Ελεγκτές, renameuser, Διαχειριστές
4.720
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
καμία σύνοψη επεξεργασίας
Έτσι, κάθε φορά που γίνεται η διαπίστωση ότι η Π.Δ. αντιλαμβάνεται το Θεό ως ''τιμωρό'' ή όταν ο ίδιος ο Θεός παρουσιάζεται να λέει ''"διά του Ιεζεκιήλ"'' ''"εγώ ειμί Κύριος ο τύπτων"'' (''7,6'')<ref>Καλαντζάκης Ε. Σταύρος, ''Καρδία Καινή και Πνεύμα Καινόν - Οι Θεολογικές Ιδέες του Προφήτη Ιεζεκιήλ'', Θεσσαλονίκη 1998, σελ. 64-65.</ref>, θα πρέπει κατά την ερμηνεία να λαμβάνεται υπόψη, πως οι [[Πατρολογία|Πατέρες]] ουδέποτε δίδαξαν ότι το κακό μπορεί να προέρχεται από τον Θεό (όπως π.χ. ο τιμωρητικός θάνατος του αμαρτωλού)<ref>''"Το κακόν ου παρά Θεού, ουδέ εν Θεώ ούτε εξ αρχής γέγονεν, ούτε ουσία τις έστιν"'' (Μ. Αθανάσιος, ''ΡG'' 25,13Α // ''"Ου μην ουδέ παρά Θεού το κακόν την γένεσιν έχειν ευσεβές έστι λέγειν, δια το μηδέν των εναντίων παρά του εναντίου γίγνεσθαι. Ούτε γαρ ζωή θάνατον γεννά, ούτε το σκότος φωτός έστιν αρχή, ούτε νόσος υγιείας δημιουργός"'' (Μ. Βασίλειος, Ομιλία 2 εις την Εξαήμερο // ''"Η μεν αρετή εκ του Θεού εδόθη τη φύσει και αυτός έστι παντός αγαθού αρχή και αιτία"'' (Ι.Δαμασκηνός, ''PG'' 94, 973Α.</ref>.
Όπως σημειώνει ο καθ. ''Στέργιος Σάκκος'', επειδή ''"στην ιστορία αυτή συνδιαλέγεται ο Θεός με τους άνθρώπους και οι άνθρωποι με τον Θεό, και συνυφαίνεται η ιστορία των ανθρώπων με την ιστορία του Θεού, οι συγγράφεις, προκειμένου να γίνουν κατανοητοί, χρησιμοποιούν ανθρωπομορφικές ή ανθρωποπαθείς εκφράσεις και παραστάσεις. Όπως, δηλαδή, για να συνεννοηθούμε με κάποιον, του οποίου δεν γνωρίζουμε τη γλώσσα, χρησιμοποιούμε νεύματα, έτσι, για να συνεννοηθή ο Θεός μαζί μας, παρουσιάζεται σαν να έχη χέρια, πόδια, μάτια κ.λπ., σαν να ζηλότυπη, να οργίζεται κ.ά.· 'θεοπρεπώς' να εννοούνται αυτά, συμβουλεύουν οι άγιοι πατέρες, κι όχι 'ανθρωποπαθώς'. Εξ άλλου, είνε ολοφάνερο κι από μία μόνο ανάγνωσι της Γραφής ότι εκείνο που σφοδρότατα καταπολεμά, είνε η ειδωλολατρία και η μυθολογία. Πως είνε δυνατόν να μάχεται με συμμάχους τους εχθρούς της; '' [...] ''Αν ωρισμένα γεγονότα της Γραφής φαίνωνται υπερβολικά και έξω από τη γνωστή φυσική τάξι, αυτό αποτελεί θέμα σωστής ερμηνείας, φωτισμένου νου και ταπεινής καρδιάς. Αγνοούμε τις συνθήκες και τις περιστάσεις του χρόνου και του τόπου, στον οποίο διεξήχθησαν τα παρωχημένα γεγονότα, και αδυνατούμε να σταθμίσουμε το θείο παράγοντα, που καθορίζει ουσιαστικά την εξέλιξι της ιστορίας"''<ref>Σάκκος Στέργιος, ''Ο Θεός στη γη μας'', έκδ. 2η, εκδ. Ο.Χ.Α. Απολύτρωσις, Θεσσαλονίκη 1993, σελ. 57-58.</ref>.
Κατά συνέπεια, για όλες τις παρόμοιες εκφράσεις ισχύουν τα εξής: ''"πίσω από ανθρωποπαθείς, εικονικές, μεταφορικές, παραβολικές ή αινιγματικές λέξεις, φράσεις ή διηγήσεις...συμβολικές ονομασίες προσώπων ή ζωικών οργανισμών...κ.ά."'' οι Πατέρες ερμηνεύουν ''"διά μέσου του γράμματος"'' το ''"υποκείμενο πράγμα"''<ref>Παναγόπουλος Ιωάννης, ''Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη'', Ακρίτας, Αθήνα 1994, σελ. 446.</ref>. Και έχει ιδιαίτερη σημασία ότι, όσοι ερμηνευτές ''"επιμένουν πεισματικά στην κατά γράμμα ερμηνεία ακόμα και εικονικών, παραβολικών...ή άνθρωποπαθών διηγήσεων της Γραφής...στιγματίζονται συλλήβδην από τους ορθοδόξους Πατέρες ως «σαρκικοί» ή «ιουδαίζοντες τη γνώμη»"''<ref>Παναγόπουλος, ''Εισαγωγή...'', ό.π., σελ. 446-447.</ref>. Όπως σημειώνει με έμφαση ο [[Αθανάσιος Αλεξανδρείας|Μέγας Αθανάσιος]]:
