Αλλαγές

Επί των ζητημάτων της διατήρησης της παρθενίας κατά τη διάρκεια αλλά και μετά τον θείο τοκετό, η αδιαίρετη Εκκλησία δεν προέβει ''"επισήμως"'' σε ''"λεπτομερείς δογματικούς καθορισμούς"''<ref>"Μαρία", ''ΘΗΕ'', τόμ. 8 (1966), στ. 671.</ref>, αν και στο λατινικό τμήμα της, η τοπική [[σύνοδος]] του Λατεράνου (649) ανακήρυξε σε δόγμα την ''"κατά και μετά τον θείον τόκον παρθενία"'' της Θεοτόκου<ref>''ΘΗΕ'', ό.π.</ref>. Αυτό, αν και είναι ορθό και διακηρύσσεται σαφώς ''"υπό της συνειδήσεως της ορθοδόξου οικουμενικής Εκκλησίας"'', εντούτοις θα πρέπει να επισημανθεί η μονομερής δράση της δύσης στα σημεία αυτά, η οποία συνεχίστηκε και αργότερα<ref>''ΘΗΕ'', στο ίδιο, στ. 672.</ref>. Πάντως, στην περίπτωση του [[Ιοβινιανός|Ιοβινιανού]], ο οποίος καταπολεμώντας τον [[Δοκητισμός|Δοκητισμό]] διακήρυσσε ότι η ''Θεοτόκος'' ''"ουχί και παρθένος εγέννησεν"''<ref>Τρεμπέλας, ''Δογματική...'', Β', ό.π., σελ. 209-210.</ref>, έδρασε o [[Αμβρόσιος Μεδιολάνων]] και σε σύνοδο του 390 στα Μεδιόλανα, κατέκρινε τον [[Ιοβινιανός|Ιοβινιανό]] υπονοώντας έτσι ότι η ''Μαρία'' παρέμεινε παρθένος και κατά τη γέννα<ref>Τρεμπέλας, ''Δογματική...'', Β', ό.π., σελ. 210.</ref>. Στο ίδιο ζήτημα, προσθέτει ο [[Ιωάννης Δαμασκηνός]]: ''"ώσπερ δε συλληφθείς'' [ο Κύριος] ''Παρθένον την συλλαβούσαν ετήρησεν, ούτω και τεχθείς, την αυτής παρθενίαν εφύλαξεν άτρωτον, μόνος διελθών δι' αυτής και κεκλεισμένην τηρήσας αυτήν...Ου γαρ αδύνατος ην και διά της πύλης διελθείν και ταύτης μη παραβλάψαι τα σήμαντρα"''<ref>''PG'' 94, 1161 ΑΒ.</ref>. Σαφής είναι όμως και η Ορθόδοξη ερμηνεία στην προφητεία του Ησαΐα (7,14), την οποία αναφέρει και ο [[Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον|Ευαγγελιστής Ματθαίος]] (1,23), η οποία λέει: ''"Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν"''. Κατά την έκφραση αυτή επομένως ''"η τίκτουσα, θα είναι παρθένος και κατά την στιγμήν, την οποίαν θα τίκτη [=γεννά]"''<ref>"Αειπαρθενία της Θεοτόκου", ''ΘΗΕ'', τόμ. 1 (1962), στ. 464.</ref>. Συνεπώς, η [[Ιερά Παράδοση]] διδάσκει ότι ο [[Χριστός]] ''"δεν συνελήφθη με τη φυσική σύμπραξη του ανδρός, αλλά με την συνεργεία του παναγίου Πνεύματος. Με τη σύλληψη επομένως η Μαρία δεν έχασε την παρθενία της, όπως δεν την έχασε και με τη γέννηση του τόκου της"''<ref>Θεοδώρου, ''Απαντήσεις σε ερωτήματα Συμβολικά'', ό.π., σελ. 115.</ref>.

