Αλλαγές

{{Άγιος| Όνομα = Ιγνάτιος Αντιοχείας| Εικόνα = [[Image:Ignatius.jpg|200px180px]]|rightΌνομα Εικόνας = Ο άγιος Ιγνάτιος ο θεοφόρος|thumbΗμερομηνίαΓέννησης = άγνωστο|O Άγιος ΙγνάτιοςΗμερομηνίαΚοίμησης = πιθ. 113 μ.Χ. (107-118)| ΗμερομηνίαΕορτής = [[Πρότυπο:20 Δεκέμβριος|20 Δεκεμβρίου]]| Ημερομηνίες = 70 Επίσκοπος Αντιοχείας<br>113 Σύλληψη από Ρωμαίους| Τίτλος = [[Αποστολικοί Πατέρες|Αποστολικός Πατέρας]], [[Επίσκοπος]]}}Ο '''Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος''' ή '''Ιγνάτιος Αντιοχείας'''(;-περ. 113), αποτελεί μία από τις σημαντικότερες εκκλησιαστικές προσωπικότητες, που έδρασε στα τέλη του πρώτου, είναι ο με αρχές του δευτέρου αιώνα. Αποκαλείται [[Αποστολικοί Πατέρες|Αποστολικός πατήρ]] της εκκλησίας και διετέλεσε δεύτερος [[επίσκοπος]] Αντιοχείας, διάδοχος του ''Ευοδίου''. Η περίοδος της επισκοπής επιστολογραφία του, άρχισε περίπου αποτελεί σπουδαίο ιστορικό εύρημα για το 70 και άκμασε κατά τα τέλη του πρώτου αιώναχριστιανισμό, με αρχές δευτέρου<ref>Ευσεβίου Εκκλ. Ιστ. 3. 22 κ.ά.</ref>. Σύμφωνα με μεταγενέστερες πηγές ο Ιγνάτιος διετέλεσε μαθητής του Αποστόλου και καθώς μας διασώζει τον ιστορικό τρόπο μετάβασης της αδιάκοπης αποστολικής διαδοχής από τους [[Απόστολοι|αποστόλους]] στους [[Ευαγγελιστής ΙωάννηςΕπίσκοπος|Ευαγγελιστού Ιωάννουεπισκόπους]], που αν ενώ διασώζουν και από πολλούς αμφισβητείται, σήμερα θεωρείται βέβαιο<ref>Ιερωνύμου Χρονικ. έ. 2116 και μαρτύριον κολβερτ. 1, 1</ref>σημαντικά ιστορικά στοιχεία των πρώτων χριστιανικών κοινοτήτων. Το περιβάλλον που γεννήθηκε και μορφώθηκε, ήταν Ελληνικό, όπως μαρτυρεί το αναπτυγμένο γλωσσικό αισθητήριο των επιστολών Τελικώς παρέδωσε τη ζωή τουμαρτυρικώς στη Ρώμη επί Αυτοκράτορος Τραϊανού.

Στις επιστολές ==Ο βίος του αυτοαποκαλείται και ''Ιγνάτιος ο Θεοφόρος'', ενώ κατά το μαρτύριό του ονομάζεται ως «''τον Χριστόν έχων εν στέρνοις''», προφανώς λόγω της αφοσίωσής του σ' Αυτόν. Κατά τον ''Συμεώνα τον μεταφραστή'', συγγραφέα του 10ου αιώνα και άλλους μεταγενέστερους, ονομάσθηκε έτσι διότι αυτός ήταν πιθανώς το παιδί που ο Ιησούς κράτησε και έστησε μπροστά στους αποστόλους: «''Και προσκαλεσάμενος ο Ιησούς παιδίον έστησεν αυτό εν μέσω αυτών και είπεν: αμήν λέγω υμίν, εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών''»<ref>Ματθαίος 18/ιη: 2,3</ref>.==

