Αλλαγές

Δίχως το βάπτισμα το μέλος παραμένει δέσμιο της φθοράς και των δαιμονικών δυνάμεων. Η νοσούσα φύση του ανθρώπου έχει ανάγκη αναγεννήσεως<ref>[[Κύριλλος Αλεξανδρείας]], Εις την Προς Ρωμαίους επιστολή PG 74, 789 AB</ref>, ειδάλλως δεν απελευθερώνεται και δεν αναγεννάτε από τον ''"παλαιό άνθρωπο"''. Γι αυτό από τους πατέρες της εκκλησίας γίνεται διαρκής επισήμανση και διασύνδεση του θεσμού αυτού με το θάνατο του Κυρίου<ref>Ιωάννης Δαμασκηνός, Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου πίστεως,4, 9 PG 94, 1117B</ref>, τονίζοντας πως με το βάπτισμα ενδύεται την ''"υπόσταση της θεογεννεσίας"''<ref>Διονυσίου Αρεοπαγίτη, Περί της Εκκλησιαστικής ιεραρχίας 3, 6 PG 3, 433A</ref>. Το νέο μέλος μέσω του μυστηρίου αναγεννά την ύπαρξή του, γίνεται μία επώνυμη προσωπική ετερότητα, εξ αιτίας της χάρης που απορρέει από την κοινωνία και την αγαπητική σχέση με το ζωοδότη Θεό<ref>Χρήστος Γιανναράς, Το αλφαβητάρι της πίστης, σελ. 200</ref>. Παύει ο άνθρωπος να είναι ατομικό απλώς είδος, κρίκος βιολογικής μόνο διαδοχής, μονάδα ενός συνόλου. Εντάσσεται στην κοινωνία των αγίων, την τριαδική πραγματοποίηση της ζωής<ref>ο.π.</ref>. Τα πράγματα όμως ποτέ δεν μπορούν να νοηθούν με ένα μαγικό χαρακτήρα. Όπως ο νεογέννητος αυξάνεται και προκόβει, το ίδιο συμβαίνει και με τη θεογεννεσία. Το βάπτισμα λοιπόν είναι το πρώτο και απαραίτητο στάδιο της ανάπτυξης του νεοεισελθόντα και μάλιστα νοείται ως χάρισμα απολειστικό. Εξ αυτού του λόγου δε συμβάλλει η βούληση στην πραγμάτωση του [[Ιερά Μυστήρια|μυστηρίου]]<ref>Νικόλαος Ματσούκας, ενθ.αν., σελ. σελ. 477</ref>.

Κάθε εξωτερικός τύπος και σύμβολο έχει ένα πραγματικό νοητό περιεχόμενο. Όπως μας αναφέρει ο Άγιος [[Ιωάννης ο Δαμασκηνός]] το νερό καθαρίζει σώμα και το πνεύμα ανακαινίζει την ύπαρξη<ref>Ιωάννης Δαμασκηνός, Έκδοσις Ακριβής..., 4, 9, PG 94, 1121B</ref>. Το βάπτισμα ως εγκεντρισμός των όντων στη θεία ζωή είναι μυστηριακή πράξη από κτίσεως κόσμου, ενώ τα μυστήρια, όπως και το βάπτισμα, αποτελούν εντάξεις στο σώμα της ζωής και διαδραματίζονται στην ίδια την ιστορία<ref>Ν. Ματσούκας, ενθ. αν., σελ. 480</ref>. Χαρακτηριστικός επ αυτού είναι και πάλι ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός ο οποίος απαριθμεί συνολικά οκτώ βαπτίσματα στην ιστορική διαδρομή της εκκλησίας από κτίσεως κόσμου<ref>Ιωάννης Δαμασκηνός, Έκδοσις Ακριβής..., 4, 9, PG 94, 1121A-C. 1) Το βάπτισμα του κατακλυσμού, 2) της εξόδου, 3) το νομικό, 4) του Ιωάννη βαπτιστή, 5) του Κυρίου, 6) της μετανοίας, 7) του αίματος των μαρτύρων, 8) το κολαστήριο, το αναιρετικό της αμαρτίας</ref>. Το βάπτισμα τελικώς αποκαταστά τη φύση, αναιρεί το [[προπατορικό αμάρτημα]], το οποίο λογίζεται ως φθορά και θάνατος, οδηγώντας τον άνθρωπο σε ένα αρραβώνα που γίνεται κτήμα μόνο σε μία τελειωτική πορεία<ref>[[Θεοδώρητος Κύρου]], Αιρετικής κακομυθίας επιτομή 5, 18 PG 83, 512AB</ref>.