12.398
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
→Ιστορική αναδρομή
==Ιστορική αναδρομή==
Το βάπτισμα στην αρχαία εκκλησία γινόταν κατά πρότυπο της βαπτίσεως του Ιησού Χριστού από τον [[Ιωάννης ο Πρόδρομος|Ιωάννη τον πρόδρομο]]<ref>Βλάσιος Φειδάς, Εκκλησιαστική ιστορία, Τόμος Α΄, σελ. 53</ref>. Σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου οι [[Απόστολοι|απόστολοι]] βάπτιζαν κατ αυτό τον τρόπο τους εισελθόντες στην εκκλησία<ref>Κατά Ματθαίον 28, 19</ref>, τη στιγμή που για την τέλεση του βαπτίσματος απαραίτητη θεωρείτο η συνειδητή αποδοχή του περιεχομένου της πίστης. Το μυστήριο τελείτο στο όνομα του Ιησού Χριστού<ref>Πράξεις Αποστόλων 2, 38. 8, 16 κ.α.</ref>, ενώ κατά τη μεταποστολική εποχή και σύμφωνα με τη [[Διδαχή των Αποστόλων]], το βάπτισμα διενεργείτο στο όνομα της [[Αγία Τριάδα|Αγίας Τριάδος]], σε ύδωρ ''"ζων"''. Ο βαπτιζόμενος θα έπρεπε να νηστεύσει πριν το μυστήριο<ref>Διδαχή των Αποστόλων 6, 1-4</ref>, συνήθως μία ή δύο μέρες μαζί με τον ανάδοχό του. Προ του βαπτίσματος προηγείτο κατήχηση η οποία περιελάμβανε την ιστορία της εν Χριστώ σωτηρίας και την τελετουργική προετοιμασία του πιστού<ref>Βλ. Φειδάς, ενθ.αν., σελ. 54</ref>. Το βάπτισμα γινόταν με τριτή κατάδυση, δηλαδή τρεις πλήρεις καταδύσεις, ενώ αν δεν ήταν αδύνατο τελεσθεί σε ρέοντα και ψυχρά ύδατα, γινόταν σε οποιοδήποτε άλλο νερό<ref>Βλ. Φειδάς, ενθ.αν., σελ. 256</ref>. Μάλιστα η Διδαχή αναφέρει πως κατ οικονομία τελείτο και δι επιχύσεως και ραντισμού βάπτισμα, αλλά μόνο στην περίπτωση που δεν υπήρχε επαρκές ύδωρ για κάτι τέτοιο ή λόγο σοβαρής ασθενείας<ref>Διδαχή των Αποστόλων 7, 3</ref>. Σε ότι αφορά το τελούντα του μυστηρίου κατά την άμεση μεταποστολική εποχή κύριος υπεύθυνος για το βάπτισμα ήταν ο [[επίσκοπος]]<ref>Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, Προς Σμυρν. 8, 2</ref>, χωρίς φυσικά να αποκλείονται οι ιερείς και σε ειδικές περιπτώσεις και οι λαϊκοί<ref>Τερτυλλιανός, De baptismo 17</ref>.
Από το δεύτερο αιώνα διαμορφώθηκε ειδική τάξη κατηχουμένων για πληρέστερη προετοιμασία. Η κατήχηση δεν ήταν εκτενής και κυρίως επικεντρωνόταν στην εκμάθηση των [[Βαπτιστήριο σύμβολο|βαπτιστηρίων συμβόλων]], δηλαδή μερικών σύντομων ομολογιών πίστεως και της [[Κυριακή προσευχή|Κυριακής προσευχής]]<ref>Ωριγένης, κατά Κέλσου 3, 51</ref>. Η κατήχηση γινόταν από το ιερατείο συνήθως ή από ειδικούς διδασκάλους. Με τον καιρό μάλιστα συστηματοποιήθηκε και η διαδικασία της διδασκαλίας γι αυτό και στη ανατολή διαχωρίστηκε το σώμα των κατηχουμένων σε ''"ακροώμενους"'' και ''"φωτιζόμενους"'', ενώ επιτράπηκε και η συμμετοχή στη [[Θεία Λειτουργία]], αλλά μόνο στο διδακτικό της μέρος. Κατά τον [[Τερτυλλιανός|Τερτυλλιανό]] μάλιστα η γονυκλισία κυρίως αφορούσε τους κατηχούμενους και τους μετανοούντες, αφού οι πιστοί απαγορευόταν να γονατίζουν κατά τη δημόσια λατρεία<ref>Τερτυλλιανός, De corona 3</ref>. Έτσι οι κατηχούμενοι μετά την ανάγνωση του Ευαγγελικού αναγνώσματος και του κηρύγματος λάμβαναν ευλογία υπό του τελετουργούντως και αποχωρούσαν<ref>Αποστολικαί διαταγαί 8, 6</ref>. Το βάπτισμα τελικά συνδέθηκε με το ναό, ενώ κατά την εποχή του [[Ιουστίνος ο μάρτυς|Ιουστίνου]] δε φαίνεται να έχει διαμορφωθεί πλήρως το τελετουργικό όπως καθιερώθηκε αργότερα και κατά τον τρίτο αιώνα<ref>Ωριγένης, ομιλία εις τους Αριθμούς 12, 4</ref> με τους εξορκισμούς και τον καθαγιασμό του ύδατος<ref>Βλ. Φειδάς, ενθ.αν., σελ. 257</ref>. Αυτή όμως ενυπήρχε ως εσωτερικός τύπος, αφού η μεν νηστεία και γονυκλισία είχαν ως στόχο τον εξορκισμό των δαιμονικών δυνάμεων<ref>Κλήμης Αλεξανδρείας, Εκ Θεοδότου, 84 Migne 9, 697</ref>, ο δε αγιασμός του νερού αρχικώς γινόταν ως εξορκισμός και αργότερα ανέλαβε μορφή εξαγιασμού<ref>Βασίλειος Στεφανίδης, Εκκλησιαστική Ιστορία, σελ. 106</ref>. Σε ότι αφορά την τέλεση του μυστηρίου αυτό δε λάμβανε χώρα σε οποιαδήποτε ημερομηνία, όπως σήμερα. Στη Δύση καθιερωμένη ημερομηνία ήταν η προηγούμενη νύχτα των εορτών του [[Πάσχα]] και της [[Πεντηκοστή|Πεντηκοστής]] και στην ανατολή τις ίδιες ημερομηνίες με την προσθήκη των [[Θεοφάνια|Θεοφανίων]]<ref>Βλ. Φειδάς, ενθ.αν., σελ. 259</ref>. Στη Δύση μάλιστα οι νεοφώτιστοι έφεραν λευκό χιτώνιο για οκτώ ημέρες, εξού και το Σάββατο του Θώμα, αποκλήθηκε ''Sabbatum in albis''. Στη δε Ανατολή η εβδομάδα μετά Πάσχα ονομάστηκε Διακαινήσιμος εβδομάδα.