Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Πίστη"
μ |
μ |
||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
'''Πίστη''' στο σημερινό θρησκευτικό σύστημα αποκαλείται η πεποίθηση ενός ανθρώπου, μίας ομάδας ή κοινότητας ότι ακολουθεί την αποδεδειγμένα μέσω των γραφών, αποκαλύψεων, παραδόσεων και συμβολικών μνημείων, σωστή ομολογία περί του αποκαλυπτόμενου Θεού. ''Πίστη'' επίσης ονομάζεται το σύνολο των παραδεδομένων αληθειών μίας [[Θρησκεία|θρησκείας]] ή ομολογίας, οι οποίες πιστεύεται ότι οδηγούν τον άνθρωπο στην ένωση με το θείο ή το [[Θεός|Θεό]]. | '''Πίστη''' στο σημερινό θρησκευτικό σύστημα αποκαλείται η πεποίθηση ενός ανθρώπου, μίας ομάδας ή κοινότητας ότι ακολουθεί την αποδεδειγμένα μέσω των γραφών, αποκαλύψεων, παραδόσεων και συμβολικών μνημείων, σωστή ομολογία περί του αποκαλυπτόμενου Θεού. ''Πίστη'' επίσης ονομάζεται το σύνολο των παραδεδομένων αληθειών μίας [[Θρησκεία|θρησκείας]] ή ομολογίας, οι οποίες πιστεύεται ότι οδηγούν τον άνθρωπο στην ένωση με το θείο ή το [[Θεός|Θεό]]. | ||
| − | Στην [[Ορθόδοξη Εκκλησία]] όμως πίστη δε σημαίνει απλώς παραδοχή απόψεων ή γνωμών που κάποιος τυφλά ακολουθεί λόγω αδυναμίας να τις αντιληφθεί, αλλά αποτελεί υπαρξιακή βεβαιότητα στην οποία συμβάλλουν όλες οι αισθήσεις του σώματος και της [[Ψυχή|ψυχής]]. Ο πιστός στην ''Ορθόδοξη Εκκλησία'' ζει και βιώνει γεγονότα και εμπειρίες, που διαμορφώνει με τα έργα και τη συμπεριφορά του, ως σχέσεις προς την [[Κτιστό|κτίση]] και την ιστορία. Η πίστη στην ''ορθόδοξη μαρτυρία'' ορίζεται ως [[Αποκάλυψη|αποκάλυψη]] που ο πιστός τη δέχεται, βιωματικώς και εμπειρικώς σε σχέσεις που διαρκώς τις ελέγχει και τις επιβεβαιώνει ως προς την αξία τους και που παρέχουν στήριγμα, ελπίδα, δύναμη και παραμυθία. Ουσιαστικά πρόκειται για μια νοηματοδότηση του κόσμου και της ζωής για μια γνώση λυτρωτική, θριαμβευτική και συνάμα πικρή και οδυνηρή, η οποία μέσω της εμπειρίας ξετυλίγει ενώπιον του ανθρώπου ένα δράμα όπου η πίστη πάντα μαχόμενη βρίσκεται ανάμεσα στο θρίαμβο και την κακοήθεια της ιστορίας. | + | Στην [[Ορθόδοξη Εκκλησία]] όμως πίστη δε σημαίνει απλώς παραδοχή απόψεων ή γνωμών που κάποιος τυφλά ακολουθεί λόγω αδυναμίας να τις αντιληφθεί, αλλά αποτελεί υπαρξιακή βεβαιότητα στην οποία συμβάλλουν όλες οι αισθήσεις του σώματος και της [[Ψυχή|ψυχής]]. Ο πιστός στην ''Ορθόδοξη Εκκλησία'' ζει και βιώνει γεγονότα και εμπειρίες, που διαμορφώνει με τα έργα και τη συμπεριφορά του, ως σχέσεις προς την [[Κτιστό|κτίση]] και την ιστορία. Η πίστη στην ''ορθόδοξη μαρτυρία'' ορίζεται ως [[Θεία Αποκάλυψη|αποκάλυψη]] που ο πιστός τη δέχεται, βιωματικώς και εμπειρικώς σε σχέσεις που διαρκώς τις ελέγχει και τις επιβεβαιώνει ως προς την αξία τους και που παρέχουν στήριγμα, ελπίδα, δύναμη και παραμυθία. Ουσιαστικά πρόκειται για μια νοηματοδότηση του κόσμου και της ζωής για μια γνώση λυτρωτική, θριαμβευτική και συνάμα πικρή και οδυνηρή, η οποία μέσω της εμπειρίας ξετυλίγει ενώπιον του ανθρώπου ένα δράμα όπου η πίστη πάντα μαχόμενη βρίσκεται ανάμεσα στο θρίαμβο και την κακοήθεια της ιστορίας. |
==Βιβλιογραφία== | ==Βιβλιογραφία== | ||
Αναθεώρηση της 10:37, 23 Ιουλίου 2008
Πίστη στο σημερινό θρησκευτικό σύστημα αποκαλείται η πεποίθηση ενός ανθρώπου, μίας ομάδας ή κοινότητας ότι ακολουθεί την αποδεδειγμένα μέσω των γραφών, αποκαλύψεων, παραδόσεων και συμβολικών μνημείων, σωστή ομολογία περί του αποκαλυπτόμενου Θεού. Πίστη επίσης ονομάζεται το σύνολο των παραδεδομένων αληθειών μίας θρησκείας ή ομολογίας, οι οποίες πιστεύεται ότι οδηγούν τον άνθρωπο στην ένωση με το θείο ή το Θεό.
Στην Ορθόδοξη Εκκλησία όμως πίστη δε σημαίνει απλώς παραδοχή απόψεων ή γνωμών που κάποιος τυφλά ακολουθεί λόγω αδυναμίας να τις αντιληφθεί, αλλά αποτελεί υπαρξιακή βεβαιότητα στην οποία συμβάλλουν όλες οι αισθήσεις του σώματος και της ψυχής. Ο πιστός στην Ορθόδοξη Εκκλησία ζει και βιώνει γεγονότα και εμπειρίες, που διαμορφώνει με τα έργα και τη συμπεριφορά του, ως σχέσεις προς την κτίση και την ιστορία. Η πίστη στην ορθόδοξη μαρτυρία ορίζεται ως αποκάλυψη που ο πιστός τη δέχεται, βιωματικώς και εμπειρικώς σε σχέσεις που διαρκώς τις ελέγχει και τις επιβεβαιώνει ως προς την αξία τους και που παρέχουν στήριγμα, ελπίδα, δύναμη και παραμυθία. Ουσιαστικά πρόκειται για μια νοηματοδότηση του κόσμου και της ζωής για μια γνώση λυτρωτική, θριαμβευτική και συνάμα πικρή και οδυνηρή, η οποία μέσω της εμπειρίας ξετυλίγει ενώπιον του ανθρώπου ένα δράμα όπου η πίστη πάντα μαχόμενη βρίσκεται ανάμεσα στο θρίαμβο και την κακοήθεια της ιστορίας.
Βιβλιογραφία
- Νίκος Ματσούκας, «Ιστορία της Φιλοσοφίας», Εκδόσεις Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2006