Η Ορθόδοξη παράδοση, ουδεμία αμφιβολία διατυπώνει και για την μετά τη γέννα διατήρηση της παρθενίας της ''Θεοτόκου'', θεωρώντας αδιανόητη την ύπαρξη συζυγικών σχέσεων, όταν ο [[Ιωσήφ]] και η ''Μαρία'' έχουν βιώσει τέτοιου μεγέθους θείες αποκαλύψεις. Πως θα ήταν δυνατό ''"ανδρός συνάφειαν να καταδεχθή"'' η ''Μαρία'', η το ''"θαύμα γνωρίσασα"'';<ref>Τρεμπέλας, ''Δογματική...'', Β', ό.π., σελ. 211.</ref>. Συμπυκνώνοντας την ορθόδοξη αντίληψη, ο [[Γρηγόριος Ναζιανζηνός|Γρηγόριος ο Θεολόγος]] λέει: ''"ως ούτε του τόκου την παρθενίαν λύσαντος, ούτε της παρθενίας τη τοιαύτη κυοφορία εμποδών γενομένης. Όπου γαρ πνεύμα σωτηρίας γεννάται...άχρηστα πάντως της σαρκός θελήματα"''<ref>''PG'' 46,396D-397A.</ref>. Μάλιστα, ενάντια στους Άραβες [[Aντιδικομαριανίτες]], μια αίρεση του 4ου αιώνα η οποία δεν αποδεχόταν το αειπάρθενο της ''Θεοτόκου'', καταφέρθηκαν έντονα οι [[Επιφάνιος Σαλαμίνος|Επιφάνιος]], [[Ιερώνυμος]], [[Αμβρόσιος Μεδιολάνων|Αμβρόσιος]] και [[Αυγουστίνος]]<ref>"Aντιδικομαριανίται", ''ΘΗΕ'', τόμ. 2 (1963), στ. 862-863.</ref>. Η σειρά των [[Πατρολογία|Πατέρων]] και [[Εκκλησιαστική γραμματολογία|εκκλησιαστικών συγγραφέων]] η οποία παρουσιάζει ως κοινή συνισταμένη τη διδασκαλία για το ''αειπάρθενο'' της ''Μαρίας'' είναι μακρά: καταρχάς, οι λεγόμενοι [[Αποστολικοί Πατέρες]] ''"δεν εκφράζονται διά την διατήρησιν της παρθενίας της Θεοτόκου μετά τόκον, αλλ' ούτε και διά το αντίθετον γίνεται η παραμικρά νύξις"'' ενώ θα μπορούσαμε να πούμε ότι από τον τρόπο με τον οποίο εκφράζονται για τη ''Θεοτόκο'' ''"νοείται το «Αειπάρθενος»"''<ref>"Αειπαρθενία της Θεοτόκου", ''ΘΗΕ'', τόμ. 1 (1962), στ. 469.</ref>. Από εκεί και πέρα οι [[Ωριγένης]] († 253/4), [[Γρηγόριος Θαυματουργός]] († 270), [[Αθανάσιος Αλεξανδρείας|Μέγας Αθανάσιος]] († 373), [[Δίδυμος ο Τυφλός]] († 398), [[Ιωάννης ο Χρυσόστομος]] († 407), [[Επιφάνιος Σαλαμίνος]] († 404), [[Κύριλλος Αλεξανδρείας]] († 444) και πολλοί άλλοι, εκφράστηκαν υπέρ του μετά τόκον, ''αειπάρθενο'' της ''Θεοτόκου''<ref>"Αειπαρθενία της Θεοτόκου", ''ΘΗΕ'', τόμ. 1 (1962), στ. 469-470.</ref>. Εκτός όμως της σειράς των [[Πατρολογία|πατερικών]] διατυπώσεων, [[Οικουμενικές Σύνοδοι|Οικουμενική επικύρωση]] έλαβε το ''αειπάρθενον'':