Ελεγκτές, renameuser, Διαχειριστές
4.720
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
→Τα εκφραστικά μέσα της Παλαιάς Διαθήκης
Παρόμοιο πρόβλημα ερμηνείας εμφανίζεται και στις περιπτώσεις ανθρωποπαθών εκφράσεων που συναντάμε στην ''Παλαιά Διαθήκη'', κάποιες από τις οποίες έχουν υποστεί κριτική κατά καιρούς. Θα πρέπει επ' αυτού να σημειωθεί, ότι σύμφωνα με την ορθόδοξη θεολογική και ερμηνευτική πραγματικότητα, τα όποια συμπεράσματα από τη μελέτη των ιερών κειμένων δεν προκύπτουν αυθαίρετα, αλλά μόνο όταν η ανάγνωση τους βασιστεί στην ερμηνεία που η Ορθόδοξη [[Ιερά Παράδοση]] αποδέχεται γι' αυτά.
Έτσι, κάθε φορά που γίνεται η διαπίστωση ότι η Π.Δ. αντιλαμβάνεται κάποτε το Θεό ως ''τιμωρό της αμαρτίαςτιμωρός'' ή όταν ο ίδιος ο Θεός παρουσιάζεται να λέει ''"διά του Ιεζεκιήλ"'' ''"εγώ ειμί Κύριος ο τύπτων"'' (''7,6'')<ref>Καλαντζάκης Ε. Σταύρος, ''Καρδία Καινή και Πνεύμα Καινόν - Οι Θεολογικές Ιδέες του Προφήτη Ιεζεκιήλ'', Θεσσαλονίκη 1998, σελ. 64-65.</ref>, θα πρέπει ασφαλώς να λαμβάνεται υπόψη, πως οι [[Πατρολογία|Πατέρες]] ουδέποτε δίδαξαν ότι το κακό μπορεί να προέρχεται από τον Θεό (όπως π.χ. ο τιμωρητικός θάνατος του αμαρτωλού)<ref>''"Το κακόν ου παρά Θεού, ουδέ εν Θεώ ούτε εξ αρχής γέγονεν, ούτε ουσία τις έστιν"'' (Μ. Αθανάσιος, ''ΡG'' 25,13Α // ''"Ου μην ουδέ παρά Θεού το κακόν την γένεσιν έχειν ευσεβές έστι λέγειν, δια το μηδέν των εναντίων παρά του εναντίου γίγνεσθαι. Ούτε γαρ ζωή θάνατον γεννά, ούτε το σκότος φωτός έστιν αρχή, ούτε νόσος υγιείας δημιουργός"'' (Μ. Βασίλειος, Ομιλία 2 εις την Εξαήμερο // ''"Η μεν αρετή εκ του Θεού εδόθη τη φύσει και αυτός έστι παντός αγαθού αρχή και αιτία"'' (Ι.Δαμασκηνός, ''PG'' 94, 973Α.</ref>.
Κατά συνέπεια, για όλες τις παρόμοιες εκφράσεις ισχύουν τα εξής: ''"πίσω από ανθρωποπαθείς, εικονικές, μεταφορικές, παραβολικές ή αινιγματικές λέξεις, φράσεις ή διηγήσεις...συμβολικές ονομασίες προσώπων ή ζωικών οργανισμών...κ.ά."'' οι Πατέρες ερμηνεύουν ''"διά μέσου του γράμματος"'' το ''"υποκείμενο πράγμα"''<ref>Παναγόπουλος Ιωάννης, ''Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη'', Ακρίτας, Αθήνα 1994, σελ. 446.</ref>. Και έχει ιδιαίτερη σημασία ότι, όσοι ερμηνευτές ''"επιμένουν πεισματικά στην κατά γράμμα ερμηνεία ακόμα και εικονικών, παραβολικών...ή άνθρωποπαθών διηγήσεων της Γραφής...στιγματίζονται συλλήβδην από τους ορθοδόξους Πατέρες ως «σαρκικοί» ή «ιουδαίζοντες τη γνώμη»"''<ref>Παναγόπουλος, ''Εισαγωγή...'', ό.π., σελ. 446-447.</ref>. Όπως σημειώνει με έμφαση ο [[Αθανάσιος Αλεξανδρείας|Μέγας Αθανάσιος]]:
