Αλλαγές

Τα γεγονότα αυτά είναι ασφαλώς αντίθετα με τα όσα περιγράφει ο θρύλος που ''"απέκτησε τεράστια δημοτικότητα επί ολόκληρους αιώνες, παρεμποδίζοντας τις προσπάθειες των μελετητών για μια αντικειμενική παρουσίαση της ζωής της Υπατίας, κάτι που εξακολουθεί να υφίσταται ακόμα και σήμερα"''<ref>Dzielska Maria, ''Υπατία η Αλεξανδρινή'', ό.π., σελ. 17.</ref> (βλ. π.χ. και σχετική ταινία [http://www.imdb.com/title/tt1186830/ Agora] (2009), και την [http://1.bp.blogspot.com/_MwnH1kpbPRM/R7QApqCogDI/AAAAAAAABGs/5mRU7hzSk5M/s1600-h/hypatia-weisz.jpg εικόνα της Υπατίας που επιλέχθηκε] η οποία δεν ανταποκρίνεται στις αρχαίες πηγές). Η σωφροσύνη της ''Υπατίας'' ''"εκδηλωνόταν με την πλήρη σεξουαλική αποχή, την περίφημη αρετή που ενίσχυε τη φήμη της για αγνότητα την οποία διέδιδαν παντού οι μαθητές της. Έμεινε παρθένος μέχρι το τέλος της ζωής της"''<ref>Dzielska Maria, ''Υπατία η Αλεξανδρινή'', ό.π., σελ. 105-106.</ref> και μάλιστα, ''"η παρθενία της Υπατίας τη φέρνει πλησιέστερα προς τις άγιες χριστιανές γυναίκες παρά στις παγανίστριες, που συνήθως παντρεύονταν"''<ref>Dzielska Maria, ''Υπατία η Αλεξανδρινή'', ό.π., σελ. 106, υποσημ. #50.</ref>. Είναι χαρακτηριστικό πως όταν κάποτε ''"ένας από τους μαθητές της την ερωτεύτηκε...αυτή τον αποθάρρυνε πετώντας του ένα χρησιμοποιημένο πανί περιόδου...Αυτό, είπε, ήταν ό,τι αγαπούσε, και όχι κάτι όμορφο: εννοούσε δηλαδή ότι...αντί να στρέφει τον πόθο του στις αμετάβλητες αλήθειες, που μόνο αυτές είναι όμορφες, επέτρεπε στον εαυτό του να περισπάται από τις σωματικές επιθυμίες"''<ref>Clark Gillian, ''Οι γυναίκες στην όψιμη αρχαιότητα'', Παπαδήμας, Αθήνα 1997, σελ. 124</ref><ref>Για τη διήγηση αυτή βλ. και λεξικό ''Σούδα'', στο Bekkeri Immanuelis, ''Suidae Lexicon'', Berolini 1854, σελ. 1069: ''"το σύμβολον επιδείξασαν της ακαθάρτου γεννέσεως"''.<br>Η ιστορία αυτή που ενσωματώνει η ''Σούδα'', προέρχεται από το έργο του ''Δαμασκίου'', ''"Ισιδώρου βίος"'' (Dzielska, ''Υπατία...'', ό.π., σελ. 99).</ref>. Η Υπατία ''"ήταν επίμονη και απόλυτα ηθική, υπέρμαχος του ασκητισμού όσο και οι δογματικοί χριστιανοί τους οποίους ο Βολταίρος και άλλοι κατηγορούν σαν ανελέητους εχθρούς «της αλήθειας και της προόδου»"''<ref>Dzielska Maria, ''Υπατία η Αλεξανδρινή'', ό.π., σελ. 21.</ref>.

