Ελεγκτές, renameuser, Διαχειριστές
4.720
επεξεργασίες
Αλλαγές
/* Σύνοψη της Ορθοδόξου πίστεως για τον Ιησού ΧριστόΒλ. Τρεμπέλας Ν. Παν., Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τόμ. Β', 3η έκδ., Ο Σω
==Σύνοψη της Ορθοδόξου πίστεως για τον Ιησού Χριστό<ref>Βλ. Τρεμπέλας Ν. Παν., ''Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας'', τόμ. Β', 3η έκδ., Ο Σωτήρ, Αθήναι 2003, σελ. 39-41.</ref>==
{{ΟρθόδοξοςΧριστιανισμός}}
Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός υπάρχει ως τέλειος Άνθρωπος και τέλειος Θεός, μονογενής Υιός του Θεού, γεννηθείς αχρόνως από την ουσία του Πατρός. Προεξαγγέλεται προεξαγγέλεται στην [[Παλαιά Διαθήκη]] από τους [[Προφήτης|Προφήτες]], ως [[Μεσσίας]] Χριστός, υιός [[Δαβίδ]] και [[Υιός ανθρώπου]], κεχρισμένος Προφήτης, Βασιλέας και Αιώνιος Αρχιερέας, τονίζεται η θεία καταγωγή του και το μέγιστο έργο της σωτηρίας πάντων των ανθρώπων. Στις θεοφάνειες της [[Παλαιά Διαθήκη|Παλαιάς Διαθήκης]] ο Ιησούς Χριστός είναι [[Γιαχβέ]]<ref>Σωτηρόπουλος Νικόλαος, ''Ο Ιησούς Γιαχβέ'', 2η έκδ., εκδ. 'Ο Σταυρός', Αθήνα 1988, σελ. 35.</ref>, είναι ο Γιαχβέ<ref>Ό.π..</ref> ή ''"ακριβέστερον ειπείν, ο Ιησούς Χριστός είνε ο Γιαχβέ Υιός"''<ref>Στο ίδιο, σελ. 33.</ref>, ο Γιαχβέ-Λόγος<ref>Ματσούκας Α. Νίκος, ''Δογματική και Συμβολική θεολογία'', τόμ. Β', 2η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1988, σελ. 69 (υποσημ. #29).</ref>, δηλ. ''"ο Χριστός είναι Γιαχβέ και αυτός, ως ο Πατήρ του"''<ref>Φούντας Ιερεμίας (Αρχιμ.), ''Η περί Προϋπάρξεως του Ιησού Χριστού Διδασκαλία της Αγίας Γραφής κατά τον Ιερόν Χρυσόστομον'', Αθήνα 2002, σελ. 207</ref>.
Παρουσιάζεται στην [[Καινή Διαθήκη]] ως έχων το θείο μεγαλείο του Λυτρωτή και κηρύσσεται από τον ίδιο τον Πατέρα ως ο ''Υιός αυτού ο αγαπητός'', τοποθετείται υπέρ του [[Μωϋσής|Μωϋσή]] και του [[Προφήτης Ηλίας|Ηλία]], προσφωνείται από τον [[Δαβίδ]] Κύριος, εμφανίζεται υπεράνω των Προφητών και των Αγγέλων, ως υπέρτατος Νομοθέτης και Κριτής, κάτοχος υψίστων εξουσιών. Ζητά οι οπαδοί του να βαπτίζονται στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Βεβαιώνει ότι γνωρίζει τον Πατέρα και ο Πατέρας γνωρίζει Εκείνον και προαναγγέλλει ότι θα έλθη καθήμενος εκ δεξιών του Θεού. Αυτός είναι ''"ο μονογενής Υιός ο ων εις τον κόλπον του Πατρός"'', ο ''"ελθών εκ του ουρανού εις την γην"'' και συγχρόνως ''"ων εν τω ουρανώ"'' ''"πριν Αβραάμ γενέσθαι"''. Αυτός και ο Πατέρας είναι ένα. Όπως βεβαιώνει ο [[Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον|Ευαγγελιστής Ιωάννης]], ο Υιός υπήρχε πριν γίνει ο κόσμος, ως ο συναΐδιος του Πατρός Λόγος και ως Θεός τέλειος, ως το Α καί τό Ω, ως η αρχή και το τέλος του παντός.
Ο [[Απόστολος Παύλος]] Τον χαρακτηρίζει ως ''τον όντα επί πάντων Θεόν'', ως τον πρωτότοκο, τον γεννηθέντα από τον Πατέρα προ πάσης της κτίσεως, ως ''εν μορφή Θεού υπάρχοντα'' και κενώσαντα εαυτόν, ώστε να εισέλθει στο πεδίο της ζωής και να λάβει ''μορφή δούλου'', ως Εκείνον που εξαγόρασε με το αίμα Του, αίμα Θεού, την [[Εκκλησία]], και ως εκείνον που μέσω αυτού τα πάντα δημιουργήθηκαν.
Όλη η αλήθεια για τον Χριστό, την οποία μαρτύρησε και ομολόγησε και ο ίδιος έχοντας πλήρη συνείδηση αυτής, διακηρύχθηκε από τους συγγραφείς της ''Καινής Διαθήκης'' και κληροδοτήθηκε στην Εκκλησία εξ αρχής. ''"Σύμπασα η αρχαία Εκκλησία"'', η ''Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία'', ομολογεί και κηρύττει διαμέσου των αιώνων, χωρίς διακοπή, μέσω των [[Άγιος|Αγίων]], των [[Μάρτυρας|Μαρτύρων]] και όλων των θεούμενων, μέσω των [[Αποστολικοί Πατέρες|Αποστολικών Πατέρων]], των [[Απολογητές|Απολογητών]] και των επόμενων εκκλησιαστικών συγγραφέων και [[Πατρολογία|Πατέρων]] και προ της [[Α΄ Οικουμενική Σύνοδος|εν Νικαία πρώτης Οικουμενικής Συνόδου]], Ιησού Χριστό Υιό του Θεού Μονογενή, ομοούσιο και συναΐδιο του Πατρός.