Κατά τον διωγμό Η ζωή του Αγίου Ιγνατίου είναι άγνωστη προς εμάς. Παρά τη μακρά δράση του, στο προσκήνιο της ιστορίας εμφανίζεται μόλις μερικές εβδομάδες πριν το μαρτυρικό του θάνατο<ref>Π. Χρήστου, Πατρολογία Β΄, σελ. 408</ref>. Έτσι για το βίο του γνωρίζουμε μόνο ότι διασώζεται στις επιστολές του, οδηγούμενος προς τη Ρώμη, λίγο πριν το θάνατό του<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 177</ref>. Που και πότε γεννήθηκε δεν είναι γνωστό. Το περιβάλλον που μορφώθηκε πρέπει να ήταν ελληνικό, όπως μαρτυρούν οι επιστολές του Τραϊανού <ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 177</ref>, αν και υπετέθη πως ίσως είχε λατινογενή προέλευση, καθώς το όνομα Ιγνάτιος προέρχεται από τη λατινική λέξη ''Ignis'' που αποδίδεται στα ελληνικά ως πυρ (98-117φωτιά). Το όνομα αυτό, μεταφέρθηκε από συνάμα με αρκετές λατινικές εκφράσεις που υπάρχουν στις επιστολές του, οδήγησε μερικούς ερευνητές να υποθέσουν λατινική καταγωγή, αλλά κάτι τέτοιο δε δύναται να εξακριβωθεί, καθώς αφενός οι λατινικές λέξεις υπάγονται στη στρατιωτική συνοδεία ορολογία, την οποία έμαθε από την Αντιόχεια στη Ρώμη «''Δεδεμένος δέκα λεοπάρδοιςπαραμονή του ως αιχμάλωτος, αφετέρου το όνομα είναι πιθανό να το απέκτησε την εποχή που έλαβε Ρωμαϊκή υπηκοότητα<ref>Π. Χρήστου, Πατρολογία Β΄, ό εστι στρατιωτικόν σώμα''»σελ. 408</ref>.  Ο Ιγνάτιος αυτοαποκλήθηκε θεοφόρος<ref>Ιγνατίου προς Ρωμ, Προς Εφεσίους ΒΕΠΕΣ 2, σελ. 264</ref>. Ο λόγος της ονομασίας αυτής παραμένει μέχρι σήμερα ανεξακρίβωτος. Η παράδοση διέσωσε δύο πιθανές εκδοχές για το όνομα αυτό, που όμως από την ιστορική πραγματικότητα απορρίπτονται<ref>Π. Χρήστου, Πατρολογία Β΄, σελ. 40</ref>. 5: Κατά την πρώτη, μετά το θάνατό του βρέθηκε στο στήθος του γραμμένο το όνομα του Χριστού, κατά τη δεύτερη πως ήταν το παιδί που αγκάλιασε ο Ιησούς παρουσιάζοντάς το ενώπιον των μαθητών ως παράδειγμα αθωότητος<ref>Συμεών Μεταφραστού, Μαρτύριον Ιγνατίου 1</ref>, ενώ ''λεοπάρδους'' αποκαλεί τους στρατιώτες . Με βάση τη δεύτερη αιτιολογία μάλιστα έγινε προσπάθεια να οριοθετηθεί η περίοδος που τον ακολουθούσαν ένεκα γεννήθηκε. Το πιθανότερο αίτιο αυτής της βάναυσης συμπεριφοράς ονομασίας είναι ο εκκλησιαστικός βίος που διήγαγε, καθώς ο ίδιος μέσω των επιστολών του αναφέρει ως θεοφόρους, αγιοφόρους, χριστοφόρους όλους τουςχριστιανούς<ref>Ν. Νικολαΐδης, Αποστολικοί πατέρες, σελ. 175</ref>. Ο ''Άγιος Ιγνάτιος'' τελικώς μαρτύρησε στη Ρώμηδε φαίνεται να είχε λάβει συστηματική μόρφωση, αφού τον έριξαν εν μέσω λεόντωναλλά διακρίνεται μία αυτοδιδακτική ικανότητα η οποία είχε καλλιεργηθεί με τη συναναστροφή με πεπαιδευμένους ανθρώπους, όπως μαθαίνουμε από το μαθητή διακρίνεται στις επιστολές του<ref>Χ. Κρικώνης, Αποστολικοί Πατέρες Α΄, σελ. 113</ref>. Άλλωστε η Αντιόχεια στην εποχή του ήταν ένα πολιτιστικό χωνευτήρι, στο οποίο είχε τη δυνατότητα να γνωρίσει τα φιλοσοφικά και θρησκευτικά ρεύματα της εποχής του<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 177</ref>. Η γνωριμία τουμε τους αποστόλους θεωρείται βεβαία<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 177</ref>. Κατά τον [[Ειρηναίος ΛουγδούνουΙωάννης ο Χρυσόστομος|Ειρηναίο Λουγδούνουιερό Χρυσόστομο]]είχε συναναστραφεί τους αποστόλους<ref>Εις Ιγνάτιον 1</ref>Έλεγχος 5, 28ενώ ο [[Ευσέβιος Καισαρείας|Ευσέβιος]] τον θέλει ακροατή του [[Ιωάννης ο θεολόγος|Ευαγγελιστή Ιωάννη]]<ref>Ευσέβιος, Χρονικόν εις έτος 2122</ref>, . Σύμφωνα με τον [[Ωριγένης|Ωριγένη]] επίσης υπήρξε ο δεύτερος επίσκοπος Αντιοχείας, μετά τον [[Απόστολος Πέτρος|Απόστολο Πέτρο]]<ref>Ομ. Ωριγένους, Ομιλία 6 εις ΛουκάνPG 13, 1818, 15</ref> και , ενώ κατά τον [[Ευσέβιος Καισαρείας|Ευσέβιο Καισαρείας]], που είναι και ορθός, ήταν διάδοχος του Ευόδου και προκάτοχος του Ήρωνος<ref>Ευσεβίου Εκκλ. Ιστ. Ιστορία, 3, 3622</ref>. O χρονογράφος [[Ιωάννης Μαλάλας]]Κατά τον Ευσέβιο μάλιστα η επισκοπεία του τοποθετείται μεταξύ του πρώτου έτους του Βεσπασιανού και του δέκατου του Τραϊανού, δηλαδή μεταξύ 70 και 107. Το κύρος του και η φήμη του φαίνεται πως επεκτεινόταν πέρα από τα όρια της επισκοπής του<ref>Χ. Κρικώνης, κατά τον 6ο αιώναΑποστολικοί Πατέρες Α΄, ισχυρίστηκε ότι σελ. 113</ref> και ο ''Άγιος Ιγνάτιος'' μαρτύρησε στην Αντιόχεια, σεβασμός που επιδεικνυόταν προς το πρόσωπό του είναι κάτι που σήμερα όμως θεωρείται αβάσιμομας επιβάλλει να τον θεωρήσουμε επίσκοπο οικουμενικού κύρους<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 177</ref>. Τελικά συνελήφθη από τος ρωμαϊκές αρχές μεταξύ 107 και 118 και καταδικάστηκε σε θάνατο<ref>ΧρονικογρΠ. 11Χρήστου, Πατρολογία Β΄, Migne Εσελ. 409</ref>. Η σύλληψη συνέβη πιθανώς κατά διάρκεια του διωγμού του 112-113 στη Μικρά Ασία, κάτι που συμφωνεί και το αντιοχειανό μαρτυρολόγιο<ref>Π. 97Χρήστου, 417Πατρολογία Β΄, σελ. 410</ref>. Σύμφωνα Η δίκη συνέβη στην Αντιόχεια και η καταδίκη αφορούσε θανάτωση δια θηρίων. Η απόφαση μεταφοράς στη Ρώμη εικάζεται πως στόχο είχε τη θυσία ενός γνωστού χριστιανού ηγέτη στο κοινό της Ρώμης, συνάμα με το τον παραδειγματισμό προς νουθεσία των λαών της Μικράς Ασίας και της Ελλάδας, οι οποίοι εμφανίζονταν προθυμότεροι για τη μεταστροφή τους στο χριστιανισμό. Ο Ιγνάτιος μέχρι να φτάσει στη Ρώμη, πορεύθηκε για αρκετό καιρό, συνοδεία στρατιωτών που αποκαλούντο "λεοπάρδοι" (μεταγενέστεροπιθανώς ανήκουσα σε λεγεώνα φέρων τέτοιο όνομα<ref>Π. Χρήστου, Πατρολογία Β΄, σελ. 411</ref>) μαρτυρολόγιό , οι οποίοι και του φέρονταν βάναυσα. Κατά την πορεία του, σε ενδιάμεσους σταθμούς, απεσταλμένοι εκκλησιών παρίσταντο στον Ιγνάτιο και λάμβαναν τις επιστολές του, για να δεχτούν συμβουλές. Τελικώς μαρτύρησε στις 20 Δεκεμβρίου στη Ρώμη. Τα οστά τουμεταφέρθηκαν από τη Ρώμη στην Αντιόχεια, δηλαδή το ''Μαρτυρολόγιο αλλά επανήλθαν και πάλι στη Ρώμη. ===Η συνεισφορά του Ιγνατίου''=== Ο Ιγνάτιος θεωρείται ως ο πρώτος μεγάλος θεολόγος μετά τους Αποστόλους. Χάρη σε αυτόν θα λέγαμε πως η εκκλησία προχωρά στη θεμελίωσή της, όχι πλέον περιστασιακά και πρακτικά, αλλά θεολογικά (7: 1αν και όχι συστηματικά)<ref>Στ. Παπαδόπουλος, ο Πατρολογία Α΄, σελ. 174</ref>. Ο Ιγνάτιος μαρτύρησε μέσα από την 20ή Δεκεμβρίου αμεσότητα και τη βεβαιότητα των λόγων του 107βοηθά την εκκλησία, που σε πολλές περιπτώσεις ερωτοτροπούσε με τον ηθικισμό και την αρετολογία, να ξεπεράσει αυτήν την προοπτική. Γι' αυτό Ταυτόχρονα η μάχη που έδωσε ενάντια στις προσμίξεις και τις αλλοιώσεις του αποστολικού μηνύματος από τον ιουδαϊσμό και η το [[Δοκητισμός|Δοκητισμό]], χρησιμοποιώντας μάλιστα τη γλώσσα τους<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 174</ref>, βοήθησε την Εκκλησία μας τελεί να υπερνικήσει και να ξεπεράσει το κλίμα μέσα στο οποίο ανέπνεε, δημιουργώντας μία εκκλησιαστική θεολογία σαφώς διαχωρισμένη από τις μήτρες της αίρεσης. Η θεολογία του αποτελεί συνέχεια της αποστολικής διδαχής<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 174</ref> και συνίσταται από τρεις βασικούς πυλώνες, οι οποίοι αντιμετωπίζουν τα προβλήματα των εκκλησιών της εποχής. Τη θεολογία του Επισκόπου, της ενότητος της εκκλησίας και της ευχαριστίας. Η θεολογία του μάλιστα θα αποτελέσει πρότυπο στη συνέχεια της εκκλησιαστικής πραγματικότητος, αφού αφενός εξαρτάται από το φωτισμό και τη μνήμη καθοδήγηση που παρέχει ο Θεός, αφετέρου επισημαίνει διαρκώς την αποκαλυπτική παρουσία του σε αυτή την ημερομηνίαΘεού στην κτίση<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 176</ref>. Τελικά το έργο του κρίνεται ως ένα πολύ τολμηρό και σπουδαίο βήμα στην πορεία του εκκλησιαστικού βίου, αφού παρέχει τη σαφή ιεραρχική οργάνωση της εκκλησίας, τη θεολογία της ενότητος, ενώ η Λατινική οποία μειώνει την ένταση της ταχείας έλευσης του Κυρίου και ποιεί την 1η ΦεβρουαρίουΑγία Γραφή κύρια πηγή των εκκλησιαστικών συγγραφέων, δίνοντας ιδιαίτερη βάση στη χριστολογία.

