|
|
| Γραμμή 1: |
Γραμμή 1: |
| − | Με το όνομα '''Μαρωνίτες''' προσδιορίζεται μια ιδιαίτερη θρησκευτική ομάδα ''Σύρων'', οι οποίοι κατοικούν κυρίως στο ''Λίβανο'', και η ύπαρξή τους οφείλεται στην αποδοχή της αιρέσεως του [[Μονοθελητισμός|Μονοθελητισμού]] κατά τον 7ο αιώνα.
| + | #REDIRECT [[Μαρωνίτες]] |
| − | | |
| − | ==Ιστορικό==
| |
| − | Η ονομασία τους συνδέεται με την μονή του ''Αγίου Μάρωνος'' (ενός ασκητή που ο θάνατός του τοποθετείται στις αρχές του 5ου αιώνα), η οποία λειτουργούσε ως πνευματικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής. Οι μοναχοί της μονής, ήταν ορθόδοξοι και είχαν αποδεχθεί τις αποφάσεις της [[Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος|Δ' Οικουμενικής Συνόδου]] (451) περί της ενώσεως των δύο φύσεων του [[Χριστός|Χριστού]]. Όμως, στα 638 επί ''Ηρακλείου'', ο οποίος ακολουθούσε φιλενωτική πολιτική απέναντι σε ορθοδόξους και [[Μονοφυσιτισμός|Μονοφυσίτες]]<ref>"Μονοθελητισμός", ''ΘΗΕ'', τόμ. 9 (1966), στ. 67.</ref>, δέχθηκαν την περίφημη ''Έκθεσή'' του αυτοκράτορα, δηλ. το διάταγμα το οποίο επέβαλλε την άποψη ότι ο [[Χριστός]] είχε μία θέληση και μία ενέργεια (αιρετική άποψη) αντί για δύο θελήσεις και δύο ενέργειες, θεία και ανθρώπινη, εφόσον έχει δύο φύσεις (ορθόδοξο δόγμα)<ref>Καρμίρης Ιωάννης, ''Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας'', τόμ. Α΄, 2η έκδ., Αθήνα 1960, σελ. 202.</ref>. Επίσης, το διάταγμα αυτό του ''Ηρακλείου'' απαγόρευε κάθε περαιτέρω συζήτηση επί του θέματος. Τελικά, η καταδίκη του [[Μονοθελητισμός|Μονοθελητισμού]] και του [[Μονοενεργητισμός|Μονοενεργητισμού]] από την ΣΤ΄ [[Οικουμενικές Σύνοδοι|Οικουμενική Σύνοδο]] (680) προσέκρουσε στην αντίδραση των μοναχών του ''Αγίου Μάρωνος'' οι οποίοι παρέμειναν αμετακίνητοι στις μονοθελητικές τους δοξασίες. Οι ''Μαρωνίτες'' που διεκδικούσαν την ανεξαρτησία τους από τους [[Βυζάντιο|Βυζαντινούς]] και τους ''Σαρακηνούς'', με την παρότρυνση του Λατίνου πατριάρχη των Ιεροσολύμων, αναγνώρισαν την πνευματική πρωτοκαθεδρία της [[Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία|Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας]] (1182) και η ένωση οριστικοποιήθηκε με τη [[Σύνοδος Φλωρεντίας|σύνοδο της Φλωρεντίας]] (1445). Μετά την ένωση, οι ''Μαρωνίτες'' διατήρησαν τα έθιμά τους, τη λειτουργία τους, το δικαίωμα γάμου των κληρικών και άλλες δοξασίες τους. Πάντως, αποδέχθηκαν την προσθήκη του [[Φιλιόκβε]] στο [[Σύμβολο της Πίστης (Νίκαια-Κωνσταντινούπολη)|Σύμβολο τής Πίστεως]], τη διδασκαλία περί της [[Μετουσίωση|μετουσιώσεως]], τη χρήση αζύμων στη [[Θεία Ευχαριστία]] κ.ά.
| |
| − | | |
| − | Μολονότι οι ''Μαρωνίτες'' μιλούν την αραβική γλώσσα, χρησιμοποιούν στις θρησκευτικές τελετές τους την [[Αραμαϊκή γλώσσα|Αραμαϊκή]] (αρχαία συριακή). Τον 19ο αι. γνώρισαν πολλούς διωγμούς από τους μουσουλμάνους και κυρίως από τους Τούρκους. Σήμερα ο αριθμός των ''Μαωνιστών'' υπολογίζεται σε περίπου 1,3 εκατ. πιστούς.
| |
| − | | |
| − | ==Υποσημειώσεις==
| |
| − | <div style="font-size: 85%"><references/></div>
| |
| − | | |
| − | ==Βιβλιογραφία==
| |
| − | *"Μαρωνίτες", ''e-δομή'' (ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια ''ΔΟΜΗ''), εκδόσεις Δομή Α.Ε., Αθήνα 2003-2004 [DVD-ROM].
| |
| − | *"Μαρωνίτες", εγκυκλοπαίδεια ''Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα'', τόμ. 40, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005.
| |
| − | *"Μαρωνίτης", Βεργωτής Γεώργιος, ''Λεξικόν Λειτουργικών και Τελετουργικών Όρων'', 3η έκδ. βελτιωμένη και επαυξημένη, Θεσσαλονίκη 1995, σελ. 145.
| |
| − | *"Μαρωνίται", ''Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια'' (ΘΗΕ), τόμ. 8, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1966, στ. 806-811.
| |
| − | | |
| − | | |
| − | [[Κατηγορία:Θρησκευτικές πίστεις, παραδόσεις και κινήματα]]
| |