===Χριστολογία<ref>Θεοδώρου Ανδρέας, ''Βασική Δογματική Διδασκαλία - Απαντήσεις σε ερωτήματα Συμβολικά'', 2η έκδ., Αποστολική Διακονία, Αθήνα 2006, σελ. 93-96. / Ματσούκας Α. Νίκος, ''Δογματική και Συμβολική θεολογία'', τόμ. Β', 2η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1988, σελ. 277-292. / Ρωμανίδης Σ. Ιωάννης, ''Δογματική και Συμβολική Θεολογία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας'', τόμ. Α', Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1999 (c1973), σελ. 180-181.</ref>===
Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός υπάρχει με δύο φύσεις -ως τέλειος Άνθρωπος (απόλυτα αναμάρτητος) και τέλειος Θεός- και ένα πρόσωπο, αυτό του αΐδιου Λόγου, του μονογενούς Υιού του Θεού, του γεννηθέντα αχρόνως από την ουσία του Πατρός. Η ένωση των δύο φύσεων έγινε στη μήτρα της [[Παναγία|Παναγίας Παρθένου]], όπου η δύναμη του Θεού εμόρφωσε το έμβρυο, με το οποίο ενώθηκε αμέσως ο Λόγος του Θεού, χωρίς η ανθρώπινη φύση να υπάρξει στη ζωή έστω και μία χρονική στιγμή εκτός ενώσεως, ως πρόσωπο ξεχωριστό. Πρόσωπο (ή Υπόσταση) υπήρξε μόνο ένα (μία), αυτό του Λόγου του Θεού (γι αυτό η ένωση των φύσεων ονομάζεται ''"Υποστατική"''), ενώ οι δύο φύσεις δεν επηρέασαν διόλου η μία την ποιότητα της άλλης, και παρέμειναν πλήρεις χωρίς στο εξής ν' αποχωρίζονται η μία από την άλλη. Έτσι, η Ορθόδοξη Εκκλησία διδάσκει ότι, οι δύο φύσεις ενώθηκαν ''"ατρέπτως, ασυγχύτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως"''.
Ο Χριστός είχε δύο φυσικά θελήματα και δύο ενέργειες. Ήθελε και ενεργούσε ενιαία και ως άνθρωπος και ως Θεός χωρίς η μία του ενέργεια να αντιτίθεται προς την άλλη. Μάλιστα, το ανθρώπινο θέλημα, χωρίς να αντιμάχεται και να εναντιώνεται, είναι αυτό που υποτάσσεται στο θείο, κατά τον τρόπο που εξαιτίας της ''Υποστατικής'' ενώσεως, η ανθρώπινη φύση ενωμένη με τη θεία, θεώθηκε.
Από την ένωση των δύο φύσεων του Χριστού προκύπτει η έννοια ''"αντίδοση των ιδιωμάτων"'', δηλ. η αναφορά όλων των ιδιοτήτων της θεότητας και της ανθρωπότητας στο ένα πρόσωπο του σαρκωμένου Λόγου. Αυτό σημαίνει ότι κάθε ιδιότητα και ενέργεια, είτε ανθρώπινη, είτε Θεία, και όλα τα ονόματα, τα Θεία και τα ανθρώπινα, αποδίδονται στον Χριστό ή το Λόγο, εφ' όσον ο Χριστός και ο Λόγος είναι ένα και το αυτό κατά την υπόσταση. Για παράδειγμα, τα ονόματα Προφήτης και Ιερεύς αφορούν την ανθρώπινη φύση, όμως εξαιτίας της ''αντιδόσεως των ιδιωμάτων'', αποδίδονται στον Λόγο. Έτσι και ο ''Κύριος της Δόξης'', εφόσον κατά τη σάρκωση έγινε ''Χριστός'', αναδρομικά, το όνομα Χριστός αναφέρεται στον Θεό ''Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ'' της [[Παλαιά Διαθήκη|Παλαιάς Διαθήκης]].
Σχετικά με τον όρο [[Θεοτόκος]] που αποτελεί συνοπτική εκφορά του χριστολογικού δόγματος, η Ορθόδοξη Θεολογία δέχεται ότι η [[Παναγία]] γέννησε όχι ασφαλώς τη θεία φύση του Χριστού, αλλά το Θεό ''"σαρκί"'', έναν τέλειο Θεό ενωμένο με τον υιό του ανθρώπου. Οι δύο σαφείς και ξεχωριστές γεννήσεις του Χριστού, μία ως αΐδιος Υιός του Θεού και μία ως Υιός της Παρθένου δεν σημαίνει ότι είχε και δύο υιότητες (εκδοχή του [[Νεστοριανισμός|Νεστοριανισμού]]). Δεν ήταν Υιός Θεού και Υιός της Παρθένου ξεχωριστά αφού αυτό θα σήμαινε ότι είχε δύο πρόσωπα. Ο Χριστός είχε ένα πρόσωπο, στο ο οποίο πρέπει μία λατρεία και μία προσκύνηση.
==Ο Ιησούς Χριστός σύμφωνα με την Αγία Γραφή είναι...<ref>Τσιάκος Ηλίας, ''Θεματολογικό Ευρετήριο της Αγίας Γραφής'', έκδ. 2η αναθεωρημένη, Γρηγόρης, Αθήνα 2005, σελ. 399-404.</ref>==