===Εισαγωγή=== Οι επιστολές που φέρουν το όνομα του Αγίου Ιγνατίου δε συμφωνούν μεταξύ τους ούτε κατά τον αριθμό, ούτε κατά το κείμενο<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία Β΄, σελ. 414</ref>. Έτσι διασώθηκαν τέσσερις παραλλαγές:*''Η εκτενής'', η οποία περιλαμβάνει 13 επιστολές και διασώζονται στον κώδικα ''Monac. 394'' του 11ου αιώνος, στα ελληνικά και τον κώδικα 54 του Μετοχίου του Παναγίου Τάφου, στα λατινικά σε αρχαία μετάφραση*''Η μικτή'', η οποία περιέχει και αυτή 13, έξι εξ αυτών όπως στις εκτενείς<ref>Μαρίας προς Ιγνάτιον, Ιγνατίου Προς Μαρίαν, Προς Ταρσείς, Προς Φιλληπησίους, Προς Αντιοχείς, Προς Ήρωνα</ref> και των υπολοίπων επτά σε συντομότερο κείμενο. Διασώζεται στα Ελληνικά στον κώδικα ''Mediceus Laur. 57, 7'' του 11ου αιώνος. Ο κώδικας βρίσκεται σε κακή κατάσταση με αποτέλεσμα να εκλείπουν μερικά σημεία από την ''"Προς Ταρσείς"'' και ολόκληρες οι Προς Αντιοχείς, Φιλιππησίους, Ρωμαίους και Ήρωνα. Υπάρχουν επίσης και λατινική μαι αρμενική μετάφραση*''Η βραχεία'', η οποία διασώζει μόλις τρεις επιστολές*''Η λατινική'', η οποία περιλαμβάνει τέσσερις ακόμα επιστολές, επιπρόσθετα στις 12 της μικτής. Η εκτύπωση των επιστολών το 1489 και το 1555, προκάλεσαν διχασμό των κριτικών, σχετικά με τη γνησιότητα των επιστολών. Η ένταση αυτή υπήρξε κυρίως μεταξύ των Ρωμαιοκαθολικών και των προτεσταντών καθότι η σπουδαιότητα της αξιοπιστίας των επιστολών ήταν πολύ σημαντική. Στις επιστολές αυτές διακυβευόταν η αρχαιότητα του θεσμού τους επισκόπου. Οι καθηγητές Zahn, Funk, Lightfoot και Harnack κατά τα τέλη του 19ου αιώνος κατοχύρωσαν τελικά τη γνησιότητα των επτά σύντομων επιστολών της μικτής παραλλαγής<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία Β΄, σελ. 415</ref>. === Οι γνήσιες επιστολές του Ιγνατίου === Οι επιστολές που συνέγραψε ο Ιγνάτιος, συντάχθηκαν λίγο πριν το τέλος της ζωής του και ήταν αυτές που χάρισαν την εξαιρετική τιμή που λαμβάνει μέσα στην εκκλησιαστική παράδοση και τη συνείδηση των χριστιανών. Χαρακτηρίζονται ως φιλολογικά και θεολογικά μνημεία, κάτι που μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως ο ίδιος ήταν ικανός συγγραφέας και πως είχε εμπειρία πάνω στο αντικείμενο<ref>Στ. Παπαδόπουλος Α΄, Πατρολογία, σελ. 178</ref>.  Οι επιστολές αυτές εκφράζουν το πολυσχιδές πνεύμα του Ιγνατίου, την πρωτοτυπία της σκέψης του και της έκφρασής του<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 178</ref>. Ο λόγος του είναι άλλοτε λυρικός, άλλοτε δραματικός, αλλού αρμονικός, παρουσιάζοντας σε μερικά σημεία ελαττώματα και ασυνέχειες. Το ύφος του θεωρείται διαυγές, που κατά περιπτώσεις μετατρέπεται σε σκοτεινό, ένεκα των Συριακών καταβολών του και του αυθορμητισμού που τον διέπει<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 178</ref>. Χρησιμοποιεί ρητορικά σχήματα και κυρίως τη δεύτερη ασιανική σοφιστική, αλλά και το στωικισμό. Οι τεχνικές αυτές γίνονται οχήματα, για να εκφράσει τις νουθεσίες του προς τις εκκλησίες, με αγάπη και τρυφερότητα<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Α΄, σελ. 179</ref>, με ταπεινοφροσύνη, σταθερή και αμετακίνητη πίστη στο Χριστό. Ο Ιγνάτιος συνέταξε 7 γνήσιες επιστολές, οι οποίες ήταν οι: ''[[Προς Εφεσίους Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Εφεσίους]]'', ''[[Προς Μαγνησιείς Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Μαγνησιείς]]'', ''[[Προς Τραλλιανούς Επιστολή Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Τραλλιανούς]]'', ''[[Προς Ρωμαίους Επιστολή Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Ρωμαίους]]'', ''[[Προς Φιλαδελφείς Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Φιλαδελφείς]]'', ''[[Προς Σμυρναίους Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Σμυρναίους]]'', ''[[Προς Πολύκαρπον Επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου|Προς Πολύκαρπον]]''. Κύρια ζητήματα που πραγματεύεται είναι η ενότητα των πιστών και κατ επέκτασιν της εκκλησίας, ο θεσμός του επισκόπου, οι αιρετικές διδασκαλίες και ο ενάρετος βίος των πιστών. Σε ότι αφορά τη γνησιότητα των επιστολών του Ιγνατίου, όπως ήδη αναφέρθηκε, κατά τα τέλη του 19ου αιώνα οι θεολόγοι Zahn, Funk, Lightfoot και Harnack ακολουθώντας τον Pearson αποφάνθηκαν τελικώς πως οι επτά αυτές επιστολές που βρίσκονται στη μικτή παραλλαγή είναι γνήσιες. Παρόλα αυτά μερικοί ερευνητές όπως οι Βολταίρος, ο Ρενάν, ο Weijenborg είχαν διατυπώσει αντίθετες απόψεις. Οι απόψεις αυτές όμως φαίνονται μεμονωμένες, ενώ παραβλέπουν και μερικά σοβαρά ιστορικά στοιχεία<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία Β΄, σελ. 415-416</ref>.

Ο Ιγνάτιος συνέταξε 7 Για να μπορέσουν να εντοπίσουν ποιες ήταν γνήσιες και αν τελικώς υπήρξαν τέτοιες, οι εν λόγω θεολόγοι συγκέντρωσαν αρχεία της [[Πατρολογία|πατερικής γραμματολογίας]] όπως του [[Ειρηναίος Λυών|Ειρηναίου]], του [[Ωριγένης|Ωριγένη]], του Ευσεβίου, του [[Θεοδώρητος Κύρου|Θεοδώρητου Κύρου]], του [[Κύριλλος Αλεξανδρείας|Κυρίλλου Αλεξανδρείας]] κ.α. και τα συνέκριναν με τους κώδικες. Από την έρευνα αποκαλύφθηκε πως οι συνοπτικές επιστολέςτης μικτής παραλλαγής είχαν αποτελέσει την αρχική συλλογή<ref>Π. Χρήστου, οι οποίες ήταν:Ελλ. Πατρολογία Β΄, σελ. 416</ref>.

