Ελεγκτές, renameuser, Διαχειριστές
4.720
επεξεργασίες
Αλλαγές
καμία σύνοψη επεξεργασίας
Η αρχαιότερη μετάφραση του εβραϊκού κειμένου της Παλαιάς Διαθήκης έγινε στην [[ελληνική γλώσσα]] και έχει επικρατήσει να ονομάζεται ''[[Μετάφραση των Εβδομήκοντα]]''.
==Η χρησιμότητα-αναγκαιότητα της Παλαιάς Διαθήκης==
Για τους [[Χριστιανισμός|χριστιανούς]], η Παλαιά και η [[Καινή Διαθήκη]] αποτελούν μέρη ενός ενιαίου οργανικού συνόλου με κοινό θεολογικό ενδιαφέρον το οποίο εστιάζεται στον [[Χριστός|Χριστό]], καθώς η σχετική θεία υπόσχεση για τον ερχομό Του, την οποία συναντάμε στην Παλαιά Διαθήκη, εκπληρώνεται στην Καινή<ref>Καλαντζάκης Ε. Σταύρος, ''Εισαγωγή στην Παλαιά Διαθήκη'', Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2006, σελ. 21-22.</ref>. Ήδη από την πρώτη περίοδο του χριστιανισμού, όταν αισθάνονται οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς την ανάγκη να υπερασπιστούν τα πιστεύω τους, επιμένουν ότι δεν πρόκειται για κάτι που εμφανίζεται ''"για πρώτη φορά, ξεκάρφωτο ή ουρανοκατέβατο"''<ref>Ματσούκας Α. Νίκος, ''Ορθοδοξία και Αίρεση στους εκκλησιαστικούς συγγραφείς του Δ΄, Ε΄, ΣΤ΄ αιώνα'', 2η έκδ., Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 58.</ref>, αλλά αντιθέτως, αφορά πίστη ''"μη νέαν και ξένην"''<ref>Ευσεβ., ''Εκκλ. Ιστ.'', ''PG'' 20,80C.</ref>, η οποία έχει βαθιές ιστορικές αλλά και θεολογικές ρίζες, αφού στηρίζεται στην αρχαιότητα της και στα αρχαία δόγματα της διδασκαλίας της<ref>Ματσούκας, ό.π., σελ. 60.</ref>. Η Π.Δ. ξεκινά με την κλήση από τον Θεό ενός περιπλανώμενου βοσκού, του [[Αβραάμ]], ο οποίος ζούσε στην πόλη ''Ουρ'' της αρχαίας βαβυλώνας την εποχή του Χαμμουραμπί (18ος αι. π.Χ.). Η βιβλική ιστορία στο σύνολό της, αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο ενεργεί ο Θεός στον κόσμο, συνεργαζόμενος μετά από συμφωνία, με μια ομάδα ανθρώπων, αλλά με σαφή αναφορά στο σύνολο της ανθρωπότητας<ref>Για την παγκοσμιότητα της Π.Δ. βλ. Γεν 12,3. 18,18. 22,18. 26,4. Δευτ. 32,21. Ψαλμ. 2,8. 22,27–31. 46,4-10. 65,2-5. 66,4. 68,31-32. 72,1-20. 86,9. 102,15-22. 145,10-11. Ησ. 2,2–4. 9,2-7. 11,6–10. 18,7. 24,16. 35,1-10. 40,4-11. 42,1-12. 49,6. 54,1–3. 55,5. Ιερ. 3,17. 4,2. 16,19–21. 47,3–5. Δαν. 2,35-45. 7,13-14. Ωσ. 2,23. Ιωήλ 2,28–32. Αμώς 9,11-12. Μιχ. 4,3-4. Αγγ. 2,7. Ζαχ. 2,10-11. 6,15. 8,20–23. 9,9–17. 14,8-21. Μαλ. 1,11.</ref> και όχι σε έναν λαό μόνο<ref>Κωνσταντίνου Μιλτιάδης, ''Η Παλαιά Διαθήκη Μυθολογία των Εβραίων ή Βίβλος της Εκκλησίας;'', Αποστολική Διακονία, Αθήνα 2003, σελ. 19.</ref>. Κατόπιν, και η ιστορία της χριστιανικής εκκλησίας αναφέρεται επίσης σε όλη την ανθρωπότητα ως μια συνέχεια της λεγόμενης ''Θείας Οικονομίας''<ref>Κωνσταντίνου, ό.π.</ref> η οποία συντελείται μέσα στην ιστορία και μπαίνει σε μια ''"αποφασιστική φάση"'' της, με την παρουσία του [[Χριστός|Χριστού]]<ref>Ματσούκας, ''Ορθοδοξία...'', ό.π., σελ. 280.</ref>. Η Παλαιά Διαθήκη για τους χριστιανούς, δεν σχετίζεται με το περιεχόμενο της εβραϊκής βίβλου, υπό τη θεώρηση των ιουδαίων. Οι χριστιανοί θεωρούν ότι έχει φυσική συνέχεια με την Κ.Δ. και ότι είναι ακατανόητη χωρίς την παρουσία του Χριστού και όσων διαδραματίσθηκαν στην επίγεια ζωή του<ref>Καλαντζάκης, ''Εισαγωγή...'', ό.π., σελ. 71.</ref>. Ο ίδιος ο [[Χριστός]] άλλωστε, είδε στην Π.Δ. ''"να προεικονίζονται η ζωή και η δράση του και να προδιαγράφονται ο θάνατος και η ανάσταση του"''<ref>Καλαντζάκης, ''Εισαγωγή...'', ό.π., σελ. 75.</ref>. Σε αντιδιαστολή με τους ιουδαίους, οι χριστιανοί κατανοούν χριστολογικά την Π.Δ., θεωρούν ότι εκπληρώνεται στην Κ.Δ. και ότι οι δύο Διαθήκες λειτουργούν σε αδιάσπαστη θεολογική ενότητα, με την διαφορά ότι η Π.Δ. προπαιδεύει τον άνθρωπο ''"εις Χριστόν"'' ενώ η Κ.Δ. τον οδηγεί σε τελείωση ''"εν Χριστώ"''<ref>Καλαντζάκης, ''Εισαγωγή...'', ό.π., σελ. 73.74.</ref>.
