Ο '''Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος''' ή '''Ιγνάτιος Αντιοχείας''', είναι ο δεύτερος [[επίσκοπος]] Αντιοχείας, διάδοχος του ''Ευοδίου''. Η επισκοπεία περίοδος της επισκοπής του , άρχισε περίπου το 70 μ.Χ. και άκμασε κατά τα τέλη του πρώτου αιώνα, με αρχές δευτέρου<ref>Ευσεβίου Εκκλ. Ιστ. 3. 22 κ.ά.</ref>. Σύμφωνα με μεταγενέστερες πηγές ο Ιγνάτιος διετέλεσε μαθητής του Αποστόλου και [[Ευαγγελιστής Ιωάννης|Ευαγγελιστού Ιωάννου]], που αν και από πολλούς αμφισβητείται, σήμερα θεωρείται βέβαιο<ref>Ιερωνύμου Χρονικ. έ. 2116 και μαρτύριον κολβερτ. 1, 1</ref>. Το περιβάλλον που γεννήθηκε και μορφώθηκε, ήταν Ελληνικό, όπως μαρτυρεί το αναπτυγμένο γλωσσικό αισθητήριο των επιστολών του.

Στις επιστολές του αυτοαποκαλείται και ''Ιγνάτιος ο Θεοφόρος'', ενώ κατά το μαρτύριό του ονομάζεται ως «''τον Χριστόν έχων εν στέρνοις''», πραφανώς προφανώς λόγω της αφοσιώσής αφοσίωσής του σ' Αυτόν. Κατά τον ''Συμεώνα τον μεταφραστή'', συγγραφέα του 10ου αιώνα και άλλους μεταγενέστερους, ονομάσθηκε έτσι διότι αυτός ήταν πιθανώς το παιδί που ο Ιησούς κράτησε και έστησε μπροστά στους αποστόλους: «''Και προσκαλεσάμενος ο Ιησούς παιδίον έστησεν αυτό εν μέσω αυτών και είπεν: αμήν λέγω υμίν, εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών''»<ref>Ματθαίος 18/ιη: 2,3</ref>.

Κατά τον διωγμό του Τραϊανού (98-117 μ.Χ.), μεταφέρθηκε από στρατιωτική συνοδεία από την Αντιόχεια στη Ρώμη «''Δεδεμένος δέκα λεοπάρδοις, ό εστι στρατιωτικόν σώμα''»<ref>Ιγνατίου προς Ρωμ. 5: 1</ref>, ενώ ''λεοπάρδους'' αποκαλεί τους στρατιώτες που τον ακολουθούσαν ένεκα της βάναυσης συμπεριφοράς τους. Ο ''Άγιος Ιγνάτιος'' τελικώς μαρτύρησε στη Ρώμη, αφού τον έριξαν εν μέσω λεόντων, όπως μαθαίνουμε από το μαθητή του, [[Ειρηναίος Λουγδούνου|Ειρηναίο Λουγδούνου]]<ref>Έλεγχος 5, 28</ref>, τον [[Ωριγένης|Ωριγένη]]<ref>Ομ. 6 εις Λουκάν</ref> και τον [[Ευσέβιος Καισαρείας|Ευσέβιο Καισαρείας]]<ref>Εκκλ. Ιστ. 3, 36</ref>. O χρονογράφος [[Ιωάννης Μαλάλας]], κατά τον 6ο αιώνα, ισχυρίστηκε ότι ο ''Άγιος Ιγνάτιος'' μαρτύρησε στην Αντιόχεια, κάτι που σήμερα όμως θεωρείται αβάσιμο<ref>Χρονικογρ. 11, Migne Ε. Π. 97, 417</ref>. Σύμφωνα με το (μεταγενέστερο) μαρτυρολόγιό του, δηλαδή το ''Μαρτυρολόγιο του Ιγνατίου'', (7: 1), ο Ιγνάτιος μαρτύρησε την 20ή Δεκεμβρίου του 107. Γι' αυτό και η Εκκλησία μας τελεί τη μνήμη του σε αυτή την ημερομηνία, ενώ η Λατινική την 1η Φεβρουαρίου.