Οι 6 από Από τις 7 Γνήσιες αυτές νόθες επιστολές του Ιγνατίου, έχουν ως κύριο στόχο:οι τέσσερις, της λατινικής παραλλαγής δεν παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέρον. Αντιθέτως όμως με τις έξι της μικτής παραλλαγής. Όλοι σχεδόν σήμερα οι ερευνητές συμφωνούν πως ο πλαστογράφος διαχειρίζεται τον εξελιγμένο [[Μοναρχιανισμός|μοναρχιανισμό]] και [[Γνωστικισμός|γνωστικισμό]], ενώ είχε επιρροές από το δοκητισμό και τον Ιουδαϊσμό<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία Β΄, σελ. 430</ref>.

* ''Την ομόνοια μεταξύ των πιστών'' Ο συγγραφέας ανήκει στην εποχή του δ΄ αιώνος, ενώ μερικοί ερευνητές θεωρούν πως ήταν κοινωνός [[Αρειανισμός|αρειανικών]] ή [["Χρήσιμον ουν εστιν υμάς εν αμώμω ενότητι είναιΑπολλιναρισμός|απολλιναριστικών]] απόψεων, με κάτι τέτοιο να μη βρίσκει επαρκή στηρίγματα, καθώς παρουσιάζονται απόψεις που δεν απηχούν αρειανικές ή απολλιναριστικές δογματικές αντιλήψεις<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία Β΄, σελ. 430</ref>. Σύμφωνα με τους ερευνητές<ref>D. Hagedorn, ίνα και Θεού πάντοτε μετέχετε" (Προς ΕφεσΣτ. 4Παπαδόπουλος, 1)Πατρολογία Β΄, κλπ]* ''Την υπακοή στον Επίσκοπο''σελ. 435</ref> ο χαλκευτής των Ιγνατιανών επιστολών, είναι ο άνθρωπος ο οποίος συνέταξε τις Αποστολικές διαταγές. Έτσι μελετητές, ως το κέντρο της Εκκλησιαστικής εν Χριστώ ζωής και ενότητας της Εκκλησίαςαντιπαραβάλλοντας τα κείμενα των Αποστολικών διαταγών, θεωρούν βέβαιο ότι τα συνέταξε ο ίδιος καθώς και υπάρχουν πολλές ομοιότητες<ref>Στ. Παπαδόπουλος, Πατρολογία Β΄, σελ. 435</ref>. Σύμφωνα μάλιστα με τον σεβασμό στο Πρεσβυτέριο και τους ΔιακόνουςD.* ''Αποφυγή Hagedorn, πιθανός δημιουργός των ετεροδοξιών''δύο αυτών κειμένων είναι ο [[Ιουλιανός ο νεοαρειανός]]<ref>Στ. Παπαδόπουλος, και * ''Εμμονή στην αρετή και την πίστη''Πατρολογία Β΄, σελ. 441</ref>.

Η προς Ρωμαίους επιστολή συντάχθηκε με σκοπό να πείσει τους Χριστιανούς της Ρώμης να μη αποπειραθούν Τα νόθα κείμενα επίσης δύναται να προβούν διαχωριστούν σε ενέργειες για τη διάσωσή του από το μαρτύριοδύο κομμάτια. Στον πυρήνα των γνήσιων επιστολών και στα παρεμβαλλόμενα. Στην έρευνα λοιπόν που διεξήχθη, επειδή επιθυμούσε το ταχύτεροσυγκρίνοντας τα κομμάτια των νόθων με αυτά των γνήσιων, να επιτύχει δια του μαρτυρικού θανάτου τουαπεκαλύφθη τελικά πως η αρχική συλλογή (Συλλογή της Σμύρνης) συγκροτήθηκε αυτόματα, την τελείωση. Η επιστολή αυτή έχει διαφορετική θεματολογία και του ύφος, λόγω ενώ το υλικό των ειδικών συγκινησιακών συνθηκών κάτω έξι νόθων διακρίνεται από τις οποίες γράφτηκεαυτό και φιλολογικώς<ref>Π. Η προς Ρωμαίους ανευρέθηκε στον κώδικα ''ParisΧρήστου, Ελλ. grΠατρολογία Β΄, σελ. 1475'' τού 10ου αιώνα432</ref>.

=== Η σημαντικότητα των επιστολών του Ιγνατίου =Διδασκαλία==

Οι Αποστολικοί πατέρες απεύθυναν τις επιστολές είναι επίσης σημαντικές διότι συγκρινόμενες με άλλα αρχαιότερα πρωτοχριστιανικά συγγράμματα, μας δείχνουν περίπου το χρονικό σημείο, στο οποίο είχε εκκινήσει η μετάβαση από την ηγεσία των [[Απόστολος|Αποστόλων]] και [[Τάξη των Προφητών|Προφητών]], προς τους Επισκόπους, μια και λίγα μόλις χρόνια νωρίτερα, όπως εξάγεται από το πρωτοχριστιανικό Σύγγραμμα της ''[[Διδαχή των Αποστόλων|Διδαχής των 12 Αποστόλων]]'', λειτουργούσε ακόμα σε εκτεταμένη έκταση ο θεσμός των ''Προφητών'', που ήταν και οι άμεσοι διάδοχοι των Αποστόλωνομόπιστους χριστιανούς. Από τον ''Άγιο Ιγνάτιο'', διασώζονται 7 γνήσιες συνοπτικές επιστολέςΤο γεγονός αυτός προσδιορίζει τη διδασκαλία τους γύρω από την εκκλησιαστική θεολογία<ref>Κ. Οι επιστολές αυτές διασώζονται σε δύο μορφέςΣκουτέρης, μια συνοπτική και μια πιο μακροσκελή, που όμως αξιολογείται σήμερα πως είναι ψευδεπίγραφη, μεταξύ 2ου και 4ου αιώνα. Πιθανότερος πλαστογράφος φέρεται ο ''Νεοαρειανός Ιουλιανός'', υπεύθυνος και για πλαστογράφηση πολλών άλλων πρωτοχριστιανικών κειμένων. Οι πρώτες τέσσερις επιστολές παραδόθηκαν από τον ίδιο στη ''Σμύρνη'' κατά τη σύλληψή του στην ''Αντιόχεια''Ιστορία των Δογμάτων, ενώ άλλες τρεις όταν έληξε ο διωγμός και βρισκόταν στην ''Τρωάδα''σελ. Από εκεί μεταφέρθηκε από το ''Δυρράχιο'' πιθανότατα, δια θαλάσσης, στο ''Βρινδήσιο'', και από εκεί πεζός ως τη ''Ρώμη'', όπου και μαρτύρησε169</ref>.

=== Κεντρικό σημείο στη διδασκαλία του Ιγνατίου είναι ο Χριστός, ο οποίος είναι κεφαλή της εκκλησίας. Σε ότι αφορά τη χριστολογία, ακολουθεί τον Παύλο, ενώ σε ότι αφορά τη θεολογία της προϋπάρξεως του Λόγου, τον Ιωάννη<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία Β΄, σελ. 420</ref>. Η αξιοπιστία των Συνοπτικών Επιστολών οικειότητά του με την [[Καινή Διαθήκη]] είναι ευδιάκριτη μέσα από τα κείμενά του Ιγνατίου ===. Στις επιστολές όμως δε συναντάμε κατά γράμμα αναφορές. Κάτι τέτοιο όμως είναι λογικό, αφού οι επιστολές εγράφησαν κατά την αιχμαλωσία του, γι αυτό και οι αναφορές είναι από μνήμης<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία Β΄, σελ. 420</ref>. Υπάρχουν επίσης και αποσπάσματα από απόκρυφα ευαγγέλια, καθώς και άλλα τεμάχια που προέρχονται από τη λειτουργική πράξη της εκκλησίας.

