Η υμνογραφία, η τέχνη, η λατρεία και ο θρησκευτικός βίος στο σύνολό του, δημιούργησαν την ανάγκη να αποδοθούν στη ''Θεοτόκο'' διάφορα επίθετα<ref>Περί των επιθέτων, βλ. "Μαρία" > "Τα επίθετα", ''ΘΗΕ'', τόμ. 8 (1966), στ. 709-713.</ref>, πολλά από τα οποία είναι ιδιαίτερα εκφραστικά, και παρουσιάζουν με χαρακτηριστικό τρόπο την εφευρετικότητα του πιστού άνθρωπου και του γλωσσοπλάστη λαού. Είναι σαφές ότι η κατάνυξη δεν περιορίζεται στον προικισμένο υμνωδό ή τον εμπνευσμένο ποιητή, αλλά διακρίνει και το ανώνυμο πλήθος, τον πιστό λαό. Η τόσο αγαπητή μορφή της ''Παναγίας'', η οποία στις λειτουργικές εκδηλώσεις βιώνεται ως πιστή και σεμνή κόρη ή ως μητέρα που αγαπά αλλά και πονά σε εκείνες της συγκλονιστικές στιγμές της [[Σταυρός|Σταύρωσης]], είναι αγία μορφή, με ύψιστη δεκτικότητα της θείας χάρης, υπακοή στη θεία βούληση, αγνότητα και πίστη, χαρίσματα που την αξίωσαν να προσδώσει την ανθρώπινη φύση στον αΐδιο [[Χριστός|Λόγο]] του Θεού. Η ''Θεοτόκος'', για τον πιστό, είναι πρόσωπο εμπιστοσύνης, μετριάζει τον πόνο, διαλύει τη θλίψη, παρηγορεί, μεσολαβεί, βοηθά.