Ελεγκτές, renameuser, Διαχειριστές
4.720
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
→Ιστορικά στοιχεία
==Ιστορικά στοιχεία==
Η '''Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας''' (''λαύρα'' σημαίνει μεγάλο μοναστήρι, με σημαντικό αριθμό μοναχών και οικημάτων) είναι το αρχαιότερο μοναστήρι του [[Άθως|Άθω]], ιδρυμένο το 963 από τον [[Αθανάσιος Αθωνίτης|Άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη]] με οικονομική ενίσχυση των Αυτοκρατόρων [[Νικηφόρος Φωκάς|Νικηφόρου Φωκά]] και [[Ιωάννης Τσιμισκής|Ιωάννη Τσιμισκή]]. Ο ''Αθανάσιος'' που θα φτάσει στο Άγιο Όρος ως μοναχός από τη Μονή ''Κυμινά'' του όρους ''Όλυμπος'' της ''Βιθυνίας'' της ''Μικράς Ασίας''<ref>Χαριτόπουλος Ευστάθιος, ''Άγιον Όρος. Οι άγιοι τόποι της Μακεδονίας'', Θεσσαλονίκη 2002, σελ. 32.</ref>, όπου τον . Τον καιρό που ηγούμενος του ήταν ο ''Μιχαήλ Μαλεΐνος'', θείος του [[Νικηφόρος Φωκάς|Νικηφόρου Φωκά]], συνδέθηκε με στενή φιλία με τον μετέπειτα αυτοκράτορα, η οικονομική ενίσχυση του οποίου καθώς και εκείνη του [[Ιωάννης Τσιμισκής|Ιωάννη Τσιμισκή]], έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ίδρυση και ανάπτυξη της Μονής. Οι ίδιοι αυτοκράτορες παραχώρησαν επίσης στη ''Λαύρα'' πλούσια μετόχια, γεγονός που επέτρεψε την αύξηση των μοναχών από 80 σε 120, ενώ οι σημαντικές χορηγίες επέτρεψαν διευκόλυναν τις εκτεταμένες εργασίες οχύρωσης του περίβολου, του ''Καθολικού'' (κεντρικός ναός του μοναστηριού) και των κελιών, τακτική αναγκαία, λόγω των κινδύνων που απειλούσαν τότε τις μονές του ''Αγίου Όρους''<ref>"Άθως" > "Περιγραφή των κυρίαρχων Μονών", εγκυκλοπαίδεια ''Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα'', τόμ. 4, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005 [CD-ROM].</ref>.
Η ιστορία της μονής, όπως και των άλλων αθωνικών μοναστηριών, παρουσιάζει περιόδους ακμής αλλά και περιόδους παρακμής, σε σημείο να καταστεί σχεδόν έρημη. Από τα μέσα του 11ου αιώνα, οπότε είχε 700 περίπου μοναχούς, μέχρι τον 14ο, περνά μια καλή περίοδο, από εκεί και πέρα όμως, εξαιτίας των καταστροφών από τις διάφορες πειρατικές επιδρομές, ανακόπηκε η ακμή της και ο αριθμός των Λαυριωτών άρχισε να μειώνεται αισθητά με αποτέλεσμα στις αρχές του 17ου αιώνα να διαθέτει μόνο 5 ή 6 μοναχούς, ενώ από οικονομική άποψη βρισκόταν σε τραγική κατάσταση σχεδόν μέχρι το 1655, οπότε ενισχύθηκε οικονομικά από τον πατριάρχη ''Διονύσιο Γ΄''<ref>Καδάς Σωτήρης, ''Το Άγιον Όρος. Τα μοναστήρια και οι θησαυροί τους'', Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1995, σελ. 36.</ref>. Η Μονή μετείχε στον αγώνα του 1821 και υπέστη πολλές ζημιές<ref>''ΘΗΕ'', τόμ. 8 (1966), στ. 884.</ref>.
:#Η [[Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου]].
:#Η Σκήτη των [[Καυσοκαλύβια|''Καυσοκαλυβίων]].
:#Η [[Σκήτη της Αγίας Άννης]].
:#Η [[Έρημος]] (τόπος άγριος, γεμάτος από απόκρημνους βράχους με απομονωμένες καλύβες που αποτελούν οικισμούς όπως τη [[Μικρή Αγία Άννα]], τα [[Καντουνάκια]] και τα [[Καρούλια]]).