Ο Άγιος Ιγνάτιος επίσης είναι αρκετά σκληρός προς τους αιρετικούς. Φαίνεται πως την εποχή του ταλάνιζαν ιδιαίτερα δύο σημαντικά προβλήματα. Ο δοκητισμός και ο Ιουδαϊσμός. Η περίπτωση μάλιστα του [[Δοκητισμός|Δοκητισμού]] αντιμετωπίζεται ήδη από το [[Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον]]. Οι 7 γνήσιες επιστολές αιρετικοί κατά τον Ιγνάτιο διασπούν την ενότητα της εκκλησίας. Οι [[δοκητές]] για παράδειγμα αρνούνται τον πραγματικό θάνατο του Ιγνατίου, σήμερα αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα σημεία τριβής Ιησού και ουσιαστικά την αληθινή σάρκωση του Υιού. Όσοι λοιπόν εμμένουν στην παγκόσμια θεολογική κοινότητααίρεση αρνούνται το Χριστό και τελικά θα τους αρνηθεί και Αυτός. Αυτό Συνέπεια αυτού θα είναι η κατάσταση του αιώνιου πνευματικού θανάτου, διότι η ύπαρξή τουςάρνηση στην εκκλησία είναι άρνηση του Χριστού και αποκοπή από το ζωοφόρο σώμα Του, αναιρεί πολλές προτεσταντικές ομολογίες, οι οποίες αρνούνται την επισκοπική ως γνήσια αποστολική διαδοχή. Έτσι πολλοί θεολόγοι διαφωνούν για τη γνησιότητα των συνοπτικών συγγραμμάτωναφού δίχως ''"(Χριστό) το αληθινόν ζην ουκ έχομεν"''<ref>Προς Τραλλιανούς 9, αν 2</ref> καθώς Αυτός ''"εστίν αρχή ζωής και υπάρχουν σήμερα στοιχεία που καταδεικνύουν ως επικρατέστερη άποψητέλους"''<ref>Προς Εφεσίους 14, την γνησιότητά τους1</ref>.

Υπάρχουν όμως και επιχειρήματα τα οποία καταδεικνύουν πως οι συνοπτικές επιστολές Η πίστη των Αποστολικών πατέρων στην [[Αγία Τριάδα]], δεν είναι προϊόν προσωπικού στοχασμού, αλλά πίστη που έχει δεχθεί ο πιστός στην Εκκλησία με το [[Βάπτισμα|Βάπτισμά]] του Αγίου Ιγνατίου<ref>J. Lebreton, με ισχυρά επιχειρήματα είναι οι γνήσιεςHistoire du Dogme de la Trinite. Des origines au concile de Nicee II, Paris 1928, σελ. XIII</ref>. Εν αρχή πρέπει να τονιστεί ότι Στον Ιγνάτιο μάλιστα ανευρίσκουμε το μοναδικό αποστολικό πατέρα στον οποίο απαντάται η συντομότερη μορφή των επιστολών του αγίου Ιγνατίου παρατίθεται σε επιστολές σε συγγράμματα Χριστιανών του 2ου Αγία Τριάδα<ref>Π. Χρήστου, Ελλ. Πατρολογία, σελ. 423</ref>. Ο Θεός λοιπόν για τον Ιγνάτιο είναι Ένας και 3ου αιώναενιαίος<ref>Προς Μαγνησιείς 8, κάτι που δεικνύει πως οι επιστολές 2: ''"Εις Θεός εστίν, ο φανερώσας εαυτόν δια Ιησού Χριστού"''</ref>. Είναι υπερβατικός και ο δημιουργός της εκκλησίας. Η εκκλησία κατά τον Ιγνάτιο είναι ''"του ήταν υπαρκτές Θεού Πατρός και γνωστέςτου ηγαπημένου Ιησού... Χαρακτηριστικό εν αμώμω Πνεύματι"''<ref>Προς Σμυρναίους, Πρόλογος</ref> και είναι πως οικοδόμημα του [[Θεός Πατήρ|Θεού Πατρός]]. Οι πιστοί αποτελούν τους λίθους της εκκλησίας και ο Ειρηναίος και άλλοι Εκκλησιαστικοί συγγραφείς[[σταυρός]] του Ιησού τη ''"μηχανή"'' με την οποία οι λίθοι (πιστοί), αναφέρονται αυτολεξεί σχεδόνστα ύψη της οικοδομής. Το [[Άγιο Πνεύμα]] είναι το ''"σχοινί"'' για την αναφορά των λίθων<ref>Προς Εφεσίους 9, σε εδάφια 1. Κ. Σκουτέρης, Ιστορία των επιστολών αυτώνΔογμάτων Α΄, σελ. 171</ref>. Γίνεται λοιπόν φανερό, όπως υπάρχουν στη Συνοπτική μορφή πως κατά τον Ιγνάτιο, ολόκληρη η τριάδα ενεργεί, παρά τη διάκριση των 7 γνησίων επιστολώνπροσώπων<ref>Π. Σε αυτό συνηγορεί και η διασωθείσα Αρμενική μετάφρασηΧρήστου, αλλά και τα διασωθέντα αποσπάσματα Συριακής και Κοπτικής μεταφράσεωςΕλλ. Πατρολογία, που συμφωνούν απόλυτα με τις επιστολές αυτέςσελ. 423</ref>.

Ο Ιησούς κατά τον Ιγνάτιο, είναι ο Υιός και Λόγος του θεού<ref>Προς Μαγνησιείς 8, 2</ref>, ο οποίος προήλθε από τη σιγή, για να ευαρεστήσει Αυτόν που τον απέστειλε. Η έκφραση μάλιστα ''"από σιγής προελθών"'' δηλώνει την απόσταση η οποία χωρίζει τη θεότητα, από την κτιστή πραγματικότητα<ref>Κ. Σκουτέρης, Ιστορία των Δογμάτων Α΄, σελ. 173</ref>. Γι αυτό και το μόνο που αρμόζει για την υπόστασή του είναι η σιγή, καθώς ο ανθρώπινος νους δε μπορεί να προσπελάσει αυτή την πραγματικότητα, όπως άλλωστε και το φαινόμενο της σάρκωσεως του Υιού το οποίο επίσης ''"εν ησυχία Θεού επράχθη"''<ref>Προς Εφεσίους 19, 1</ref>. Έτσι παρατηρούμε γίνεται φανερό πως:η αποφατικότητα του Ιγνατίου διευρύνεται και στο μυστήριο της σαρκώσεως. Ο Ιησούς λοιπόν είναι ανόμοιος από την κτιστή πραγματικότητα και σκοπό είχε να φέρει τη νέα αΐδια ζωή<ref>Προς Εφεσίους 19, 2</ref>. Είναι τέλειος Θεός και προεξαγγέλθηκε από τους προφήτες<ref>Προς Μαγνησιείς 8, 2</ref>. Φανέρωσε δε τη σοφία Του σε όσους θεμελίωσαν την αμετακίνητη πίστη τους στην αγάπη του αίματός του<ref>Προς Σμυρναίους 1, 1</ref>. Γι αυτό είναι ο Θεός της Εκκλησίας<ref>Προς Εφεσίους, Πρόλογος</ref>, χαρακτηρίζοντας μάλιστα το πάθος του, πάθος Θεού<ref>Προς Ρωμαίους 6, 3</ref> και τον άρτο και τον οίνο της [[Θεία Ευχαριστία|Θείας Ευχαριστίας]], σώμα και αίμα Θεού<ref>ο.π. 7, 3</ref>.

* Το Άγιο Πνεύμα παρέχει τη κοινή ζωή της αγάπης. Αυτή η ζωή εννοείται μόνο ''Πολύκαρπος Επίσκοπος Σμύρνης"εν Υιώ και Πατρί και εν Πνεύματι"'' (Κεφ<ref>Προς Μαγνησιείς 13, 1</ref>. ιγ) «''τας επιστολάς ΙγνατίουΗ απαρχή της ζωής αυτής είναι γίνεται με τη σάρκωση, ενώ το Άγιο Πνεύμα τη σφραγίζει... επέμψαμεν υμίν... εξ ων μεγάλα ωφεληθήναι δυνήσεσθε. Περιέχουσι γαρ πίστιν και υπομονήν και πάσαν οικοδομήνΗ [[Θεοτόκος]] μάλιστα κυοφόρησε τον Ιησού, με τη συνεργία του Αγίου Πνεύματος<ref>Προς Εφεσίους 18, την εις τον Κύριον ημών ανήκουσαν''»2</ref>.

