'''''1.''' Και είδα ένα άγγελο να κατεβαίνει από τον ουρανό έχοντας το κλειδί της αβύσσου και μια μεγάλη αλυσίδα στο χέρι του. '''2.''' Και συνέλαβε το δράκοντα, τον όφι τον αρχαίο, που είναι ο Διάβολος καο και ο Σατανάς, που 'παραπλανάει την οικουμένη', και τον έδεσε για χίλια χρόνια. '''3.''' Και τον έριξε στην άβυσσο, την οποία έκλεισε και τη σφράγισε από επάνω του, για να μην παρασύρει πλέον σε πλάνη τα έθνη, μέχρι να συμπληρωθούν τα χίλια χρόνια (χρονιά δηλαδή μιας μακράς περιόδου που συμβολίζουν τα χίλια αυτά χρόνια). Μετά την πάροδο των χρόνων αυτών θα πρέπει να λυθεί για λίγο χρόνο. '''4.''' Και είδα θρόνους, και κάθησαν σ' αυτούς αυτοί στους οποίους δόθηκε η εξουσία να δικάσουν. Και είδα και τις ψυχές αυτών που είχαν πελεκηθεί με τσεκούρια (είχαν αποκεφαλισθεί δηλαδή) για τη μαρτυρία που έδωσαν για την πίστη τους στον Ιησού και για το λόγο του Θεού. Και οι οποίοι δεν προσκύνησαν το θηρίο, ούτε το ομοίωμα του και ούτε δέχθηκαν να πάρουν τ0 χάραγμα (του) στο μέτωπο τους και στο χέρι τους. Και έζησαν και βασίλεψαν με το Χριστό χίλια χρόνια. '''5.''' Και οι υπόλοιποι από τους νεκρούς δεν ξαναγύρισαν στη ζωή μέχρις ότου συμπληρωθούν τα χίλια χρόνια. Αυτή είναι η πρώτη ανάσταση. '''6.''' Μακάριος και άγιος είναι εκείνος που θα πάρει μέρος στην ανάσταση την πρώτη. Επάνω σ' αυτούς ο δεύτερος θάνατος δεν έχει καμιά εξουσία, αλλά θα είναι ιερείς του Θεοΰ και του Χριστού και θα βασιλέψουν μαζί του χίλια χρόνια. '''7.''' Και όταν θα συμπληρωθούν τα χίλια χρόνια, θα λυθεί ο σατανάς από τη φυλακή του '''8.''' και θα βγει για να πλανέψει τα έθνη, που βρίσκονται στις τέσσερες γωνίες της γης, τον Γώγ και τον Μαγώγ (το σκληρό βασιλιά δηλαδή Γώγ και το βάρβαρο λαό του Μαγώγ που αναφέρει ο προφήτης Ιεζεκιήλ (κεφ. λη΄ και λθ΄) και θα τους μαζέψει να πολεμήσουν (εναντίον του Χριστού), ο δε αριθμός τους είναι σαν την άμμο της θάλασσας (δηλαδή αμέτρητοι). '''9.''' Και ανέβηκαν (τα έθνη αυτά) στην επιφάνεια της γης και περικύκλωσαν το στρατόπεδο των αγίων και την αγαπημένη πόλη. Αλλά κατέβηκε φωτιά από τον ουρανό από το Θεό και τους κατέφαγε. '''10.''' Και ο διάβολος, που τους παραπλανούσε ρίχθηκε στη λίμνη της φωτιάς και του θειαφιού, όπου ήταν και το θηρίο και ο ψευδοπροφήτης και θα βασανίζονται μέρα και νύκτα στους αιώνες των αιώνων.''<ref>''Αποκ. 20,1-10'', Δεληκωστόπουλος Αθανάσιος, ''Η Καινή Διαθήκη σε Νεοελληνική Απόδοση'', 7η έκδ., Αθήνα 2003, σελ. 671-672.</ref>.

