Ελεγκτές, renameuser, Διαχειριστές
4.720
επεξεργασίες
Αλλαγές
μ
:*Στην πρώτη περίπτωση ανήκουν οι λεγόμενοι [[Απολογητές]] του 2ου αιώνα, οι οποίοι ανέλαβαν το έργο της δικαίωσης του Χριστιανισμού ενώπιον των πολιτικών αρχόντων, των διανοουμένων και του λαού, επιτυγχάνοντας τρεις στόχους: την άμυνα έναντι των συκοφαντικών κατηγόρων, την επίθεση κατά των θεσμών του εξωτερικού κόσμου και τη θετική έκθεση της χριστιανικής διδασκαλίας<ref>Χρήστου, ''Πατρολογία'', Α', ό.π.</ref>.
:*Στη δεύτερη περίπτωση ανήκουν οι λεγόμενοι αντιαιρετικοί συγγραφείς του 2ου-3ου αιώνα, με εξέχουσα προσωπικότητα τον [[Ειρηναίος Λουγδούνων (Λυών)|Ειρηναίο Λουγδούνων (Λυών)]] († 202;). Η Εκκλησία δοκιμάζει να ξεπεράσει το κλίμα των [[Απολογητές|απολογητών]], καθώς η τακτική τους δεν φαίνεται πρόσφορη για την αντιμετώπιση της μεγάλης κρίσεως, την οποία προκάλεσε ο [[Γνωστικισμός]] και ο [[Μοντανισμός]]<ref>Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, ''Πατρολογία'', τόμ. Α', έκδ. 4η, Αθήνα 2000, σελ. 295.</ref>. Δυστυχώς, τα περισσότερα έργα της περιόδου αυτής έχουν χαθεί.
→Περίοδος Α΄, των Διωγμών (90-313)
Κατόπιν, στη μετα-αποστολική εποχή που ακολουθεί, η γραμματεία δημιουργήθηκε με βασική αφορμή τον αγώνα των εκκλησιαστικών συγγραφέων αφενός μεν κατά της ρωμαϊκής εξουσίας, αφ’ ετέρου δε κατά τού διπλού εσωτερικού κινδύνου του [[Γνωστικισμός|γνωστικισμού]] και του [[Μοντανισμός|μοντανισμού]]:
Στην περίοδο που αμέσως ακολουθεί και μετά την υπερνίκηση του ''Γνωστικισμού'' και του ''Μοντανισμού'', η Εκκλησία ερευνά βαθύτερα την [[Αγία Γραφή]] και οδηγείται στην προαγωγή θεολογικής σκέψης, η οποία αναπτύσσεται πιο συστηματικά. Σημαντικά πρόσωπα της εποχής είναι οι [[Κλήμης Αλεξανδρεύς|Κλήμης Αλεξανδρείας]] και ο [[Ωριγένης]] στην Ανατολή, και οι [[Ιππόλυτος]], [[Τερτυλλιανός]] και [[Κυπριανός]] στη Δύση.