* ''Ωριγένης (182 - 254 μΟι Αποστολικοί Πατέρες για την προΰπαρξη του Υιού και τη θεότητά του παρέχουν ικανές μαρτυρίες<ref>Κ.ΧΣκουτέρης, Ενθ.)'': Περί Προσευχής 20 (Παράβαλλε με Ιγνατίου προς Ρωμαν. 3, 3)σελ. Ερμηνεία εις άσμα προλεγόμενα171</ref>. (Παράβαλλε με Ιγνατίου προς Ρωμαίους 7Κύριος σκοπός των χριστολογικών αναφορών είναι να στηρίξουν τους πιστούς για το έργο που επιτελεί το γεγονός της σαρκώσεως και συνάμα η προσπάθεια να αντιμετωπιστούν οι δοκητικές πλάνες<ref>Ν. Νικολαΐδης, 2)Αποστολικοί Πατέρες, σελ. 389</ref>. Ομιλία εις Λουκάν (Παράβαλλε Ιγνατίου προς Εφεσίους 19, 1)

* ''Θεοδώρητος Κύρου (393 - 457)'' Harnack GeschΗ χριστολογία δε του Ιγνατίου εντυπωσιάζει. d. altchr. Lit. 1. Leipzig 1893Και εντυπωσιάζει, διότι αναφέρεται με σαφήνεια στις δύο φύσεις του Χριστού, σελ. 79 - 86παρά την εποχή της συγγραφής των έργων του.Αναφέρει χαρακτηριστικά:

Με τις εργασίες των Zahn:''"Εις ιατρός εστί, Funkσαρκικός τε και πνευματικός, Lightfoot γεννητός και Harnack κατά τα τέλη του παρελθόντος αιώνοςαγέννητος, οι οποίοι ακολούθησαν την γραμμή την οποία είχε δείξει δύο αιώνες πριν ο Πήρσονεν σαρκί γενόμενος θεός, εν θανάτω ζωή αληθινή, κατοχυρώθηκε η γνησιότητα των επτά συντόμων επιστολών της μικτής παραλλαγήςκαι εκ Μαρίας και εκ Θεού, δηλαδήπρώτον παθητός και τότε απαθής, των Ιησούς Χριστός ο Κύριος ημών"''<ref>Προς Εφεσίους7, Τραλλιανούς2</ref>, Μαγνησιείς, Ρωμαίους, Φιλαδελφείς, Σμυρναίους και Πολύκαρπον.

Ερευνητές όμως διατύπωσαν διάφορες απόψεις επί του θέματος. Ο :''Ρενάν'' δέχεται ως γνήσια μόνο την Προς Ρωμαίους"Τον υπέρ καιρόν προσδόκα, απορρίπτοντας τις άλλες λόγω της διαφοράς ύφουςτον άχρονον, διαθέσεως και θέματοςτον αόρατον, σαν να είναι υποχρεωμένος κάθε συγγραφέας να γράφει μόνο για ένα θέμα και μόνο με μία διάθεση<ref>Les Evangiles et la seconde generation chretienneτον δι ημάς ορατόν, Paris 1877τον αψηλάφητον, σελ. Χ και εξής</ref>. Ο ''Βόλτερ'' ακολουθώντας τον Μαλάλααπαθή, σχετικά με την εκτέλεση του μαρτυρίου του Ιγνατίου στην Αντιόχεια, ισχυρίζεται πως ο Ιγνάτιος δεν πήγε ποτέ στη Ρώμη, και αρνείται πως έγραψε οποιεσδήποτε επιστολές, προβάλλοντας την εντελώς απίθανη γνώμη ότι τις επιστολές αυτές τις έγραψε ο φανταστικός Περεγρίνος του Λουκιανού<ref>Die ignatianischen Briefe auf ihren Ursprung untersucht, Tuebingen 1892</ref>. Ο ''Weijenborg'' αρνείται επίσης την υπό του Ιγνατίου σύνταξη των επιστολών, και τοποθετεί τις επιστολές που είναι στο όνομά του – και της εκτενούς και της μικτής παραλλαγής – στην περίοδο μετά το 360, προτείνοντας τον δι υμάς υπομείναντα"''Ευάγριο Αντιοχείας'' ως τον πιθανό συγγραφέα. Παρακάμπτει όμως το γεγονός το ότι ο Ευσέβιος Καισαρείας είχε παραθέσει ολόκληρο κεφάλαιο της Προς Ρωμαίους επιστολής του Ιγνατίου στην Εκκλησιαστική Ιστορία του<ref>Εκκλ. Ιστορία 3Προς Σμυρναίους 5, 362</ref>, όπου παρατίθεται το κεφ.5 της Προς Ρωμαίους επιστολής του Ιγνατίου, αποδίδοντας και το έργο του Ευσεβίου σε νοθευτή που εργάσθηκε μετά το 360.

=== Ο νοθευτής των Μακροσκελών :''"...τον αφ ενός Πατρός προελθόντα και των Προσθέτων επιστολών ===εις ένα και χωρήσαντα"''<ref>Προς Μαγνησιείς 7, 2</ref>.

Στην εποχή του 355-380 περίπου άκμασε κι έδρασε ο νέο-αρειανός Ιουλιανός. Έζησε μάλλον στην Αντιόχεια Είναι χαρακτηριστικά και αναμίχτηκε με δικό ιδιαίτερα περιεκτικά τα χωρία αυτά, καθώς αναφέρονται στις δύο φύσεις του σιωπηρό Χριστού, στον τρόπο στις θεολογικές συζητήσεις της εποχήςσαρκώσεως, στην αντίδοση των ιδιωμάτων των δύο φύσεων<ref>Κ. Ο ίδιος έδρασε ως υπομνηματιστήςΣκουτέρης, αλλά Ιστορία των δογμάτων Α΄, σελ. 176</ref> και στην ενότητα και συμπιλητής διαφορότητα Πατρός και φαλκιδευτής εκκλησιαστικών κειμένωνΥιού. Γνώριζε Επιπρόσθετα απευθυνόμενος προς τον Πολύκαρπο, ερμηνεύει την ερμηνευτική παράδοση πραγματικότητα της θείας φύσης του Χριστού, τις ιδιότητές της Αλεξάνδρειας και της Αντιόχειας, την κανονιστική γραμματεία αλήθεια της Εκκλησίας ανθρωπότητάς του και τον τρόπο να κυκλοφορεί τις απόψεις του μέσω κειμένων του που δεν αναφέρουν το όνομά τουιδιαιτερότητές της<ref>Ν. Θεολογικά ήταν τοποθετημένος με τους νέο-αρειανούς ή [[Αρειανισμός|Ευνομοιανούς]] (ΑέτιοΝικολαΐδης, Ευνόμιο) ή το λιγότερο κινήθηκε μεταξύ αυτών και των όμοιωνΑποστολικοί Πατέρες, σελ. Για την ζωή του δεν γνωρίζουμε τίποτα, ούτε μπορούμε να τον ταυτίσουμε με άλλον σύγχρονό του Ιουλιανό411</ref>.