Τα αίτια δολοφονίας της ''Υπατίας'' θα πρέπει να αναζητηθούν αλλού, και όχι σε μια θρησκευτική διαμάχη χριστιανών ενάντια σε μια εκπρόσωπο των ειδωλολατρών, ούτε ακόμη περισσότερο στον ανδρικό φθόνο και μισογυνισμό<ref>Βλ. εκδοχές του μύθου στο Dzielska Maria, ''Υπατία η Αλεξανδρινή'', ό.π., σελ. 18.40.</ref> τα οποία θα ήταν δύσκολο να προκαλέσει μια ασκητική γυναίκα σε τέτοια ηλικία: ''"όταν πέθανε το 415 είχε αρκετά προχωρημένη ηλικία -...ήταν περίπου 60 ετών. Έτσι φαίνεται ότι δεν υπάρχει λογική βάση για την εικόνα της Υπατίας, την ώρα του φρικτού θανάτου της, σαν μιας νέας κοπέλας με κορμί αντάξιο της Αφροδίτης, που μπορούσε να κεντρίσει τον σαδισμό και τον πόθο των δολοφόνων της"''<ref>Dzielska Maria, ''Υπατία η Αλεξανδρινή'', ό.π., σελ. 188-189.</ref>.

Όπως παρατηρεί η ''Maria Dzielska'': ''"αν είχαν μελετήσει τις αρχαίες πηγές τους με μεγαλύτερη προσοχή, θα είχαν διακρίνει μια πολύ πιο περίπλοκη προσωπικότητα"''<ref>Dzielska Maria, ''Υπατία η Αλεξανδρινή'', ό.π., σελ. 21.</ref>. Αν και ''"ο Βολταίρος εκμεταλλεύθηκε το πρόσωπο της Υπατίας για να εκφράσει την αποστροφή του προς...τη θρησκεία εξ αποκαλύψεως...το «θύμα των προλήψεων και της άγνοιας» '' [δηλ. η Υπατία] ''όχι μόνο πίστευε στις λυτρωτικές δυνάμεις της λογικής αλλά επίσης αναζητούσε τον Θεό μέσα από τη θρησκευτική αποκάλυψη"''<ref>Dzielska Maria, ''Υπατία η Αλεξανδρινή'', ό.π.</ref>. Επιπλέον, η περίφημη θρησκευτική αντίθεση που διατυπώνεται στον θρύλο της ''Υπατίας'' δεν βρίσκει σοβαρά ερίσματα στις πηγές: ''"οι χριστιανοί την εκτιμούσαν"'' και η διάσημη [[Φιλοσοφία|φιλόσοφος]] ''"απολάμβανε γενικής εκτίμησης και σεβασμού"''<ref>Μεταλληνός Δ. Γεώργιος, ''Παγανιστικός Ελληνισμός...'', ό.π., σελ. 140.141.</ref> (''"πάντες [...] αυτήν ηδούντο και κατεπλήττοντο"''<ref>Σωκράτoυς, ''Εκκλ. Ιστορία'', '''''PG''''' 67,768Β</ref>), ενώ ''"η παρθενία της Υπατίας τη φέρνει πλησιέστερα προς τις άγιες χριστιανές γυναίκες παρά στις παγανίστριες, που συνήθως παντρεύονταν"''<ref>Dzielska Maria, ''Υπατία η Αλεξανδρινή'', ό.π., σελ. 106, υποσημ. #50.</ref>. Ο χριστιανός ''Σωκράτης'' ''"επαινεί την Υπατία για την παιδεία της [...] όπως ο παλαιός μαθητής της Συνέσιος"'', χριστιανός και αυτός<ref>Μεταλληνός Δ. Γεώργιος, ''Παγανιστικός Ελληνισμός...'', ό.π., σελ. 140.</ref>. Άλλωστε, η ''Υπατία'' ήταν σύμμαχος με τον έπαρχο της ''Αιγύπτου'' τον ''Ορέστη'' ο οποίος επίσης ''"ήταν χριστιανός και εκπρόσωπος ενός χριστιανικού κράτους, υποστηριζόταν από μέλη της χριστιανικής διανόησης της πόλης καθώς και από ένα τμήμα του χριστιανικού πληθυσμού που τον είχε υπερασπιστεί στην επίθεση των μοναχών"''<ref>Dzielska Maria, ''Υπατία η Αλεξανδρινή'', ό.π., σελ. 168.</ref>.