==Τα εκφραστικά μέσα της Παλαιάς Διαθήκης==
Εδώ θα πρέπει να προστεθεί, ότι σχετικά με το ζήτημα των ανθρωποπαθών εκφράσεων, κάποιες από τις οποίες έχουν υποστεί κριτική κατά καιρούς, η ισχύουσα θεολογική πραγματικότητα δεν επιτρέπει συμπεράσματα με βάση την απλή ανάγνωση του κειμένου, αλλά με βάση την ερμηνεία που η Εκκλησία αποδέχεται γι αυτές. Όποια εντύπωση κι αν προκαλούν εκφράσεις της Π.Δ., δεν μπορούν να ερμηνεύονται παρά υπό το ερμηνευτικό πρίσμα της Εκκλησίας. Έτσι, κάθε φορά που γίνεται η διαπίστωση ότι η Π.Δ. αντιλαμβάνεται το Θεό άλλοτε ως τιμωρό της αμαρτίας, ''"και άλλοτε ως στοργικό και οικτίρμονα"'', όταν ο ίδιος ο Θεός παρουσιάζεται να λέει ''"διά του Ιεζεκιήλ"'' ''"εγώ ειμί Κύριος ο τύπτων"'' (7,6) και ''"εγώ [ειμί] Κύριος ο αγιάζων"'' (20,12)<ref>Καλαντζάκης Ε. Σταύρος, ''Καρδία Καινή και Πνεύμα Καινόν - Οι Θεολογικές Ιδέες του Προφήτη Ιεζεκιήλ'', Θεσσαλονίκη 1998, σελ. 64-65.</ref>, η ερμηνεία των εκφράσεων αυτών δεν μπορεί να γίνεται με αυθαίρετα κριτήρια. Για παράδειγμα, στην [[Ορθόδοξη Εκκλησία]], οι Πατέρες δίδαξαν ότι ουδέποτε, οτιδήποτε κακό δεν είναι δυνατόν να προέρχεται από τον Θεό<ref>''"Το κακόν ου παρά Θεού, ουδέ εν Θεώ ούτε εξ αρχής γέγονεν, ούτε ουσία τις έστιν"'' (Μ. Αθανάσιος, ''ΡG'' 25,13Α // ''"Ου μην ουδέ παρά Θεού το κακόν την γένεσιν έχειν ευσεβές έστι λέγειν, δια το μηδέν των εναντίων παρά του εναντίου γίγνεσθαι. Ούτε γαρ ζωή θάνατον γεννά, ούτε το σκότος φωτός έστιν αρχή, ούτε νόσος υγιείας δημιουργός"'' (Μ. Βασίλειος, Ομιλία 2 εις την Εξαήμερο // ''"Η μεν αρετή εκ του Θεού εδόθη τη φύσει και αυτός έστι παντός αγαθού αρχή και αιτία"'' (Ι.Δαμασκηνός, ''PG'' 94, 973Α.</ref>. Κατά συνέπεια, παρόμοιες εκφράσεις ερμηνεύονται υπ' αυτό το πρίσμα και ''"πίσω από ανθρωποπαθείς, εικονικές, μεταφορικές, παραβολικές ή αινιγματικές λέξεις, φράσεις ή διηγήσεις...συμβολικές ονομασίες προσώπων ή ζωικών οργανισμών...κ.ά."'' οι Πατέρες ερμηνεύουν ''"διά μέσου του γράμματος"'' το ''"υποκείμενο πράγμα"''<ref>Παναγόπουλος Ιωάννης, ''Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη'', Ακρίτας, Αθήνα 1994, σελ. 446.</ref>. Και έχει σημασία ότι, όσοι ερμηνευτές ''"επιμένουν πεισματικά στην κατά γράμμα ερμηνεία ακόμα και εικονικών, παραβολικών...ή άνθρωποπαθών διηγήσεων της Γραφής...στιγματίζονται συλλήβδην από τους ορθοδόξους Πατέρες ως «σαρκικοί» ή «ιουδαίζοντες τη γνώμη»"''<ref>Παναγόπουλος, ''Εισαγωγή...'', ό.π., σελ. 446-447.</ref>. Κατά συνέπεια, η ορθή ερμηνευτική μέθοδος θα πρέπει να βρίσκεται σε οργανική σύνδεση [[Αγία Γραφή|Αγίας Γραφής]] και [[Χριστός|Ιησού Χριστού]] και ''"από τα παραπάνω βγαίνει το συμπέρασμα ότι όλες οι εκφράσεις και οι εικόνες της Αγίας Γραφής...περί Θεού φοβερού και τιμωρού είναι σωστές, όχι επειδή όντως ο Θεός οργίζεται και τιμωρεί, αλλά γιατί ο ένοχος και αμαρτωλός άνθρωπος βλέπει το Θεό ως τιμωρό. Βλ. Γρηγορίου Νύσσης, Εις την επιγραφήν των Ψαλμών, PG 44, 557D"''<ref>Ματσούκας Α. Νίκος, ''Ιστορία της Βυζαντινής Φιλοσοφίας'', Βάνιας, Θεσσαλονίκη 1994, σελ. 271, υποσημ. #4.</ref>.
==Οι κανόνες==