Σύμφωνα με την Ορθόδοξη ερμηνεία<ref>Για την ερμηνεία που ακολουθεί βλ. Γιαννακόπουλος, ''Ερμηνεία της Αποκαλύψεως'', ό.π., σελ. 210-211.</ref><ref>Βλ. και Τσιάκκας, ''Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Θρησκειών και Αιρέσεων'', ό.π., σελ. 337-338.</ref>, ''πρώτος θάνατος'' ή ''σωματικός'', είναι ο χωρισμός του σώματος από την ψυχή ενώ ''δεύτερος θάνατος'' ή ''πνευματικός'', είναι ο χωρισμός της ψυχής από το Θεό. Κατ' αναλογία, υπάρχουν και δύο αναστάσεις, δύο ζωές, Η πρώτη ζωή, είναι η ένωση ψυχής και σώματος, ενώ η δεύτερη, η ένωση της ψυχής με τον Θεό. Για τον ψυχικό θάνατο και την πνευματική νέκρωση γίνεται λόγος στο ''Ιω. 5,24-25''. Άρα, η ''χιλιετής βασιλεία'', είναι η βασιλεία του Χριστού από την ανάσταση Του ''"εως της συντέλειας του αιώνος"'' (''Ματθ. 28,18-20''. Βλ. και ''Λουκ. 17,20-21''). Στην περίοδο αυτή, πραγματοποιείται η ''πρώτη ανάσταση'', δηλαδή η ανάσταση των πιστών από τη δουλεία της αμαρτίας, η αναγέννηση τους στο σώμα του Χριστού (''Ιω. 3,3-55'', ''Γαλ. 3,26-29'', ''Ρωμ. 8,14-17''). Η κατάσταση της αμαρτωλής ζωής είναι πνευματικός θάνατος (''Λουκ. 15,24-32'', ''Ρωμ. 11,15'', ''Εφεσ. 5,14'', ''Α΄ Ιω. 3,14-15'', ''Αποκ. 3,1'') και συνεπώς, η απαλλαγή από την αμαρτωλή κατάσταση, είναι ανάσταση. Όσοι έλαβαν μέρος σ' αυτή την ''πρώτη ανάσταση'' θα βασιλεύσουν με τον [[Χριστός|Χριστό]] και δεν θα γνωρίσουν τπ το ''δεύτερο θάνατο'', δηλαδή τον πνευματικό (''Αποκ. 2,11''. ''20,6-14''. ''21,8''). Όλοι αυτοί, θα λάβουν μέρος στη ''δεύτερη ανάσταση'', που είναι η μία και μοναδική, γενική ανάσταση των σωμάτων, θα ενωθούν με τους πιστούς που θα ζουν κατά την ημέρα του Κυρίου και θα ενδυθούν αφθαρσία και αθανασία, για να είναι ''"πάντοτε μετά του Κυρίου"'' (''Α΄ θεσ. 4,16-17''). Επιπλέον, στο ''Αποκ. 20,2'' όπου η βασιλεία του [[Χριστός|Χριστού]] ξεκινά με το ''δέσιμο'' του σατανά, οι ''χιλιαστές'' εκλαμβάνουν ω απόλυση τη δέσμευση κατά την ''χιλιετή βασιλεία'' που σύμφωνα με την ορθόδοξη ερμηνεία ξεκινά από την [[Ανάσταση]] του Κυρίου. Όμως η δέσμευση αυτή πρέπει να θεωρείται σχετική και πρόσκαιρη. Η [[Καινή Διαθήκη]] δείχνει ότι ναι μεν ο [[Χριστός]] έδωσε εξουσία στους δικούς του να υποτάσσουν το διάβολο και να τον δεσμεύουν στο όνομά Του (''Ματθ. 12,28-29'', ''Α΄ Ιω. 4,4'', ''Εβρ. 2,14-15'', ''Πραξ. 26,18'' κ.ά.), όμως ο σατανάς παρά τη δέσμευση εξακολουθεί να εξασκεί επιρροή και εξουσία στους ανθρώπους (''Α΄ Πετρ. 5,8'', ''Ιακ. 4,7'' κ.ά.)<ref>Κόκορης Θ. Δημήτριος, ''Ορθοδοξία και Κακοδοξία'', τόμ. Γ΄, Αθήνα 1993, σελ. 226-229.</ref>.

*Πως να δεχτούμε ότι θα τολμούσαν τα αντιχριστιανικά έθνη να πολεμήσουν τους δικαίους όταν θα ξέρουν ότι βασιλεύει επ' αυτών ο ίδιος ο [[Χριστός]]; Και σε ποιο αποτέλεσμα θα ελπίζουν οι πολέμιοι, όταν οι αναστημένοι δίκαιοι θα αποτελούν πλέον ένα στράτευμα αθάνατων ισαγγέλων (''Λουκ. 20,35-36'': ''"Εκείνοι όμως που θ' αξιωθούν ν' απολαύσουν τη μέλλουσα ζωή και θα αναστηθούν από τους νεκρούς...ούτε θα είναι δυνατόν πλέον να πεθάνουν γιατί θά είναι ίσοι μέ τους αγγέλους..."'')<ref>Γιαννακόπουλος, ''Ερμηνεία της Αποκαλύψεως'', ό.π., σελ. 214.</ref>;;