Το όνομα Είναι χαρακτηριστικό επίσης, πως για τον Ιγνάτιο οποιαδήποτε απο-θεοποίηση του Ιουλιανού βρίσκεται στις ερμηνευτικές Σειρές στον Ιώβ. Ταυτίζοντας μ' ευκολία το πλήθος ερμηνευτικών αποσπασμάτων, που φέρουν το όνομα αυτόΧριστού αποθεμελιώνει τη χριστιανική πίστη, ενώ με το ανώνυμα παραδιδόμενο στα χειρόγραφα (Paris gr. 454 αυτόν τον τρόπο καταδικάζει και 169) υπόμνημα στον Ιώβ, έχουμε τον συντάκτη του τελευταίου, τη δοκητική πλάνη που από παρανόηση είχε θεωρηθεί έργο αμφισβητούσε την πραγματικότητα της ανθρώπινης φύσης του Ιουλιανού Αλικ(αρνασσέα) ή Ιησού. Θεότητα λοιπόν και ανθρωπότητα ενυπάρχουν στο ένα πρόσωπο του ΩριγένηΙησού. Ο D. Hagedorn, βάσει των παραπάνω χειρογράφων και των Σειρών, εξέδωσε κριτικά (1973) το υπόμνημα τούτο Γι αυτό και με συγκριτική μελέτη στερέωσε την παλαιότερη υπόθεση ότι ο συντάκτης του Ιουλιανός ταυτίζεται με τον ανώνυμο συμπιλητή της κανονιστικής συλλογής «Χριστός ''Διαταγαί των Αποστόλων"παρα τω πατρί ην και εν τέλει εφάνη"''»<ref>Προς Μαγνησιείς 6, όπως 1</ref>, ενώ συνάμα είναι υιός ανθρώπου και με τον ανώνυμο συντάκτη των λεγόμενων εκτενών «''ψευδο-Ιγνατιανών Επιστολών''»υιός Θεού<ref>Προς Εφεσίους 20, 2</ref>. Πράγματι τα παράλληλα χωρία στα κείμενα αυτά είναι πολλές φορές εντυπωσιακά. Το ίδιο παρατηρείται και Ο Χριστός ήλθε για θεολογικά σημεία τους. Επομένως η πρόταση του Hagedorn είναι δικαιολογημένη να φέρει την καινή ζωή και μας υποχρεώνει να περιλάβουμε τα τρία κείμενα στο παρόν κεφάλαιο. Το ασθενές σημείο της προτάσεως είναι η έλλειψη κοινής για τα τρία έργα ορολογίαςτη σωτηρία, κάτι που ίσως εξηγεί ο συμπιληματικός χαρακτήρας της επεμβάσεως ενώ θεωρεί πως Ιουδαϊσμός και λόγοι του Ιουλιανού σε υλικό παλαιότερο. Διατυπώθηκε ακόμα η μη ευλογοφανής υπόθεση ότι τα τρία κείμενα συμπιλήθηκαν Ιησού, βρίσκονται σε οργανωμένο εργαστήριο κατασκευής ψευδεπίγραφωνπλήρη αντιδιαστολή<ref>Προς Μαγνησιείς 10, όπου εργαζόταν ολόκληρη ομάδα ειδικών με κάποιον επικεφαλής (Μ. Metzger)3</ref>.

Τέλος πρέπει να αναφέρουμε ===Εκκλησιολογία=======Άνθρωπος και το Μαρτύριο του Ιγνατίου. Σήμερα διασώζονται πέντε ''Μαρτύρια'', από τα οποία αρχαιότερο θεωρείται αυτό που εκδόθηκε το 1689, από τον Th. Ruinart, από χειρόγραφο του 10ου αιώνα, της Κολβερτινής βιβλιοθήκης των Παρισίων, γι' αυτό και λέγεται συνήθως ''Κολβερτινόν Μαρτύριον''. Αυτό είναι αναντίρρητα έργο του 4ου ή του 5ου αιώνα, αν και προβάλλει την αξίωση ότι γράφθηκε από αυτόπτες μάρτυρες και φυσικά δεν ανήκει στα γνήσια συγγράμματα του αγίου Ιγνατίου.εκκλησία====

Από τις επιστολές Η νέα κατάσταση που έφερε ο Χριστός, εγκαινιάζεται από την εκκλησία Του. Αυτή περιλαμβάνει όσους πιστεύουν σε αυτή ορθά. Η κεφαλή της εκκλησίας είναι ο Χριστός, και όποιος αληθινά βιώνει την εμπειρία της, είναι πραγματικά ενωμένος με αυτή. Άλλωστε όπου βρίσκεται Χριστός, εκεί βρίσκεται και η πραγματική εκκλησία<ref>Προς Σμυρναίους 8, 2</ref>. Οι πιστοί μετά το βάπτισμα γίνονται μέλη του σώματος του ΙγνατίουΧριστού, γνήσιες όπου η συμφωνία και νόθεςσύμπνοια είναι εκδηλώσεις της φυσικής της καταστάσεως. Η ενότητα μάλιστα της εκκλησίας αποτελεί απαραίτητο θεμέλιο για την σχέση των πιστών με το Θεό<ref>Προς Εφεσίους 4, εκδόθηκαν αρχικά 3 νόθες1-2</ref>. Οι συναθροίσεις της είναι ένα από τα βασικότερα σημεία της ζωής της νέας κοινότητας. Η τέλεση δε των μυστηρίων διοχετεύει τη χάρη του θεού η οποία καθαιρεί τις δαιμονικές δυνάμεις και αποτελούν φάρμακο αθανασίας<ref>Προς Εφεσίους 20, 2</ref>. Οι [[Αίρεση|αιρέσεις]] αντιθέτως επιφέρουν διάσπαση της ενότητας, οπότε οι εξής:αιρετικοί δε δύναται να βρουν σωτηρία, αφού στερούνται του πραγματικού άρτου της ζωής.

*«''Προς Η εκκλησία λοιπόν κατά τον Απόστολο Ιωάννη''»Ιγνάτιο είναι ευλογημένη, *«''Προς προορισμένη προ αιώνων, αξιομακάριστος, αγία, εκλεκτή και αξιόθεος<ref>Κ. Σκουτέρης, Ιστορία των Δογμάτων Α΄, σελ. 187</ref>. Η περιγραφή που κάνει για την εκκλησία ο Άγιος Ιγνάτιος μας δίνει την ξεκάθαρη εικόνα μιας εκκλησίας που είναι ο συνεχιστής του ίδιου του Χριστού. Συνεχίζει το απολυτρωτικό του έργο και αποτελεί την ορατή απόδειξη της αδιάκοπης παρουσίας Του στον κόσμο<ref>Κ. Σκουτέρης, Ιστορία των Δογμάτων Α΄, σελ. 187</ref>. Η εκκλησία κατέχει ολόκληρη τη χάρη του Θεού και παρέχει στους πιστούς την Παρθένο Μαρία''»αλήθεια του ευαγγελίου. Η εκκλησία μάλιστα δεν αποτελεί απλώς το έργο του Θεού, αλλά υπάρχει αϊδίως στη βουλή Του, μία άποψη που ασπάζονται και οι [[Κλήμης Ρώμης]] και ο [[Ποιμήν του Ερμά|Ποιμένας του Ερμά]]<ref>Κ. Σκουτέρης, Ιστορία των Δογμάτων Α΄, *«''απάντησή σελ. 187</ref>. Η εκκλησία είναι ένα ζωντανό μέλος το οποίο βρισκεται σε ακατάλυτη ενότητα και πληρότητα και αποτελεί ζωντανό σώμα. Η ενότητα αυτή αφείλεται στον Ιησού Χριστό που είναι το θεμέλιο και η κεφαλή της''» (Παρίσι 1495)εκκλησίας.

