ"'' αποτελούσε εκτός άλλων, και ''"αντίδραση της Εκκλησίας στην πληθωρική απόκρυφη γραμματεία"''<ref>Παπαδόπουλος, ''Πατρολογία'', ό.π., σελ. 201.</ref>. Είναι δεδομένο ότι, ακόμη κι αν περιείχε διηγήσεις που επηρέασαν την εικονογραφία και υμνολογία της εκκλησίας<ref>Καραβιδόπουλος, ''Βιβλικές Μελέτες Γ΄'', ό.π., σελ. 265.</ref>, τελικά, καμία αναγνώριση [[Βιβλικός κανόνας|κανονικότητας]] δεν καθιερώθηκε, για κανένα ''απόκρυφο'' βιβλίο, και είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα το [[Πρωτευαγγέλιο Ιακώβου]], το οποίο βρίσκουμε στους καταλόγους των αρχαίων αιρεσιολόγων να μνημονεύεται σαφώς ως [[απόκρυφα|απόκρυφο]]<ref>Χρήστου Παναγιώτης, ''Ελληνική Πατρολογία'', τόμ. Β΄-Περίοδος Διωγμών, 3η έκδ., Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2005 (c1978), σελ. 205.</ref>.