Οι πληροφορίες για το βίο του ''Ιγνατίου '' που σήμερα διασώζονται είναι ελάχιστες και κατά βάση προέρχονται από τις επιστολές του. Η σημαντικότητα των επιστολών του όμως είναι σπουδαία διότι μέσα από την επιστολογραφία ενός οικουμενικού κύρους επισκόπουτου, διακρίνουμε τη σαφή αποστολική διαδοχή από τον [[προφήτης|Προφήτη]] στον επίσκοπο, που τόσο από τις προτεσταντικές ομάδες καταπολεμήθηκετην προτεσταντική θεολογία αμφισβητείται, ώστε να εκφραστεί είτε το φαινόμενο της έκπτωτης εκκλησίας, είτε το φαινόμενο μια μιας εκκλησίας, χωρίς ιερατείο, καθώς καθαυτές τις ομολογίες ο [[Ιησούς Χριστός|Χριστός ]] ουδέποτε παρέδωσε ιερατείο και σίγουρα οι απόστολοι ποτέ δεν έδωσαν το ιερατικό χρίσμα στους ''[[Τάξη των Προφητών|προφήτες'' ]] μια ιερατική ομάδα, που αποτέλεσε διάδοχο των αποστόλων και πρόγονο των [[Επίσκοπος|επισκόπων]]. Η ''έννοια'' προφήτης στηρίχθηκε καθαυτούς σε διάφορα επιχειρήματα, πως αντιστοιχεί μόνο προς το χάρισμα. Ο Ιγνάτιος όμως, φορέας της αποστολικής διδαχής, μέσω των επιστολών, σαφώς επιβεβαιώνει το κύρος της αποστολικής διαδοχής μέσα από τις επιστολές του, μια διαδοχή, η οποία ήδη έχει αρχίσει να διαφαίνεται προοδευτικά τόσο από την επιστολή [[Κλήμης Ρώμης|Κλήμεντα Ρώμης]], ο οποίος απαριθμεί ως επισκοπή το προφητικό αξίωμα, δηλαδή έχουμε μια πρώτη διαδοχή των όρων, αλλά και στον [[Ποιμήν του Ερμά|Ποιμένα του Ερμά]], που παρατηρήται επίσης αντικατάσταση των όρων. Οι επιστολές είναι επίσης σημαντικές διότι συγκρινόμενες με άλλα αρχαιότερα πρωτοχριστιανικά συγγράμματα, μας δείχνουν περίπου το χρονικό σημείο, στο οποίο είχε εκκινήσει η μετάβαση από την ηγεσία των Αποστόλων και Προφητών, προς τους Επισκόπους, μια και λίγα μόλις χρόνια ενωρίτερα, όπως εξάγεται από το πρωτοχριστιανικό Σύγγραμμα της "Διδαχής των 12 Αποστόλων", λειτουργούσε ακόμα σε εκτεταμένη έκταση ο θεσμός των Προφητών, που ήταν και οι άμεσοι διάδοχοι των Αποστόλων. Από τον Άγιο Ιγνάτιο, διασώζονται 7 γνήσιες συνοπτικές επιστολές. Οι επιστολές αυτές διασώζονται σε δύο μορφές, μια συνοπτική και μια πιο μακροσκελή, που όμως αξιολογείται σήμερα πως είναι ψευδεπίγραφη, μεταξύ 2ου και 4ου αιώνα. Πιθανότερος πλαστογράφος φέρεται ο Νεοαρειανός Ιουλιανός, υπεύθυνος και για πλαστογράφηση πολλών άλλων πρωτοχριστιανικών κειμένων. Οι πρώτες τέσσερις επιστολές παραδόθηκαν από τον ίδιο στη Σμύρνη κατά τη σύλληψή του στην Αντιόχεια, ενώ άλλες τρεις όταν έληξε ο διωγμός και βρισκόταν στην Τρωάδα. Από εκεί μεταφέρθηκε από το Δυρράχιο πιθανότατα, δια θαλάσσης, στο Βρινδήσιο, και από εκεί πεζός ως τη Ρώμη, όπου και Μαρτύρησε.