Πελάγιος
Αναθεώρηση ως προς 16:10, 22 Φεβρουαρίου 2011 από τον Θεοδωρος (Συζήτηση | Συνεισφορά) (Νέα σελίδα: '''Πελάγιος''' αποκαλείται ο Βρετανός ή Ιρλανδός μοναχός<ref>ΘΗΕ, τ. 10, σελ. 255</ref>, ιδρυτή...)
Πελάγιος αποκαλείται ο Βρετανός ή Ιρλανδός μοναχός[1], ιδρυτής της αιρέσεως του Πελαγιανισμού. Έδρασε κατά τον 4ο και κυρίως 5ο αιώνα, φέρνοντας στο προσκήνιο μία νέα διδασκαλία που αφορούσε το δόγμα της σωτηρίας του ανθρώπου. Ο ίδιος παρότι δεν φαίνεται να επιθυμούσε κάποιο είδος αρχηγίας[2], απασχόλησε τα θεολογικά δρώμενα της Αυτοκρατορίας για περίπου 20 έτη, υποστηρίζοντας πως ο άνθρωπος δύναται να σωθεί μόνο με τη δική του έμφυτη ικανότητα. Τελικώς καταδικάστηκε από τους πάπες Ρώμης[3], αλλά και την εκκλησία της Βορείου Αφρικής, ενώ το κίνημά του, καταδικάστηκε οριστικώς από την Γ΄ οικουμενική Σύνοδο το 431.
Περιεχόμενα
[απόκρυψη]Βίος
Υποσημειώσεις
- Άλμα πάνω ↑ ΘΗΕ, τ. 10, σελ. 255
- Άλμα πάνω ↑ Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Γ΄, σελ. 229
- Άλμα πάνω ↑ Ιννοκέντιο Α΄, Ζώσιμο, Βονιφάτιο Α΄, Κελεστίνο
Δείτε επίσης
Πηγές
- λήμμα "Πελάγιος" ΘΗΕ, τόμος 10, Μαρτίνος, Αθήνα 1962-1968.
- Βλάσιος Φειδάς, "Εκκλησιαστική Ιστορία", τ. Α΄, Διήγηση, Αθήνα 2002.
- Στυλιανός Παπαδόπουλος, "Πατρολογία", τ. Γ΄,, Γρηγόρης, Αθήνα 2010.
