:''"Νήπιοι ουν και οι φιλόσοφοι, εάν μη υπό του Χριστού απανδρωθώσιν"''<ref>Κλήμης Αλεξανδρείας, ''Στρωματείς'', Λόγος Α', PG 8,752A.</ref>.
Γίνεται έτσι κατανοητό για ποιο λόγο η Ορθόδοξη Θεολογία εναντιώθηκε στη φιλοσοφία ενώ ταυτόχρονα ''"πολυάριθμοι θεολόγοι υπήρξαν φιλοσοφικά πεπαιδευμένοι στο έπακρο, και το κυριότερο μαζί με την καταδίκη εξέφραζαν και τον έπαινο της φιλοσοφίας, ενίοτε και με θριαμβευτικό τόνο"''. Και για ποιο λόγο εκκλησιαστικά πρόσωπα όπως ο [[Γρηγόριος Ναζιανζηνός]] που υπεράσπισε με πάθος την ενασχόληση των χριστιανών με την ελληνική παιδεία όταν ο [[Ιουλιανός ο παραβάτης]] την είχε απαγορεύσει, εξαπέλυσε βολές εναντίον της ελληνικής φιλοσοφίας<ref>Ματσούκας Α. Νίκος, ''Ιστορία της Βυζαντινής Φιλοσοφίας'', Βάνιας, Θεσσαλονίκη 1994, σελ. 43-44.</ref>. Η ερμηνεία του φαινομένου αυτού είναι σαφής: ''"Η φιλοσοφία...δεν ήταν μπορετό...ν' αντικαταστήσει τη δογματική διδασκαλία"'' και ''"η πείρα...δεν ήταν νοητό...να είναι απόρροια συλλογισμών"'' αφού ''"κατά τον [[Γρηγόριος Παλαμάς|Γρηγόριο Παλαμά]] αποτελούσε ''"αποδεδειγμένη γνώση από τα έργα και το βίο του εκκλησιαστικού σώματος και των χαρισματικών φορέων του"'':
:''"Hμείς δε ου την διά λόγων και συλλογισμών ευρισκομένην γνώσιν δόξαν αληθή νομίζομεν, αλλά την δι' έργων τε και βίου αποδεικνυμένην, ή και μη μόνον αληθής, αλλά και ασφαλής εστι και απερίτρεπτος"''<ref>Γρηγορίου Παλαμά, ''Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων, 1,3,13.</ref>.