Στην εκκλησία δεν υπάρχει ίδιον και αυτονομημένα άτομα, αλλά μία εσωτερική σύμπνοια και συμφωνία. Έτσι αποτελεί ''"μία προσευχή, μία δέησις, ένας νους, μία ελπίς εν αγάπη, εν τη χαρά αμώμω, ο εστίν Ιησούς Χριστός, ου άμεινον ουδέν εστίν. Πάντες ως εις ένα ναόν συντρέχουν Θεού, ως επί εν θυσιαστήριον, επί ένα Ιησούν Χριστόν, τον αφ ενός Πατρός προελθόντα και εις ένα όντα και χωρήσαντα"''<ref>Προς Μαγνησιείς 7, 1-2</ref>. Η Εκτενής Παραλλαγήενότητα αυτή όμως έχει τον εξωτερικό, ιστορικό και ορατό της τύπο. Αυτός είναι η συμφωνία επισκόπου, εκτυπώθηκε Λατινικά πρεσβυτέρου και πιστών. Ο επίσκοπος δε, είναι το 1489 σύμβολο και Ελληνικά το 1555η οδός της ενότητας<ref>Κ. Σκουτέρης, και προκάλεσε διχασμό Ιστορία των κριτικώνΔογμάτων Α΄, οφειλόμενο αρχικά σελ. 192</ref>, είναι η δύναμη εκείνη που έχει τη χαρισματική ευθύνη της συνοχής και στις αντιθέσεις μεταξύ Ρωμαιοκαθολικών της συγκρότησης του σώματος<ref>Προς Φιλαδελφείς 9, 1</ref>. Αυτό συμβαίνει διότι αυτός είναι ο οικονόμος των μυστηρίων. Η πληρότητα της ζωής και Προτεσταντών ως προς η αγάπη μέσα στην εκκλησία εκφράζεται με την αρχαιότητα [[Θεία Ευχαριστία]], διότι η εκκλησία είναι η συνέχεια του θεσμού του ΕπισκόπουΚυριακού Δείπνου<ref>Κ. Σκουτέρης, Ιστορία των Δογμάτων Α΄, σελ. 194</ref>. Εξού και η εκκλησία κατά το θεοφόρο αυτό πατέρα σημαίνεται και πραγματώνεται στο ευχαριστιακό Δείπνο.

Για τις επιστολές Συντηρητές της ενότητας είναι οι γνήσιοι εκκλησιαστικοί άρχοντες, οι φύλακες της παρακαταθήκης του Ιγνατίου γράφτηκαν πολλές μονογραφίες, εκ των οποίων μερικές είναι Χριστού και οι εξής: Thσυνεχιστές του έργου του. ZahnΕδώ βρίσκεται και η σπουδαία ιστορική μαρτυρία από τον Ιγνάτιο, Ignο οποίος μας μεταφέρει πως ήδη στην εποχή είχε αρχίσει η οριστική μετάβαση στο θεσμό του επισκόπου<ref>Π. v. antΧρήστου, Ελλ.Πατρολογία, Gotha 1873σελ. A426</ref>. HarnackΟ επίσκοπος, αναφέρει ο Ιγνάτιος, είναι εικόνα του Θεού<ref>Προς Μαγνησιείς 6, 1</ref> και όπου βρίσκεται, είναι σα να βρίσκεται ο Χριστός και μαζί του όλη η καθολική εκκλησία<ref>Προς Σμυρναίους 8, Die Zeit des J2</ref>. vΟ επίσκοπος λοιπόν είναι εις τύπο Θεού, διότι από το Θεό αντλεί το κύρος του και την εξουσία του. AΗ σχέση αυτή μάλιστα λειτουργεί κατά το άρρητο σχήμα της προέλευσης του Υιού και Λόγου από τον Πατέρα<ref>Προς Μαγνησιείς 7, 1</ref>. 1883. E. BrustonΈτσι λοιπόν όπως ο Υιός έχει την ίδια γνώμη με τον πατέρα και τον υπακούει, Ignκατ αυτόν τον τρόπο το πλήρωμα της εκκλησίας πρέπει να έχει την ίδια υπακοή ώστε να υπάρχει η μία ενότητα. d' AnΟ τύπος φυσικά αυτός συνάδει με τη λειτουργική ιδιότητα του επισκόπου και ιδίως κατά την ευχαριστιακή σύναξη<ref>ο., Paris 1897π. Delafosse7</ref>, Nouvel examen des Lettres d' Ignπου είναι το κατ εξοχήν μέσο για τη διαφύλαξη της ενότητας των μελών της εκκλησίας μεταξύ τους και με το Θεό. d' antΗ ιδιότητα όμως αυτή του επισκόπου δεν είναι άνευ όρων.Πρέπει να πάντοτε να βρίσκεται σε συνάρτηση με την ορθή ομολογία πίστεως, στο Revue d' hist. et de Littόπως για παράδειγμα των δύο φύσεων του Χριστού<ref>Ν. religieusesΝικολαΐδης, Paris 1922Οι Αποστολικοί Πατέρες, 303 - 337 και 477 - 533σελ. 191</ref>.

{{Επιστολές Αγίου Σε αυτό το σημείο πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη έμφαση στην έννοια της υπακοής που προτρέπει ο Ιγνάτιος. Η υπακοή αυτή δεν εννοείται ως δουλικότητα, καθώς ο τύπος της λειτουργίας της σχετίζεται με το πνεύμα το υπακοής του Υιού με το Πατέρα<ref>Ν. Νικολαΐδης, ενθ.αν., σελ. 436-437</ref>. Έτσι λαμβάνει την κατά ''θεόν ομοήθειαν'', προβάλλοντας την άρρητη προέλευση και ένωση του Υιού με το Πατέρα. Παρόλα αυτά δε θα ήταν υπερβολή να ειπωθεί πως στο σύστημα του Ιγνατίου}}υπάρχει μία έξαρση και προβολή του επισκοπικού ρόλου. Η αντίληψη του Ιγνατίου δεν εκφράζει προσωπικές αντιλήψεις όπως διαφαίνεται, αλλά είναι έκφραση και διερμηνεία της υπάρχουσας πίστης της εκκλησίας στο θεσμό και το ρόλο του επισκόπου<ref>Ν. Νικολαΐδης, ενθ.αν., σελ. 447</ref>. Οι εκφράσεις ταπεινότητας άλλωστε που διατυπώνει για το πρόσωπό του αλλά και η υπαγόρευση όλων αυτών των δεδομένων προς ένα αντιστοίχου θεσμού πρόσωπο, τον Πολύκαρπο, δείχνει πως οι αναφορές του αποτελούν διευκρινιστική αναφορά του προσώπου προς το θεσμό και το αξίωμα<ref>Ν. Νικολαΐδης, ενθ.αν., σελ. 448</ref>. Βασική πάντα παράμετρος είναι και η διαφύλαξη της ενότητας, από τις ποικιλώνυμες διασπαστικές προκλήσεις.

*Βιβλιοθήκη Ελλήνων Πατέρων, ''Κλήμης'', τόμ. Β΄, σελ. 261 - 263.*Μπαλάνος Δημήτριος, ''Πατρολογία'', εν Αθήναις, 1930, σελ. 43 κ.ε.*Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, ''"Πατρολογία"'', τόμ. Α', έκδτομ. 4ηΑ΄ και Β΄, Αθήνα 2000, σελ. 173-179.*Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, ''Πατρολογία'', τόμ. Β', έκδ. 2η, Αθήνα 1999, σελ. 436-437.*Χρήστου Παναγιώτης, ''"Ελληνική Πατρολογία"'', τόμ. Β', 3η έκδ.Β΄, Κυρομάνος, Αθήνα 1994 2005 (c1976), σελ. 415-416*Νικολαΐδης Ι. Νίκος, ''"Αποστολικοί Πατέρες, Γραμματολογική και Θεολογική προσέγγιση"'', Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2002.*Κρικώνης Χρήστος, ''"Αποστολικοί Πατέρες"'', τ. Α΄, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1995.*Σκουτέρης Κωνσταντίνος, ''"Ιστορία των Δογμάτων"'', τ. Α΄, Αθήνα 1998.